All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 51 - Chapter 60

“มิใช่เพลาที่เจ้าจักพูดจาไร้สาระ” อชินีพาราบีบมือของมนตรามัจฉาเอาไว้แน่นเมื่อเห็นลูกสะใภ้ของเธอเริ่มจับจ้องไปยังปักษิณสิงขรและเริ่มพูดชื่อของใครที่ไม่รู้จักขึ้นมา“เงียบก่อนเถิดหนา” ชลามัจฉาจำต้องปรามหลานสาวเพราะตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ และหลายตนกำลังจับจ้องคู่บ่าวสาวกันเป็นตาเดียวชมชีวันก้มหน้างุดและขอโทษผู้อาวุโสวทั้งสองด้วยสายตา ทว่าเธอก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมปักษิณสิงขรจึงได้รูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายอัคคีนัก เธอเข้าใจได้ง่ายว่าเขาไม่ใช่อัคคี เพราะจำได้ว่ามนตรามัจฉาบอกว่าตอนนี้อัคคีฟื้นแล้วในโลกของเธอ แต่นั่นก็ยังเป็นปริศนาที่เธอหาคำตอบไม่ได้อยู่ดีว่าทำว่าที่สวามีของเธอถึงได้หน้าตาเหมือนกันกับอัคคีขนาดนี้ หรือชีวิตของเธอหนีไม่พ้นอัคคีจริงๆ“จำได้ใช่ไหมว่าพิธีต่อไปเป็นอย่างไร” ชลามัจฉาอยากถามกับหลานสาวให้แน่ใจอีกรอบ เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่ามนตรามัจฉาเริ่มไม่มีสมาธิ“จะ...เจ้าค่ะ” ชมชีวันตอบเสียงอ่อน ถึงเวลาแล้วสินะที่เธอจะต้องยืนขาแข็งเพื่อมอบน้ำว่านมงคลให้กับแขกเหรื่อแต่ละเผ่าพันธุ์ที่มาในงาน เท่าที่มองด้วยตาเปล่าตอนนี้เสมือนเธอกำลังมองผู้คนที่มาในงานคอนเสิร์ตอย่างไงอย่างงั้น กว่

“เอาน่า วันนี้วันดีอย่าเอ่ยสิ่งใดเป็นเรื่องขุ่นหมองเลยราชินีของข้า”“ท่านสุมารีเทวีแลท่านมัจฉารัมภาขอเข้าเฝ้าเจ้าค่ะ” นางรับใช้ที่อยู่หน้าตำหนักเขามาแจ้งให้กับผู้ที่อยู่ในตำหนักได้รับรู้“ให้พวกนางเข้ามา”สิ้นเสียงอนุญาตจากอชินีพารา ชมชีวันก็ยืนอมยิ้ม สุมารีเทวีมาที่นี่ก็ดี เธอจะได้รู้ว่าปักษิณสิงขรจะทำอย่างไรเมื่อเห็นหน้านางทั้งสองที่ถูกส่งตัวมาเป็นสนม และหากปักษิณสิงขรไม่สนใจพวกนางทั้งสองเช่นที่มีนามัจฉาเคยพูดกับเธอจริงๆ งานนี้เธอได้เย้ยหยันสุมารีเทวีเล่นได้แน่นอน“ไปนั่งกันเถิด” หลังจากท่านแม่เขากลับไปยังที่ประทับ ปักษิณสิงขรจึงเอ่ยชวนชายาไปนั่งยังตำแหน่งของพวกตน“เจ้าค่ะ” ชมชีวันเดินตามหลังปักษิณสิงขรไปนั่งยังที่ประทับประจำตำแหน่งติดๆ เมื่อสวามีของเธอนั่งลงได้ เธอก็เลือกที่จะเข้าไปนั่งชิดติดกับเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้“ก้นของเจ้าใหญ่ปานนั้นเลยฤา”“ก็ขยับหนีไปสิเจ้าคะ” ชมชีวันไม่ได้สะท้านต่อคำพูดของสวามี หากเขาอยากนั่งไกลจากเธอก็ขัยบตัวออกไปเท่

ถึงเวลาของอาหารเย็นตอนนี้ทั้งสี่ก็มานั่งร่วมโต๊ะอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา เป็นภาพที่มนตรามัจฉาคิดถึง เธอรอคอยทุกวันที่จะได้เจอกับนินันท์เพราะจะทำให้เธอคลายคิดถึงท่านแม่ของตนได้บ้าง“คุณแม่กินเยอะๆ เลยนะคะ” เนื้อไก่ย่างชิ้นโตถูกวางอยู่ในจานของนินันท์ด้วยฝีมือของมนตรามัจฉา“ขอบใจนะ แต่ช่วงนี้ฉันคุมน้ำหนักเลยกินข้าวเย็นเยอะไม่ได้ เธอเองก็อย่ากินอะไรตามใจปากนักล่ะ หาของกินที่มีแต่ประโยชน์ให้ร่างกายแข็งแรง หลานฉันจะได้มาเร็วๆ”“จริงด้วยค่ะคุณชมพู เปลี่ยนจากการกินขนมหรืออาหารสำเร็จรูปมาเป็นของที่ทำสดใหม่แล้วก็ผลไม้จะดีกว่ามากเลยล่ะค่ะ” อิ่มเอ่ยเสริมนินันท์ เพราะเธอเช็กดูอาหารในบ้านแล้ว ส่วนมากก็จะเป็นอาหารสำเร็จรูปเสียส่วนใหญ่จึงค่อนข้างเป็นห่วงสุขภาพของเจ้าของทั้งสองคนบ้านพอสมควร“ค่ะ ฉันจะพยายามบำรุงตัวเองนะคะ”“ดีค่ะ”มนตรามัจฉาปรายสายตายังอัคคีที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ อยากให้ชายหนุ่มเอ่ยปฏิเสธแม่ของเขาด้วยตัวเองเรื่องการมีลูก ทว่าตั้งแต่ร่วมโต๊ะอาหารกันเขาก็เอาแต่เงียบอย่างเดียว เธอไม่อยากให้ความหวังนินันท์เรื่องที่อยากมีหลาน ทว่าก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มพูดยังไงเหมือนกันพ้นเวลาหัวค่ำมา

“ฉันต้องสำรองเอาไว้รักษาแม่นะ แล้วฉันก็จะเอาไว้เรียนต่อด้วย”“ถ้าพี่ไม่มีเงินไปใช้หนี้พวกมัน มันมาฆ่าพี่แน่” กันต์พลเอ่ยด้วยแววตาที่แสนเศร้า เหมือนจะรู้สึกผิด ทว่าก็คืนเงินกลับไปให้น้องสาวของเขาไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่ได้อยากตายตอนนี้เหมือนกัน“พวกคนในบ่อนใช่ไหม”“ใช่”“แล้วพี่จะไปยุ่งกับพวกการพนันทำไม ฉันไม่เห็นว่ามันจะทำให้พี่รวยขึ้นมาเลย”“พี่จะรีบหาเงินมาคืนนะกระถิน” ว่าจบชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงก็รีบวิ่งหนีออกไป“พี่กล้า!” กรรณิกาได้แต่ตะโกนตามหลังคนเป็นพี่เสียงสั่นเครือ จะไม่ให้พี่ชายของเธอเอาเงินไปก็ไม่ได้ เพราะเธอก็เป็นห่วงชีวิตของเขา แต่ที่เธอกำลังมีน้ำตาตอนนี้ไม่เพียงแค่เสียดายเงิน ทว่าเจ็บใจที่พี่ชายของเธอถูกผีพนันเข้าสิงจนไม่รู้ผิดถูกชั่วดีมากกว่ามนตรามัจฉาและทุกคนเห็นกรรณิกาเดินปาดน้ำตาอกมาก็รีบเข้าไปจูงมือมานั่งคุยกันที่หน้าร้านอาหาร“เป็นยังไงบ้างกระถิน เมื่อกี้พี่เห็นพี่ชายกระถินได้ของไปด้วย”“ถ้าฉันไม่ให้เงินพี่กล้า เขาก็จะไม่รอด ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...ฮือ ฮือ ฮือ”มนตรามัจฉาต้อวงรวบกรรณิกาเข้ามากอดปลอบ ส่วนคนอื่นๆ ก็มองหญิงสาวด้วยสายตาเวทนาพูดอะไรกันไม่ออก“หนูกระถินเป็

“ครับ เอาไว้วันหลังผมจะอธิบายให้คุณฟังแล้วกันนะครับ”“ค่ะ” คนฟังยังไม่เข้าใจ ทว่าก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรชายหนุ่มต่อทางด้านอัคคีเปลี่ยนท่าทางจากการนอนตะแคงคุยกับหญิงสาวมาเป็นนอนหงายอมยิ้มให้กับเพดานห้อง ที่เขายิ้มไม่หุบก็เป็นเพราะว่ารู้แล้วว่ามนตรามัจฉาก็มีความรู้สึกดีๆ ให้เขาเช่นกัน ทว่าเธอแค่ไม่รู้ตัวเองเท่านั้นว่าความรู้สึกที่มีให้เขามันคืออะไร ปล่อยให้ปัญหาที่เขากำลังช่วยเธอจัดการจบลงไปก่อนแล้วเขาจะเป็นคนอธิบายความกระจ่างให้กับเธอเองว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาคนบนโลกนี้เรียกว่าอะไรกันแน่เช้านี้เป็นเช้าวันใหม่ที่กรรณิกาไม่ค่อยสดใสเท่าไรนัก เธอกลัวเหลือเกินว่าเรื่องไม่ดีของพี่ชายจะเข้าหูคนเป็นแม่แล้วท่านจะทรุดลงทั้งที่กำลังดีขึ้นมา เธอเลือกที่จะไม่เข้าไปเยี่ยมแม่ของเธอเหมือนเช่นทุกวัน แต่เปลี่ยนให้ดาวเข้าไปส่งขนมเบื้องของโปรดคนเป็นแม่แทน ส่วนเธอก็อยู่เป็นนางก้นครัวในร้านอาหารเพราะไม่อยากฟุ้งซ่าน“คุณโรมสั่งปลาสามรสกับข้าวผัดปูให้ไปส่งที่โรงแรมตอนเที่ยงนะ” เดือนตะโกนเอ่ยออเดอร์สำคัญให้แม่ครัวได้ยิน“เดี๋ยวฉันไปส่งเองค่ะน้าเดือน”“ขับรถไหวเหรอ น้าไปส่งให้ได้นะ”“ฉันไปได้ค่ะ ว่าจะแวะไปธน