All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 31 - Chapter 40

เสร็จจากการสวดอภิธรรมศพคืนที่สองของสมาน มนตรามัจฉาก็รีบบอกให้กรรณิกาได้รับรู้เรื่องที่เธอได้ติดต่อกับนายแบบชื่อดังให้เข้ามาช่วยโปรโมทร้านของเธอ“คุณโรมบอกว่าจะมาที่ร้านกระถินอาทิตย์หน้า เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ แล้วได้คนมาช่วยหรือยัง”“ค่ะ ได้ป้าเดือนกับลูกสาวมาคอยช่วยค่ะ วันนี้คนจากโรงพยาบาลมาซื้อข้าวร้านฉันหลายคนเลย ไหนจะต้องรีบทำอาหารมาส่งที่งานนี่อีก ดีนะคะที่พี่ชมพูเตือนว่าให้หาคนมาช่วยก่อน ไม่งั้นวันนี้รับลูกค้าไม่ทันแน่”“พี่ว่าอีกหน่อยจะเยอะกว่านี้หลายเท่า เตรียมตัวล่ะ”“ค่ะ”“พี่กลับก่อนนะ” คุยธุระเสร็จเรียบร้อยมนตรามัจฉาก็รีบเดินขึ้นรถที่มีชื่นชีวาคอยอยู่เรียบร้อยแล้ว“วีล่ะคะ” เธอหันไปถามพี่สาวมที่กำลังขับรถออกจากลานจอดทั้งที่โชติรวียังไม่มาขึ้นรถ“ให้เพื่อนมารับกลับไปแล้ว”“ทำไมวีไม่กลับกับเราคะ” คิ้วเรียวสวยเริ่มมุ่นเข้ากัน คราแรกที่มาก็ยังมาพร้อมกันแต่ดันไม่กลับด้วยกันเสียอย่างนั้น“ก็ตั้งแต่รู้ว่าชมพูคุยกับนางไม้ได้จริงๆ ก็กลัวน่ะสิ ไม่รู้ว่าจะเลิกตาขาวเมื่อไร ทีเรื่องต่อยตีกับคนอื่นไม่เห็นจะกลัว อ่อ...แล้วชมพูจะกลับไปทำงานกับพี่ป้องไหม”“ยังค่ะ”“ทำไมเหรอ หรือว่าจะไม่ไปทำง

นินันท์นั่งจิบชายามบ่ายในห้องนั่งเล่น เธอเอาเครื่องเพชรที่มีออกมาเช็ดพลางๆ เพราะอีกไม่กี่วันเธอต้องออกงานสังคมกับเหล่าคุณหญิงคุณนายของข้าราชการระดับสูง“คุณชมพูโทรมาบอกว่ากำลังจะมาหาคุณนันท์ในอีกไม่กี่นาที่ค่ะ คุณนันท์จะลงไปรอที่ห้องรับแขกเลยไหมคะ”“พาเธอมาที่นี่เลย”“เอ่อ...ได้ค่ะ” สีหน้าของอิ่มเต็มไปด้วยความแปลกใจ เพราะเครื่องเพชรที่วางโชว์หลาอยู่นั้นเป็นของรักของหวงของเจ้านายเธอทั้งนั้น คราแรกเธอคิดว่านินันท์คงไม่อยากให้ชมชีวันเห็นของมีค่าของตัวเอง ทว่าวันนี้กลับแปลกไป เพราะอะไรกันนินันท์นั่งอมยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย ที่เธอต้องการให้ชมชีวันเข้ามาเห็นของมีค่าของเธอก็เพราะยากจะเห็นสายตาของลูกสะใภ้ ว่าเมื่อเห็นของพวกนี้จะตาลุกวาวแค่ไหน คำที่ว่าแต่งกับลูกชายเธอโดยไม่สนสมบัติของอัคคีจะจริงอย่างที่พูดหรือเปล่ามนตรามัจฉาลงจากรถได้ก็เดินถือถุงอาหารถุงใหญ่สองถุงเข้ามาในบ้าน ไม่กี่ก้าวที่เธอเดินพ้นประตู แม่บ้านวัยกลางคนก็มายืนยิ้มต้อนรับเธออยู่ก่อนแล้ว เห็นเช่นนั้นเธอจึงไม่รีรอที่จะยื่นถุงอาหารในมือให้กับอิ่ม“สวัสดีค่ะป้าอิ่ม กระเพาะปลาน้ำแดงเจ้าดังหน้าโรงพยาบาลค่ะ ของคุณแม่กับป้าอิ่ม

เช้าของวันใหม่ในขระที่ฟ้ายังไม่สว่างดี กรรณิการวมถึงเดือนและลูกสาวก็ช่วยกันไปซื้อวัตถุดิบสดใหม่จากตลาดเช้าเพื่อมาเตรียมทำอาหารให้กับนายแบบหนุ่มที่จะเข้ามาในร้านได้ชิม“ป้าเตรียมของสดใส่ตู้เอาไว้เรียบร้อยแล้วนะกระถิน แล้วคุณโรมจะมาประมาณกี่โมงเขาได้บอกรึเปล่า”“บอกว่าจะมา แต่ไม่บอกว่ากี่โมงค่ะ แถมยังบอกว่าไม่ต้องทำอาหารเตรียมเอาไว้ มาถึงแล้วเขาจะสั่งเองค่ะ”“ท่าจะอยากรู้ความรวดเร็วเวลาที่เราทำอาหารสินะ”“คงจะอย่างงั้นค่ะ”“เดี๋ยวจะโชว์ทำทุกเมนูภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงเลยคอยดู” หญิงสาวร่างอวบอั๋นวัยยี่สิบห้าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจความเก่งของตัวเอง“ไม่ใช่ทำต้มยำกุ้งแล้งลืมใส่กุ้งอีกล่ะ วันนี้รับหน้าที่แค่เสริฟก็พอ อย่างแกต้องฝึกอีกเยอะ” แม้เธอจะไม่ใช่เจ้าของร้านแต่เดือนก็ไม่สามารถให้ลูกสาวของเธอทำอาหารให้คนที่มาในวันนี้อยู่ดี ก่อนหน้านี้ลองให้ทดลองงานเป็นแม่ครัวสองวันก็ทำพลาดทั้งสองวัน แล้วไม่ใช่พลาดธรรมดา เมนูต้มยำกุ้งแต่ลืมใส่กุ้งนี่มันคือการผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย เพราะฉะนั้นช่วงนี้เธอต้องให้ลูกสาวทำหน้าที่เป็นเด็กเสริฟและคอยช่วยงานในครัวนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น“โถ่ แม่ก็...”“เอาน

นินันท์นั่งกำหมัดแน่นเมื่อได้เห็นผลตรวจคุณภาพเพชรจากผู้เชี่ยวชาญ ขอบตาของเธอร้อนผ่าว แววตาไหววูบ รู้สึกเจ็บจี๊ดไปที่หัวใจ เพราะเพชรที่เป็นของปลอมเป็นเพชรที่เธอได้มาจากสโรชาทั้งหมด สามสิบกว่าปีที่เธอได้คบหากับเพื่อนคนนี้ เธอคิดว่าสโรชาจริงใจมาโดยตลอด เธอไม่เคยคิดจะเอาเพชรที่สโรชาปล่อยต่อไปตรวจสักครั้ง จนกระทั่งอยากเอาชนะลูกสะใภ้ สุดท้ายเธอก็ได้รู้ความจริงว่าคนที่ไว้ใจคือคนที่ร้ายที่สุด“ของปลอมทั้งนั้น...” กี่ครั้งนับไม่ถ้วนที่เธอเลือกจะใส่เครื่องเพชรที่สโรชาเอามาปล่อยให้ออกงาน วันนี้เธอพอจะรู้แล้วว่าสายตาที่มองมายังเธอด้วยความเย้ยหยันที่มันยังไม่หมดไปเสียทีมันคืออะไรนินันท์เลือกที่จะซื้อตั๋วขึ้นเครื่องบินไปยังกรุงเทพมหานครกะทันหันตัวคนเดียว ยังไงวันนี้เธอก็ต้องคุยกับสโรชาให้รู้เรื่องว่าทำแบบนี้กับเธอเพื่ออะไร ความรัก หวังดี และความไว้ใจที่เธอมีให้ครอบครัวของสโรชามาตลอด เพื่อนของเธอไม่เห็นมันบ้างหรือยังไงกว่าจะมาถึงสนามบินก็ปาเข้าไปเวลาโพล้เพล้ นินันท์เลือกที่จะนั่งแท็กซี่ต่อไปยังบ้านของสโรชา ทั้งในมือยังคงกำผลตรวจคุณภาพของเพชรเอาไว้ตลอดเวลา รถแท็กซี่ใช้เวลาแล่นบนท้องถนนยามเย็นร่วมหน

เป็นอีกวันที่มนตรามัจฉาเดินทางมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมอัคคี เธอไม่ได้พูดคุยหรือได้เห็นคีมาสักพักแล้ว หลังจากที่เขาหายไปพร้อมกับความเจ็บปวดทรมาน เธอก็ไม่สามารถติดต่อกับเขาได้อีกเลย อีกทั้งสาลิกาเองก็ให้คำตอบกับเธอเพียงว่าไม่ต้องห่วงอัคคี“เมื่อเช้าพี่โรมเพิ่งมาเยี่ยมพี่อัคเองครับ ได้ข่าวว่าร้านที่พี่โรมไปรีวิว คุณชมพูขอร้องเองเลยเหรอครับ”มนตรามัจฉาพยักหน้าน้อยๆ ตอบกลับวายุ “ค่ะ พอดีว่าฉันรู้จักกับกระถินแล้วก็รู้ว่าเธอกำลังหาเงินรักษาแม่ แล้วก็อยากเรียนต่อ แถมฝีมือการทำอาหารของเธอก็ดีมากๆ ก็เลยอยากช่วยค่ะ”“แล้วแม่เธอเป็นอะไรเหรอครับ”“โรคหัวใจน่ะค่ะ ตอนนี้ก็รักษาไปตามอาการ เพราะต้องรอคิวผ่าตัด เห็นว่าถ้าเธอมีเงินก็จะพาแม่ไปรักษาที่โรงพบาบาลเอกชนค่ะ”“ตอนนี้โรงพยาบาลเรามีโครงการช่วยคนไข้ที่มีทุนนะครับ ลองให้น้องเขาเอาผลการรักษามาปรึกษาที่นี่ก่อนได้นะครับ เผื่อว่าคณะกรรมการจะเลือกรักษาแม่ของน้องให้เป็นเคสช่วยเหลือก็ได้”“นับว่าเป็นข่าวดีมากเลยนะคะ แล้วฉันจะรีบบอกกระถินนะคะ” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มร่า แววตามีประกายของความหวังขึ้นมาทันทีที่ได้ยินข่าวดี“คุณชมพูพอจะมีเวลาว่างไหมครับ” สีหน้า