Lahat ng Kabanata ng วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Kabanata 41 - Kabanata 50

ค่ำคืนหลังการประลองยุทธ์ วังหลวงอบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองชัยชนะของแม่ทัพใหญ่กู้เหยียนหลง เสียงดนตรีและการร่ำสุรายังคงดังกังวาน ทว่าในเรือนพักของหมอหลวง บรรยากาศกลับสงบนิ่งและแฝงไว้ด้วยความใคร่ครวญ“ชัยชนะในวันนี้อาจเป็นเพียงสุราพิษเคลือบน้ำตาล” ตู้เยี่ยนอวี่เอ่ยขึ้นขณะที่นางกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กู้เหยียนหลงอย่างแผ่วเบา แม้เขาจะมิได้รับบาดเจ็บรุนแรง แต่การใช้พลังปราณอย่างหนักก็ทำให้ร่างกายต้องการการฟื้นฟู “การทำให้พยัคฆ์ร้ายเสียหน้าต่อหน้าธารกำนัล ย่อมมีแต่จะทำให้มันยิ่งเคียดแค้นและอันตรายมากขึ้น”กู้เหยียนหลงมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน“ข้ารู้ แต่เรามิมีทางเลือกอื่น นี่คือการประกาศให้ศัตรูทั้งที่เปิดเผยและซ่อนเร้นได้รู้ว่า แผ่นดินต้าเฉินมิใช่ลูกพลับนิ่มที่ผู้ใดจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด”ทั้งสองต่างรู้ดีว่า หมากกระดานนี้ยังอีกยาวไกล ชัยชนะในวันนี้เป็นเพียงการกินหมากตัวเล็ก ๆ ของฝ่ายตรงข้ามเท่านั้นวันรุ่งขึ้น เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น องค์ชายจ้าวเฟิงได้ทูลขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทอีกครั้ง ท่าทีของเขาแตกต่างจากเมื่อว

หลายวันผ่านไปหลังพระอาการประชวรของฝ่าบาททุเลาลง แม้บุปผาปรสิตจะถูกขนย้ายออกไปจนสิ้น แต่ดูเหมือนว่าละอองเกสรที่มองไม่เห็นของมันได้หยั่งรากลึกลงในจิตใจของผู้คนในวังหลวงแห่งนี้แล้วบรรยากาศที่เคยสงบสุข บัดนี้กลับอบอวลไปด้วยไอแห่งความขัดแย้งที่ไร้รูป ตู้เยี่ยนอวี่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัว ขันทีนางกำนัลที่เคยคล่องแคล่วกลับพลั้งเผลอทำของตกแตกอยู่บ่อยครั้ง เหล่าองครักษ์ที่เคยมีระเบียบวินัยกลับมีเรื่องกระทบกระทั่งกันด้วยโทสะเพียงเล็กน้อย แม้แต่เหล่าขุนนางในท้องพระโรง ก็มักจะถกเถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ดุจเปลวไฟที่พร้อมจะลุกโชนขึ้นจากถ่านที่คุอยู่“นี่มิใช่เรื่องปกติ” ตู้เยี่ยนอวี่เอ่ยกับกู้เหยียนหลงในยามค่ำคืน “พิษของบุปผาปรสิตมิได้ทำร้ายร่างกายโดยตรง แต่มันบั่นทอนสติสัมปชัญญะ ทำให้จิตใจอ่อนแอลง และขยายอารมณ์ด้านลบให้รุนแรงขึ้น วังหลวงในยามนี้เปรียบเสมือนดินปืนที่แห้งกรัง รอเพียงประกายไฟเล็ก ๆ ก็พร้อมจะระเบิดขึ้นได้ทุกเมื่อ”กู้เหยียนหลงขมวดคิ้ว “และเสนาบดีหลิวก็คือผู้ที่กำลังถือคบเพลิงนั้นอยู่”

ข่าวการจับกุมตัวเสี่ยวจูเปรียบดั่งอสนีบาตที่ฟาดลงกลางใจของตู้เยี่ยนอวี่ ความเจ็บปวดและความโกรธแค้นปะทุขึ้นมาราวกับพายุคลั่งในถ้วยชาใบเล็ก ความสงบนิ่งที่นางเคยใช้เป็นเกราะป้องกัน บัดนี้ได้แตกร้าวลงอย่างสิ้นเชิง“พวกมัน... พวกมันบังอาจทำถึงเพียงนี้ !” น้ำเสียงของนางสั่นสะท้าน แววตาที่เคยแจ่มใสดุจสารทฤดู บัดนี้กลับลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงในขณะที่นางกำลังจะพุ่งทะยานออกจากห้องด้วยแรงโทสะ กู้เหยียนหลงก็ได้ก้าวเข้ามารวบร่างของนางไว้ด้วยอ้อมแขนที่แข็งแกร่ง“อวี่เอ๋อร์ ! ตั้งสติ !” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง “นี่คือสิ่งที่พวกมันต้องการ พวกมันต้องการให้เจ้าขาดสติและวิ่งเข้าไปสู่กับดักที่วางไว้”คำพูดของเขาเปรียบดั่งน้ำเย็นที่สาดใส่เปลวไฟ ทำให้ตู้เยี่ยนอวี่ได้สติกลับคืนมานางสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามข่มอารมณ์ที่ปั่นป่วนให้สงบลง ใช่แล้ว... นางจะพลาดท่าให้ศัตรูด้วยอารมณ์ชั่ววูบไม่ได้เด็ดขาด“ท่านพูดถูก ข้าเกือบจะเดินเข้าสู่หลุมพรางของพวกมันแล้ว” นางกล่าวพลางพิงร่างกับแผงอกที่อบอุ่นของเขา “

ภายหลังละครฉากใหญ่ในท้องพระโรงจบลง คลื่นลมในราชสำนักดูเหมือนจะสงบลงชั่วคราว เสนาบดีหลิวและพรรคพวกถูกคุมขังรอการไต่สวน ความยุติธรรมได้ฉายแสงให้ผู้บริสุทธิ์อย่างเสี่ยวจูอีกครั้ง บรรยากาศแห่งความหวาดระแวงที่เคยปกคลุมวังหลวงเริ่มจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความยำเกรงและชื่นชมในสติปัญญาของหมอหลวงตู้และแม่ทัพใหญ่กู้ณ เรือนพักหมอหลวง เสี่ยวจูกลับมาทำหน้าที่ด้วยรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง แม้ในแววตาจะยังคงหลงเหลือร่องรอยของความหวาดกลัวอยู่บ้าง“คุณหนู บ่าว... บ่าวขอบคุณท่านจริง ๆ” นางกล่าวเสียงสั่นเครือขณะรินชาให้ตู้เยี่ยนอวี่ “หากมิได้มีท่าน บ่าวคง...”ตู้เยี่ยนอวี่ลูบศีรษะนางอย่างอ่อนโยน“เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าได้คิดมากอีกเลย อย่างไรตอนนี้เจ้าก็ปลอดภัยแล้ว”ทว่าสำหรับตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงแล้ว พวกเขารู้ดีว่านี่หาใช่จุดจบไม่ แต่เป็นเพียงการเริ่มต้นของพายุลูกใหม่ที่กำลังก่อตัวอยู่ใต้ผืนน้ำอันสงบนิ่งจางอู๋จีได้มาเข้าพบพวกเขาเป็นการส่วนตัว“การตัดหัวอสรพิษหนึ่งหัว อาจทำให้งูอีกเก้าหัวงอกขึ้นมาแทนที่&rdqu

หลายวันผ่านไป ข่าวลือเรื่ององค์หญิงลี่หัวผู้บกพร่องทั้งรูปจริยาและปัญญาได้กลายเป็นหัวข้อสนทนาอันน่าขบขันไปทั่วทั้งวังหลวง องค์ชายจ้าวเฟิงตกเป็นเป้าสายตาเวทนาและเย้ยหยันอย่างเงียบ ๆเขายังคงสงบนิ่งและเข้าร่วมงานสังคมต่าง ๆ ด้วยรอยยิ้มที่มิเปลี่ยนแปลง แต่ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงกลับรู้สึกได้ถึงไอสังหารที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสงบนั้น“พยัคฆ์ที่เงียบงัน คือพยัคฆ์ที่กำลังจะกระโจน” กู้เหยียนหลงกล่าวกับตู้เยี่ยนอวี่ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เขาถูกเราต้อนจนมุมแล้ว ย่อมต้องหาทางทำลายกระดานหมากนี้ทิ้งเป็นแน่”ด้วยความไม่ไว้วางใจ กู้เหยียนหลงจึงได้แอบส่งหน่วยองครักษ์เงา ซึ่งเป็นทหารฝีมือเยี่ยมและภักดีที่สุดของเขา ให้คอยอารักขาองค์หญิงลี่หัวอย่างลับ ๆ ตลอดเวลาในขณะเดียวกัน มิตรภาพระหว่างตู้เยี่ยนอวี่และองค์หญิงลี่หัวกลับเบ่งบานขึ้นอย่างแท้จริง ทั้งสองมักจะใช้เวลาสนทนากันในตำหนักขององค์หญิง ตู้เยี่ยนอวี่ได้เห็นถึงความเฉลียวฉลาดและความใฝ่รู้ในตัวองค์หญิงที่ซ่อนอยู่ภายใต้บทบาทองค์หญิงเอาแต่ใจที่นางต้องแสดง“หากข้ามิได้เกิดเป็นองค์หญิง ข้าคงอยากเป็นช่างฝีมือผู้สร้างสรรค์กลไกอันน่าทึ่ง” องค์หญิงลี่หัวก