Lahat ng Kabanata ng วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Kabanata 31 - Kabanata 40

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังป่าลึกที่เงียบสงัด ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงยังคงวิ่งไปตามทางเดินในป่าอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ร่างกายของทั้งสองอ่อนล้าเต็มที แต่จิตใจกลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นและอดทน เพื่อสืบหาความจริง และนำความสงบสุขกลับคืนสู่แผ่นดินนี้“เราจะไปที่ไหนกันดีเจ้าคะ ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนกู้เหยียนหลงมองไปยังท้องฟ้าที่มืดมิด ดวงตาของเขาฉายแววความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว “เราจะไปหาท่านหมอหลวงชางและท่านจางอู๋จี พวกเขาจะต้องรู้เรื่องนี้เป็นแน่”ทั้งสองตัดสินใจที่จะเดินทางไปยังเมืองหลวง แม้จะรู้ว่าหนทางข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตรายและอุปสรรคมากมาย แต่จิตใจของพวกเขากลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่จะเปิดโปงความจริง และนำความยุติธรรมกลับคืนสู่แผ่นดินนี้“ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น เราจะมิมีวันท้อถอย !” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกู้เหยียนหลงจับมือของตู้เยี่ยนอวี่ไว้แน่น “ใช่แล้วอวี่เอ๋อร์ ตราบใดที่เรายังอยู่เคียงข้างกัน เราก็จะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างไปได้”

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังป่าลึกที่เงียบสงัด ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงยังคงเดินทางต่อไปในความมืดมิดของราตรี แต่เต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งมั่นที่จะนำความสงบสุขกลับคืนสู่แผ่นดินนี้อีกครา“เราใกล้จะถึงที่หมายแล้ว” กู้เหยียนหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แต่หลังจากนี้จะอันตรายยิ่งกว่าที่ผ่านมานัก เพราะสมุนไพรหยกโลหิตพันปีมักจะได้รับการคุ้มกันจากสัตว์อสูร หรือพลังธรรมชาติบางอย่างที่มิอาจคาดเดาได้”ตู้เยี่ยนอวี่พยักหน้า นางรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้ายังคงยาวไกล และเต็มไปด้วยอันตรายอีกมากมาย แต่ด้วยความรู้ความสามารถ และจิตใจอันบริสุทธิ์ ตู้เยี่ยนอวี่ก็พร้อมแล้วที่จะเป็นแสงสว่างกลางเงามืดนี้ เพื่อนำพาความหวังกลับคืนสู่แผ่นดินนี้แสงจันทร์ยังคงทอแสงนวลผ่องลงมายังป่าลึกที่เงียบสงัด ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงยังคงเดินทางต่อไปในความมืดมิดของราตรี แต่เต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งมั่นที่จะนำความสงบสุขกลับคืนสู่แผ่นดินนี้อีกคราทั้งสองก้าวเดินอย่างระมัดระวังไปตามเส้นทางที่กู้เหยียนหลงเคยได้รับข้อมูลมา อากาศเริ่มเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อย

ยามวสันตฤดูผันผ่านสู่คิมหันตฤดู สายลมเริ่มพัดพาไออุ่นมาเยือนเมืองหลวงที่กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้คนเปรียบดั่งโอสถทิพย์ที่ชโลมจิตใจซึ่งเคยบอบช้ำจากภัยพิบัติให้กลับมามีชีวิตชีวาภายในพระราชวังหลวง ตู้เยี่ยนอวี่ในฐานะหมอหลวงประจำพระองค์ กำลังจดจ่ออยู่กับการปรุงยาถวายฝ่าบาทอย่างพิถีพิถัน กลิ่นหอมของสมุนไพรล้ำค่าลอยอบอวลไปทั่วห้องปรุงยาหลวง แววตาของนางยังคงเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นมิเสื่อมคลาย แม้ยามนี้จะมิได้มีศึกสงครามให้ต้องเผชิญ แต่การดูแลพระวรกายขององค์เหนือหัวให้สมบูรณ์แข็งแรง ก็ถือเป็นสมรภูมิอีกรูปแบบหนึ่งที่นางมิอาจประมาทได้ส่วนกู้เหยียนหลง ในฐานะแม่ทัพใหญ่ผู้ปกป้องแผ่นดิน ก็กำลังง่วนอยู่กับการปฏิรูปกองทัพและวางยุทธศาสตร์ป้องกันชายแดน เขาเปรียบดั่งพยัคฆ์ร้ายที่คอยระแวดระวังภัย มิให้ศัตรูหน้าไหนกล้ำกรายเข้ามาสร้างความเดือดร้อนให้แก่ประชาราษฎร์ได้อีกแม้ภาระหน้าที่ของทั้งสองจะหนักหน่วงยิ่งนัก แต่ทุกคราที่ได้พบหน้ากันในยามว่าง สายตาที่เปี่ยมด้วยความรักและความห่วงใยที่พวกเขามอบให้แก่กัน ก็เป็นดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจให้ความเหนื่อยล้าทั้งมวลมลายหายไปสิ้นยามอรุณร

ใต้แสงเทียนที่สั่นไหวในห้องหนังสืออันเงียบสงบ ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงต่างจ้องมองสาส์นลับจากจางอู๋จีที่วางอยู่บนโต๊ะ ภาพตราสัญลักษณ์เมฆาสีเลือดโอบล้อมกรงเล็บพยัคฆ์ และถ้อยคำระวังพยัคฆ์ซ่อนกายในพงไพรนั้นเปรียบดั่งปริศนาธรรมที่ต้องใช้ปัญญาในการขบคิด“พยัคฆ์ ? แคว้นเวย” กู้เหยียนหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด นิ้วเรียวยาวเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ “พยัคฆ์คือสัตว์สัญลักษณ์ประจำแคว้นเวย ซึ่งเป็นแคว้นที่มีกองกำลังทหารแข็งแกร่งและมีนิสัยกระหายสงครามดุจพยัคฆ์ร้าย ส่วนเมฆาสีเลือดนั้น ย่อมหมายถึงพรรคเมฆาโลหิตอย่างมิต้องสงสัย”“หมายความว่าพรรคเมฆาโลหิตได้ร่วมมือกับผู้มีอำนาจในแคว้นเวย” ตู้เยี่ยนอวี่ต่อบทสนทนา ใบหน้าของนางฉายแววกังวล “และพยัคฆ์ที่ซ่อนกายในพงไพร ก็คือยอดฝีมือหรือผู้มีอำนาจสูงส่งจากแคว้นเวยที่กำลังรอคอยจังหวะเพื่อจู่โจมแผ่นดินของเรา”ทั้งสองมองหน้ากัน ต่างเห็นเงาแห่งความกังวลในแววตาของอีกฝ่าย ศัตรูในครั้งนี้มิได้มาอย่างเปิดเผย แต่กลับซ่อนตัวอยู่ในเงามืด รอคอยเวลาที่จะกระโจนออกมาขย้ำเหยื่อให้ตายในคราเดี

บนลานประลองยุทธ์ที่กว้างใหญ่ สายลมที่เคยพัดเอื่อยพลันหยุดนิ่ง ดุจกำลังสะกดกลั้นลมหายใจเพื่อรอคอยการต่อสู้ครั้งประวัติศาสตร์ บรรยากาศรอบด้านเงียบสงัดจนได้ยินแม้เสียงใบไม้ไหว กู้เหยียนหลงและองค์ชายจ้าวเฟิงยืนประจันหน้ากัน ดั่งขุนเขาสองลูกที่ตั้งตระหง่านท้าทายซึ่งกันและกันกู้เหยียนหลงในอาภรณ์สีเงินยืนสงบนิ่ง กระบี่ยาวในมือสะท้อนแสงตะวันเป็นประกายวาววับ ท่วงท่าของเขามั่นคงดุจรากสนที่หยั่งลึก แต่อ่อนไหวพร้อมรับมือทุกสถานการณ์ดุจกิ่งหลิวต้องลมส่วนองค์ชายจ้าวเฟิงนั้นแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง เขากำดาบใหญ่ประจำกายไว้แน่น สองตาจับจ้องมาที่กู้เหยียนหลงราวกับพยัคฆ์ร้ายที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อ พลังปราณที่แผ่ออกมาจากร่างนั้นทั้งดุดันและเกรี้ยวกราด พร้อมที่จะระเบิดออกทุกขณะ“เชิญท่านแม่ทัพใหญ่ลงมือก่อน” องค์ชายจ้าวเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับเย็นชา“ในฐานะเจ้าบ้านที่ดี ข้าย่อมต้องให้เกียรติแขกผู้มาเยือนก่อน” กู้เหยียนหลงตอบกลับอย่างสุภาพแต่แฝงไว้ด้วยความเหนือกว่า“ดี ! เช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเกรงใจ !”สิ้นเสียง องค์ช