Lahat ng Kabanata ng วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Kabanata 51 - Kabanata 60

ณ ที่พำนักลับของจางอู๋จีแผนที่ขนาดใหญ่ของเมืองหลวงถูกกางออกเต็มโต๊ะ“หอชาด” จางอู๋จีลูบเคราครุ่นคิด “ในเมืองหลวงแห่งนี้ มีสถานที่ที่ใช้ชื่อนี้อยู่สามแห่ง หนึ่งคือหอตำราเก่าแก่ สองคือร้านจำหน่ายผ้าไหม และสาม...” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปยังจุดหนึ่งในย่านบันเทิงที่หรูหราและพลุกพล่านที่สุดของเมืองหลวง “คือโรงละครและหอคณิกาที่ชื่อเสียงโด่งดังที่สุด มีนามว่าหอเหมยแดง เป็นสถานที่พบปะสังสรรค์ของเหล่าขุนนางและคหบดีผู้มั่งคั่ง เจ้าของของมันเป็นปริศนา และเป็นสถานที่ที่สายของข้ามิอาจแทรกซึมเข้าไปได้ง่ายนัก”“สถานที่ที่ลึกลับและมีอำนาจคุ้มครอง ย่อมเป็นแหล่งซ่องสุมที่ยอดเยี่ยมที่สุด” กู้เหยียนหลงกล่าว แววตาคมกริบดุจเหยี่ยว “เป้าหมายของเราคือที่นั่น”การจะบุกเข้าไปโดยตรงย่อมเป็นการตีหญ้าให้งูตื่น พวกเขาจำเป็นต้องปลอมตัวเพื่อเข้าไปสืบหาความจริงค่ำคืนนั้น ตู้เยี่ยนอวี่และกู้เหยียนหลงได้แปลงโฉมเป็นคุณชายเจ้าสำราญและภรรยาคนงามผู้ติดตาม กู้เหยียนหลงในอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อดี ดูสง่างามและแฝงไว้ด้วยความหยิ่งผยองของทายาทคหบดี ส่วนตู้เยี่ยนอวี่ในชุดสีอ่อนหวานขับเน้นให้ใบหน้างดงามของนางดูบอบบางน่าทะ

ในห้องประชุมลับใต้ดิน บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเปลวเทียนสั่นไหว ใบหน้าของกู้เหยียนหลงและจางอู๋จีเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลังจากที่ตู้เยี่ยนอวี่ได้เปิดเผยความจริงอันน่าสะพรึงกลัวเกี่ยวกับเครื่องหอมในหอเหมยแดง“พวกมันมิได้ต้องการแค่ราชบัลลังก์ แต่ต้องการควบคุมวิญญาณของขุนนางทั้งแผ่นดิน” จางอู๋จีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “นี่คือแผนการที่ชั่วร้ายและทะเยอทะยานเกินกว่าที่ผู้ใดจะคาดคิด”“การบุกทำลายหอเหมยแดงในยามนี้เป็นไปไม่ได้” กู้เหยียนหลงวิเคราะห์ “นั่นเท่ากับเป็นการเปิดศึกโดยตรง และจะทำให้องค์ชายจ้าวเฟิงมีข้ออ้างในการเคลื่อนไหวทางการทหารทันที”“ถูกต้องเจ้าค่ะ” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวขึ้น ดวงตาของนางสงบนิ่งดุจน้ำในบ่อลึก แต่กลับฉายประกายแห่งความเด็ดเดี่ยว “ในเมื่อพิษเข้าทางลมหายใจ ยาแก้ก็ต้องออกฤทธิ์ผ่านลมหายใจเช่นกัน”นางได้เสนอแผนการที่แยบยลและเหนือความคาดหมาย นั่นคือการสร้างยาถอนพิษที่มองไม่เห็นขึ้นมาต่อกรตู้เยี่ยนอวี่ใช้เวลาหลายวันขลุกตัวอยู่แต่ในห้องปรุงยา นางศึกษ

บรรยากาศตึงเครียดจนแทบระเบิด รองแม่ทัพจ้าวคุนยืนอยู่ที่ปากประตูด้วยรอยยิ้มแห่งผู้ชนะ สาส์นลับในมือของเขาเปรียบดั่งตราบาปที่ประทับลงบนชะตากรรมของคนทั้งสาม“ยอมจำนนเสียเถิดเหล่ากบฏ ! หลักฐานมัดตัวแน่นหนาถึงเพียงนี้ พวกเจ้ายังจะดิ้นรนไปไย !”กู้เหยียนหลงและจางอู๋จีชักอาวุธออกมาทันที แววตาของพวกเขาแน่วแน่และพร้อมที่จะสู้ตาย แม้จะรู้ว่านี่คือการต่อสู้ที่ไร้ซึ่งความหวังก็ตามทว่า ในขณะที่การปะทะกำลังจะเกิดขึ้น ตู้เยี่ยนอวี่กลับก้าวออกมาขวางคนทั้งสองไว้“รอก่อนเจ้าค่ะ !” นางกระซิบ “การต่อสู้ในยามนี้ คือสิ่งที่พวกมันต้องการที่สุด”นางล้วงหยิบเอาลูกกลอนกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กออกมาจากแขนเสื้อ มันดูเป็นเพียงของประดับธรรมดาชิ้นหนึ่ง“สิ่งนี้... จะซื้อเวลาให้เราได้สามลมหายใจ”สิ้นคำพูด นางก็ขว้างลูกกลอนนั้นลงบนพื้นอย่างแรงเพล้ง !แทนที่จะเป็นควันพิษ สิ่งที่ระเบิดออกมากลับเป็นลำแสงสีขาวที่สว่างจ้าจนแสบตา พร้อมกับเสียงแหลมสูงที่กรีดลึกเข้าไปในโสตประสาท เหล่าองครักษ์และจ้าวคุนต่างยกมือขึ้นปิดตาและหูด้วยความเจ็บปวด โลกทั้งใบของพวกเขากลายเป็นสีขาวโพลนและเงียบงันไปชั่วขณะ“เร็วเข้า !”ในสามลมหายใจแห่งค

ณ ลานฝึกยุทธ์ลับของสำนักพันเงาบรรยากาศอบอวลไปด้วยไอสังหารและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ จอมยุทธ์แห่งสำนักพันเงาแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือที่มีเพลงยุทธ์เฉพาะตัวที่ร้ายกาจ แต่การต่อสู้ของพวกเขานั้นเป็นไปในลักษณะฉายเดี่ยว ดุจพยัคฆ์ร้ายที่ล่าเหยื่อโดยลำพังกู้เหยียนหลงในฐานะอดีตแม่ทัพใหญ่ กำลังพยายามหลอมรวมคมดาบที่กระจัดกระจายเหล่านี้ให้กลายเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งและเป็นหนึ่งเดียว“เพลงยุทธ์ของพวกท่านร้ายกาจ แต่ขาดซึ่งการประสานงาน!” เขากล่าวเสียงดังฟังชัด “ในสนามรบที่แท้จริง การรบเพียงลำพังไม่ต่างอะไรกับการหาที่ตาย! พวกท่านต้องเรียนรู้ที่จะเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนทัพ เป็นตาให้สหาย เป็นโล่ให้พวกพ้อง!”ในตอนแรก เหล่าจอมยุทธ์ผู้หยิ่งทระนงในฝีมือของตนต่างแสดงความไม่พอใจ แต่หลังจากที่ได้ประลองและพ่ายแพ้ให้แก่กลยุทธ์ทางการทหารอันเหนือชั้นของกู้เหยียนหลง พวกเขาก็ยอมรับในตัวบุรุษผู้นี้อย่างสุดหัวใจในขณะเดียวกัน ณ ห้องปรุงยาลับของสำนักนายหญิงแห่งเงาได้นำยอดพิษ และสมุนไพรหายากในยุทธภพที่นางรวบรวมไว้มามอบให้ตู้เยี่ยนอวี่ศึกษา ตู้เยี่ยนอวี

ณ ห้องบรรทมลับขององค์หญิงลี่หัว บรรยากาศอบอวลไปด้วยความตึงเครียด และสมาธิอันแน่วแน่ ตู้เยี่ยนอวี่และองค์หญิงลี่หัวทำงานแข่งกับเวลาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พวกนางรู้ดีว่าทุกขณะจิตที่เสียไป อาจหมายถึงชีวิตของผู้คนนับล้านในเมืองหลวงหยาดเหงื่อของแพทย์เทวดาและปลายนิ้วอันแผ่วเบาขององค์หญิงผู้สูงศักดิ์ กำลังหลอมรวมกันเป็นโอสถทิพย์ที่ไร้รูป“ท่วงทำนองช่วงนี้ต้องบรรเลงให้หนักแน่น เพื่อเสริมสร้างความมั่นคงให้แก่เส้นลมปราณม้าม” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวพลางชี้ไปยังโน้ตเพลงที่นางเพิ่งเขียนขึ้นองค์หญิงลี่หัวพยักหน้า นางกรีดปลายนิ้วลงบนสายพิณกู่ฉิน เสียงอันทรงพลังและมั่นคงก็ดังขึ้น สลายความสับสนวุ่นวายในอากาศให้หมดสิ้น การผสานศาสตร์แห่งการแพทย์ และศิลป์แห่งดนตรีของทั้งสองนับวันยิ่งลึกซึ้งและกลมเกลียวในขณะเดียวกัน ณ ห้องโถงใต้ดินของหอเหมยแดง บรรยากาศกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงนักดนตรีขลุ่ยมายาในม่านลูกปัด ยืนอยู่เบื้องหน้าเหล่านักดนตรีชุดดำของพรรคเมฆาโลหิตกว่าสิบคน บทเพลงที่พวกมันกำลังบรรเลงร่วมกันนั้น มิได้มีความไพเราะแม้แต่น้อย มันคือท่วงทำนองที่บิดเบี