All Chapters of วาสนาข้ามภพ ชะตารักพลิกผัน: Chapter 61 - Chapter 70

หง่าง...ง...ง...เมื่อเสียงระฆังหลวงดังกังวานเป็นครั้งสุดท้าย สัญญาณของการเฉลิมฉลองก็ได้กลายเป็นสัญญาณการเปิดศึกโดยสมบูรณ์จากทุกมุมมืดของเมืองหลวง บนยอดเจดีย์สูง บนหลังคาของจวนขุนนาง และในเงามืดของหอระฆัง เสียงขลุ่ยมายาอันโหยหวนได้ดังประสานขึ้นพร้อมกัน มันมิใช่บทเพลง แต่เป็นคลื่นเสียงที่บิดเบี้ยวและกรีดแทงโสตประสาท มันแทรกซึมเข้าไปในใจกลางของฝูงชนที่กำลังรื่นเริงเบื้องล่าง ปลุกเร้าความก้าวร้าวและความบ้าคลั่งที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเสียงหัวเราะพลันเปลี่ยนเป็นเสียงทะเลาะวิวาท รอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่แข็งกร้าว เมืองหลวงที่เคยสว่างไสวด้วยแสงโคม บัดนี้กำลังจะถูกเผาไหม้ด้วยไฟแห่งความโกลาหล!ทว่า ในขณะที่ตาข่ายเสียงแห่งความคลุ้มคลั่งกำลังจะครอบงำทุกสิ่งณ ยอดหอชมดาวที่สูงที่สุด เสียงพิณกู่ฉินอันใสกระจ่างก็พลันดังขึ้น!ปลายนิ้วขององค์หญิงลี่หัวร่ายรำอยู่บนสายพิณราวกับเซียนธิดาที่กำลังโปรยปรายบุปผาจากสวรรค์ เสียงพิณของนางบริสุทธิ์และสงบนิ่งดุจน้ำพุกลางป่าลึก มันแผ่ขยายออกไปเป็นระลอกคลื่นสีทอง เข้าปะทะและสลายคลื่นเสียงสีดำอันชั่วร้ายของเหล่าขลุ่ยมายาตู้เยี่ยนอวี่นั่งอยู่เบื้องหลังอง

รุ่งอรุณได้ขับไล่ความมืดมิดของรัตติกาลไปจนสิ้น ทว่าไอสังหารและความโกลาหลของค่ำคืนที่ผ่านมายังคงทิ้งร่องรอยไว้ในใจกลางเมืองหลวง ภาพของตู้เยี่ยนอวี่และองค์หญิงลี่หัวที่ถูกหามลงมาจากหอชมดาวในสภาพหมดสติ ได้สร้างความตื่นตระหนกให้แก่ทุกคนในวังหลวงหมอหลวงชางและเหล่าแพทย์หลวงต่างวิ่งวุ่นกันราวกับมดแตกรัง ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้ง“นี่มิใช่บาดแผลทางกาย แต่เป็นภาวะที่พลังลมปราณและแก่นแท้แห่งชีวิตถูกสูบไปจนหมดสิ้น” หมอหลวงชางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาหลังจากตรวจพระอาการขององค์หญิงและชีพจรของตู้เยี่ยนอวี่ “เปรียบดั่งตะเกียงที่ถูกเผาไหม้จนน้ำมันเหือดแห้ง การฟื้นฟูจะต้องใช้เวลายาวนานและต้องอาศัยโอสถทิพย์ล้ำค่าที่สุด”กู้เหยียนหลงยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงของตู้เยี่ยนอวี่ เขากำหมัดแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด บัดนี้เขาคือแม่ทัพใหญ่ผู้มีอำนาจล้นฟ้า สามารถบัญชาทหารได้นับแสน แต่กลับมิอาจทำสิ่งใดเพื่อช่วยเหลือสตรีที่เขารักสุดหัวใจได้เลย ความรู้สึกไร้พลังนี้ช่างกัดกินใจเขายิ่งกว่าการเผชิญหน้ากับคมดาบนับพันเล่มเขาจ้องมองใบหน้าอันซีดเซียวของนาง

ภายหลังจากได้ฟังเรื่องราวของเยว่ฉาน ตู้เยี่ยนอวี่ก็ตกอยู่ในห้วงความคิดอันลึกซึ้ง นางตระหนักแล้วว่าศัตรูที่แท้จริงหาใช่บุคคลหรือองค์กรใดองค์กรหนึ่งไม่ แต่เป็นดั่งโรคเรื้อรังแห่งความอยุติธรรมที่กัดกินแผ่นดินต้าเฉินมาอย่างยาวนาน องค์ชายจ้าวเฟิงและพรรคเมฆาโลหิตเป็นเพียงเชื้อโรคฉวยโอกาสที่เข้ามาซ้ำเติมในยามที่แผ่นดินอ่อนแอ“ตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกเราเพียงแค่ต่อสู้กับอาการของโรค มิได้รักษาที่ต้นตอ” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวขึ้นในที่ประชุมของเหล่าพันธมิตรในเงามืด แววตาของนางแน่วแน่และเปี่ยมด้วยปัญญา “หากเราต้องการชัยชนะที่แท้จริง เราต้องเปลี่ยนจากการเป็นนักรบมาเป็นแพทย์ผู้รักษาแผ่นดิน”“หมายความว่าอย่างไร?” กู้เหยียนหลงถาม“เราต้องเยียวยาบาดแผลเก่าแก่ที่สุดของแผ่นดิน นั่นคือคดีความที่ไม่เป็นธรรมในอดีต” นางกล่าว “หากเราสามารถพิสูจน์ได้ว่าราชสำนักเคยตัดสินคดีผิดพลาดอย่างร้ายแรง ก็เท่ากับเป็นการสั่นคลอนความชอบธรรมของเหล่าขุนนางกังฉินที่ยังอยู่ในอำนาจ และเปิดทางให้เราสามารถนำเสนอความจริงเกี่ยวกับคดีของพวกเราเองได้”แผนการของนางช่างอาจหาญและลึกซึ้ง มันคือการใช้ความยุติธรรมในอดีต มาเป็นอาวุธในปัจจุบันนายห

“เป็นไปได้อย่างไร...” จางอู๋จีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากจะเชื่อ “เสนาบดีหลิวรับใช้ราชสำนักมาตั้งแต่รัชสมัยก่อน ได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาทองค์ก่อนอย่างยิ่ง... เขาคือเสาหลักของแผ่นดินมาโดยตลอด”“บางครั้ง สิ่งที่ดูเหมือนเสาหลักที่ค้ำจุนบ้านเมือง” นายหญิงแห่งเงาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจับขั้วหัวใจ “แท้จริงแล้วอาจเป็นปลวกที่กัดกินโครงสร้างอยู่ภายในมานานแล้ว ชายผู้นี้คือผู้ที่ทำลายตระกูลมู่หรงของข้า!”บัดนี้ทุกคนได้เข้าใจภาพทั้งหมดแล้ว องค์ชายจ้าวเฟิงมิใช่ผู้ชักใย แต่เป็นเพียงหมากตัวใหม่ที่คมที่สุดที่เสนาบดีหลิวเพิ่งจะหยิบขึ้นมาใช้ ส่วนพรรคเมฆาโลหิตก็อาจเป็นเพียงกองกำลังที่เขาให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลังมาตลอดหลายปี...เสนาบดีหลิวเจิ้ง คือผู้เล่นตัวจริงในกระดานหมากที่เดิมพันด้วยชะตากรรมของแผ่นดินนี้!“ในเมื่อเรารู้โฉมหน้าที่แท้จริงของอสรพิษเฒ่าตัวนี้แล้ว” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวขึ้น แววตาของนางสงบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยว “เราก็มีอาวุธชิ้นสำคัญที่สุดที่จะใช้ต่อกรกับมันได้แล้ว”นางมิได้หมายถึงกำลังทหารหรือยาพิษใด ๆ แต่หมายถึง... เยว่ฉานณ คุกใต้ดินอันมืดมิดตู้เยี่ยนอวี่ได้เข้าพบเยว่ฉ

ภายใต้เงามืดของจันทร์ดับ ห้าเงาร่างเร้นกายเข้าสู่จวนเสนาบดีหลิวอย่างเงียบเชียบดุจวิฬาร์ในรัตติกาล จวนแห่งนี้ที่ถูกขนานนามว่าหลงเหอนั้น งดงามและสงบสุขอย่างน่าประหลาด ทว่าใต้ความงามนั้นกลับซ่อนเร้นไว้ด้วยคมเขี้ยวและกลไกสังหารที่รอคอยผู้บุกรุกเงาทั้งสองแห่งสำนักพันเงาเคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียวกับความมืด พวกเขาปลดสลักกลอนและกับดักสายลวดที่ซ่อนอยู่ตามทางเดินได้อย่างคล่องแคล่วและไร้เสียง การเคลื่อนไหวของพวกเขาราวกับพู่กันของยอดจิตรกรที่ตวัดวาดไปบนผืนผ้าใบแห่งความมืด...แม่นยำและไร้ร่องรอยเมื่อพบกับหน่วยองครักษ์ลาดตระเวน กู้เหยียนหลงและนายหญิงแห่งเงาก็จะเข้าจัดการอย่างรวดเร็วและเงียบงัน พวกเขามิได้ปลิดชีวิต แต่ใช้ดัชนีสกัดจุดให้องครักษ์เหล่านั้นสลบไปโดยไม่ทันได้ส่งเสียงร้องแม้แต่คำเดียวในที่สุด พวกเขาก็มาถึงหน้าห้องร้อยของเก่าอากาศบริเวณนี้หนาวเย็นและหนักอึ้งผิดปกติ ราวกับกำลังเดินฝ่าสายน้ำที่มองไม่เห็น ไอหมอกบางเบาที่เกิดจากพลังของค่ายกลลอยวนอยู่รอบประตู ทำให้เกิดภาพมายาที่บิดเบี้ยว“ค่ายกลมายาเบญจธาตุ...” ตู้เยี่ยนอวี่กระซิบ “