All Chapters of เจ้าสาวประมุขหุบเขามืด (จบ): Chapter 21 - Chapter 30

   ยื่นข้อเสนอแลกชีวิต  เมื่อได้ฟังชื่อของถานถานห่าวอู๋ก็มีแววตาที่เปลี่ยนไปโดยทันที หลายสิบปีก่อนเขายังเป็นหนุ่มน้อยและได้รับหน้าที่ดูแลคลังเสบียงเป็นงานหลักเพียงอย่างเดียว หลังจากได้ทำงานที่มอบหมายได้เพียงสองปีก็เกิดไฟลุกไหม้ที่คลังเสบียงอย่างหนัก ข้าวของที่เก็บไว้ในคลังเสบียงถูกไฟเผาไหม้จนไม่เหลือซาก ตอนนั้นอี้เจ๋อโมโหหนักถึงขั้นสั่งให้คนตามล่าเอาชีวิตเจี่ยนถานถานตามหาเขาแทบพลิกแผ่นดิน ออกคำสั่งว่าหากพบเจอที่ใดสามารถสังหารถานถานได้ทันทีไม่ต้องจับกลับมาแบบเป็น ๆ“หลานจะรื้อคดีวางเพลิงคลังเสบียงขึ้นมาใหม่หรือ”“ไม่มีความจำเป็นต้องรื้อคดีใหม่ ในเมื่อเจี่ยนถานถานคือผู้กระทำผิด…เว้นเสียแต่ว่าคนที่วางเพลิงไม่ใช่เขา”ว่าแล้วอี้เฉินก็ตบท้ายด้วยรอยยิ้มแต่สายตาแข็งกร้าวมองตอบไม่กะพริบตา ห่าวอู๋ไม่ได้รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นคือรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความจริงใจ และคำพูดเมื่อครู่นี้ยังพูดขึ้นเพื่อประเมินดูปฏิกิริยาเขาว่าจะมีท่าทางอย่างไร

   เลวยิ่งนัก!  "ฮ่า ๆ""หยุดหัวเราะข้าเดี๋ยวนี้นะ""หยุดไม่ได้ ฮ่า ๆ""คุณหนูฉู่!"นางเงยหน้ามองใบหน้าที่ไม่เหมือนเดิมของถานถานแล้วกลั้นขำจนตัวโยน ทุกครั้งที่ถานถานอ้าปากพูดเสวียนหนี่ก็ไม่อาจละสายตาจากช่องฟันกลวงโบ๋ที่หายไปหนึ่งซี่นั่นได้จริง ๆ เมื่อสองชั่วยามก่อนเขาถูกถอนฟันออกจากปาก เป็นฟันซี่ที่อยู่ด้านหน้าสุดเพื่อเป็นการลงโทษสถานเบา แต่ชาวบ้านที่มามุงดูเข้าใจว่าเขาถูกประมุขหงสั่งลงโทษสถานหนักซึ่งรุงแรงถึงขั้นทำลายอวัยวะภายในเสียหายหลายจุด อันที่จริงแล้วที่เขาสูญเสียไปเป็นเพียงฟันหน้าหนึ่งซี่ก็เท่านั้น"รูปโฉมงดงามสง่าของข้าถูกทำลายลงเพราะประมุขหง หึ ซ้อมข้าทุบตีข้ายังดีกว่าเสียอีก""ขอเพียงยังมีชีวิตอยู่ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว""อืม...ว่าแต่เจ้าเด็กน่ารำคาญนั่นหายไปไหนเสียล่ะ""ไปเป็นตัวประกันให้ท่านเจ้าค่ะ ประมุขหงคิดว่านางคือลูกสาวแท้ ๆ ของท่านจึงเอาตัวนางไว้กันท่านหลบหนี""ฮ่า ๆ  อย่างนี้นี่เอง ประมุขห

   จุดสีแดงบนนิ้วมือ  อี้เฉินมองสาวรับใช้ที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา เขาหันไปสบตากับโม่โฉวและหลีเหว่ย หากเดาไม่ผิดสาวใช้นางนี้ประจำอยู่เรือนไป่เหอ คงมีเรื่องเกี่ยวกับสองสตรีต่างถิ่นมารายงานเป็นแน่แท้"มีอะไร"อี้เฉินถามเสียงเรียบ "ท่านประมุข แม่นางเสวียนหนี่กับแม่นางซูหนี่ตีกันแล้วเจ้าค่ะ พวกนางตีกันอยู่หน้าเรือนไป่เหอเจ้าค่ะ ทำอย่างไรดีเจ้าคะ""ตะ ตีกัน"หลีเหว่ยทวนคำแล้วหมุนตัวเตรียมจะวิ่งไปดูแต่อี้เฉินและโม่โฉวยังสงบอยู่เขาจึงหันขวับกลับมามองแล้วถาม"ไม่รีบไปแยกพวกนางหรือขอรับท่านประมุข ท่านอาจารย์""รอสักหนึ่งเค่อเถิด""เหตุใดต้องรอ""ข้ายังอ่านตำราเล่มนี้ไม่จบ""หา อย่างนี้ก็ได้หรือ"หลีเหว่ยพึมพำเบา ๆ ประมุขหงใจเย็นถึงเพียงนี้ แม้แต่สตรีที่กำลังจะมาเป็นภรรยามีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเขายังมีอารมณ์นั่งอ่านตำราต่อ อันที่จริงอี้เฉินก็เพียงแค่เข้าใจความคับแค้นใจของเสวียนหนี่เป็นอย่าง

   คุณหนูฟางจิง  “จริงสิ ข้ามีบางอย่างอยากถามพวกเจ้าสักหน่อย”“…แม่นางซูหนี่อยากถามอะไรพวกข้าหรือ”“พวกเจ้าเคยเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เดินทางมากับข้าหรือไม่ นางตัวสูงเท่านี้ ตากลม ๆ แก้มเยอะ ๆ”เสวียนหนี่ทำมือบอกระดับความสูงของเพียนเพียนให้สาวใช้ทั้งสองดู พวกนางหันหน้าเข้าหากันทำหน้างง ๆ แต่แล้วหนิงเอ๋อร์ก็นึกบางอย่างออก เมื่อวานตอนที่นางเดินผ่านเรือนกุ้ยเหมยได้บังเอิญเผลอมองเข้าไปด้านในและได้เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในเรือน เด็กคนนั้นกำลังนั่งเล่นอยู่กับฟางจิง“ข้าเห็น ข้าเห็นนางอยู่กับคุณหนูฟางจิงที่เรือนกุ้ยเหมย”“คุณหนูฟางจิงคือใคร”“น้องสาวแท้ ๆ ของท่านประมุข”ในที่สุดเสวียนหนี่ก็ได้รู้แล้วว่าเพียนเพียนอยู่ที่ใด เช่นนั้นพรุ่งนี้เช้าก่อนที่จะเข้าป่าไปหาของป่ามาขายกับถานถานนางจะต้องไปหาเพียนเพียนเสียก่อน ไม่รู้ว่าคุณหนูฟางจิงที่สาวใช้เอ่ยถึงจะเ

 29. นางพูดถึงข้าว่าอย่างไร  “แม่นางซูหนี่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!”หลีเหว่ยเบิกตาด้วยความตกใจ เขาถอยหลังออกไปราวสามสี่ก้าวแล้วย้ำถามเสวียนหนี่น้ำเสียงตะกุกตะกัก“เจ้ามาอยู่นี่ได้อย่างไร แล้วเมื่อครู่นี้เห็นอะไรบ้าง”“เห็นว่าท่านกำลังแอบมองคุณหนูฟางจิงแล้วก็ได้ยินท่านพูดว่าชอบคุณหนูฟางจิงเจ้าค่ะ”“ไม่ใช่ ๆ ลืมให้หมด”คิดหรือว่าพูดเพียงเท่านั้นแล้วจะจบทุกอย่าง เสวียนหนี่อมยิ้มพลางนึกในใจ หรืออาจจะเป็นเพราะประมุขหงผู้นั้นหวงแหนน้องสาวเกินกว่าเหตุ มิเช่นนั้นเขาก็อาจจะบังคับขู่เข็ญหลีเหว่ยจนไม่กล้าที่จะแสดงออกกับฟางจิงอย่างเปิดเผย คนโหดเหี้ยมอำมหิตพรรค์นั้นขนาดความรักของผู้อื่นยังขวางกั้น เขาจะไม่ยอมปล่อยให้คนข้างกายมีความสุขในการใช้ชีวิตเลยหรืออย่างไร หรือต้องให้คนรอบตัวเขานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอมทุกข์ไปกับเขาตลอดเวลา แล้วใครมันจะไร้หัวจิตหัวใจได้แบบนั้น“ในเมื่อชอบคุณหนูฟางจิงแล้วเห