Semua Bab เจ้าสาวประมุขหุบเขามืด (จบ): Bab 31 - Bab 40

   ค้าอำพัน  เขาถามกลับอย่างอยากรู้ และคิดไปเองว่านางอาจอยากพูดเรื่องที่นางเป็นตัวจริง ทว่าสิ่งที่อีกฝ่ายอยากพูดกลับกลายเป็นเรื่องอื่นไปเสียอย่างนั้น“เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินพ่อเฒ่าอวิ๋นเหอบอกว่าฟางเหนียงขึ้นไปเก็บลูกท้อบนเขา…แล้ว…เอ่อ...คือว่า.."“เจ้าอยากไปแสดงความเสียใจกับพ่อเฒ่าอวิ๋นเหอหรือ”“หากมีโอกาสข้าก็อยากจะไปเจ้าค่ะ ติดตรงที่ว่าภายในระยะหนึ่งปีนี้ข้าต้องรีบหาเงินมาชดใช้คลังเสบียงช่วยตาแก่ถานถาน”เขาถอนหายใจเอื่อย ๆ สุดท้ายแล้วภายในใจของนางก็ยังคงคิดเรื่องหาเงินเพียงเท่านั้น เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว ถ้านางทำสำเร็จเขาก็จะเบาใจขึ้นมาก“อยากถามอะไรกันแน่”“ข้าอยากถามเกี่ยวกับป่าท้อเจ้าค่ะ”“ป่าท้อ?”อี้เฉินสงสัยจนต้องย้ำทวนอีกรอบ สิ้นฤดูกาลลูกท้อออกผลไปแล้ว ตอนนี้ย่างเข้าฤดูใบไม้ผลินางมาถามเกี่ยวกับป่าท้อเอายามนี้ไม่ช้าไปหน่อยหรือ สถานที่แห่งนั้นมีต้นท้อม

   ข้าอยากรอด  “เจ้า…คิดว่า…ข้าเป็นคนอย่างไร”“…ทะ ท่าน”ชั่วพริบตาเดียว เขาคว้าตัวนางอย่างรวดเร็ว ใช้มือข้างหนึ่งกดท้ายทอยของนางให้แนบใบหน้ากับโต๊ะน้ำชาแล้วดึงมีดพกเล่มเล็กออกมาจากใต้ผ้าคาดเอวปักลงที่โต๊ะในระยะเฉียดใบหน้างามไม่ถึงสองชุ่น ซูหนี่ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด นางสั่นเทาไปทั้งร่าง คิดไม่ถึงเลยว่าประมุขหงที่นางพึงใจเขาในวันแรกจะป่าเถื่อนได้ขนาดนี้ ต่อหน้าผู้อื่นถึงเขาจะไม่ไว้ไมตรีอย่างไรแต่นั่นก็เป็นเพียงคำพูดหาใช่การกระทำไม่ เมื่อได้อยู่สองต่อสองเขาเปิดเผยตัวตนออกมาอย่างชัดเจนราวต้องการจะบอกเป็นนัยว่าไม่เห็นนางอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย“ท่านประมุขขออภัย ขออภัยท่านประมุขข้าผิดไปแล้ว”หญิงสาวในอาภรณ์ชมพูรีบร้อนบอกออกไปพลางใช้ฝ่ามือทั้งสองข่มโต๊ะน้ำชาไว้เพื่อยันกายไม่ให้ลื่นไถล แรกเริ่มที่เข้าหาเขาวันนี้ก็เพื่อบีบรัดเขาให้เร่งการแต่งงาน…ทว่ายามนี้จนมุมเสียแล้ว คนผู้นี่ไม่ใช่ว่าจะใช้มารยาเกลี้ย

   นางนั่นแหละที่เย็นชา  วันรุ่งขึ้นเสวียนหนี่มาที่ห้องครัวแต่เช้าตรู่ นางเอาอำพันดอกท้อที่ตากจนแห้งแล้วมาตุ๋นรวมกับสมุนไพร พอเสร็จแล้วกะจะให้สาวใช้นำไปให้อี้เฉินที่เรือนเฝิ่งหงเพื่อตอบแทนที่เขาชี้ทางไปป่าท้อให้นางในวันนั้นนางนั่งรออยู่ในห้องครัวมาแล้วพักหนึ่งแต่ก็ยังไม่มีสาวใช้สักคนผ่านมา อีกทั้งอำพันดอกท้อที่นางตั้งใจตุ๋นอย่างดีก็เริ่มจะอุ่นแล้วดังนั้นเสวียนหนี่จึงต้องยกไปให้เขาที่เรือนเฝิ่งหงด้วยตนเอง ระหว่างทางที่เดินอยู่นั้นนางสังเกตว่าต้นฝูหรง(พุดตาน)กำลังเบ่งบานแล้ว นางจึงเดินอ้อมไปให้ไกลหน่อยแต่ก็ไม่วายถูกละอองเกสรที่ลอยมาตามลมเล่นงาน ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าของร่างนี้จะแพ้เกสรฝูหรงเช่นเดียวกัน คิดแล้วเสวียนหนี่ก็แย้มยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะจามออกมาหนึ่งฟอดใหญ่อี้เฉินที่มองลงมาจากหน้าต่างเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของนางแต่เขายังทอดมองด้วยสายตานิ่งเฉย เมื่อนางเข้ามาใกล้ ๆ ก็ได้วางถ้วยอำพันตุ๋นไว้ที่โต๊ะน้ำชาแล้วเอ่ยบอกเขา“ตอบแทนที่วันนั้นท่านชี้ทางให้ข้า”

  มาลา  หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงพยักหน้าช้า ๆ อย่างเศร้าสร้อย เมื่อได้รู้คำตอบซูหนี่ก็ยิ้มเล็กน้อย ในใจของนางนั้นรักใคร่พี่ชายคนนี้ยิ่งนัก หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะรอดพ้นภัยอันตรายมาได้เหมือนพวกนางทั้งสอง แต่แล้วปาฏิหาริย์คงไม่มีจริง นับเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่ทุกชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป ทุกสรรพสิ่งมีวิบากกรรมเป็นของตนเอง แม้กระทั่งนางก็เช่นกัน"พี่ใหญ่ทำไปเพราะปกป้องข้าจนถึงเสี้ยวเวลาสุดท้ายของชีวิต”“บางครั้งข้าก็นึกอิจฉาเจ้า พี่ใหญ่ดีกับเจ้ามาตลอด แม้แต่ข้าที่เป็นน้องสาวร่วมมารดาแท้ ๆ ก็ไม่เคยได้รับสายตาอบอุ่นอย่างเช่นยามที่พี่ใหญ่มองเจ้า พี่ใหญ่คงอยากชดเชยความผิดที่ช่วยเหลือเจ้าไม่ได้เมื่อครั้งยังเยาว์ จนมีส่วนทำให้ชะตาชีวิตของเจ้าตกต่ำ เรื่องราวในครั้งนั้นเพราะข้าเป็นต้นเหตุเอง”เสวียนหนี่เปรยตามองออกไปนอกหน้าต่าง เรื่องนี้เจ้าของร่างทราบดีอยู่แล้วว่าซูหนี่ก็เป็นตัวตนเหตุด้วยเช่นกัน เมื่อทวนถามความรู้สึกลึก ๆ แล้วกลับได้คำตอบว่าไม่รู้สึกโกรธแค้

  เกิดอะไรกับห่าวอู๋  สีหน้าของฟางจิงดูสลดลง โม่โฉวบอกกับอี้เฉินว่าความพิการทางร่างกายของนางไม่ได้หนักหนา สิ่งที่ทำให้นางยังไม่สามารถลุกขึ้นมายืนหยัดได้นั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องของจิตใจ ไม่ว่าพี่ชายจะเสาะแสวงหาแพทย์ที่เก่งกาจเพียงใดมารักษาก็ไม่เป็นผล ฟางจิงไม่ให้ความร่วมมือ นางหวาดกลัวที่จะลุกขึ้นเดินอีกครั้ง เสียงเย้ยหยันของผู้คนในอดีตที่ผ่านมาทำให้นางไม่กล้าลุกขึ้นสู้ นางกลัวความผิดพลาด กลัวว่าหากลุกขึ้นมาใหม่แล้วต้องล้มลงไปอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็จะต้องอับอาย"รักษาเถิด กลัวไปไยพี่จะคอยอยู่ข้าง ๆ เจ้าเอง""...ข้าใช้ชีวิตเช่นนี้ก็พอใจดีอยู่แล้ว วันนี้ข้ารู้สึกเวียนหัวขอตัวพักเอาแรงสักงีบ"ทุกครั้งที่พูดเรื่องบำบัดรักษาฟางจิงก็มักจะเลี่ยงตลอด อี้เฉินเองก็อ่อนใจเต็มที เขามองตามร่างของน้องสาวที่เคลื่อนรถเข็นเข้าไปในเรือนแล้วถอนหายใจกลัดกลุ้ม  ไม่รู้ว่าในระหว่างที่เขามองตามฟางจิงอยู่นั้นเสวียนหนี่เดินมาทางด้านหลังเขาตั