เจ้าสาวประมุขหุบเขามืด (จบ) のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

  วัดใจกันไปเลย! “เห็นทีว่าท่านคงไม่อยากใช้ชีวิตอิสระอีกต่อไปแล้ว ก็ดี...เรียกทหารมาเลย”“เจ้าพูดอะไรของเจ้ากัน”“ทาสสินะ ทาสที่หลบหนีเสียด้วย”ถานถานหน้าถอดสี ความลับที่เขาเก็บซ่อนมานานนับสิบปี แม่นางผู้นี้รู้ได้อย่างไรกัน มาถึงตอนนี้เสวียนหนี่ไม่ได้เป็นรองเขาอีกต่อไป นางละสายตาไปยังกลุ่มทหารที่กำลังตรงมาหา เห็นท่าทีตื่นกลัวของถานถานนางยิ่งมั่นใจว่าตนเป็นฝ่ายเหนือกว่าบอกเขาต่ออย่างไม่เกรงกลัว“ทหารมานู่นแล้ว  ข้าจะไม่หนี แต่ท่านกล้าวัดใจกับข้าหรือไม่เจ้าคะ”“เจ้าขู่ข้างั้นรึ”“ตัวข้านั้นรอดจากความตายมาหลายครั้ง ความตายหาใช่สิ่งน่ากลัวสำหรับข้าไม่ ตายแล้วก็หลุดพ้นแล้ว ๆ กันไป แต่ท่านนี่สิ ข้าดูก็รู้ว่าท่านโหยหาชีวิตอิสระเพียงใด หากถูกจับกลับไปเป็นทาสรองมือรองเท้าพวกขุนนางชั่วช้า อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ถูกทรมานโขกสับทั้งเช้าเย็นจะตายก็ไม่ได้ตาย ท่านว่าชีวิตที่เหลือของข้ากับท่านใครจะน่าเวทนาก

  เจ้าสาวผี  เข้าสู่วันที่สิบของการออกเดินทาง เสบียงที่นำติดตัวมานั้นเริ่มร่อยหรอเต็มที เสวียนหนี่ก้มลงมองถุงผ้าที่นางห่อเสบียงแล้วมองไปรอบ ๆ ข้างทางที่ผ่านมานั้นไม่มีลำธารหรือบ่อน้ำให้เห็น เป็นเพราะเส้นทางที่เขาพามาไม่ได้สะดวกอย่างเช่นที่เขาได้บอกไว้ก่อนหน้า ฉะนั้นการหาเสบียงเพิ่มจึงเป็นปัญหาหลักของการเดินทางครั้งนี้“ตาแก่ถาน ข้ากระหายน้ำ”“แถวนี้ไม่มีน้ำหรอก อดทนอีกหน่อย พ้นจากตรงนี้ไปราวยี่สิบลี้น่าจะมีน้ำตกถ้าข้าจำไม่ผิด”“ยี่สิบลี้เลยหรือเจ้าคะ”ในขณะที่เสวียนหนี่กำลังหดหู่สิ้นหวังสายตาของนางเหลือบไปเห็นป่าไผ่ข้างทาง นางชี้มือไปที่ป่าไผ่พร้อมบอกเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ“ตาแก่ถาน นั่นป่าไผ่เจ้าค่ะ”“ป่าไผ่แล้วอย่างไร”“ข้าหิวน้ำ ในต้นไผ่มีวุ้นสามารถกินแก้กระหายได้”“เจ้าก็ว่าไปเรื่อย คุณหนูอย่างเจ้าจะไปรู้เรื่องของป่าได้อย่างไร”เขาหัวเราะนางอย่างขำขัน แต่ก็ยังดึงบังเหียนบังคับล่อให้หยุด เมื่อจอดสนิทแล้วเสวียนหนี่กระโดดลงมาจากเกวียน&nb

  ทิ้งเด็กไว้แล้วไปต่อ  ถึงแม้มารดาของเด็กจะยังไม่มาตามนัด แต่ถานถานและเสวียนหนี่ไม่อาจทนรอจนฟ้าสางได้  ถานถานควบเกวียนเข้ามาในตลาด พอถึงแหล่งชุมชนเขาอุ้มเด็กลงจากเกวียนแล้วปล่อยให้นางยืนโดดเดี่ยวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ตรงนั้น ด้วยความสงสารเสวียนหนี่พยายามขอร้องเขาแต่ถานถานก็ไม่คิดจะใจอ่อน“พื้นฐานจิตใจของท่านข้าคิดว่าไม่ใช่คนใจร้าย”“เจ้าจะไปรู้ดีกว่าข้าได้อย่างไร”“ท่านไม่สงสารนางหรือเจ้าคะ”“ไม่ ออกเดินทางได้แล้ว เราเสียเวลามามากพอแล้ว”“...”เขาบอกให้นางขึ้นเกวียนแล้วตนเองก็เข้าไปนั่งประจำที่ของตน ก่อนจากไปเสวียนหนี่ไม่ยอมละสายตาจากเด็กน้อยที่กำลังยืนร่ำไห้ ชีวิตต่อจากนี้ไปจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่อาจทราบได้ ที่เสวียนหนี่ทำได้คือช่วยให้นางมีลมหายใจต่อ แต่เสียใจที่ไม่อาจช่วยได้ตลอดรอดฝั่งเกวียนของทั้งสองออกจากจุดนั้นไม่นานก็มาหยุดอยู่ที่โรงพนัน เสวียนหนี่ชะเง้อมองเข้าไปข้างในเห็นผู้คนม

  มาถึงไวกว่าที่คิด  “ท่านประมุขจะกลับเข้าหุบเขาอูยาตอนนี้เลยหรือขอรับ”หลีเหว่ยถามขึ้นในขณะที่หงอี้เฉินกระโดดขึ้นหลังม้า เขามองมายังสหายเพียงหนึ่งเดียวของเขาแล้วทอดมองทางคดเคี้ยวเบื้องหน้า นี่ก็เป็นเวลาเก้าวันแล้วที่เขาออกจากหุบเขาอูยามาเพื่อทำการธาราบำบัดตามคำแนะนำของผู้เป็นอาจารย์ น้ำตกเล็ก ๆ แห่งนี้คือแหล่งน้ำบริสุทธิ์ชั้นยอด เหมาะแก่การใช้บำบัดร่างกาย ทำให้สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและยังรู้สึกผ่อนคลายไปในตัว อีกทั้งอี้เฉินยังชอบวิธีการบำบัดร่างกายด้วยวิธีนี้เป็นพิเศษ เพราะเขาต้องการฝึกจิตใจให้สงบไปพร้อมกัน เขาเชื่อว่าผู้มีสติดีเท่านั้นจึงจะสามารถแก้ไขสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี“นี่เพิ่งจะเก้าวันเองนะขอรับท่านอาจารย์”ผู้ติดตามหนุ่มหันไปสอบถามความคิดเห็นของโม่โฉว เขาพยักหน้าช้า ๆ คล้ายจะบอกว่าเห็นด้วยกับอี้เฉิน โม่โฉวรู้นิสัยอี้เฉินดีว่าถึงเขาทัดทานไว้ให้อยู่ต่ออี้เฉินก็จะไปตามใจปรารถนาอยู่ดี จะมีผู้ใดค้านเขาได้บ้าง ในเมื่อเขาเป็นคนที่ตัดสินใจแล้วมั

  มารยาสาไถย  "เจ้ากล้ามากเลยนะที่ดูถูกการต้อนรับอย่างดีของข้า อ๋อ...ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าคงทราบแล้วว่ามีสตรีนางหนึ่งอ้างตัวว่าเป็นฉู่เสวียนหนี่เช่นกัน ข้าให้นางพักอยู่อย่างดีในเรือนไป๋เหอ หากยังให้เจ้านอนในห้องขังก็ดูจะไร้ความเป็นธรรมเกินไป""ข้าไม่ได้มาขอให้ตนเองไม่ต้องนอนที่ห้องขังเจ้าค่ะ แต่ข้ามาขอให้สหายของข้าไม่ต้องอยู่ในห้องขังเพราะทั้งสองคือคนแก่และเด็ก ที่นั่นทั้งหนาวยะเยือกและอับชื้น พวกเขาไม่อาจทนต่อความหนาวเย็นตลอดทั้งคืนในนั้นได้ หากท่านประมุขเมตตาเปลี่ยนที่คุมขัง ข้าขอรับรองว่าถานถานจะไม่หลบหนีแน่นอน""ไม่ได้"ถานถานยังมีความผิดติดตัวจึงไม่สามารถให้ออกจากห้องขัง คำขอของนางฟังดูตลกเกินไปสำหรับเขา นางไปเอาความกล้าจากที่ใดถึงเอ่ยปากขอในสิ่งที่เขาให้ไม่ได้ หากได้ยินถึงหูชาวบ้านว่าเขาได้ปล่อยถานถานออกมาเพราะคำขอร้องของสตรีนางเดียวยังจะมีผู้ใดยำเกรงต่ออำนาจเขาได้อีก  "ถานถานคือนักโทษหลบหนี ส่วนเจ้าก็ยังพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ว่าเป็นเสวี