All Chapters of เชลยรัก ท่านอ๋องแฝดนรก: Chapter 11 - Chapter 20

ยามนี้โจวอวี้หลันกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับการปัดกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาตามแรงลมฝนจากเมื่อคืน นางปัดกวาดโดยรอบจวนอย่างขยันขันแข็ง โดยมีเจ้าแมวอ้วนสองตัว คืออาลู่และอาชิง กำลังนั่งมองนางอย่างไม่ละสายตา โจวอวี้หลันรู้สึกขบขันเจ้าแมวสองตัวนี้เป็นอย่างยิ่ง ช่างเหมือนกับเจ้านายของมันเสียจริง คนไม่อยู่ ก็ยังส่งแมวมาคอยเฝ้านาง แต่ทว่านางกลับชอบยิ่งนัก "เสร็จเสียที ข้าปวดแขนไปหมดแล้ว"โจวอวี้หลันเอ่ยพลางทิ้งกายนั่งลงพิงกับต้นไม้ใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้า นางยกกระบอกไม้ไผ่ที่ในนั้นบรรจุน้ำสะอาดเอาไว้ขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหาย พลางหยิบปลาตากแห้งที่นางนำติดตัวมาด้วยมอบให้อาลู่และอาชิง ก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนนอน เพื่อเตรียมเสื้อผ้ามาอาบน้ำคลายร้อน เมื่ออาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อย โจวอวี้หลันก็ออกมาเดินเล่นรับลมที่สวนท้ายจวน ที่นี่ค่อนข้างร่มรื่น อีกทั้งยังมีดอกเหมยกุ้ยฮวาหลากสีที่ส่งกลิ่นหอม ชวนให้ผ่อนคลายอีกด้วย นางชื่นชอบที่นี่เป็นอย่างยิ่ง หลัวเทียนเฉิงในยามนี้ เขาเพิ่งกลับมาจากกรมสืบสวนพิเศษ จึงมานั่งเอนกายอยู่บนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ดวงตาคมจ้องมองลงมาที่ร่างของโจวอวี้หลันเบื้องล่างด้วย

โจวอวี้หลันนอนหลับสนิทจนถึงยามเช้า ตอนที่นางลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าในยามนี้ หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงกำลังนอนกอดนางอยู่ ใบหน้างามเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นมานั่ง พลางจ้องมองพวกเขาทั้งสองคนด้วยความหลงใหล หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงนั้น แท้จริงพวกเขาสองคนตื่นนานแล้ว เพียงแต่ยังเห็นนางนอนหลับอยู่ จึงไม่อยากปลุกนางให้ตื่น อีกทั้งวันนี้ก็เป็นวันหยุดพักของพวกเขาด้วย โจวอวี้หลันยื่นมือไปลูบแผงอกล่ำสันของสามีแฝดที่แสนหล่อเหลาของนางอย่างอารมณ์ดี สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงลืมตาขึ้นมามองนางทันที "เมื่อคืนยังไม่สาแก่ใจเจ้าหรือ จึงมายั่วยวนข้าอีกรอบเช่นนี้?"หลัวเยี่ยนเจ๋อเอ่ยถามนาง พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อคืน เขาจะตกเป็นสามีนางเสียแล้ว โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เร่าร้อน "หากหม่อมฉันอยากได้อีก ท่านอ๋องใหญ่จะ 'ทำ' อีกรอบหรือไม่เพคะ""ทำ! ทำแน่นอน"คำพูดนี้ไม่ได้ออกมาจากปากของหลัวเยี่ยนเจ๋อ แต่กลับออกมาจากปากของหลัวเทียนเฉิงแทน หลัวเยี่ยนเจ๋อที่ได้ยินเช่นนั้น ก็หันไปถลึงตามองแ

เมื่อกลับมาถึงจวนแล้ว หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิง ต่างมุ่งหน้าไปหานางที่เรือนใหญ่ทันที ยามนี้พวกเขาสองคน มีคำสั่งให้นางมาพักที่เรือนใหญ่กับพวกเขาแล้ว อีกทั้งยังจะทูลขอตำแหน่งพระชายาเอกให้นางอีกด้วยโจวอวี้หลันกำลังทำขนมเปี๊ยะไส้ถั่วเสร็จพอดี เมื่อเห็นว่าสามีทั้งสองกลับมาถึงจวนแล้ว นางก็รีบเข้าไปปรนนิบัติเขาอย่างไม่มีขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย "พี่เยี่ยน พี่เฉิง ดื่มชาดับกระหายก่อนนะเพคะ"โจวอวี้หลันรีบเดินเข้าไปหาพวกเขาทันที ก่อนจะยื่นมือสวยไปจับมือของพวกเขาเอาไว้ และพามานั่งที่โต๊ะ แล้วจึงรินชาร้อนพร้อมกับนำขนมเปี๊ยะไส้ถั่วมามอบให้พวกเขาได้ลองกินอีกด้วย "เจ้าทำเองหรือ?""เพคะ"หลัวเยี่ยนเจ๋อหันมาเอ่ยถามนาง ก่อนจะกัดขนมเปี๊ยะคำหนึ่งและพยักหน้าเล็กน้อย ดียิ่งนัก! ทำขนมก็เก่ง หน้าอกก็ใหญ่!!!"รสชาติดีเยี่ยมเหลือเกิน เจ้าทำให้ข้ากินทุกวันได้หรือไม่?"หลัวเทียนเฉิงหันมาเอ่ยถามนาง พร้อมกับยิ้มตาหยี โจวอวี้หลันที่เห็นเช่นนั้นก็พยักหน้าด้วยความดีใจ ขอแค่พวกเขาสองคนชอบ นางก็พอใจแล้ว!!! เมื่อกินขนมเปี๊ยะจนอิ่มแล้ว หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงจึงพานางมานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะเค

เมื่อผลคัดเลือกสาวงามเป็นไปตามที่ราชเลขาได้ประกาศออกไปแล้วนั้น เหล่าสตรีที่ไม่ได้รับคัดเลือกก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง พร้อมกับริษยาสวีเย่ว์หลินและหลินลี่ซืออยู่ในใจยามนี้ในสวนชมบุปผา เหลือเพียงสวีเย่ว์หลินและหลินลี่ซือเพียงเท่านั้น หลัวม่อเยียนเองก็อารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาฉีกรอยยิ้มกว้างราวกับแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า ยิ่งทำให้สวีเย่ว์หลินและหลินลี่ซือยิ่งหลงใหลเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น ต่างฝ่ายต่างคิดหาวิธีการที่จะใช้ยั่วยวนเขาสารพัดวิธี เพื่อให้ได้เป็นพระสนมในวังหลังของเขา "เชิญแม่นางทั้งสองแสดงความสามารถของตนให้ฝ่าบาทได้ทอดพระเนตรเถิด"ราชเลขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมพร้อมกับส่งยิ้มให้สตรีทั้งสองเล็กน้อย สวีเย่ว์หลินและหลินลี่ซือพยักหน้าให้เขาคราหนึ่ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ซึ่งหลัวม่อเยียนสั่งให้คนเตรียมเอาไว้ให้พวกนางก่อนหน้านี้ "พวกเจ้ามีความสามารถด้านใดบ้าง?"หลัวม่อเยียนเอ่ยถามพวกนาง ก่อนจะยกสุราขึ้นดื่มหนึ่งจอก "หม่อมฉันสามารถบรรเลงพิณได้เพคะ"หลินลี่ซือเป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน สวีเย่ว์หลินที่ได้ยินเช่นนั้น จึงรีบเอ่ยขึ้นมาบ้าง"หม่อมฉันสามารถร่ายรำได้เพคะ"หลัวม่อเยี

#หมายเหตุ เนื้อหาในตอนนี้มีฉากเกี่ยวกับเลือด การฆ่า และการบูชายัญ โปรดใช้ วิจารณญาณในการอ่าน ขอบคุณค่ะจางไห่หันไปมองเส้นทางเบื้องหลังที่ยามนี้ไร้คนติดตามแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อครู่หากเขาพลาดพลั้งถูกชินอ๋องจับได้ ความลับขององค์ฮ่องเต้ก็คงยากจะปกปิดแล้ว ใบหน้าคมมองจันทราที่ยามนี้เคลื่อนย้ายขึ้นสูงแล้วขมวดคิ้วเข้มใกล้ถึงยามโฉ่วแล้ว! ต้องรีบเร่งนำตัวนางไปมอบให้ฝ่าบาทโดยเร็วที่สุด!ขณะที่บนหุบเขา หลัวม่อเยียนและนักพรตชราที่รอคอยการมาขององครักษ์คนสนิทก็ร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง นี่ใกล้จะถึงเวลาที่จะต้องทำพิธีกรรมแล้ว แต่ยังไร้วี่แววของจางไห่ หรือว่าจางไห่จะลักพาตัวนางมาไม่สำเร็จ!ในขณะที่จิตใจขององค์ฮ่องเต้ร้อนรนไปด้วยความกังวล เสียงกีบเท้าม้าก็ดังใกล้เข้ามาเป็นระยะ ก่อนที่จะมองเห็นจางไห่บังคับรถม้าฝ่าความมืดเข้ามาด้วยความเร่งรีบ"เหตุใดจึงช้ายิ่งนัก!"หลัวม่อเยียนเอ่ยตำหนิเสียงห้วน มองคนสนิทเร่งรีบลงจากรถม้า"ขออภัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ระหว่างทางกระหม่อมพบกับชินอ๋องเข้าพ่ะย่ะค่ะ!""เจ้าว่าสิ่งใดนะ! แล้วน้องสามเห็นหน้าเจ้าหรือไม่!"เมื่อได้รับรายงานจากคนสนิท ความกังวลในคราแรกก็แปรเปลี่ยนเ