All Chapters of เชลยรัก ท่านอ๋องแฝดนรก: Chapter 21 - Chapter 30

รุ่งเช้าของวันต่อมา หลัวเยี่ยนเจ๋อมีงานด่วนในค่ายทหาร เขาจึงรีบเร่งออกไปจากจวนอ๋องตั้งแต่เช้ามืด ยามนี้จึงมีเพียงหลัวเทียนเฉิงและโจวอวี้หลันที่กำลังนั่งรับสำรับยามเช้าด้วยกันอยู่ในเรือน "วันนี้ข้าพอมีเวลาว่าง ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวชมตลาดในเมืองหลวง เจ้าว่าดีหรือไม่?""ดีเพคะพี่เฉิง""เช่นนั้นเจ้าก็รีบกินเถิด กินให้อิ่ม หากยังไม่อิ่มข้ามีของหวานให้เจ้า"ไม่พูดเปล่า หลัวเทียนเฉิงยังควักลำแท่งแก่นกายของตนออกมาให้นางดูอีกด้วย โจวอวี้หลันที่เห็นเช่นนั้น ก็ยื่นมือไปตีแขนเขาด้วยความเขินอาย พลางครุ่นคิดในใจว่า นางจะเอาปลาราดพริกวางบนลำแท่งสวรรค์ของเขาแล้วค่อย ๆ อมกินทีละนิดดีหรือไม่? ไม่ดีกว่า นางกลัวเขาแสบ! โจวอวี้หลันส่งเสียงหัวเราะคิกคัก นั่นยิ่งทำให้หลัวเทียนเฉิงภูมิใจยิ่งนัก ที่นางมีความสุขถึงเพียงนี้ เพราะเห็นของเขาสินะ!!! สมน้ำหน้าหลัวเยี่ยนเจ๋อยิ่งนัก รีบไปแต่เช้าจึงไม่มีโอกาสเปิดให้นางดูเช่นเขา ช่างไร้วาสนายิ่งนัก ฮ่า ๆ ๆ หลัวเทียนเฉิงยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข เขาจึงรีบคีบอาหารเข้าปากอย่างอารมณ์ดีเมื่อรับสำรับยามเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลัวเทียนเฉิงก็พาโจวอวี้หลันขึ้นมานั่งในรถม้า ก่อ

เมื่อตกลงกันได้เช่นนั้นแล้ว หลัวเยี่ยนเจ๋อก็ขอตัวกลับไปดูโจวอวี้หลันที่จวนเสียก่อน ด้านหลัวเทียนเฉิงนั้น ก็มุ่งหน้าไปยังศาลาว่าการทันทีเพื่อพบกับใต้เท้าประจำศาลต้าหลี่ เมื่อมาถึงเขาก็ได้พบกับเสนาบดีหลินที่กำลังยืนอยู่ที่ด้านหน้าศาลาว่าการด้วยสีหน้าที่อมทุกข์เป็นอย่างยิ่ง เมื่อได้พบกับหลัวเทียนเฉิงท่านเสนาบดีหลินจึงทำความเคารพอย่างนอบน้อม "ถวายพระพรท่านอ๋อง""ไม่ต้องมากพิธี ท่านเสนาบดีหลินมาตามหาบุตรสาวที่หายไปใช่หรือไม่?"เสนาบดีหลินที่ได้ยินเช่นนั้นก็มองหน้าหลัวเทียนเฉิงทันที ในแววตาชรามีความหวังและความดีใจพาดผ่านอย่างไม่ปิดบัง หลัวเทียนเฉิงที่เห็นเช่นนั้น ก็รู้สึกราวกับว่า ในใจของเขาถูกบีบรัดอย่างไม่ทราบสาเหตุ เหตุใดเขาจะไม่เข้าใจกันเล่า ตอนที่เสด็จแม่กำลังจะสิ้นพระชนม์ เขาและหลัวเยี่ยนเจ๋อมีอายุเพียงแปดขวบปีเท่านั้น เขายังจำได้ดี เสด็จแม่ล้มป่วยลง เหล่าหมอหลวงและนางกำนัลต่างวุ่นวายวิ่งกันไปมาในตำหนัก แต่เพราะพวกเขาทั้งสองยังเด็กจึงไม่เข้าใจสิ่งใดมากนัก รู้เพียงเสด็จแม่ประชวรหนัก เสด็จพ่อก็ทรงปลอบใจพวกเขาทั้งสองว่าเสด็จแม่จะต้องทรงหายดีและกลับมาอยู่กับพวกเขาอีกครา แววตาของเสนาบดี

หลัวม่อเยียนสั่งให้ราชเลขาส่งคนออกไปตรวจดูเรือกสวนไร่นาของเหล่าชาวบ้านอย่างเร่งด่วน ในใจของเขารู้สึกร้อนรนเสียจนนั่งไม่ติดบัลลังก์เสียแล้ว ล่วงเลยเวลาไปไม่นาน ราชเลขาก็กลับเข้ามารายงานเรื่องราวกับเขาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าใดนัก "ฝ่าบาท""เป็นเช่นใดบ้างราชเลขา""ทูลฝ่าบาท กระหม่อมลงไปตรวจตราพื้นที่พร้อมกับทหารเหล่านั้นด้วยตนเองแล้วพ่ะย่ะค่ะ พบว่าเรือกสวนไร่นาที่เพิ่งหว่านกล้าเสียหายจนหมดพ่ะย่ะค่ะ แล้วก็ เอ่อ...""มีสิ่งใดอีก!!!"หลัวม่อเยียนเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีเป็นอย่างมาก จึงตวาดราชเลขาเสียงดัง สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือข้ารับใช้ที่ทำงานไม่ได้เรื่องเช่นนี้!!! ชักช้ายิ่งนัก!!!"ฝ่าบาท!!! กระหม่อมได้นำน้ำฝนที่เหล่าชาวบ้านใช้ มาตรวจสอบดูแล้ว พบว่า มันมีกลิ่นคล้ายโลหิตของคนพ่ะย่ะค่ะ!!!""เป็นไปไม่ได้!!! นี่มันเรื่องเหลวไหลอันใดกัน!!! เจ้าไสหัวไปเดี๋ยวนี้!!!"หลัวม่อเยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตวาดใส่ราชเลขาอีกครา เขารู้สึกหวาดกลัวเสียจนมือไม้สั่น ดวงตาคมกลอกกลิ้งไปมาด้วยความหวาดหวั่น ในใจของเขาสับสนวุ่นวายเป็นยิ่งนัก ก่อนจะนึกทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ไปมาอย่างว้าวุ่นใจ พิธีกรรมก็ทำตามที่ท่านนั

สองวันต่อมา เหล่าสาวใช้ในจวนอ๋องต่างกำลังวุ่นวายอยู่กับการประดับประดาตกแต่งจวนให้งดงาม ด้วยเพราะมีคำสั่งจากชินอ๋องและจวิ้นอ๋อง ว่าจะมีราชโองการจากฝ่าบาท ให้แต่งตั้งโจวอวี้หลันขึ้นเป็นชายาเอกของพวกเขา อีกทั้งในจวนยังจะจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองวันคล้ายวันเกิดให้กับนางอีกด้วย ยามนี้โจวอวี้หลันกำลังนั่งจิบชาร้อนอยู่ในเรือนอย่างอารมณ์ดี โดยมีอาลู่และอาชิงคลอเคลียอยู่ไม่ห่างกาย "พระชายาเพคะ รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเถิดเพคะ อีกไม่นานราชโองการคงจะใกล้มาถึงแล้ว"ป้าหลิวเอ่ยกับโจวอวี้หลันด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม นี่คือนายหญิงคนใหม่ในจวน อีกทั้งยังเป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องทั้งสองเป็นอย่างมากอีกด้วย อย่างไรเสียนางจะต้องให้ความเคารพโจวอวี้หลันให้มากกว่าแต่ก่อนโจวอวี้หลันพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะให้ป้าหลิวและสาวใช้มาช่วยนางผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดที่งดงามเหมาะกับนาง หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงบอกนางว่านางจะต้องงดงามที่สุด อีกทั้งยังตัดชุดส่งมาให้นางอีกหลายชุดด้วย "อวี้หลันเจ้าแต่งกายเสร็จหรือยัง?"หลัวเยี่ยนเจ๋อเดินเข้ามาหาโจวอวี้หลันที่ด้านในห้องนอน ก่อนจะสั่งให้เหล่าสาวใช้ออกไปจากห้องนอนให้หมด เข

รุ่งเช้าหลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงตื่นนอนขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อคืนนางปรนเปรอพวกเขาทั้งสองคนอย่างเผ็ดร้อน ยิ่งคิดถึงห้วงเวลาที่แสนจะสุขสมเช่นนั้น ใจของพวกเขาทั้งสองคนก็รู้สึกมีความสุขอย่างถึงที่สุด แต่ทว่าพวกเขายังคงไม่ลืมเรื่องที่ฉาฮวา ธิดาเทพได้เอ่ยกับพวกเขาเอาไว้เช่นกัน "เจ้าเดินไหวหรือไม่?"หลัวเยี่ยนเจ๋อหันไปเอ่ยถามโจวอวี้หลันด้วยความห่วงใย เมื่อคืนพวกเขาข่มเหงนางเกือบรุ่งสาง จึงกังวลว่านางจะอ่อนล้าจนเดินทางไม่ไหว โจวอวี้หลันหันไปส่งยิ้มให้หลัวเยี่ยนเจ๋อ ก่อนจะเอ่ยตอบออกไป "ไหวสิเพคะ อีกเดี๋ยวพอกลับมาถึงจวนแล้ว เรามาต่อกันอีกรอบดีหรือไม่เพคะ"โจวอวี้หลันเอ่ยด้วยท่าทีที่มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันมาสบตากัน รู้สึกราวกับว่าขาทรุดจนแทบจะทรงตัวไม่ไหว เขาคิดว่านางจะเหนื่อยเสียอีก เหตุใดจึงกลายเป็นพวกเขาสองคนที่เหนื่อยแทนกันเล่า!!! นี่ใจคอนางจะไม่ให้พวกเขาพักบ้างเลยหรือ? "ไปหรือยังเพคะ หม่อมฉันอยากเห็นวัดบนหุบเขานั้นจะแย่แล้ว ได้ยินพี่เฉิงบอกว่างดงามราวแดนสวรรค์"โจวอวี้หลันหันไปเอ่ยถามสามีแฝดของตน พวกเขาพยักหน้าก่อนจะพานางเดิน