Semua Bab เชลยรัก ท่านอ๋องแฝดนรก: Bab 41 - Bab 50

เหล่าข้ารับใช้ต่างส่งเสียงกู่ก้องร้องขอชีวิต แต่กลับไร้ความเมตตาจากหลัวม่อเยียน ยามนี้สติของหลัวม่อเยียนขาดสิ้นไปจนหมดแล้ว สตรีที่รักตกตายไปถึงสองคน จะให้เขาอยู่เป็นคนได้เช่นไร ไม่มีทาง!!! เขาจะต้องหาทางทำให้พวกนางฟื้นขึ้นมาให้จงได้!!!เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาจึงสั่งให้ราชเลขาเฝ้าพระศพของฮองเฮาเอาไว้ ส่วนตัวเขานั้นรีบไปหานักพรตชราที่หอโอสถ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตำหนักมังกรในทันที เมื่อไปถึงเขาก็มองเห็นเตาหลอมโอสถขนาดใหญ่ กลิ่นไอความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหอโอสถ หลัวม่อเยียนปรายตามองนักพรตชราคราหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมา"นักพรตชรา ข้าจะต้องได้ยาวิเศษในยามนี้! เจ้าจะต้องปรุงมันให้ข้า!!!"นักพรตชราที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น นี่ยังมิถึงปลายยามโฉ่วเลย ฝ่าบาทจะรีบเร่งไปไยกัน "ทูลฝ่าบาท ยังมิถึงปลายยามโฉ่วเลยนะพ่ะย่ะค่ะ หากรีบเร่งทำพิธีก่อนเวลา ผู้น้อยเกรงว่ายาที่ได้มาจะไม่ส่งผลดีเท่าใดนักพ่ะย่ะค่ะ!!!"หลัวม่อเยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ปรายตามองนักพรตชราด้วยแววตาอำมหิต เขาก้าวเดินเข้าไปก่อนจะยื่นมือไปบีบลำคอของนักพรตชราอย่างเต็มแรง นักพรตชราดวงตาเหลือกค้าง อากาศในปอดเริ่มลดน้อยลงไปทุกขณะหลัวม่อเยียนย

จางไห่รีบพุ่งเข้าไปจับตัวนักพรตชราเอาไว้ทันที หลัวม่อเยียนที่ได้เห็นเช่นนั้น จึงรีบก้าวเข้าไปหานักพรตชราอย่างไม่รอช้า มือหนายื่นไปบีบรอบลำคอของนักพรตชราอีกครา แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อำมหิต "เจ้าปรุงยาไม่ได้เรื่อง แล้วยังคิดหนีอีกหรือ!!!""แค่ก ฝ่าบาท!!! โปรดไว้ชีวิตผู้น้อยด้วย!!!""บอกวิธีมา!!! หาวิธีมา!!!"หลัวม่อเยียนตวาดใส่นักพรตชราทันที ยามนี้ไม่ใช่เพียงแค่ลำคอของเขาเพียงเท่านั้นที่ร้อนราวกับถูกเผาไหม้ ทั่วทั้งกายของเขาก็ร้อนเช่นกัน เขาปล่อยมือจากนักพรตชราก่อนจะจ้องมองนักพรตชราอย่างรอคำตอบนักพรตชราที่ได้รับอากาศหายใจอีกครา ก็รีบเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน "มีพ่ะย่ะค่ะ!!! พระองค์ต้องหาตัวธิดาเทพนางนั้นให้เจอ เพื่อปรุงยาวิเศษอีกคราแล้วดื่มเสียจึงจะชะล้างพิษได้ และต้องรีบเร่งทำพิธีบูชายัญสตรีนางที่สี่โดยเร็วพ่ะย่ะค่ะ""ไหนเจ้าบอกว่ายังไม่ถึงเวลา?""สามารถกระทำการก่อนได้พ่ะย่ะค่ะ"หลัวม่อเยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง บางคราใบหน้าก็บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดและร้อนรุ่มภายในกาย "ข้ารู้ว่าฉาฮวาอยู่ที่ใด จางไห่!!! นำกำลังทหารบุกค้นจวนอ๋อง!!!"เมื่อสั่

เสียงกรีดร้องโหยหวนของราษฎรไท่หยางดังลอยมาเป็นระยะ อีกทั้งยังเกิดเพลิงไหม้เป็นวงกว้างทั่วทั้งเมืองหลวงไท่หยาง เหล่าทหารของต้าไห่ต่างควบม้าพุ่งทะยานเข้ามาในไท่หยางหลายแสนนาย หลัวเฉวียนและหลัวเยี่ยนเจ๋อที่ได้เห็นเช่นนั้นก็มองหน้ากันอย่างตื่นตระหนก จางไห่ถือโอกาสที่ทุกคนไม่ทันระวังตัว เงื้อดาบขึ้นสูงเตรียมจะจ้วงแทงมันลงไปที่หัวใจของหลัวม่อเยียน หลัวเยี่ยนเจ๋อที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รีบเขวี้ยงมีดสั้นสกัดดาบของจางไห่ได้ทันเวลา ร่างสูงใหญ่พุ่งทะยานฟาดฝ่ามือเข้าที่กลางอกของจางไห่อย่างเต็มแรง จนฝ่ายตรงข้ามกระอักเลือดอีกครา ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด หลัวม่อเยียนหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะจ้องมองจางไห่ด้วยแววตาที่เย็นชา "จางไห่!!! เจ้า เหตุใดเจ้าจึงคิดสังหารข้า!!!"จางไห่ไม่ตอบ เขากระอักเลือดออกมาอีกคราอย่างทรมาน "เป็นเจ้าที่เปิดประตูเมืองหลวงให้เหล่ากบฏเช่นนั้นหรือ!!!"หลัวม่อเยียนหันไปเอ่ยถามจางไห่ด้วยน้ำเสียงที่คาดคั้น จางไห่ยังคงไม่ตอบ แต่ทว่ากลับหยัดกายลุกขึ้นยืน และเดินไปหาบุรุษวัยกลางคน ที่กำลังควบอาชามุ่งหน้าเข้ามายังทิศทางที่พวกเขาทั้งสี่คนอยู่ "โอ้ววว ได้มาดูพี่น้องเข่นฆ่ากันเช่นน

กว่าจะสะสางเรื่องราวตรงหน้าได้จนแล้วเสร็จหลัวเยี่ยนเจ๋อก็เหนื่อยไม่น้อยแล้ว หลัวเฉวียนสั่งให้เหล่าทหารนำซากศพของเหล่ากบฏต้าไห่ไปทิ้งในป่านอกเมืองเสีย ไม่ต้องกลบฝัง ปล่อยให้ฝูงกาทึ้งกินตามยถากรรม ส่วนหัวของโจวอวิ๋น ให้นำไปเสียบประจานที่หน้าประตูเมือง เพื่อมิให้แคว้นอื่นคิดทำเป็นเยี่ยงอย่าง ด้านหลัวเทียนเฉิงในยามนี้เขาบาดเจ็บหนักจากการต่อสู้ หมอหลวงจึงให้เขาพักฟื้นห้ามขยับกายทำสิ่งใดเป็นอันขาด หลัวเยี่ยนเจ๋อเองก็ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น "ขอบพระทัยเสด็จพี่รองยิ่งนัก""ข้าเต็มใจ อย่างไรเสีย ข้าคงต้องรีบกลับแคว้นเย่ว์ก่อนแล้ว ป่านนี้พระชายาคงจะร้อนใจยิ่งแล้ว เรื่องต่าง ๆ ที่ไท่หยางมีพวกเจ้าทั้งสองคอยจัดการ ข้าก็วางใจ""พี่รอง""หืม?""เรื่องราชโองการของเสด็จพ่อ...""ช่างเถิด หลัวม่อเยียนยังไม่ได้สิ้นพระชนม์ หากเขาคิดได้แล้ว ข้าก็ไม่อยากแย่งชิงบัลลังก์กับพี่น้อง"หลัวเฉวียนยิ้มให้หลัวเยี่ยนเจ๋ออย่างอ่อนโยน แต่ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้เดินทางกลับแคว้นเย่ว์ ก็ได้ยินเสียงตะโกนก้องของราชเลขาดังขึ้นมาเสียก่อน "เย่ว์อ๋อง!!! ชินอ๋องแย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!!!"หลัวเฉวียนและหลัวเยี่ยนเจ๋อรีบหัน

รัชศกเฉวียนปีที่1 ฮ่องเต้นามว่า หลัวเฉวียน เสียงบรรเลงเพลงขับขานแซ่ซ้อง ฮ่องเต้หนุ่มในชุดพัสตราภรณ์มังกรสีทองกำลังนั่งเคียงคู่อยู่กับสตรีที่สวมชุดสีแดง ปักลวดลายหงส์งามนั่นก็คือฮองเฮาของเขา นามว่า เหมยลี่อิง บุตรสาวของท่านแม่ทัพตระกูลเหมยเหมยฮองเฮาทรงประสูติพระธิดาหนึ่งองค์ ด้วยเพราะร่างกายของหลัวเฉวียนไม่ดีเท่าใดนัก นางจึงมิอาจตั้งครรภ์ได้อีก หลัวเฉวียนยังจำได้ดี วันที่เขาเดินทางมาไท่หยางเพื่อสู้ศึก เหมยลี่อิงกำลังตั้งครรภ์ แต่ทว่านางกลับเข้มแข็งและไม่ยอมเป็นตัวถ่วงเขา นางบอกว่า ขอเพียงประชาชนไท่หยางอยู่อย่างร่มเย็นสงบสุข นางยินดีสละความสุขส่วนตนได้เสมอแผ่นดินไท่หยางกลับมาอุดมสมบูรณ์อีกครา ฝนตกต้องตามฤดูกาล อีกทั้งสติปัญญาที่เก่งกาจของหลัวเฉวียนทำให้แผ่นดินไท่หยางอุดมสมบูรณ์ เหล่าราษฎรอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข ขุนนางในราชสำนักก็ไม่คิดต่อต้านราชวงศ์อีกหลัวเฉวียนสั่งให้คนขุดดินเพื่อสร้างเป็นทางน้ำขนาดใหญ่ ให้แม่น้ำจากนอกเมืองหลวงไท่หยางไหลเข้ามาในพื้นที่ทำการเกษตรของชาวบ้านได้ รวมถึงสร้างพื้นที่กักเก็บน้ำไว้ใช้ยามเกิดภัยแล้งอีกด้วย และยังลดค่าภาษีต่าง ๆ ลงเป็นจำนวนมาก ผู้คนอยู่ดีกิ