All Chapters of Accidentally Yours, Mr. Billionaire!: Chapter 11 - Chapter 20

"At may dala ka pa talagang maleta. Naks, di halatang pinaghandaan," ani ko habang pinapanood siyang buhat-buhat ang mamahalin niyang maleta. Pumayag na rin ako. Ang kulit-kulit kase. May panibagong chismis na naman tungkol sa buhay ko ang mga chismosa. Magbabago na naman ang ending ng storya nila. May pamaypay akong hawak habang nakaupo pa rin sa veranda. Pinapanood ko lang siya, kalma, tila ba walang bigat sa katawan habang itinutulak ang maletang mukhang imported pa mula sa abroad. Sinulyapan ko ang kotse niya. Saan naman niya ito ipapark? Wala akong parking area. At bawal din sa kalsada. Makikipagsiksikan ‘yan sa kariton ni Aling Susan at sa delivery trike ng karinderya sa tapat. Napabuntong-hininga ako at pinisil ang tungki ng ilong ko. Great. Ang gulo mo talaga sa buhay ko. Tumitig ulit ako sa kanya. Atticus ba talaga itatawag ko sa kaniya? ‘Yun ang pakilala niya sa akin noon, diba? Atticus. Kung ibang lalaki, ayaw ng responsibilidad. Siya naman gusto. Di ko talaga mab

"You can use my office, kaso maliit lang 'yun. Sakto lang." aniko habang tinutupi ang mga damit ko sa sofa. Ayokong magmukhang magulo ang bahay ko lalo na’t may bisita. Kahit pa nga hindi ko sure kung bisita ba talaga siya… o maninirahan na rin dito. Napalingon siya sa akin bago muling tinuon ang atensyon sa laptop niya. May ginagawa siya, and I'm sure it's his business. Naka-headset siya at seryosong may kausap sa Zoom. Ilang beses ko nang narinig ang salitang “project,” “merger,” at “deadline.” Minsan nga, kala mo nasa corporate boardroom siya, hindi sa sala ng isang simpleng bahay sa probinsiya. Nagpatuloy ako sa pagtutupi ng mga damit. Hindi ko alam kung anong feeling ito na may lalaking gumagalaw sa loob ng bahay ko, na hindi ko naman talaga inaasahang magiging parte ng araw-araw ko. Lalo na kung iniisip kong ang lalaking ito, somehow, ay may koneksyon na sa batang dinadala ko. Dumaan ako sa tabi niya at pasimpleng sinilip ang laptop screen. May mga graphs, contracts, at pa

Malakas akong natawa sa sagot niya."Nakakatawa ka pala. Nice joke." Natatawa ko paring sabi.Napailing na lang siya, at napatitig ulit sa akin. "Can I ask you a question?" Seryosong tanong nito, halos pabulong. Napaayos ako ng upo at di na muli natawa. Seryoso siya. "Ano?" "Why you chose to be alone?" Napalunok ako. Biglang parang may kumirot sa dibdib ko—hindi dahil sa sakit ng katawan, kundi dahil sa bigat ng tanong niya. Humugot ako ng malalim na hininga. “Dahil mas madali.” Nakita kong kumunot ang noo niya, pero hindi siya nagsalita. Hinintay niya akong ituloy. “Mas madali kasi kapag mag-isa ka… wala kang kailangang i-please. Walang inaasahan. Walang masasaktan kapag iniwan ka.” Tahimik lang siya. Ako na ang nagpatuloy. “Yung nanay ko, iniwan din ng tatay ko. Wala siyang sinabi, basta na lang nawala. Umiiyak si Mama tuwing gabi pero kinabukasan, parang wala lang. Tapos lahat ng tao, puro tanong, puro sumbat, puro chismis. Akala mo kasalanan pa ng naiwan.”

Habang tumatagal, unti-unti na rin akong nasasanay. Sa ideyang may kasama ako sa bahay—at hindi lang basta kasama, kundi isang lalaki. Si Atticus. Living with him has become less strange and more comforting as days go by. Sa bawat umaga na sabay kaming nag-aalmusal, sa bawat gabi na sabay naming pinakikinggan ang katahimikan ng probinsiya, mas lalo ko siyang nakikilala. Si Atticus—ang lalaking akala ko’y tahimik at malayo sa mundo—ay isa palang lalim na unti-unting lumulutang kapag binibigyan ng espasyo at oras. He's elusive, reserved, and serious about life. Minsan, parang imposible siyang abutin, lalo na kapag abala siya sa business meetings niya online or endless calls from his company. Pero sa kabila ng pagiging busy niya, he never forgets to check in on me. Whether it’s my pregnancy cravings, prenatal check-ups, or kahit simpleng luto ng paborito kong pagkain, he makes sure I feel seen, cared for, and remembered. I’m still setting boundaries—and the best part? He respects the

“Nag-gulay ako ngayon for breakfast; okra, sitaw, at kalabasa. Tapos gatas. I’m planning to have banana cue mamaya for snacks,” sabi ko habang abala sa kusina, pinapainit ang ulam. I placed my phone sa kitchen counter, nakasandal sa mug para kita niya ako habang gumagalaw. Nasa video call pa rin kami ni Atticus. Despite being miles away, he always makes time to talk to me, even for the little things like this. “Hmmm. That’s good,” he said, nodding approvingly. Then his eyes narrowed a bit, a teasing smile tugging at the corner of his lips. “I’ll buy you more maternity dresses. Your belly is getting bigger.” Napalingon ako sa phone. Kita ko sa screen ang mukha niyang nasa isang messy table, laptop at documents nakakalat, pero focused pa rin siya sa akin. He was in a white dress shirt, sleeves rolled up, tie already loose around his neck. Pero kahit pagod na, he looked so damn good. “And you’re watching me again,” sabi ko, kilig na naiinis. “Parang CCTV camera.” “I like watchi