All Chapters of Accidentally Yours, Mr. Billionaire!: Chapter 31 - Chapter 40

Tahimik ang biyahe namin pabalik sa beach house. Ang tunog lang ng waves at humuhuning crickets ang bumabalot sa paligid habang binabaybay namin ang madilim na daan. Hindi kami nagmamadali, parang pareho kaming may iniisip. Pagdating namin sa bahay, diretso akong pumunta sa veranda habang si Atticus ay pumasok saglit sa loob. Bitbit ko ang isang kumot at thermos ng mainit na tsaa. Gusto ko lang ng katahimikan. Ng hangin. Ng paghinga. Maya-maya’y lumabas siya, may hawak na dalawang mug, parehong may usok pa. Tinabihan niya ako sa upuang kahoy at tahimik na iniabot ang isa. “Salamat,” mahina kong sabi. “Okay ka lang?” Tumango ako. “Mas okay ako ngayon. Thank you sa pagsama kanina. Thank you for waiting.” Tumingin siya sa akin, seryoso. “Of course. You don’t have to thank me for showing up, Ceila. It’s what I should be doing.” Tahimik kami sandali. Bago ako muling nagsalita. “Nakakatakot pala no? Yung magsimula ka ulit. Yung bumalik ka sa isang part ng buhay mo na matagal mo nang

Habang nakahiga na kami, naka-on lang ang bedside lamp. Malamig ang hangin mula sa aircon, pero mainit ang yakap ni Atticus habang nakahiga ako sa dibdib niya. “Can I tell you something?” tanong niya, pabulong. “Hmm?” “This trip... it’s more than business for me. It’s a promise. That I’m slowly stepping away from the kind of life na puro trabaho, puro pakikipaglaban, puro strategy. With you… I feel like I can breathe.” Napapikit ako. Walang ibang sinabi. Hindi ko kailangan sagutin, dahil dama kong totoo ang sinabi niya. Hindi rin siya naghahanap ng assurance, gusto lang niyang iparinig. Hinaplos ko ang dibdib niya. “I feel that, too.” Next Morning, nakahanda na ang mga gamit namin. May private car na susundo bukas paaga para sa morning flight. Habang nagkakape ako sa balcony, dumating si Atticus mula sa kitchen bitbit ang breakfast tray. “Didn’t want you to move too much,” aniya. May fresh fruit, soft bread, scrambled egg, at chamomile tea. Simple, pero thoughtful. Hinaplos

Habang kumakain kami, pinag-usapan namin ang mga susunod na buwan—ang check-ups, ang nursery, at ang mga gusto niyang ipangalan. “Paano kung Lily?” biro ko habang sinisipsip ang fresh mango juice na inihain ng chef mismo. Ngumisi siya. “Then, that's fine. Still sounds Ceila." Napangiti ako habang pinagmamasdan ang paraan ng pagtingin niya sa akin. Parang wala kaming ibang kasama sa restaurant. Parang kami lang ang nasa ibabaw ng siyudad, sa ilalim ng mga bituin at ilaw ng Singapore skyline. “Gusto mo talaga ng girl, no?” tanong ko habang hinihila ang hair clip ko para makapag-relax na ng konti. “Not just gusto.” Tumingin siya diretso sa mata ko. “I imagine her walking like you, talking like you. The world could use more of that kind of softness.” Natawa ako, pero napaluha rin. Hindi ako sanay sa ganitong klase ng pagmamahal—yung sinasabi ng tahimik, ng matatag, ng walang paligoy-ligoy. Hindi flashy, pero ramdam hanggang buto. Bumaba kami sandali sa garden lounge ng hotel

Nakakunot akong tinitigan ang sarili sa salamin. I'm wearing an underwear and loose shirt. Tumagilid ako so I can clearly see ang hugis ng tiyan ko. Hinaplos ko ito, and I can't help but to smile. My bump is rounder now, mas kita na talaga siya kahit sa loose shirt. It felt more real, more present. Parang bawat araw, may panibagong paalala na may buhay sa loob ko. Buhay namin ni Atticus. A small, quiet miracle growing inside me. Kinuha ko ang phone, gaya ng nakasanayan ko tuwing morning. Ilang beses ko nang ginawa ‘to, a ritual of quiet joy. I raised the camera, tumagilid ng kaunti, at kinunan ang sarili. Me, holding my bump, taking a mirror selfie. Simple lang, no filters. Just me and her. Napangiti ako habang tinitingnan ang kuha. Parang may kapayapaan sa tingin ko. Mas confident, mas calm. Mas sigurado. I saved the photo and was about to send it privately sa sarili kong hidden album. Knock-knock. Napalingon ako. Boses ni Atticus ang sumunod na narinig, muffled mula sa

Later that night, mahimbing akong nakahiga sa kama pero hindi pa rin dalawin ng tulog. Nakatabi si Atticus, nakatalikod sa pinto pero alam kong gising pa rin siya. Pareho kaming alerto, parehong naghihintay ng kung ano. “Atticus,” tawag ko sa mahinang boses. “Hmm?” “Do you regret bringing me here?” Bumaling siya sa’kin, marahang humawak sa mukha ko. “Never. If anything… I wish I brought you here sooner.” Tahimik. Walang tunog kundi ang hum ng aircon at tibok ng puso naming pareho. “Do you think…” bulong ko, “…this will ever end?” Tinapik niya ang kamay ko, hinawakan iyon ng mahigpit. “I think… it already started to end the day I met you.” Hinawakan ko ang dibdib niya, dun sa parte kung saan ramdam ko ang tibok ng puso niya. “I want our daughter to grow up far from this.” “She will,” sagot niya. “Because I’ll burn every bridge behind us if I have to.” Nagising ako kinabukasan sa mainit na halik sa sentido. Marahan lang, parang pag-amin sa dami ng hindi niya masabi.