Semua Bab Accidentally Yours, Mr. Billionaire!: Bab 41 - Bab 50

Isang buong araw pa ang inilagi namin sa Singapore, at sinulit namin ang bawat oras na parang alam naming magiging huling pahinga ito bago muling harapin ang magulong mundo sa Pilipinas. Nagising kami ng maaga, magkahawak pa rin ang kamay. Sa terrace kami nag-almusal, tahimik na pinagmamasdan ang pagbubukas ng lungsod—mga kotse sa kalsada, mga taong nagmamadaling pumasok sa trabaho, at ang araw na dahan-dahang sumisilip mula sa ulap. Sa katahimikan ng umagang iyon, wala kaming binanggit na pangalan o banta. Tanging tayo lang. Tanging kami lang. Pumunta kami sa huling destinasyon, isang maliit na templo sa gilid ng lungsod. Doon kami nanahimik, nagdasal. Hindi ng kaginhawaan kundi ng katatagan. Hindi para sa sarili, kundi para sa isa’t isa, at sa anak naming paparating. Hawak-kamay kaming lumabas ng templo, pareho naming ramdam na may naiwan kaming bigat doon. At sa paglapag ng eroplano sa Pilipinas, may bago na sa pagitan namin. Hindi takot, kundi determinasyon. Hindi pag-aalinl

"Who's that?" Sabay kaming napatigil sa pagtawa. Para kaming mga batang nahuli sa kalokohan. Mabilis akong napalingon kay Atticus na kakalabas lang mula sa banyo, tuwalya lang ang nakabalot sa bewang at basang-basang buhok na tumutulo pa hanggang balikat. Napasinghap ako nang bahagya. Hindi dahil ngayon ko lang siya nakita ng gano’n, kundi dahil kahit pa ilang ulit ko siyang masilayan, parang lagi akong tinatamaan ng kidlat. Lean, toned, and effortless. Parang eksena sa isang commercial ng luxury cologne. At ako ‘yung audience na walang reklamo. Nakaawang ang labi ko habang sinusundan siya ng tingin. Ramdam ko ang bahagyang pangingiti nina Jea at Cristel sa kabilang linya. “WELL. HELLO THERE,” sabay tili ni Cristel. “Is that… Mr. Billionaire in the flesh?” Napabalik ako sa screen. Gusto kong matawa pero sa totoo lang, gusto ko ring magtago. Parang biglang naging Rated R ang video call. “Uhm…” napakagat labi ako. “Guys, meet Atticus.” Nilingon siya ni Atticus, nagtaka man

It's a cloudy morning habang nasa balcony ako, nakasuot ng oversized cardigan at may hawak na mainit na tsaa. Hinahaplos ng malamig na simoy ng hangin ang mukha ko, at ang tanawin sa ibaba ay mga punong sumasayaw sa hangin. Ang langit ay kulay abo, tila ba bumubulong ng katahimikan isang uri ng kapayapaang matagal ko nang hindi naramdaman sa lungsod.Iba pa rin talaga ang hangin sa probinsiya kumpara sa city. Mas presko, mas natural, mas payapa. Walang tunog ng sasakyan, walang polusyon, walang pagmamadali. Dito, parang may sariling takbo ang oras. Parang hinihintay ka lang ng mundo na huminga.I want to go back to the province. Gusto ko ng ganitong klase ng katahimikan, ‘yung wala kang iniisip kundi ang pagdapo ng hangin sa balat mo at ang malalim na hinga sa umaga. But I know... maybe soon. Hindi pa ngayon. Marami pa kaming dapat ayusin, maraming bagay na kailangang tapusin.Mamayang ala-una ay bibili kami ni Atticus ng mga gamit ni baby. Crib, lamp, maliit na dresser, mga onesies a

Dumating ang hapon, at tulad ng nakagawian, umuwi si Atticus na may ngiti sa labi. Mukha siyang pagod, pero mas nangingibabaw ang saya sa mga mata niya. He's clearly in a good mood, at alam kong may kinalaman ito sa amin. Pagkapasok pa lang niya, agad kong sinalubong ng mga baby kisses sa pisngi at noo ‘yung paulit-ulit kong dampi ng halik na parang kinikilig na bata. Gusto niya ‘yon. Araw-araw niya ‘yong hinihintay, kaya kahit noong una ay nahihiya ako, bumigay rin ako sa huli. “How’s my girls?” tanong niya nang may lambing habang sini-sway ako. Napatawa ako. “We’re good. She kicked a little kanina nang tinanong ko kung miss ka na niya, so I guess... yes.” “Really?” Tumawa siya at yumuko para halikan ang tiyan ko. “That’s my girl.” Niyakap ko siya nang mahigpit, ganun din siya sa akin. We stood there, in the middle of the living room, wrapped in each other’s arms. Siya, naka-suit pa rin. Ako, naka-maternity dress pa rin. “Wait,” bulong niya, “let me change, then we can ta

Lumalim ang gabi ngunit hindi pa rin kami umaalis sa nursery. Tahimik lang kami ni Atticus habang magkatabi sa maliit na sofa roon. Nakasandal ako sa kanya, at ramdam ko ang mahinhing paghinga niya sa may ulo ko. Paminsan-minsan ay hinahaplos niya ang tiyan ko na para bang kinakausap niya si Lily sa pamamagitan ng dulo ng kanyang mga daliri. “Alam mo,” mahina niyang simula, “hindi ko akalaing darating sa buhay ko ‘tong ganito. I thought I’d spend my days drowning in board meetings and contracts… walang kahit anong bagay na mas mahalaga kaysa sa kompanya.” Napatingin ako sa kanya. “Pero?” “Pero dumating ka.” Huminga siya nang malalim, saka ngumiti. “And suddenly, none of those things mattered as much as this. As much as you… and her.” Pinisil ko ang kamay niya. “Atticus… hindi rin naging madali sa’kin ‘to. You know that. Pero ngayon… ngayon ko lang naramdaman na may lalaking totoong handang sabayan ako sa kahit anong mangyari.” Umiling siya, seryoso ang mukha. “Hindi lang sabay, C