All Chapters of Accidentally Yours, Mr. Billionaire!: Chapter 71 - Chapter 80

Nag-usap lang kami ng kung ano-ano, kung minsan ay tungkol sa mga bagay na walang saysay, kung minsan ay tungkol sa mga bagay na pilit naming nililihis para hindi kami lamunin ng bigat ng sitwasyon. Hindi namin namalayan na palalim na pala ang gabi. Ang ilaw mula sa mga chandelier ay nagsimulang magbigay ng mas malambot na liwanag, animo’y sinasakal ang katahimikan sa paligid.Sakto namang dumating si Atticus. Sa bawat paglapit niya, ramdam ko ang aura ng isang taong hindi basta nilalapitan. Ngunit ngayong kasama niya ang dalawang lalaki, lalong tumindi ang presensya sa paligid. Para bang biglang bumigat ang hangin, parang masikip na ang bawat paghinga.Magkamukha ang dalawang kasama niya, halatang magkapatid. Ngunit kapansin-pansin din kung gaano sila nagkaiba sa paraan ng kanilang pananamit at pagdadala. Ang isa ay naka-buzz cut, maikli ang buhok na nagpapalakas lalo sa matitigas nitong panga at matalim na mga mata. Ang pananamit niya ay simple ngunit elegante, parang hindi siya kai

Bumigat ang bawat segundo. Ang katahimikan ng kalsada ay biglang naputol nang sumirit ang unang bala, dumaan ito sa windshield ng isa sa mga sasakyan sa unahan. Napasigaw ako at agad akong niyakap ni Atticus, itinago niya ang ulo ko sa kanyang dibdib habang mabilis na tumugon ang mga tauhan sa unang putok. Sunod-sunod na ang putok ng baril. Nag-echo sa makipot na daan ang mga tunog ng bala, tumama sa bakal, salamin, at pader. Mula sa bubungan ng mga gusali, nagsulputan ang mga anino. Mga assassin, nakaitim at may dalang high-powered rifles. Parang mula sila sa dilim at sabay-sabay nagpaulan ng bala. “Down!” malakas na utos ni Athena mula sa sasakyan sa unahan. Tumalon siya palabas, walang takot, hawak ang dalawang pistol na sabay niyang pinaputok. Bawat putok ay tumatama, mabilis at eksakto, tila ba sanay na sanay na siya sa ganitong klase ng labanan. Nilingon ko ang bintana at nakita kong dalawang lalaki mula sa convoy ang gumulong sa kalsada at sumilong sa gilid ng trak. Binuksan

Tahimik ang bulwagan nang tumayo si Mayor Lacson sa harap. Ang ilaw mula sa malalaking chandelier ng munisipyo ay bumabagsak sa kanyang balikat, nagbibigay ng malamlam na kinang na tila mas nagpapatingkad sa kanyang kabataan at tikas. Isa siya sa pinakabatang mayor sa buong bansa, ngunit sa tindig at pananalita, ramdam ang bigat ng kanyang awtoridad. Tumikhim siya, saka tumingin sa amin ni Atticus. “Narito tayo ngayong gabi,” panimula niya, “upang pagsamahin sa mata ng batas at sa harap ng mga saksi ang dalawang pusong nagmahalan, sa kabila ng lahat ng pagsubok at panganib na pumapagitna sa kanila. Poseidon Atticus Koznetsov and Ceilavie Mireille Sarsadillas.” Naramdaman kong bumilis ang tibok ng puso ko. Para akong humihinga ng malamig na hangin na biglang tumusok sa aking dibdib. Ang mga mata ko ay tumitig kay Atticus. Nasa tabi ko siya, matikas, sugatan pa ang katawan, ngunit buo ang anyo ng isang lalaking handang ipaglaban ang lahat para sa akin. Narinig ko ang bahagyang k

“The province is surrounded with his men, Mrs. Koznetsov, with the help of Lacson security.”Napakurap ako sa narinig mula kay Leo. Ang tinig niya ay malamig ngunit may bigat na nakapapawi ng konting kaba. Mula nang umalis si Atticus para asikasuhin ang isang napakaimportanteng bagay, si Leo ang iniwan niyang bantay at katiwala sa akin.Bahagya akong napatigil sa pag-inom ng tsaa. Ang simpleng tahimik na hapon ay biglang nabahiran ng pakiramdam na parang may nakasilip sa bawat sulok ng bahay, na bawat anino sa paligid ay maaaring magdala ng panganib.“Leo…” mahina kong tawag, pilit na pinapatatag ang boses ko kahit halata ang pangangatog. “Kung ganoon, ibig sabihin… alam na nila na nandito kami?”Marahan niyang tumango. Ang kanyang mga mata, na sanay sa pakikipagdigma at laging malamlam, ay kumislap ng bahagya habang dumaan ang isang malakas na ihip ng hangin sa veranda kung saan kami nakaupo. “May impormasyon kaming natanggap, pero huwag kang mag-alala. Hindi sila basta makakalapit.

Malakas ang ugong ng makina ng sasakyan habang nagmamadali kaming patungo sa ospital. Sa bawat liko ng kalsada, tila lalong tumitindi ang sakit na dumadaloy mula sa aking tiyan pababa sa aking balakang. Hindi ko alam kung ilang ulit akong napapapikit, nanginginig, at napapasigaw dahil sa bawat alon ng kirot na dumadaan sa akin. Ramdam ko ang malamig na pawis na dumadaloy mula sa aking sentido pababa sa leeg. “Konti na lang, Ma’am Ceila, malapit na tayo,” paulit-ulit na bulong ni Leo, na para bang inuulit niya iyon hindi lamang para sa akin kundi para rin sa sarili niyang kaba. Sa wakas, bumungad ang ilaw ng ospital. Mabilis na bumaba ang isa sa mga tauhan ni Atticus at tumakbo papasok. Ilang segundo lang, lumabas ang dalawang nurse at isang doktor na may dala-dalang stretcher. Inalalayan nila akong bumaba, halos karga na nila ako sa pagkahapo ko. Ang mga tao sa paligid ay nagsisilip, ang iba nama’y nagdarasal. “Room 3! Faster!” sigaw ng doktor. Habang tinutulak nila ang stretcher,