Accidentally Yours, Mr. Billionaire!의 모든 챕터: 챕터 91 - 챕터 100

Umaga na nang magising ako sa banayad na iyak ni Lillyna. Kaagad ko siyang kinuha mula sa crib at dinala sa tabi ko sa kama. Habang pinapadede ko siya, naroon pa rin ang bigat sa dibdib ko, ang lungkot na iniwan ng unang gabing wala si Atticus. Para bang bawat oras na lumilipas, mas lalo akong kinakain ng pangungulila.Maya-maya, narinig ko ang tunog ng cellphone sa lamesita. Isang maikling beep na agad kumabog ang puso ko. Halos mahulog si Lillyna sa dibdib ko sa pagmamadali kong abutin iyon. Hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o matuwa. Nang makita ko ang pangalan sa screen, halos tumigil ang oras.Private Number.Kagat-labi kong binuksan ang mensahe, nanginginig ang mga daliri ko.>Love, I’m safe. Huwag kang mag-alala sa akin, pero kailangan mong maging mas maingat. Things are moving faster than I expected. Danger is closer. Keep Lillyna safe. I will come back, I promise.Napatakip ako ng bibig, nangingilid ang luha sa mata ko. Ilang araw na akong naghihintay ng kahit anong b

Mabilis ang paglipas ng mga araw ngunit hindi rin nabawasan ang kaba sa dibdib ko. Kahit wala pa ring sinasabi sa akin si Leo tungkol sa naging pag-uusap nila ni Atticus, unti-unti kong nararamdaman na may mali. Hindi ko kailangang marinig ang mga lihim nilang salita upang malaman na may paparating na panganib. Minsan, sapat na ang pakiramdam ng isang ina at asawa upang makita ang mga senyales sa paligid.Isang umaga, habang dinadala ko si Lillyna sa veranda para magbilad ng kaunting araw, napansin ko ang kakaibang kilos ng mga bantay. Karaniwan ay palaging may ngiti ang ilan kapag nakikita nila ako o kaya’y nakikipagbiruan sa mga kapitbahay. Ngunit ngayon, mahigpit ang porma nila, walang kahit na anong biro, at palaging mabilis ang ikot ng mga mata na para bang may hinihintay na umatake anumang oras.“Good morning po,” bati ko sa isa sa kanila, ngunit isang maigsing tango lang ang isinagot niya bago muling ibinalik ang tingin sa kalsada. Napakurap ako, ramdam ko ang panlalamig sa aki

“Gusto kong makausap si Atticus.” Agad kong nasabi, halos hindi na napigilan ang panginginig ng tinig ko. Ilang araw na ang lumipas, ilang gabing walang katahimikan sa isip ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong hinawakan ang telepono, naghihintay ng tawag mula sa kanya, ngunit hanggang ngayon ay wala pa rin. Wala man lang mensahe, wala man lang kahit anong palatandaan na ligtas siya. At sa bawat lumilipas na araw na hindi ko siya naririnig, parang mas lalong tumitibay ang kaba sa dibdib ko. Nakaharap ako ngayon kay Leo sa loob ng sala, habang buhat-buhat niya si Lillyna na mahimbing na natutulog sa kanyang balikat. Tila walang kamalay-malay ang anak ko sa bigat ng mundo sa paligid namin. Ngunit ako, bawat tibok ng puso ko ay parang palatandaan na anumang oras, may masamang pwedeng mangyari. “Leo, kailangan ko siyang makausap,” mariin kong ulit, sabay hawak sa sariling dibdib, sinusubukan pigilan ang mabilis na paghinga. “Hindi ko na kayang ganito. Hindi ko alam kung anong

Unang kaarawan ni Lillyna. Maagang nagising ang buong bahay dahil sa paghahanda. Ang mesa ay puno ng pagkain, may mga lobo at simpleng dekorasyon na gawa sa makukulay na tela. Naroon ang ilang kapitbahay, mga kakilala sa baryo, at ilan sa mga tauhan ni Atticus na siyang nagsigurong ligtas ang paligid bago nagsimula ang kasiyahan. Masaya ako, oo. Ngunit may kulang. Si Atticus. Ang bawat tawa ng bata, ang bawat awit ng “Happy Birthday” ay may kaakibat na kirot sa puso ko dahil wala siya rito. Mas lalo pang mabigat dahil kahit sina Athena, na akala ko ay laging nandyan sa mga okasyon, ay hindi nakadalo. Maging sina Tita Lory na halos hindi nagpapalampas ng ganitong mahahalagang araw ay hindi ko man lang nasilayan. Hindi man lantaran, ramdam ko na may nangyayari sa labas ng probinsiya. Isang bagay na hindi sinasabi sa akin nang diretso. Isang bagay na pilit nilang itinatago sa likod ng mga ngiti at pangakong ligtas ako rito. Ngunit ako, bilang asawa ni Atticus at ina ni Lillyna, ramdam

Gabi na at mahimbing nang natutulog si Lillyna sa kanyang crib. Ako naman ay nasa sala, hawak ang diary at nagsusulat ng mga alaala namin. Tahimik ang paligid, tanging tunog lamang ng kuliglig at mahinang hampas ng hangin sa mga dahon ang maririnig. Nang biglang kumalabog ang gate. Hindi iyon malakas, pero sapat upang mapatayo ako at kabahan.Dahan-dahan akong lumapit sa bintana at sinilip ang labas. Walang tao. Ngunit napansin kong may nakasabit na puting sobre sa hawakan ng gate. Nanlamig ang katawan ko. Sino ang naglagay nun? Paano nakalapit nang hindi napapansin ng mga bantay?Agad kong kinuha ang flashlight at lumabas ng bahay. Ramdam ko ang kabog ng dibdib ko habang unti-unting lumalapit sa gate. Hindi ko alam kung tama ba ang gagawin kong hawakan ang sobre, ngunit parang hinihila ako ng kuryosidad at kaba. Sa paligid, nakikita ko ang ilang tauhan na nakapuwesto sa malayo, ngunit tila walang nakapansin na may iniwan sa mismong harapan ng bahay.Pagkapulot ko ng sobre ay dali-dal