All Chapters of Accidentally Yours, Mr. Billionaire!: Chapter 81 - Chapter 90

Nang marinig ko ang unang pag-iyak ng aming anak, para bang lahat ng sakit, lahat ng kaba, lahat ng paghihintay ay natunaw. Humigpit ang kapit ko sa kamay ni Atticus habang dumadaloy ang mga luha ko. Hindi ko alam kung saan nagmumula ang lakas na nararamdaman ko, pero alam kong iyon ay dahil sa presensya niya. “Congratulations, Ma’am. It’s a healthy baby girl,” sabi ng doktor habang maingat na inilapag ang sanggol sa ibabaw ng aking dibdib para makita ko. Napasinghap ako nang una kong masilayan ang maliit na nilalang. Ang kanyang balat ay mapula, ang kamay ay kumikibot-kibot, at ang munting bibig ay patuloy na umiiyak. “Love… our baby,” bulong ko kay Atticus, halos hindi makapaniwala. Parang natigilan si Atticus. Nakita ko ang paninikip ng kanyang lalamunan, ang pamumuo ng luha sa kanyang mga mata. Ang lalaking sanay sa laban, sanay sa dugo at panganib, ngayon ay nakatayo sa tabi ko, nanginginig ang balikat dahil sa dami ng emosyon. Maingat na kinuha ng nurse ang sanggol mula sa d

Ilang araw bago kami makalabas ng ospital, unti-unti kong naramdaman ang pagbabago sa buhay ko bilang isang bagong ina. Sa bawat paggising ko, ang unang tanong ng isip ko ay kung kumusta si Lillyna. Ang bawat pag-iyak niya ay tila musika sa akin, bagaman may kasamang kaba at takot na baka may mali akong magawa. Lagi kong tinititigan ang kanyang maliit na mukha, ang mapupulang labi, at ang mga daliri niyang napakaliit ngunit kay higpit humawak sa akin. Isang araw pa lang siya sa mundo ngunit pakiramdam ko ay matagal na naming pinagtatagpo ang mga kaluluwa namin. Palagi namang nasa tabi ko si Atticus. Kahit na may mga tawag siyang natatanggap mula sa mga tauhan niya, hindi niya iyon binibigyan ng mas mahabang oras kaysa sa akin at kay Lillyna. Sa bawat gabi, siya ang gumigising kapag narinig niyang umiyak ang anak namin. Siya ang bumabangon para dalhin sa akin si Lillyna, para padedehin ko, o kaya ay siya mismo ang magpapakalma sa bata kapag masyadong mapanlikot ang pag-iyak nito. “L

Linggo ng umaga. Maaga kaming naghanda para dumalo sa misa, at iyon ang unang pagkakataon na lalabas kami bilang pamilya sa simbahan. Nakasuot ako ng simpleng bestida na kulay puti na may maliliit na burdang bulaklak sa laylayan, habang si Atticus naman ay nakaputing polo at kulay abong slacks. Si Lillyna ay nakabalot sa manipis na kumot na kulay krema at may maliit na bonnet na may tali sa gilid, regalo ni Tita Lory noong nasa ospital pa kami.Tahimik kaming naglakad papunta sa simbahan. Habang papalapit kami, ramdam ko agad ang mga tingin ng mga tao, lalo na ng mga matatandang babae na karaniwang dumadalo sa maagang misa. Ang ilan ay ngumiti at binati kami, ngunit may ilan din na nagbulungan, halatang nagtataka kung sino ang lalaking kasama ko at kung bakit tila banyaga ang dating.Pagpasok namin sa simbahan, naramdaman ko ang malamig na hangin mula sa lumang bentilador sa kisame at ang pamilyar na amoy ng kandila at insenso. Tahimik na nagsign of the cross si Atticus, seryoso ang m

Hinanap ng mga mata ko sina Tita Lory, at nakita ko siyang abala sa pakikipag-usap sa mga kamag-anak na dumating mula sa ibang bayan. Kasama niya si Athena, nakangiti habang kausap ang kanyang asawa na si Zeus. Para silang larawan ng isang masayang pamilya, at sa sandaling iyon ay naramdaman kong mas lalong tumibay ang pagnanais kong maibigay kay Lillyna ang parehong uri ng kaligayahan.Napansin ko rin ang ilang hindi pamilyar na mukha, mga lalaking pormal ang bihis na halatang hindi taga-probinsiya. Sila ang mga ninong ni Lillyna, ipinakilala kanina bilang mga kaibigan ni Atticus mula pa sa Maynila at sa ibang bansa. Ang ilan sa kanila ay negosyante, isa ay abogado, at may isa pang binanggit ni Atticus na matagal nang kasama ng kanilang pamilya sa negosyo. Malamig ang kanilang presensya ngunit may bigat at respeto ang aura ng bawat isa, na para bang alam mong sanay sila sa mga bagay na hindi basta-basta nakikita ng karaniwang tao.Naroon din si Mayor Lacson, isa sa mga ninong ni Lill

Kahit marami akong katanungan na dumadaloy sa isipan ko, pinilit kong itikom ang labi at huwag magpakita ng kahit anong pag-aalinlangan. Sa halip na ituon ang pansin sa presensya ng uncle ni Atticus na tila palaging nakabantay, nagpasya akong i-focus ang atensyon ko sa iba pang mga bisita. Nakipag-usap ako sa mga ninong at ninang ni Lillyna, nakipagpalitan ng mga ngiti at pasasalamat sa mga taong naglaan ng oras upang dumalo sa espesyal na araw ng aming anak. Nandoon din sina Athena na palaging may nakahandang salita ng suporta at payo, at sa bawat sandali ay ramdam ko ang kanilang taos-pusong pag-aalala para sa amin.Habang tumatagal, unti-unti nang nagsisiuwian ang mga panauhin. Ang ingay ng tawanan at mga pagbati ay dahan-dahang napalitan ng katahimikan. Isa-isa ko silang tinanggap sa pintuan, tinatapik sa balikat, at taos-pusong nagpapasalamat. Hanggang sa ang natira na lamang ay ang mga matatalik na bisita ni Atticus, partikular ang mga ninong ni Lillyna na halatang malapit sa ka