Lahat ng Kabanata ng No Strings Attached:The Zillionaire Alluring Surrogate Woman: Kabanata 21 - Kabanata 30

Subalit kahit paulit-ulit na niya itong inuukit sa isip, tila ba may sarili ring isip ang puso niya. Kahit anong pagpigil, bumabalik ang mga sandaling tila kay natural lang ng presensya ni Asher sa buhay niya—ang mga sulyap nito, ang mga ngiting may laman, ang mga titig na para bang kaytagal nang naghahanap.Hindi siya tanga. Alam niyang may tensyon sa pagitan nila. Hindi man ito sabihin ni Asher, nararamdaman niya. At doon siya lalong natatakot.“Roselynn,” bulong niya sa sarili habang nakaupo sa upuan sa kusina, hawak ang cellphone. Nakatitig siya sa screen kung saan naka-save ang pangalan ni Drake. Ilang beses na siyang tinawagan nito kanina, ngunit hindi niya nasagot. At ngayon, hindi rin niya maipaliwanag kung bakit parang walang gana ang kanyang puso na makipag-usap dito.Ganoon ba siya ka-unfair? Kapag kasama niya si Drake, sinusubukan niyang maging mabuting girlfriend—maasikaso, maunawain. Pero iba ang epekto ng lalaki sa kanya. Hindi siya kinikilig. Hindi niya nararamdaman a

"Miss Rosie? nasaan si daddy?" tanong ni Roselle."Hmm.. kakaalis lang niya. Sabi niya, babalikan niya daw kayo," nakangiting sagot ni Roselynn dito.Nasa bahay niya ang mga bata, kaya kargo niya ang mga ito habang naroroon."Hindi man lang siya nagpaalam sa amin?" tanong ni Eli."Oo nga, dapat, ginising na niya kami," sabi naman ni Roselle."Kapag nagising kayo, iuuwi niya na kayo sa inyo, gusto niyo ba yun?" tanong niya sa mga ito."Naku, ayoko pang umuwi," sabi ni Roselle."Kaya nga, dito lang muna ako sa bahay ni Miss Rosie,"sabi naman ni Eli.Napatawa si Roselynn sa sinabi ng dalawa. Hindi niya maipaliwanag kung bakit napakagaan ng loob niya sa mga batang ito—parang matagal na silang magkakilala, o tila ba may koneksyon silang hindi kayang ipaliwanag ng simpleng lohika.“Sigurado ba kayo diyan?” tanong niya habang hinahaplos ang buhok ni Eli. “Baka hanapin na kayo ng Daddy n’yo mamaya.”“Hindi po,” mabilis na sagot ni Roselle, “sabi niya babalikan niya kami, ‘di ba? Eh ‘di dito n

Nagtagal si Roselynn sa pagkakatayo. Tahimik lang ang paligid. Sa loob, masaya pa ring naglalaro ang mga bata, pero sa puso niya, parang may bagyong hindi niya kayang pigilan.Umupo siya sa sahig, hawak pa rin ang drawing ni Eli. Nandoon ang isang stick figure na babae, may dalawang batang hawak ang kamay niya. Sa taas ng papel, may nakasulat: “Family. Me, Roselle, and Miss Rosie.”Napaluha si Roselynn. “Bakit ganito ang pakiramdam ko? Parang… hindi lang basta bata sila sa akin,” bulong niya.Pinagmasdan niya ang mga batang naghaharutan sa kama, at ang pintong nilabasan ni Drake.Hating hati ang puso niya ng mga oras na iyon.Ang lalaking minahal siya ng ilang taon, ay hinayaan niyang lumabas ng hindi man lang niya pinipigilan, at ang mga batang hindi naman niya anak, ay hinayaan niyang pasukin ang tahimik niyang buhay.Isang mensahe ang natanggap niya mula kay Drake:"Pasensiya ka na, kung naging maselan ako ngayon. Hindi ko kasi alam kung ano ang mararamdaman ko.. pero wag kang mag a

Napaupo si Roselynn sa sofa, hawak ang noo na parang sinasala ang mga huling eksena. Hindi niya alam kung matatawa, maiinis, o… matatakot sa posibilidad na baka totoong nahuhulog na siya sa bitag ng lalaking ito.“Bakit parang may parte sa’kin na… naa-appreciate ‘yon?”“Hindi pwede,” agad niyang pabulong na bawi sa sarili, sabay iling. “Boss ko ‘yon. At isa pa—hindi siya seryoso. Malandi lang. Lahat ng babae yata sa opisina, binibigyan ng lunch.”Pero hindi rin niya maitatanggi—ibang klase ang pagtingin ni Asher sa kanya. Parang hindi siya ‘yung secretary lang. Parang… siya lang ang tao sa paligid nito. At kapag ganon tumingin ang isang Asher Andrade, parang nahuhulog ka kahit anong iwas mo.Bigla siyang napatayo. “Teka lang. Bakit ko ba iniisip ‘to? Ugh!”Nagdesisyon siyang itapon na lang ang natitirang spaghetti sa lababo, pero paghawak niya sa kaldero, napansin niyang wala na ang spaghetti , wala na iyong laman.May nakatakip na dalawang tupperware sa ref, at may sticky note pa:“Di

Napahigpit ang yakap ni Roselynn kay Roselle. Hindi niya alam kung bakit, pero tila sa simpleng yakap na iyon, may nabuo sa puso niyang matagal nang bakante. Isang puwang na ni minsan ay hindi niya inakalang mapupuno ng pagmamahal ng dalawang batang hindi niya kadugo—pero tila ba itinakda ng tadhana upang lumapit sa kanya.“Miss Rosie, okay lang ba kayo?” tanong ni Eli na ngayon ay nakatayo na rin sa tabi niya.Napatingin siya rito at ngumiti, pilit pinipigilan ang pagbagsak ng luha sa kanyang pisngi. “Oo, okay lang ako. Promise.”“Akala ko kasi… umiyak kayo,” sabi ni Eli, hawak ang laylayan ng kanyang shirt. “Sabi kasi ni Daddy, malambot daw po puso ni Miss Rosie. Totoo po ba ‘yun?”Napatawa si Roselynn sa gitna ng damdamin. “Oo, totoo ‘yun. Pero hindi ibig sabihin mahina ako, ha?”Tumango ang bata, sabay abot ng tissue mula sa mesa. “Oo. Pero kahit malambot, matapang din kayo, ‘di ba?”Nagulat si Roselynn sa sinabi nito. Hindi niya akalain na sa edad na iyon, may ganoong kabatiran