Semua Bab นายมันไม่ใช่บอดี้การ์ด : Bab 21 - Bab 30

“ดึกแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”รอคอยเขามาทุกวัน วันนี้ก็คงเหมือนเดิมถึงเขาจะไม่มาเธอก็ยังจะรอ ถึงจะรู้แค่ว่าเขาลางานต่ออย่างไม่มีกำหนดว่าจะกลับมาทำงานเมื่อไรเธอก็จะรอ รอจนกว่าเขาจะกลับมาพูดความจริงกับเธอ“ตามใจหนูญาแล้วกัน ไว้พรุ่งนี้เราออกมาเที่ยวกันใหม่”ไอลินยอมจำนนต่อน้องสาว เธอคงฝืนมากไปกว่านี้ไม่ไหวคงต้องใช้เวลาอีกสักระยะเดี๋ยวญาลินคงเปิดใจคุยกับเธอและคอนเนอร์เองถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวเธอร่างบางที่นั่งอยู่ด้านหลังเหม่อมองออกไปด้านนอกรถไม่สนใจคำพูดของพี่สาวที่นั่งอยู่ด้านหน้ารถ เธอไม่ได้ยินเสียงใครทั้งนั้นนอกจากรอคอยเขามาพูดให้เธอฟังคอนเนอร์รับหน้าที่ขับรถพาสองสาวกลับบ้านตามคำขอ เหมือนเดิมไม่ว่ากี่ปีผ่านไปเขาก็ยังขับรถด้วยความเร็วสูงไม่สนใจใครหรือลูกน้องว่าจะตามมาทันไหม เพียงไม่กี่อึดใจเขาก็พาสองสาวมาถึงบ้านที่แสนอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความรักร่างเล็กรีบก้าวลงจากรถเพราะอยากจะกลับห้องเต็มที่แล้วพร้อมกับข้าวของมากมายที่พี่สาวและพี่เขยซื้อให้เธอหญิงสาวก็หอบมันลงมาจากรถหมดทุกชิ้นหน้าที่ถือของส่วนตัวของเธอเคยเป็นของธามแต่วันนี้เขาไม่อยู่เธอก็ต้องถือมันด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้เธอต้อ

“ไอ้ธามมึงออกมาจากห้องน้องสาวกูเดี๋ยวนี้”เสียงใหญ่คำรามดังอยู่หน้าห้องของหญิงสาวที่เขารักเหมือนน้องสาวในสายเลือด เขาเดินตรวจตรารอบบ้านจนมายืนอยู่ตรงหน้าห้องของญาลินและนานจนแน่ใจว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบอดี้การ์ดอยู่ด้วยในห้อง“พี่ต้น”ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมอกใหญ่ของธามทำท่าจะลุกขึ้นแต่เธอก็เหนื่อยล้าเกินกว่าจะทำอะไรได้ไหว เขาสูบแรงเธอไปหมดแค่ยังฟืนพูดออกมาบ้างยังอยากลำบาก“นอนนะยาหยี เดี๋ยวพี่ออกไปดูเอง”ลางร้ายกำลังมาเยือนแต่เขาก็พร้อมจะยืดอกรับไว้เพราะเขารักญาลิน ปากหนาจุมพิตบอกลาหญิงสาวในอ้อมอก ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่หลับพริ้มด้วยความโหยหา ไม่รู้ออกไปนอกห้องคราวนี้จะได้กลับเขามาตอนไหน เขาก็อยากจะมองหน้าเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้“อื้ม”หญิงสาวหลับตาพริ้มซุกหน้าไปกับหมอนใบใหญ่ที่เธอคิดว่าเป็นเขา สติเลือนหายไม่รับรู้อะไรนอกจากอยากจะพักเอาแรงเพื่อจะได้ตื่นมาเจอเขาอีกครั้ง“ไอ้เวร”เพียงประตูเปิดออก ร่างใหญ่เข้าไปกระชากร่างของชายหนุ่มที่ตัวหนาพอๆ กับเขาออกมาด้วยความเงียบ สายตาคมเหลือบมองไปเห็นน้องสาวอันเป็นที่รักนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียงความโกร

ไอลินพาลูกๆ ของเธอขับรถออกมาหลายชั่วโมงเพื่อทำในสิ่งที่เธอคิดว่ามันถูกต้องที่สุดถึงจะเสี่ยงไปบ้างที่ต้องเอาลูกมาลำบากด้วยแต่เพื่อน้องสาวจะได้มีความสุขเธอก็จะทำแม่ลูกพากันเดินทางมาจนถึงสถานที่พักตากอากาศที่มีชื่อเสียงและมากมายไปด้วยผู้คนที่มาพักผ่อน ไอลินพาลูกๆ ของเธอเข้าพักในโรงแรมหรูหราและห้องที่ดีที่สุดเพื่อความปลอดภัยและก็จะได้ล่อให้คอนเนอร์ตามเธอมาเร็วๆ“พ่อยังไม่มาอีกเหรอ”เลโอที่ต้องคอยตามเฝ้าแม่กับน้องไม่ห่างเพราะที่นี้ไม่มีคนของพ่ออยู่เลยซักคนแถมที่นี้ยังเป็นโรงแรมที่มีแต่ผู้คนมาพักกันมากหน้าหลายตาเพราะเป็นสถานที่อาบแดดชื่อดังที่ตั้งอยู่นอกเมืองทำให้เขาเจองานหนักที่ต้องคอยกันท่าพวกผู้ชายที่จะเข้าใกล้แม่กับน้องสาวของเขา“แม่เอาโทรศัพท์ไป”ไลออนที่มีหน้าที่หาทางส่งข่าวให้พ่อบอกกับคู่แฝดของเขาด้วยแววตาผิดหวัง เขาควานหาโทรศัพท์มาทั่วห้องรวมถึงกระเป๋าหรืออะไรก็ตามแต่ก็ไม่พบเครื่องมือสื่อสารนั้นเลย“พี่เลโอกับพี่ไลออนคุยอะไรกันคะ”เบลล่าได้รับหน้าที่มาจากแม่ของเธอให้เฝ้าสังเกตพี่ชายทั้งสอง ไม่ว่าสองคนนี้จะทำอะไรจะต้องอยู่ในสายตาเธอตลอดเพื่อเอาไปรายงานแม่“เบลล่าใครให้แต่งตัวแบบนี้”

“พี่ต้น ออกไปรอข้างนอกกันไหม”เหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี ญาลินได้เจอกับธามและก็หายโกรธคอนเนอร์จนกลับมาพักที่บ้านได้แล้ว แต่ที่เธอหนักใจก็คือสามีของเธอที่นั่งเกาะขอบเตียงไม่ห่างเพื่อจ้องมองญาลินกับธามเขาสบตากัน“ข้อตกลงคือ มึงกับน้องสาวกูพูดคุยกันได้แต่ต้องมีกูอยู่ด้วย”คอนเนอร์เสียงดังใส่ทุกคนที่นั่งอยู่รวมถึงคนเจ็บที่นอนอยู่ด้วย เพราะต้องการย้ำให้ทุกคนรับรู้ว่าเขาเอาจริงงานนี้"นี้แน่ะ"นิ้วเล็กของไอลินจับเนื้อตรงแขนของคอนเนอร์บิดเอาเต็มแรง นึกหมั่นไส้ในตัวเขาขึ้นมาไม่รู้จะหวงอะไรกันหนักกันหนาเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วและอีกอย่างธามก็ออกจะเป็นคนดี"โอ๊ย ไอลินพี่เจ็บนะ"เสียงใหญ่ร้องดังลั่นห้องของคนป่วย ไม่มีอะไรต้องเก็บอาการเพราะในนี้มีแต่คนในครอบครัวเพียงไม่กี่คนเขาก็ไม่จำเป็นต้องวางอำนาจมากมายอะไร“ทำตัวไม่น่ารักก็ต้องเจอแบบนี้”“ไม่น่ารักตรงไหน”“ยังจะมาถาม”ไอลินชักสีหน้าบึ้งตึงใส่สามีของเธอไม่รู้ว่าจะขัดขวางความรักแสนบริสุทธิ์ครั้งนี้ไปถึงไหนทั้งที่คุยกันมาดีแล้วว่าจะยอมให้เด็กสองคนนี้รักกันได้“พี่จะไม่เข้ามายุ่งก็ได้แต่ไอ้ธามต้องผ่านด่านไปให้ได้ก่อน”เขายังคงไม่ยอมยกน้องสา

“ชื่นใจจังยาหยีของพี่”เขากอดตอบร่างเล็กพร้อมพรมจูบและหอมไปทั่วใบหน้าหวานอย่างไม่กลัวว่ามันจะช้ำหรือสึกหรอเพื่อระบายความอัดอั้นที่ค้างอยู่ในใจว่าจะไม่ได้เจอเธอก่อนเดินทางอีกแล้ว“พอได้แล้วค่ะ หนูญาช้ำไปหมดแล้วนะ”“ก็พี่นึกว่าจะไม่ได้เจอหนูญาแล้วนิ”เขาละจากพวงแก้มขาวของญาลินและช้อนร่างอรชรของเธอขึ้นแนบอกแกร่ง ร่างกายที่เคยบาดเจ็บแต่พออยู่ใกล้เธอเขากลับหายดีไม่มีอาการเจ็บปวดใดอีกเลยแม้แต่ตอนนี้ที่ต้องอุ้มเธออยู่เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเหมือนคนปกติทุกอย่าง“หนูญาเดินเองได้ค่ะ พี่ธามยังไม่หายดีเลยนะ”“อยากรู้ว่าหายไม่หายคงต้องให้คุณหมอหนูญาตรวจร่างกาย”“หนูญาไม่ใช่คุณหมอนะคะ”“ใช่สิ เป็นคุณหมอของพี่ธามคนนี้คนเดียว”เขาก้มลงฝังใบหน้าที่มีแต่หนวดเคราขึ้นแซมเต็มไปหมดกับซอกคอขาวแสนหอมของญาลิน สูดดมความหอมเฉพาะตัวของเธอที่เขาแสนหลงใหลเข้าไปเต็มปอดเพราะคงอีกเป็นเดือนที่เขาจะไม่ได้สัมผัสและสูดกลิ่นกายนี้“พอแล้วค่ะ หนูญาจั๊กจี้”ญาลินเอียงคอหลบทั้งที่ตัวเธออยู่ในอ้อมกอดของเขา ไรหนวดเคราของเขามันทิ่มเนื้ออ่อนตรงคอของเธอจนแดงแต่มันไม่ได้ทำให้เจ็บแต่กลับทำให้หัวเราะออกมาไม่หยุดสะมากกว่า“ไม่พอ เมียตัวหอ