All Chapters of นายมันไม่ใช่บอดี้การ์ด : Chapter 1 - Chapter 10

"ห้ามหันมานะ ห้ามมองกระจกหลังด้วย หลับตาไปเลย"รถหรูที่เพิ่งออกมาจากมหาลัยชื่อดังมาด้วยความเร็วสูงเพราะเจ้าของรถทำตัวช้ากำลังจอดนิ่งสนิทรอให้คุณหนูเจ้าของรถลงไปอยู่หน้าบ้านราเซ แต่เธอกลับออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดที่กำลังจะลงมาเปิดประตูให้อยู่นิ่งๆ เพราะเธอจะเปลี่ยนชุด"จะทำอะไร"เขาหันมามองร่างบางที่นั่งอยู่ด้านหลัง แววตาที่นิ่งสนิทเริ่มส่งผ่านความดุออกมา เธอยังมีโทษที่ต้องสะสางอีกหลายข้อและนี้ยังจะมาสั่งให้เขาทำอะไรอีกทั้งที่ตัวเองชักช้าเกือบจะเป็นชั่วโมงทำให้เขาต้องวุ่นวายอยู่นาน"บอกว่าอย่าหันมา"เสียงเล็กเริ่มขอร้องเขา เธอแค่อยากจะใส่เสื้อผ้าที่มันสบายกว่าชุดเก่าและที่นี้ก็สะดวกที่สุดที่เธอจะใส่ชุดเกือบโป้ที่ลงไปได้เธอไม่อยากให้เขาขัดขวางเธอเลย"พูดเพราะๆ ก่อน""พี่ธามค่ะ หลับตานะคะ หนูญาขอเวลาแป๊บหนึ่ง""ก็ได้"เขาจำนนต่อคำหวานที่แสนฝืนใจของเธอรีบรี่ตาลงและแอบมองเธอเปลี่ยนชุดจากทางกระจกมองหลัง เขากลัวว่าเธอจะแอบทำอะไรที่มากกว่าเปลี่ยนชุด ญาลินยิ่งฉลาดเกินตัวอยู่ด้วยเธอรีบถอดกางเกงขายาวที่แสนน่าเบื่อออกและรีบหยิบกระโปรงตัวสั้นที่อยู่ในกระเป๋าสะพายออกมาใส่ตามที่ใจของเธอต้องการธามแทบ

"เข้างานได้แล้ว"ร่างใหญ่โอบกอดร่างเล็กที่ดูจะกลัวเขาทำให้เธอตายเดินเข้างานไปอย่างสงบ เวลาญาลินกลัวอะไรเธอน่าปกป้องเสมอและก็น่าอยู่ใกล้เพื่อตักตวงกลิ่นหอมจากกายของเธอมากที่สุดถึงจะต้องการอย่างอื่นที่เธอให้ไม่ได้มากกว่าก็ตาม“บราวนี่”ร่างเล็กที่เดินเคียงคู่มากับบอดี้การ์ดของตัวเอง ที่ดูคล้ายคู่รักเดินโอบกอดกันมามากกว่ารีบเผยรอยยิ้มสดใสทันทีและสะบัดร่างใหญ่ให้ออกห่างจากตัวเธอ บราวนี่เพื่อนสาวที่แสนจะรักและสนิทมากที่สุดกำลังเดินออกมาเพื่อต้อนรับเธอเข้างานและเธอก็ไม่อยากให้ภาพความเป็นคุณหนูที่มีบอดี้การ์ดคอยดูแลต้องการมีการเข้าใจผิด“ญาลิน นึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว”หญิงสาวในชุดราตรีสีชมพูยาวลากพื้นตัดกับผิวสีน้ำผึ้งชวนมอง สวมกอดเพื่อนสาวด้วยความคิดถึงและดีใจที่ได้เจออีกครั้งหลังจากที่ไม่เคยได้เจอเลยตั้งแต่จบไฮสคูลและญาลินก็ลาไปเรียนต่อสัตวแพทย์คนละมหาลัยกับเธอ“มาสิ ยังไงปีนี้ฉันก็ต้องมา”“แล้วนี่ใคร แฟนเหรอ”ร่างใหญ่ยืนนิ่งฟังเธอกับเพื่อนคุยกันอย่างเงียบๆ จนอดสงสัยไม่ได้ว่าเพื่อนของเธอจะพาแฟนมาเปิดตัว เธอถึงกับต้องเสียมารยาทถามต่อหน้าคนทั้งสอง“บอดี้การ์ดไง เธอจำไม่ได้เหรอ”ญาลินยิ้มปนขำใ

​ร่างเล็กนอนขดกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่สีขาวที่มีคราบน้ำรักและเลือดสีสดของเธอเปรอะเปื้อนอยู่ด้วย ญาลินหลับใหลไม่ได้สติเพราะความอ่อนล้าจนถึงเย็นย่ำของวันร่างใหญ่ที่คอยประคองกอดร่างเล็กเริ่มตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทราที่แสนสุขกำลังดึงผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปกปิดทั้งกายเขาและเธอออก เพื่อจะได้มองเธอให้ชัดเต็มสองตาอีกครั้งดวงตาคมจ้องมองแผ่นหลังนวลเนียนที่เขาได้เป็นเจ้าของด้วยความสิเน่หา ญาลินทำให้เขาไม่เคยนึกถึงผู้หญิงคนไหนตั้งแต่ได้เจอเธอเมื่อสิบห้าปีก่อน เขาเฝ้าถวิลหาว่าจะได้กอดเธอมาตั้งแต่แรกเห็นจนตอนนี้เขาได้เป็นเจ้าของเธอและได้นอนกอดเธออย่างที่คิดเอาไว้“ยาหยี”มือใหญ่ลูบวนไปตามส่วนเว้าโค้งของร่างเล็กที่ไม่มีเสื้อผ้าหรืออะไรมาปกปิดเอาไว้ ญาลินสวยงามบริสุทธิ์สมกับที่เขาคอยปกป้องดูแลเธอมาตลอดไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนอะไรเลยสักนิดนอกจากรอยแดงที่เขาสร้างเอาไว้เมื่อคืนเท่านั้น“หนาวจัง”หญิงสาวยังคงหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงฝันหวานพร้อมกับขดกายเข้าหากันเพื่อหาความอบอุ่นจนแผ่นหลังของเธอไปชนกับร่างใหญ่ที่นอนไร้อาภรณ์ปกปิดอยู่ข้างกายของเธอ“ตื่นได้แล้ว เย็นแล้วนะ”ปลายนิ้วเรียวแกร่งเริ่มสัมผัสจับไปทั่วเพื่อสำ

“หนูญา เปิดประตูห้องหน่อย”มือใหญ่ตบบานประตูห้องนอนเพียงแผ่วเบาเพื่อเรียกคนด้านในที่ล๊อกห้องขังตัวเองเอาไว้ในนั้นให้เปิดออกมา เธอคงไม่พอใจที่เขาเลือกไปหาเพื่อนแทนที่จะตามเธอไปกินขนมเหมือนทุกวันหลังเลิกเรียน งานนี้เขาคงเจอศึกหนักต้องง้ออีกนานแน่“หนูญาพี่ขอเข้าไปหน่อยนะ”เขายังคงเคาะเบาๆ ตรงบานประตูห้องนอน จะให้เสียงดังไปกว่านี้ก็ไม่ได้เพราะถ้านายใหญ่ได้ยินเรื่องทั้งหมดที่เมียเขาตั้งใจจะปิดเป็นความลับต้องแตกออกมาในคืนนี้แน่ เขาก็จำต้องอดทนยื่นเกาประตูเพื่อเรียกเธอต่อไป“ไม่ต้องเข้ามาเลย อยู่ข้างนอกนั่นแหละ คนนิสัยไม่ดี”ร่างเล็กที่เอาแต่นั่งจ้องบานประตูห้องนอนของตัวเองอยู่นานสองนานทรุดตัวลงนอนกับเตียงนุ่มที่ไม่มีเขาร่วมเตียงด้วยความน้อยใจในตัวชายหนุ่มที่มากล้นอยู่เต็มอก“หนูญาได้ยินพี่ไหม เปิดประตูหน่อย”เขายังคงอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน ถึงหูที่แนบอยู่กับประตูจะได้ยินเสียงของหญิงสาวพูดออกมาบ้างแต่มันก็ได้ยินไม่ชัดเจนจนเขาไม่แน่ใจว่าเธอจะได้ยินเสียงเรียกของเขาไหมถึงได้ไม่ยอมเปิดประตูแบบนี้ธามใช้เวลาเป็นชั่วโมงที่พยายามเรียกหาหญิงสาวด้วยเสียงแผ่วเบาอยู่หน้าห้อง แต่ทำยังไงอ้อนวอนยังไงเจ้าขอ

"เงียบก่อน"เขาพาร่างเล็กหลบเข้าพุ่มไม้สูงที่อยู่ข้างบ้านร้างโอบกอดร่างบางเอาไว้แน่น เขาได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังเดินเข้ามาหาเขากับเธอ อันตรายที่ไม่คาดคิดกำลังเดินเข้ามาร่างเล็กกอดธามไว้แน่นเหตุการณ์เก่ายังคงทำให้เธอหวาดกลัวไม่หายและไหนยังจะมีเหตุการณ์ใหม่ปะปนเข้ามาในห้วงแห่งความกลัวของเธอ เหตุการณ์ที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร"บ้าชิบ"กลุ่มชายฉกรรจ์ห้าคนกำลังเดินล้อมวงเข้ามาหาเขากับเธอพวกมันมีอาวุธกันทุกคน ถ้าลำพังมีแค่เขาคงไม่ต้องกังวลอะไรแต่นี่มีเธออยู่ด้วยเขาจะหาทางหนีออกไปจากตรงนี้ได้ยังไงโดยให้เธอปลอดภัยที่สุด"ออกมาจากตรงนั้น ไม่งั้นกูยิง"หนึ่งในสมาชิกกลุ่มโจรปล้นแล้วฆ่า ยกปืนขึ้นเล็งมายังพุ่มไม้ที่มันมองเห็นชุดสีหวานของหญิงสาวโผล่พ้นพุ่มไม้ออกมา"กูบอกให้ออกมา"กลุ่มโจรเริ่มหันมาสนใจคนที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้ ทุกคนต่างเล็งปืนมาที่เธอและเขาทั้งที่จุดหมายก่อนหน้านี้คือแวะมาเอาเงินทองที่แอบซ่อนไว้ แต่ตอนนี้ต้องเปลี่ยนแผนมาเป็นฆ่าคนที่มาเห็นพวกเขาก่อน"ไม่ต้องกลัว พี่จะดูแลหนูญาเอง"เขาโอบกอดร่างเล็กพาเดินออกมาจากที่ซ่อน ถ้าดื้อดึงทนนั่งอยู่ตรงที่เดิมพวกบ้านี้อาจยิงเข้าไปจนโดนหญิงส