Semua Bab นายมันไม่ใช่บอดี้การ์ด : Bab 31 - Bab 39

“ทำไมไม่เอาแหวนใส่นิ้ว”สายตาคมที่จ้องมองเรือนร่างของหญิงสาวไม่วางตาสอดส่ายสำรวจไปทั่วด้วยความโหยหาแต่ก็ต้องหยุดลงและจับจ้องตรงสร้อยที่ห้อยคอของเธออยู่มันมีจี้ที่เขาคุ้นตามาห้อยอยู่ด้วยมือใหญ่เอื้อมไปจับแหวนที่เขาให้เธอเอาไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่อง แหวนที่เขาตั้งใจเลือกเองซื้อเองเพื่อเอามาให้เธอมันอยู่ติดกับตัวเธอตลอดเหมือนดั่งที่เขาตั้งใจเอาไว้แต่ผิดที่ไปนิดเพราะมันควรจะอยู่บนนิ้วนางของเธอ“ให้พี่ธามกลับมาใส่ให้”ญาลินจ้องมองหน้าชายหนุ่มไม่วางตา จากกันคราวนี้ด้วยความสุขก็จริงแต่ระยะเวลายาวนานกว่าทุกครั้งเธอไม่รู้ว่าจะทนอยู่แบบนี้ได้นานแค่ไหน ในตอนที่ไม่มีเขาอยู่ข้างกายเธอจะเข้มแข็งอดทนรอได้อีกนานไหมจนถึงวันที่คำมั่นสัญญาเป็นจริงคำถามเหล่านี้ก้องกังวานอยู่ในหัวใจตลอดเวลา“พี่จะรีบกลับมา”เขาจ้องมองใบหน้าหวานนั่นตอบ ญาลินทำให้เขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้เพื่ออยู่กันสองต่อสองในห้องนอนนี้ต่อไปโดยไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้“หนูญาขอยืมเสื้อพี่ธามใส่ก่อนนะคะ”ญาลินเริ่มรู้ตัวแล้วว่าร่างกายที่ขาดอาภรณ์ไปหนึ่งชิ้นของเธอเริ่มไม่ปลอดภัย เขาไม่ได้แค่จ้องตาเธออย่างเดียวแต่จ้องจะกินเธอเอาด้วยจน

“หนูญาคิดถึงพี่ธามมากนะคะ รู้ไหม”เธอดันร่างใหญ่ที่กำลังยืนถอดเสื้อสูทออกให้ล้มลงบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่พิเศษภายในห้องนอนส่วนตัวที่ไม่เคยมีใครได้เข้ามานอกจากเธอเป็นคนแรก พร้อมกับร่างหอมละมุนของหญิงสาวก็ล้มลงทับบนร่างของเขา“รู้ครับ”สายตาคมจ้องมองดวงตาหวานไม่กะพริบ เขาก็ไม่ต่างจากเธอไม่ว่าจะโทรหาทุกวันหรือทุกชั่วโมงมันก็ไม่สามารถหายคิดถึงได้เลย“ทำงานเหนื่อยไหมคะ”“เหนื่อยครับ”“อดทนอีกนิดนะคะ”“ต่อให้มากกว่านี้พี่ก็ทนได้เพื่อเมียครับ”“หนูญารักพี่ธามนะ”ปากบางประกบแผ่วเบาลงบนปากหนาสีอมชมพูที่ใครเห็นก็อยากสัมผัสของชายหนุ่ม ถึงจะเขินอายทุกครั้งที่ทำแบบนี้แต่เธอก็อยากทำเพราะรู้ว่าเขาชอบ“ทำแบบนี้พี่ไม่อยากให้หนูญากลับอังกฤษเลยนะรู้ไหม”“หนูญาต้องกลับไปเรียน”“อยากกลับไปเป็นบอดี้การ์ดอีกจัง”“พี่กลับไปเป็นบอดี้การ์ดไม่ได้อีกแล้วนะคะ”“ทำไม จบงานนี้พี่จะขอนายใหญ่กลับไปทำงานตามเดิมจนกว่าหนูญาจะเรียนจบ”“พี่เป็นผัวหนูแล้ว”ญาลินพูดออกมาเพียงแผ่วเบา เธอไม่ได้หวังให้ใครได้ยินเพราะเธออายที่จะพูดอะไรแบบนี้ยกเว้นตอนอยู่บนเตียงกับเขาเท่านั้น“อะไรนะได้ยินไม่ชัดเลย พูดอีกรอบได้ไหม”“ไม่พูดแล้ว”“ทำตัว

“พี่ธามมาถึงนานแล้วเหรอคะ”ร่างเล็กที่เอาแต่ทำงานเดินย่างกรายเข้ามาในบ้านคอนเนอร์เหมือนอย่างเคยทุกวันแต่วันนี้เธอดันลืมไปสนิทเลยว่าสามีของเธอกลับมา และเธอก็ทำให้มันเหมือนว่าเธอแค่มาช้าไปนิดไม่งั้นเรื่องนี้คงไม่จบง่าย“สักพัก”เขามายืนรอภรรยาตรงหน้าประตูบานนี้นานแล้ว พยายามที่จะไม่แสดงอารมณ์อะไรเพราะรู้ว่าเธอกำลังทำงานในสิ่งที่รักและมีความสุขแต่ก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจที่เธอไม่สนใจเขา“น้าหนูญากับน้าธามแม่ไอให้มาตามไปที่โต๊ะอาหารค่ะ”เบลล่าวิ่งมาทำหน้าที่ที่ถูกไอลินผู้เป็นแม่ไหว้วานให้มาทำ แต่ดูเหมือนสถานการณ์ตรงหน้าจะไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะปกติน้าธามของเธอจะไม่หน้าบึ้งใส่น้าหนูญาเลยต่างจากตอนนี้ที่หน้าของน้าธามบึ้งยิ่งกว่าอะไรอีก“จ้ะ เดี๋ยวน้ากับน้าธามรีบตามไป”ญาลินหันมายิ้มตอบเบลล่าผู้เป็นหลานสาวและหันไปยิ้มให้ธามเพื่อหวังจะให้รอยยิ้มสดใสของเธอเรียกธามคนเดิมกลับมา“น้าขอตัวนะเบลล่า ฝากบอกแม่ไอด้วยว่าน้าไม่ค่อยสบาย”เขาไม่อาจเก็บความน้อยใจไว้ได้ เมียไม่สนใจก็ไม่รู้จะไปนั่งกินข้าวข้างกันทำไมขนาดงอนแบบนี้ยังไม่คิดจะง้อ“ไปหาคุณหมอไหมคะ”“ไม่ต้องหรอกจ้ะ พักสักนิดก็คงหายสงสัยจะนั่งเครื่องนานไ

“ยาหยีอยู่ไหนครับ”เสียงใหญ่เรียกหาเมียตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าบ้าน ที่มีเพียงเขากับเธออยู่ด้วยกันสองคนเพราะญาลินอยากให้เป็นแบบนั้นเธอไม่อยากมีแม้แต่สาวใช้“อยู่ในครัวค่ะ”ญาลินกำลังวุ่นวายอยู่ในครัวตอบสามีออกไป โดยที่มือเธอยังตั้งนาฬิกาจับเวลากับโทรศัพท์มือถือเพื่ออบขนม“ทำอะไรจ๊ะ หอมฟุ้งไปทั้งครัวแบบนี้”ร่างใหญ่เดินตามเสียงและกลิ่นหอมฟุ้งของขนมเข้ามาในครัว ที่ซึ่งภรรยาของเขาจะมาเก็บตัวอยู่ในนี้เกือบทั้งวันนอกเหนือจากออกไปทำงานนอกบ้านด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการเป็นแม่บ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุด“ลองหัดทำขนมตามที่พี่ไอสอนมาค่ะ”ญาลินวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อผ่อนคลาย วันนี้โจทย์ทำขนมของเธอยากมากจนต้องโทรข้ามประเทศไปหาพี่สาวหลายรอบและก็ยืนทำมานานหลายชั่วโมงแล้ว“เสร็จหรือยัง ผัวหิวแล้ว”“ใกล้แล้วค่ะ ว้าย”เขาแอบเดินเข้ามาด้านหลังเธอก็จะกดปลายจมูกลงบนแก้มที่มีแต่ฝุ่นแป้งเต็มแรงพร้อมกับสูดหอมราวกับจะเอาเนื้อเนียนบนแก้มขาวของเธอเข้าไปในตัวเขาพร้อมลมหายใจด้วยสะอย่างนั้น“ขนมยังไม่สุก กินเมียแทนก่อน ชื่นใจจัง”ธามละจากอีกแก้มมาอีกแก้มด้วยความชื่นใจ ทั้งวันที่ทนนั่งทำงานเขาเฝ้าแต่คิ

​​“ตื่นแล้วเหรอครับ งั้นพี่ออกไปข้างนอกนะ หนูญาจะได้อาบน้ำแล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าวเช้าพี่เตรียมไว้ให้แล้ว”ธามที่เปิดประตูห้องเข้ามาพอดีเพื่อจะปลุกหญิงสาวให้ตื่นขึ้นในตอนเช้าเหมือนทุกวัน เขาต้องชะงักหยุดยืนเพียงแค่หน้าประตูห้องนอนเพราะหญิงสาวตื่นก่อนที่เขาจะเข้ามาและเขาก็ไม่ควรจะเข้าใกล้เธอมากไปกว่านี้เพราะเธออาจจะอาเจียนใส่หน้าเข้าได้“พี่ธามขยับมาใกล้หนูญาอีกนิดได้ไหมคะ”ญาลินตื่นมาในเช้าวันใหม่ที่แสนสดใสแต่วันนี้เธอรู้สึกสดใสมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา ไม่แม้แต่จะเวียนหัวเหมือนทุกวันจนเธออยากให้เขาเข้ามาใกล้เพื่อจะได้รู้ว่าเธอหายแพ้ท้องแล้ว“แน่ใจนะ”“ค่ะ”ร่างใหญ่ค่อยๆ ก้าวเดินอย่างช้าๆ ทีละก้าว ใจหนึ่งก็หวาดหวั่นกลัวเธอจะอาเจียนออกมาและมันคงจะไม่ดีถ้าเป็นแบบนั้นเพราะท้องของหญิงสาวเริ่มขยายใหญ่แล้วเขากลัวว่าเธอกับลูกจะเป็นอะไร“ไม่เหม็นแล้วค่ะ”แรงลมจากเครื่องปรับอากาศพัดผ่านร่างใหญ่นำพากลิ่นกายแสนหอมที่เธอแสนคิดถึงเข้าจมูกเธอ ญาลินถึงกับอมยิ้มออกมาอย่างสุขใจ เธอจะได้อยู่ใกล้เขาอีกครั้งหลังจากห่างกันมาเกือบสองเดือน“พี่เข้าไปกอดหนูญาได้ไหม”“ได้สิคะ”“ชื่นใจจัง ลูกชายพ่อไม่แกล้งพ่อแล้วใช่ไ