Lahat ng Kabanata ng คุณสามีฉันพร้อมที่จะหย่าแล้วนะ: Kabanata 61 - Kabanata 70

"ชิ้นงานที่เสียหาย คือ ซือซิ่ว ที่มีชื่อผลงานว่า ใต้แสงแห่งจันทรา ทางคุณพระจันทร์เสี้ยว นักตรวจสอบวัตถุโบราณของทางร้านถือเป็นคนสุดท้ายที่ได้มีการแตะต้องพื้นผิว ตอนนี้เส้นไหมที่ปักลงไปในผืนผ้าไหมเกิดการผุกร่อน ทำให้ผลงานใต้แสงแห่งจันทรา เกิดความเสียหายเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ ทางเราจึงต้องการทราบว่า ทางคุณพระจันทร์เสี้ยวใช้วิธีการใดในการตรวจสอบผลงานใต้แสงแห่งจันทรานี้ครับ เพื่อที่เราจะได้หาข้อเท็จจริง และสรุปได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ... และทางเราก็ไม่อยากที่จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดในเรื่องของการทำงานครับ เพราะผลงานใต้แสงแห่งจันทราเป็นผลงานที่มีมูลค่ามหาศาล กว่าทางเราจะได้มันมาจากงานประมูล ทางเราต้องจ่ายไปในมูลค่าที่สูงมากครับ" เจคอบแจ้งให้ทางคุณยายนาน่าทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับงานที่ให้ทางพระจันทร์เสี้ยวเป็นผู้ตรวจสอบชิ้นงานซือซิ่วนี้ และมันก็ถือเป็นเหตุผลที่เขาต้องการพบนักตรวจสอบวัตถุโบราณของทางร้าน "ใต้แสงแห่งจันทราหรือคะ? มีตัวอย่างความเสียหายให้ดูไหมคะ?" คุณยายนาน่าถามหาใต้แสงแห่งจันทรา "นี้ครับ ... นี้เป็นภาพถ่ายที่เราถ่ายในวันที่คุณไอรดาผู้จัดการร้านส่งมอบผลงานคืนให้ทางเรา ... และ

" คุณไม่ได้ชอบฉัน และไม่อยากที่อยู่ใกล้ฉัน และฉันก็รู้ดี แล้วจะให้ฉันขอร้องให้คุณพาฉันมาที่นี่เนี่ยนะ!!! ...ดูยังไงก็ไม่น่าเป็นไปได้" อัยยะพูดไปสายหันไปมา จากนั้นเธอก็พูดต่อ "... และฉันคิดว่าฉันควรที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว โดยไม่ต้องเพิ่งพาคุณอีกต่อไป คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ต่อไปฉันจะคิดให้รอบคอบก่อนที่จะทำอะไร และจะคิดถึงคุณพ่อก่อนเป็นอันดับแรก ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นในวันนั้นอีก" ประโยคที่อัยยะพูดออกมา มันยิ่งทำให้ลีออง หน้าเสียขึ้นมาทันที (ไม่ต้องเพิ่งพาคุณอีกต่อไป!! เธอไม่ต้องการเราแล้วจริงๆ เหรอ!!!) ลีอองรู้สึกใจหวิวๆ และรู้สึกไม่ดี เข้าไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะไม่รู้จะตอบโต้เธออย่างไร เมื่อสิ่งที่เธอพูดออกมานั้นมันคือเรื่องจริง ใช่!! มันคือเรื่องจริงที่เขาไม่ชอบเธอ!!! และไม่อยากอยู่ใกล้เธอ!!! หากเธอขอร้องเขา เขาจะพาเธอมาจริงๆ หรือ? หากเป็นแต่ก่อนเขาบอกได้ว่ามันคงเป็นอย่างที่เธอพูดไม่ผิดเพี้ยน!!! แต่ตอนนี้มันเหมือนกันซะที่ไหนละ!!! ที่เขาพูดเมื่อกี้นี้ มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เธอยังบอกว่าเขาจะไม่พาเธอมาได้ไงกัน (ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือยังไงกัน ฮึฮึฮึ) ลีออง

"เอ่อ ... คุณเจคอบค่ะ รบกวนขออัยย์ ดูภาพนั้นได้ไหมคะ?" อัยยะขอดูภาพที่เจคอบถ่ายมา ก่อนที่พวกเขาจะออกจากห้องรับรอง "ได้สิครับ นี้ครับ" เขานำภาพถ่ายซือซิ่วออกมาจากซองเอกสารอีกครั้ง เพื่อให้อัยยะดู อัยยะไม่ได้พูดอะไร เธอดูภาพถ่ายที่ถูกว่างบนโต๊ะตรงหน้าเธอ 2 ภาพ ภาพแรกเธอมองมัน เป็นครั้งที่ 3 ได้แล้ว ครั้งแรกที่เธอพบใต้แสงแห่งจันทรา คือตอนที่พิพิธภัณฑ์ติดต่อเธอให้นำไปตรวจสอบ ตอนนั้นเธอรับรู้ถึงความเศร้า ความโหยหา ความต้องการบุคคลอันเป็นรักกลับคืนมา และเธอก็รู้สึกถึงความผูกพันกับใต้แสงแห่งจันทราอย่างไรก็บอกไม่ถูก แต่มันก็ไม่มีอะไรพิเศษในตอนนั้น จนกระทั่งก่อนที่จะเข้ามาในห้องนี้ (ใต้แสงแห่งจันทราเรียกเรา? เสียงเรียกนั้นคืออะไร? เสียงที่เรียกเราต้องการบอกอะไร?) อัยยะคิดถึงภาพที่ปรากฏในหัวของเธอ อัยยะยังไม่พูดอะไร เธอเลื่อนสายตาจากภาพแรกมาภาพที่ 2 ที่เป็นภาพเจ้าปัญหา ฝุ่นผงที่กองอยู่ด้านล่างของขอบกรอบรูป มันดึงดูเธอให้สัมผัสในทันที มือยาวของเธอยื่นออกไป เธอสัมผัสภาพนั้น "อะ!! ซี๊ดดดด!! " เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของอัยยะดังขึ้น พร้อมกับที่เธอชักมือกลับ กุมไปที่ขมับทั้งสองข้างขอ

"คุณลี คุณคิดจะทำอะไร คุณปล่อยฉันได้แล้ว คุณยายมาตามแล้วนะ!!!" อัยยะรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศอย่างนี้เอาซะเลย เธอพยายามดึงมือของเธอกลับ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยเธอ ตอนนี้เธอเหมือนถูกต้อนให้จนมุม ตอนที่เธอเป็นไอรดา เธอไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน (ผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไรของเขานะ?) ลีอองยื่นมือไปหยิบถ้วยซุปที่วางอยู่ที่โต๊ะ แล้วส่งมันไปให้เธอ "ดื่มนี้ก่อน คุณยายท่านทำมาให้" "คุณยายทำให้!" อัยยะมองไปที่ถ้วยซุปที่ตอนนี้มันเย็นแล้ว พร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มที่จ้องเธอตาไม่กะพริบ (อย่างมองฉันอย่างนี้สิ!) "คุณบอกฉันดีๆ ก็ได้ จะมาจับแขนฉันไว้ทำไมกัน ... แล้วนี่ฉันจะดื่มยังไงหากคุณยังจับฉันอยู่อย่างนี้!!" อัยยะมองไปแขนของตัวเองที่มีมือใหญ่จับกุมมันอยู่ ลีอองไม่ต้องการที่จะปล่อยเธอเลย ก็อย่างที่เธอพูด หากเขาไม่ปล่อยเธอ เธอจะดื่มซุปนั้นอย่างไร (หรือจะป้อนเธอดีล่ะ?) แต่สุดท้ายเขาก็ต้องปล่อยมือจากเธออยู่ดี "ฉันดื่มมันหมดแล้ว ถ้างั้นเราก็ออกไปกันได้แล้ว" อัยยะยืนขึ้น ในขณะที่ข้อมือของเธอยังถูกลีอองคว้ามันไว้อีกครั้ง อัยยะมองไปยังข้อมือของตนเอง

อัยยะและลีอองที่เดินออกมาจากห้องรับรองลูกค้าของร้านดวงจันทร์ ทั้งคู่ไม่เห็นใครนั่งอยู่โต๊ะรับแขกที่มีอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ ต่างหันไปมองรอบๆ ก็พบบุคคลที่เพิ่งมาใหม่ บุคคลนั้นทำให้อัยยะตกใจ "พ่อ!!!" เสียงของอัยยะที่เรียกพ่อของเธอดังขึ้น คุณยายนาน่า และเมย์ที่ได้ยินเสียงอัยยะ เรียกเจสันว่าพ่อ ต่างก็พากันตกใจเช่นกัน "หนูอัยยะ คือ?" เสียงของคุณยายนาน่าถูกส่งไปยังเจสัน "ครับคุณแม่ .. นั้นหนูอัยยะหลานสาวคุณแม่ครับ ... อัยยะมานี้สิลูก" เจสันเรียกลูกสาวของเขาให้เขามาหา เธอเดินมาพร้อมกับลีอองที่ยังคงจับข้อมือของเธอไม่ยอมปล่อย "นี้คุณ ... ปล่อยฉันได้แล้ว" อัยยะพูดเบาๆ ให้เขาปล่อยเธอ แต่มีหรือเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาพาเธอเดินมาจนถึงโต๊ะที่ทั้ง 3 คนนั่งอยู่ ลีอองถึงยอมปล่อยแขนของเธอ อัยยะชักมือกลับอย่างรวดเร็ว มองดูข้อมือของตัวเองที่ถูกจับไว้นานพอดู และใช้มือของตัวเองคลำข้อมือไปมา เจสัน ส่งยิ้มให้ลูกเขยและลูกสาว ขณะที่เห็นลูกเขยจับมือลูกสาว และท่าทีลูกเขยเวลามองลูกสาวก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก "คุณพ่อมาทำอะไรที่นี่ค่ะ?" เสียงใสๆ ของอั