Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 111 - Bab 120

“ตอนนี้นายเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? ทั้งที่เมื่อก่อนนายชอบฉันขนาดนั้นเนี่ยนะ! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าความรักของนายที่มีต่อฉันตลอดสองปีจะหายไปได้เร็วขนาดนี้!”“ฉันเคยบอกไปนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เลิกกันเมื่อสองปีก่อนฉันก็ไม่ได้รักเธอแล้ว” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างเฉียบขาดด้วยสีหน้าเย็นชา“ฉันไม่เชื่อ ก่อนหน้านี้นายไม่ได้เป็นแบบนี้ นายยังจูบ…”คำพูดประโยคหลังของเย่ซินหย่าถูกกลืนกลับไป เพราะฟู่อี้ชวนก็ยื่นมือมาบีบปากเธอไว้โดยตรง พลางออกแรงที่มือและพูด“นั่นก็แค่เพราะฉันยังไม่แน่ใจว่าตัวเองยังชอบเธออยู่หรือเปล่า อีกอย่าง ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้เธอในหัวก็มีแต่ซูมั่ว คนที่ฉันชอบคือซูมั่ว” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างเกรี้ยวกราดพอได้ยินเขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าชอบซูมั่ว ทั้งที่แค่สี่วันก่อนเขายังบอกว่าไม่ชอบอยู่เลย ตอนนี้เย่ซินหย่าก็น้ำตาไหลพราก กำหมัดแน่น ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังซูมั่ว“ก่อนหน้านี้นายไม่ชอบฉันอยู่แล้วเหรอ ไม่อย่างนั้นทำไมนายถึงเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นได้เร็วขนาดนี้?” เย่ซินหย่าร้องไห้ขณะพูด“นายรู้ไหมว่าฉันรักนายมากแค่ไหน? ฉันชอบนายมาตลอด สองปีที่อยู่ต่างประเทศฉันคิดถึงนายจนแทบบ้า!”“แต่ที่ผ่

“ซูมั่วไม่เคยแย่งฉันไปจากเธอเลย เป็นปู่ฉันต่างหากที่บังคับให้เธอแต่งงานกับฉัน” ฟู่อี้ชวนพูดเย่ซินหย่าไม่เชื่อ ซูมั่วชอบฟู่อี้ชวนหรือไม่เธอจะไม่รู้เชียวเหรอ? ตั้งแต่มัธยมปลายซูมั่วก็ชอบเขาแล้วแต่เธอไม่มีทางพูดเรื่องนั้นออกไปแน่นอน ทำไมเธอต้องช่วยซูมั่วตอนลำบากด้วย? เธอแทบอยากให้สองคนนี้ตัดขาดกันไปเลยด้วยซ้ำ“อี้ชวน นายกับซูมั่วก็หย่ากันแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีไหม?” เย่ซินหย่ายังพูดอย่างไม่ยอมแพ้เธอกับฟู่อี้ชวนมีความผูกพันกันขนาดนั้น แถมยัง ‘รู้จักกัน’ กันมาตั้งแต่มัธยมปลาย ดังนั้นพอเข้ามหาวิทยาลัยก็เลยคบกันทันทีเธอพยายามมามากขนาดนี้ เธอไม่ยอมปล่อยมือง่าย ๆ แน่“ใครจะเริ่มต้นใหม่กับเธอ ฉันยังไม่ได้หย่าด้วยซ้ำ!” ฟู่อี้ชวนกัดฟันจ้องเธอขณะพูดตอนนี้แค่ได้ยินคำว่า ‘หย่า’ คำนี้เขาก็เหมือนถูกกระตุ้น ไม่ได้หย่า เขากับซูมั่วยังไม่ได้หย่ากัน!“จะเป็นไปได้ยังไง เซ็นชื่อแล้ว เอกสารก็ส่งให้นายแล้วนี่” เย่ซินหย่าแผดเสียง“นั่นมันก็แค่สำเนา! เป็นของปลอม! ซูมั่วปลอมลายเซ็นฉันต่างหาก!” ฟู่อี้ชวนพูดเสียงดัง“ไม่ใช่ของปลอมซะหน่อย! นั่นคือลายเซ็นของนาย...” เย่ซินหย่า

เขาอยากฉีกมันทิ้งเดี๋ยวนั้นจนแทบบ้า มองไม่เห็นเลยสักนิด หึงจนแทบบ้า ดวงตาแดงก่ำมากแต่ขณะที่ฉีกไปได้นิดเดียว เขาก็หยุดมืออีกครั้ง เพราะนี่คือของของซูมั่ว เป็นความทรงจำของเธอ เขายังสามารถใช้เป็นข้ออ้างเพื่อไปหาเธอได้ความหึงหวงดึงรั้งเขาไว้ จึงพุ่งเข้าไปแย่งอีกครึ่งหนึ่งจากมือของเย่ซินหย่า จากนั้นก็ปิดประตูทันทีเขาไม่กล้าเปิดอ่านสมุดไดอารี่เล่มนี้ ที่ซูมั่วเก็บไว้ตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย กระทั่งแต่งงานกับตนแล้วยังพกติดตัวไว้ตลอดเธอต้องชอบผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหนกันนะ!ฟู่อี้ชวนกัดฟันแน่น ไม่อาจระบายความเจ็บปวดและน้อยใจได้ นี่ทำให้เขายิ่งรู้สึกนี้ทั้งอิจฉาหึงหวงและเกลียดไอ้หมอนั่นด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน เขาเกือบจะฉีกมันอีกครั้ง แต่หลังจากต่อสู้ในใจอยู่นาน สุดท้ายก็ฝืนใจอดกลั้นไว้ได้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่น่าสมเพชที่สุด ภรรยามีคนอื่นอยู่ในใจมาตลอด แต่เขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยเขาไม่เคยเข้าใจซูมั่วเลยแม้แต่นิดเดียวและจนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งจะมาอยากทำความเข้าใจเธอ แต่กลับสูญเสียเธอไปแล้วตอนนี้ เสียงเคาะประตูก็ยังดังไม่หยุด รวมถึงเสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนั้น ฟู่อี้ช

“รุ่นพี่ตั้งใจมารับฉันใช่ไหมคะ”“ก็ไม่เชิงหรอก ฉันแค่ผ่านทางนี้พอดี” โจวจิ่งอันตอบซูมั่วเม้มปาก สีหน้าแสดงออกว่าไม่เชื่อ“จริง ๆ นะ เมื่อคืนหลังส่งเธอกลับ ฉันก็เพิ่งรู้ว่ามันทางเดียวกับบ้านฉัน เช้านี้ก็เลยแวะมา” โจวจิ่งอันพูดอย่างจริงจังซูมั่วหันไปมอง เห็นเขาใส่สูทสีดำทั้งชุด แถมยังฉีดน้ำหอม เห็นได้ชัดว่าแต่งตัวมาดีด้วยความตั้งใจ“รุ่นพี่ ฉันมีเรื่องอยากพูดกับรุ่นพี่ตามตรงค่ะ” ซูมั่วเอ่ยขึ้น“ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันไม่อยากฟัง งั้นไม่ต้องพูดก็ได้” โจวจิ่งอันตอบซูมั่วมองเขา ถอนหายใจเบา ๆ ทั้งยังพูด“รุ่นพี่เป็นคนฉลาด คงรู้ดีอยู่แล้วว่าฉันคิดอะไรอยู่ ดังนั้นพวกเราสองคนไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมกันหรอกค่ะ”“เธอเลิกกับเขาแล้วเหรอ?” โจวจิ่งอันถามขึ้นมาทันทีซูมั่วชะงักเล็กน้อย “...ค่ะ เลิกกันแล้ว”ความจริงคือหย่ากันแล้ว และต่อจากนี้ก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กันอีก“งั้นฉันก็มีโอกาสสิ” โจวจิ่งอันพูดซูมั่ว “...”“เธอรู้ใช่ไหม ฉันชอบเธอตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย พวกเราสองคนทำงานเข้าขากันมาก ฉันชื่นชมทั้งความสามารถและความเก่งของเธอ” โจวจิ่งอันพูดอย่างช้า ๆ“ถึงตอนนั้นเธอจะปฏิเสธฉัน หลังจ

“คุณปู่ครับ ผมรู้ว่าผมผิด ผมจะไปขอโทษซูมั่วดี ๆ ได้โปรดอย่าเอาหนังสือข้อตกลงหย่าไปยื่นนะครับ” ฟู่อี้ชวนพูดอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยการอ้อนวอนอย่างจริงใจทางฝั่งคุณปู่เงียบไปครู่หนึ่ง ซูมั่วเซ็นชื่อด้วยตัวเอง แถมจากไปแบบไม่มีเยื่อใย นั่นก็แปลว่าเธออยากหย่าจริง ๆ คุณปู่จึงพูดขึ้น“ไม่ว่านั่นจะเป็นลายเซ็นที่แกตั้งใจเซ็นหรือไม่ แต่มันก็กลายเป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว แกอย่าไปตามตื๊อเธออีกเลย”“ไม่ครับ คุณปู่ คุณปู่จะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะครับ!” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างตื่นตระหนก“ตอนนั้นปู่เป็นคนให้ผมแต่งงานกับซูมั่ว เป็นคนทำให้ผมรักเธอ! แล้วทำไมถึงจะทำลายมันด้วยตัวเองครับ!”“ผมรักซูมั่วไปแล้ว ผมขาดเธอไม่ได้ ผมจะไม่ขออะไรจากคุณปู่อีกแล้ว ขอแค่อย่ายื่นเอกสารนั่นก็พอ...” ฟู่อี้ชวนพูดเสียงอ่อน น้ำเสียงสะอื้นอีกฝั่งหนึ่ง คุณปู่ฟู่เห็นท่าทางแบบนี้องหลานชาย ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมา“ช่วงทบทวนสามสิบวัน ถ้าแกกลับไปคืนดีกับมั่วมั่วได้ การหย่าก็จะถือเป็นโมฆะ”ฟู่อี้ชวนดีใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน และพูด “งั้นคุณปู่ก็จะไม่ยื่น...”“ไม่ ฉันจะดำเนินการตามขั้นตอนตามกฎหมาย นี่เป็นเวลาสามสิบวันที่