Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 121 - Bab 130

ฟู่อี้ชวนหาที่ทำงานของเธอเจอแล้ว แล้วจะรู้หรือเปล่าว่าเธอเข้าทำงานที่บริษัทไหน?ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีทางปิดเรื่องนี้กับพวกรุ่นพี่ได้เลยสักนิด คนประสาทอย่างฟู่อี้ชวนจะต้องตามมาก่อเรื่องแน่นอนทั้งที่หย่ากันแล้ว และเมื่อวานเธอก็บอกกับเขาไปชัดเจนแล้ว ยังจะมาวนเวียนอยู่ไม่ยอมปล่อยอีก หรือว่าต้องการทรมานเธอไปชั่วชีวิต? ให้เธอคอยรับใช้เขากับเย่ซินหย่างั้นเหรอ?ซูมั่วถึงกับกัดฟันเมื่อคิดแบบนี้ แถมมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวฟู่อี้ชวนต้องบีบให้เธอตายให้ได้เลยสินะ?ให้เธอไม่มีที่ยืนในเมืองจิงอีกฟากหนึ่งที่ชั้นหนึ่งของอาคารสำนักงานเพื่อการพาณิชย์ในขณะเดียวกันนั้นเองเวลาเลยผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว หลี่หยวนเบิกตาจ้องมองอย่างกับนกฮูก จนรู้สึกใกล้จะแสบตาอยู่รอมร่อ ทว่าก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณนายเลย“ประธานฟู่ ในตึกนี้มีบริษัทรวมตัวกันอยู่หลายบริษัทเลย เวลาเลิกงานก็ไม่ค่อยเหมือนกัน ดึกสุดน่าจะต้องทำโอทีจนถึงสี่ทุ่มเลยนะครับ” หลี่หยวนเอ่ยปาก“งั้นก็รอจนถึงสี่ทุ่มนั่นแหละ!” ฟู่อี้ชวนพูดอย่างแน่วแน่ พร้อมกับสีหน้ามืดครึ้มทว่าพอนึกย้อนไปว่าเมื่อวานนี้ซูมั่วมารับผู้ชายคนนั้น แล้วถ้าวันนี้ไม่มาล่ะ?

นั่งเฝ้าหน้าบริษัทเพื่อดักรอคนแบบนี้ ต่อให้จะมีทางหนีทีไล่มากมาย เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่เจอตัวซูมั่วตอนนี้ยังมีคนไม่มากนัก จนกระทั่งเจ็ดโมงกว่าคนถึงจะค่อย ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆขณะเดียวกันนั้น บริเวณทางเข้ารถไฟใต้ดินฝั่งตรงข้ามหญิงสาวในชุดสูทสีดำตลอดทั้งร่างเดินออกมา ปล่อยผมยาวประบ่ากรองอยู่บนบ่าอย่างเรียบร้อย เธอใส่แว่นดำพร้อมกับหน้ากากห้อยกระเป๋าไว้บนข้อพับแขน เชิดหน้ายืดหลังตรง เดินไปด้านหน้าตามปกติ เธอใส่รองเท้าส้นสูงสีดำ เดินไปบนถนนอย่างคล่องแคล่วคนคนนี้ก็คือซูมั่ว เธอใส่เสื้อผ้าอำพรางตัวเต็มที่ พลางเดินอย่างคล่องแคล่วปราดเปรียว ไม่เผยท่าทีตื่นตระหนกหวาดกลัวออกมาเลยสักนิดเดียว ต่อให้จะเดาได้ว่าฟู่อี้ชวนส่งคนมาเฝ้าจับตามองที่นี่ไว้ก็ตามเมื่อวานพอกลับไปแล้วเธอก็ติดต่อไปหาคุณปู่ฟู่ ให้ท่านคอยดูหลานชายของตัวเองไว้ให้ดี อย่าให้เขามารบกวนเธออีกอีกฝ่ายรับปากแล้ว แต่เธอยังตัดสินใจเลือกจะรอบคอบระวังตัวไว้ก่อน ถึงอย่างไรก็ไม่อาจดูเบาความหน้าด้านหน้าทนกับความไม่รู้จักลิมิตของฟู่อี้ชวนได้เดินข้ามทางม้าลาย แล้วเดินเคียงข้างไปพร้อมกับพนักงานสองสามคนที่มาทำงาน ทั้งไม่ลืมที่จะเหลือบม

หยิบโทรศัพท์ออกมาดูข้อความ ซูมั่วถามเบอร์โทรศัพท์ของฝ่ายรักษาความปลอดภัยจากเขาไปก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาไปทำอะไร พอถามเหตุผลไปเธอก็ยังไม่ตอบเขาเลยเธอมาถึงตั้งแต่เช้าแล้ว จงใจมาถึงที่ทำงานก่อนเวลาถึงหนึ่งชั่วโมงกว่า ๆ เพื่อหลบเลี่ยงเขา เขาได้แต่ถอนหายใจด้วยความจนใจตลอดการทำงานในช่วงเช้า นอกจากทำงานแล้ว ซูมั่วก็คิดไปด้วยว่าจะต้องหลบอย่างไรหากฟู่อี้ชวนตามมาถึงบนอาคารเธอยังไม่ได้เตรียมใจให้พร้อมที่จะพูดเรื่องนี้กับรุ่นพี่เลย เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงสองวัน เธอไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวของตัวเองสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นเดิมทีก็หงุดหงิดอยู่แล้ว สุดท้ายทีมก็ยังไม่ยอมให้ความร่วมมืออีก ทำให้งานไม่คืบหน้าไปไหน ซูมั่วเลยรีบจัดประชุมเล็ก ๆ เพื่อปรับแก้เรื่องระเบียบทันที“ฉันรู้ว่ามีคนในหมู่พวกคุณไม่พอใจที่ฉันมาเป็นหัวหน้าทีม คิดว่าฉันมีสิทธิ์อะไรเข้ามาแทรกกลางคันแบบนี้ แต่ฉันเป็นแค่รักษาการเท่านั้น และตอนนี้ฉันคิดแค่ว่าต้องทำโปรเจกต์ของทีมนี้ให้สำเร็จตามเวลา”“ไว้ถึงตอนที่โปรเจกต์สิ้นสุดลง ไม่ว่าในหมู่ของพวกคุณใครจะเป็นหัวหน้าทีม ขอแค่มอบหมายงานให้ฉันภายในขอบเขตอันสมควร ฉันจะไม่บ่นว่าเลยแม้แ

ซูมั่วพูดออกมาได้ยังไงว่าเธอไม่ได้ชอบเขา? ทุกสิ่งทุกอย่างในสองปีที่ผ่านมานี้ ไหนจะรอยยิ้มบนทะเบียนสมรสนั่นอีก ของพวกนี้เป็นหลักฐานชั้นดีเลย!“เธอชอบคนอื่นแล้วใช่ไหม? มันต้องเป็นแบบนี้แน่!” ฟู่อี้ชวนคิดหาสาเหตุอื่นไม่ออกเลย มีแต่เรื่องนี้ที่เป็นไปได้มากที่สุด“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? รุ่นพี่เธอคนนั้นใช่ไหม? เธอไปคบกับหมอนั่นตั้งแต่เมื่อไร?!!” ฟู่อี้ชวนหึงหวงจนเสียสติไปแล้ว เขาถึงกับแผดเสียงคำรามลั่นด้วยความโมโหแต่พอนึกถึงว่าตนเองก็มีความสัมพันธ์คลุมเครือกับเย่ซินหย่ามาเป็นเวลานานขนาดนั้น แถมยังทำร้ายซูมั่วเพราะเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ชั่วพริบตานั้นเขาก็ไม่มีสิทธิ์โมโหหรือประณามอีกฝ่ายหลงเหลืออยู่แล้ว“เธอตัดขาดกับเขาเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ถือสา” เขาพยายามคุมน้ำเสียง และอดทนเอาไว้“ตอนนี้ฉันกับเธอถือว่าหายกันแล้ว งั้นพวกเราก็อย่าต่อว่ากันเลย ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? เดี๋ยวฉันจะไปรับ”ซูมั่วฟังใครบางคนเห่าออกมาอย่างกับหมาบ้าแล้ว ถึงกับโมโหจนพูดออกมาอย่างอึ้ง ๆ“นี่นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ? ฉันบอกจะตัดขาดกับนายต่างหาก”“นายชอบเย่ซินหย่าขนาดนั้น ฉันหย่าให้แล้วพวกนายจะได้ไปแต่งงานกันไง”“ขออวยพรให้

“ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับประธานโจวทั้งนั้น ส่วนเรื่องอื่นเป็นเรื่องส่วนตัว ฉันไม่อยากพูดมาก”ความหมายในความพูดนี้ชัดเจนยิ่ง ดูท่าว่าซูมั่วน่าจะเคยแต่งงานมาก่อน ทุกคนต่างแอบชำเลืองมอง พร้อมกับในใจที่ค่อนข้างแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็เข้าใจได้ ซูมั่วหน้าตาดีอยู่แล้ว ว่ากันว่าจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง มีคนมาจีบ หรือจะแต่งงานเร็วก็เป็นเรื่องธรรมดาแต่เรื่องระหว่างเธอกับประธานโจวนั้น...อย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อว่า ‘ไม่มีอะไรในกอไผ่’ แน่นอนว่าบ้างบอกว่าประธานโจวกำลังตามจีบเธอ บ้างก็บอกว่าเธอลักลอบเป็นชู้กับประธานโจวลับหลัง ซึ่งเรื่องนี้ก็ไม่มีทางรู้ได้แน่ชัดแม้ว่าข่าวลือจากทางฝ่ายออกแบบจะเป็นเพียงการพูดคุยกับในกรุ๊ปส่วนตัวเล็ก ๆ แต่หลังจากมีใครบางคนที่หวังดีเผยแพร่ออกไปนอกกลุ่ม ในนานนักพนักงานในฝ่ายอื่น ๆ ก็กำลังพูดคุยกับเรื่องนี้ช่วงกลางวัน เลขาเข้ามาส่งเอกสารให้โจวจิ่งอัน ทว่าก่อนที่จะออกไปกลับเอ่ยถามออกไปว่า“ประธานโจว คุณชอบซูมั่วจากฝ่ายออกแบบเหรอคะ?”โจวจิ่งอันชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับขมวดคิ้ว“ฉันไม่ได้จะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวกับชีวิตส่วนตัวของคุณหรอกนะคะ แค่อยากเต