All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 131 - Chapter 140

ดึกป่านนี้แล้ว ไอ้บ้าฟู่อี้ชวนยังมาดักรอเธออีก! ที่โทรศัพท์ไปเมื่อคืนช่างเปล่าประโยชน์จริงๆ“คุณจำคนผิดแล้ว” ซูมั่วพูดเสียงเบา จากนั้นก็พยายามจะชักมือของตัวเองกลับ“ฉันไม่มีทางจำผิด! ต่อให้กลายเป็นเถ้าถ่านฉันก็จำเธอได้ แน่จริงเธอก็หันหน้ามาให้ฉันดูสิ!” ฟู่อี้ชวนกัดฟันพูดเขาเปลี่ยนจากใช้มือข้างเดียวมาเป็นใช้สองมือจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้แน่น แรงมากจนซูมั่วถึงกับขมวดคิ้วเพราะความเจ็บซูมั่วพยายามหาทางหลุดพ้น หรือไม่ก็โทรศัพท์แจ้งตำรวจ แต่ก็ไม่สามารถดึงแขนออกจากอีกฝ่ายได้และเพราะเธอใส่รองเท้าส้นสูง พอฉุดกระชากไปมาก็ทำให้เสียหลัก จนเซล้มไปด้านหลังหลังเธอกระแทกเข้ากับอกของชายหนุ่ม ฟู่อี้ชวนฉวยโอกาสถอดแว่นกันแดดของเธอออกไปทันที พอสบตากับดวงตาคู่นั้นที่ทั้งตกใจและโกรธ เขาก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ทันที“ยังจะบอกว่าเธอไม่ใช่ซูมั่วอีกงั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่แล้วจะปิดหน้าปิดตาขนาดนี้ทำไม?” ฟู่อี้ชวนตะโกนถามเขาจะเอื้อมมือไปดึงหน้ากากอนามัยของอีกฝ่ายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ซูมั่วทรงตัวได้แล้ว ก่อนจะตวัดมือฟาดกลับไปหนึ่งฉาดเต็มแรงเสียงตบดังลั่นในทางเดินที่เงียบสงัด ฟู่อี้ชวนยังคงจับข้อมือเธอแน่

ได้ยินการเรียกขานนี้ ก็เหมือนกับเป็นการจุดชนวนระเบิดของฟู่อี้ชวนทันทีเขาชะงักไปชั่วขณะ มือที่กำลังจะคาดเข็มขัดนิรภัยก็ไม่คาดแล้ว ปิดประตูปิดแน่นพร้อมกับกดล็อกรถ ก่อนจะหันขวับไปมองคนที่วิ่งเข้ามาผู้ชายที่วิ่งเขามาคนนั้นเขาเพิ่งเจอหน้ามาเมื่อเช้านี้เอง แต่พอมองใบหน้าของเขาอีกครั้ง ก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ถึงว่าทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่าย ที่แท้ไม่ใช่เพราะเป็นคู่ค้าทางธุรกิจ แต่เป็นเพราะตอนที่เขาดูการแข่งขันที่ซูมั่วเคยเข้าร่วมตอนมหาลัย ซึ่งผู้ชายคนนี้ก็โผล่มาให้เห็นบ่อยมากรุ่นพี่...เหอะๆ ที่แท้ก็เป็นผู้ชายคนนี้วันนี้ได้เจอกันสักที!“ประธานฟู่ ไม่ทราบว่าทำไมคุณ…” โจวจิ่งอันเดินมาตรงหน้า ขมวดคิ้วแน่นพูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ หมัดของอีกฝ่ายก็ชกเข้าใส่หน้าของเขาเพราะไม่ได้ตั้งตัว หมัดนั้นจึงโดนเข้าอย่างเต็มแรง จนโจวจิ่งอันเซไปชั่วขณะ จนเกือบล้มภายในรถซูมั่วเห็นเหตุการณ์นั้น ถึงกับสูดลมหายใจเข้าด้วยความตกใจรีบเปิดกระจกรถแล้วร้องตะโกน“รุ่นพี่! รุ่นพี่เป็นอะไรไหม!!”“ฟู่อี้ชวน! ไอ้คนบ้า! นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง! นายต่อยเขาทำไม!” เธอหันไปพูดกับฟู่อี้ชวนด้วยความโกรธ“ทำไมฉ

“เขาอยากให้ฉันกลับไปก็เพื่อมาแก้แค้นฉัน ก่อนหน้านี้ฉันพูดเรื่องหย่า เขาก็บอกไม่หย่า จะทรมานฉันไปตลอดชีวิต ไม่ให้มีอิสระ”“ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันไม่ได้...” ฟู่อี้ชวนมองไปที่ซูมั่วพลางส่ายหน้าพูด“คำพูดของตัวเองแท้ๆ นายกลับไม่ยอมรับ? ต้องให้เย่ซินหย่ามาเป็นพยานด้วยไหม?” ซูมั่วพูดถากถาง“ฉัน...นั่นเป็นคำพูดที่ฉันพูดในตอนนั้น แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย! ฉันไม่ได้มาขอคืนดีกับเธอเพื่อทรมานเธอ ฉัน...” ฟู่อี้ชวนพยายามอธิบาย แต่ถูกตำรวจจับใส่กุญแจมือแล้ว“ฉันชอบเธอ...”ในที่สุด คำพูดแสดงความในใจประโยคนั้นก็หลุดออกมา ฟู่อี้ชวนถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจคุมตัวไป แต่ยังคงหันกลับมามองเธอน่าเสียดาย ที่ซูมั่วไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง ราวกับไม่ได้ยินอะไรอย่างนั้นคนถูกคุมตัวขึ้นรถตำรวจไปแล้ว ซูมั่ว ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พยายามกำมือแน่นเพื่อไม่ให้หันกลับไปมอง ฟู่อี้ชวนบ้าไปหรือไง เขาพูดอะไร?ชอบฉันงั้นเหรอ...เหอะๆ คำพูดนั้นฟังดูปลอมจนไม่รู้จะปลอมยังไงแล้ว เพราะเห็นท่าทางเด็ดขาดของเธอเรื่องหย่าเลยจะใช้ไม้อ่อนเข้าสู้?แต่ว่า ชีวิตแต่งงานตลอดสองปีมานี้ เธอร้องจนไม่มีน้ำตาแล้ว หัวใจก็ตายด้านแล้ว คน

“ฉันลงชื่อก็ได้ แต่ครั้งหน้าถ้าฟู่อี้ชวนยังมาวุ่นวายกับฉันไม่เลิกหรือบังคับพาตัวฉันไป ถ้าแบบนั้นฉันคงต้องดำเนินการตามกฎหมายค่ะ”คุณปู่ฟู่มองไปยังหลานชายที่อยู่ด้านข้าง พร้อมกับถลึงตาใส่เขา แล้วพูดว่า“ยังไม่รีบรับปากอีก?”ฟู่อี้ชวนเพียงแค่มองไปทางหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกล หน้ากากอนามัยที่สวมไว้ถอดออกไปนานแล้ว เผยให้เห็นใบหน้าที่ปัดแต่งอย่างงดงาม เธอตัดผม อีกทั้งยังแต่งหน้า เสื้อผ้าก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน แถมยังใส่รองเท้าส้นสูงอีกด้วยเมื่อก่อนตอนที่อยู่ด้วยกันซูมั่วไม่แม้แต่จะแต่งหน้า หน้าสดรองเท้าแตะ เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ ดูเรียบง่ายไม่พิเศษ แต่เธอในตอนนี้...แต่งหน้าแต่งตัวเพื่อเอาอกเอาใจ ไอ้ชายชั่วคนนั้นเขาไม่รู้ว่าก่อนเลยว่า การรักกับไม่รักมันต่างกันขนาดนี้ฟู่อี้ชวนกำหมัดแน่น รู้สึกเจ็บปวดในใจ กระบอกตาพลันร้อนผ่าว“มั่วมั่วเธอวางใจเถอะ ฉันรับรองว่าเขาจะไม่มีทางไปรบกวนเธอได้อีก” เห็นหลานชายไม่ยอมปริปาก เอาแต่เหม่อลอย คุณปู่ฟู่จึงช่วยพูดแทนเขา“หวังว่าท่านจะทำได้อย่างที่พูดนะคะ” ซูมั่วหันไปมองทางคุณปู่ฟู่พูดจบ เธอก็ลงชื่อของตัวเองบนหนังสือยินยอม แล้วมอบให้เจ้าหน้าที่ตำรวจรับไป

เห็นคนน้ำตาไหลอีกรอบ คุณปู่ฟู่ได้แต่ส่ายหน้าตั้งแต่พ่อแม่ของฟู่อี้ชวนหย่ากัน เขาก็ไม่เคยเห็นเขาร้องไห้อีก แต่ครั้งนี้ กลับร้องเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งแล้วจะยังพูดอะไรได้อีก? ปลอบใจ? นั่นเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับแล้วในเวลานั้น อีกฟากหนึ่งของถนนโจวจิ่งอันขับรถไปส่งซูมั่วที่บ้าน ภายในรถเงียบสนิท เขาไม่ได้เป็นฝ่ายถามเรื่องของเธอกับฟู่อี้ชวนอีก แต่กลับรอให้เธอเป็นฝ่ายพูดเองไม่รู้ว่าความเงียบเกิดขึ้นนานเท่าไหร่ ซูมั่วมองไปยังความมืดของค่ำคืน พูดอย่างช้าๆ ว่า“จริงๆ แล้ว สองปีมานี้ฉันไม่ได้ไปเมืองนอก แต่แต่งงานกับฟู่อี้ชวน ขอโทษที่หลอกพวกพี่นะคะ”“ตอนนี้พวกเราหย่ากันแล้ว เดิมทีอยากจะเก็บช่วงเวลาเหล่านี้ไว้ให้ลึกที่สุด แต่คิดไม่ถึงว่าฟู่อี้ชวนจะตามรังควานไม่เลิกแบบนี้”โจวจิ่งอันพลางขับรถหางตาก็เหลือบไปเห็น ใบหน้าของเด็กสาวที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเศร้าหมอง ราวกับสายน้ำนิ่งสนิทดำดิ่งไร้ชีวิตเทียบกับความเงียบและสุขุมของเธอเมื่อสัปดาห์ก่อนแล้วนั้น นัยน์ตาก็ไม่เป็นประกายอีกเลย ที่แท้ไม่ใช่เพราะไปท่องเที่ยวเพื่อเข้าใจชีวิต แต่เป็นเพราะถูกชีวิตหลังแต่งงานกัดกิน“ขอโทษที่วันนี้ดึงรุ่นพี่เข