Lahat ng Kabanata ng นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Kabanata 101 - Kabanata 110

“เย่ซินหย่าเป็นเพื่อนของเธอ อย่างอื่นฉันไม่ค่อยรู้” ฟู่อี้ชวนกล่าว“แต่ทางเย่ซินหย่าก็ไม่มีเบาะแสอะไร” ฟู่อี้ชวนถอนหายใจพูดด้วยความสลดหดหู่มาก“โอเคครับ ผมทราบแล้ว ผมจะสืบดูอีกที” หลี่หยวนพูดทีแรกเขาอยากบอกประธานฟู่เรื่องที่เจอประธานโจว แต่ก็รู้สึกว่าคุณนายเป็นแม่บ้านเต็มตัวมาสองปี น่าจะไม่รู้จักกับประธานโจวจึงจะถูก ดังนั้นเขาคิดจะรอให้แน่ชัดแล้วค่อยบอกหลังจากหลี่หยวนออกไป ออฟฟิศก็เงียบลง ฟู่อี้ชวนหยุดกินอาหารแล้วมองหน้าแชตที่สนทนากับซูมั่วในโทรศัพท์มือถือน่าเสียดาย มันมีแต่ประวัติสนทนาหลายวันก่อน ของก่อนหน้านี้ถูกเขาลบไปหมดแล้ว เวลานี้แม้แต่ความทรงจำก็ยังไม่มีเขาเจ็บปวดเสียใจจนกรอบดวงตาแดงอีกครั้งสี่วัน ผ่านไปสี่วันแล้ว เขาไม่มีข่าวคราวของซูมั่วสักนิด และไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนท่ามกลางผู้คนมากมาย เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจอะไรเรียกว่างมเข็มในมหาสมุทร และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองคือสวะไร้ความสามารถขนาดไหน แม้แต่คนก็ยังหาไม่เจอท่ามกลางความโศกเศร้าทุกข์ทน เบื้องหน้าพร่ามัวมากขึ้นทุกที ฟู่อี้ชวนกำโทรศัพท์มือถือแน่นแต่แล้วจู่ ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้น นึกได้ว่ากู้ประวัติสนทนาไ

ทางฝั่งคุณปู่ฟู่ไม่น่าเป็นไปได้ ตอนเช้าเธออธิบายทุกอย่างไปชัดเจนแล้ว แต่ถ้ารั่วไหลจากช่องทางอื่น ก็อย่าโทษที่เธอจะจ้างทนายก็แล้วกันทางฝั่งฟู่อี้ชวนไม่ตอบ ซูมั่วได้ยินเขาพูดจาไร้สาระ จึงพูดอย่างหมดความอดทน“ไม่บอกใช่ไหม งั้นฉันวางสายนะ”พอฟู่อี้ชวนได้ยินก็กัดฟัง ทำได้เพียงพูด “ฉันแจ้งตำรวจให้ตามหาเธอ บอกว่าเธอหายตัวไป เธอพอใจหรือยัง?”ซูมั่ว ‘...บ้าไปแล้วจริง ๆ’หย่ากันแล้ว และเธอก็ยกตำแหน่งให้เย่ซินหย่าแล้ว ทำไมฟู่อี้ชวนยังตามติดไม่เลิกอีก?“ฉันกับนายจบกันแล้ว นี่คือสายสุดท้ายที่ฉันจะรับ มีบางเรื่องที่ต้องเคลียร์กับนายให้ชัดเจน” ซูมั่วกล่าวอย่างเย็นชา“ใครบอกว่าจบแล้ว? ถ้าฉันไม่ตกลงเธอก็อย่าหวังว่าจะได้หย่า! ชาตินี้ไม่มีทางซะหรอก!” เสียงคำรามของฟู่อี้ชวนดังมาจากปลายสายของโทรศัพท์“เธอยังโกรธอยู่อีกเหรอ? ฉันให้เย่ซินหย่าออกไปแล้ว ถ้าเธอกลับมาตอนนี้ก็ย้ายเข้าห้องเดิมได้เลย ต่อจากนี้ไม่ต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเย่ซินหย่าแล้ว”“ฉันรู้ว่าช่วงก่อนหน้านี้ฉันทำเกินไปหน่อย แต่พวกเราคุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้ไหม? ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน ความจริงฉัน...ฉันก็...”บางทีนี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขาเผ

“งั้นก็เลิกงานพร้อมฉันสิ ยังไม่ต้องรีบปรับตัวเข้ากับงานหรอก พนักงานใหม่ทุกคนก็มีช่วงฝึกงานกันทั้งนั้น ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ”ได้ยินแบบนั้นซูมั่วจึงทำได้แค่ลุกขึ้นเก็บกระเป๋า ถ้ายังอยู่อีกรุ่นพี่คงเชื่อว่าผู้อำนวยการหาเรื่องเธอแน่โจวจิ่งอันยื่นบัตรลิฟต์ส่งให้ซูมั่ว ซูมั่วพูดขอบคุณ ก่อนเอ่ย “รุ่นพี่ไม่ต้องเจาะจงมาหาฉันก็ได้นะคะ ให้ผู้ช่วยของรุ่นพี่เอามาให้ฉันแทนก็พอ”โจวจิ่งอันมองหญิงสาว ไม่เอามาให้เองแล้วเขาจะมีข้ออ้างอะไรในการส่งเธอกลับบ้านล่ะ?“อยู่ชั้นเดียวกัน แค่ไม่กี่ก้าวก็เลยไม่ได้ให้ผู้ช่วยเดินมาน่ะ” โจวจิ่งอันพูดในลิฟต์ โทรศัพท์ของซูมั่วดังขึ้นอีกครั้ง พอหยิบออกมาดู เป็นเบอร์แปลกอีกแล้ว เธอจึงบล็อกเบอร์นั้นทันทียังไม่ทันจะเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า ผลคือเบอร์แปลกอีกเบอร์หนึ่งโทรเข้ามา ซูมั่วมือกำโทรศัพท์แน่น บล็อกเบอร์แล้วเปิดโหมดเงียบ“เป็นพวกขายของอีกแล้วเหรอ?” โจวจิ่งอันเหลือบหางตามองพลางพูดซูมั่วตอบอืมครั้งหนึ่ง“ทำไมถึงเปลี่ยนเบอร์โทรมาไม่หยุดเลย หรือว่าโดนพวกมิจฉาชีพเพ่งเล็งเข้าแล้ว?” โจวจิ่งอันพูด“ก็ประมาณนั้นค่ะ ไม่ต้องสนใจหรอก แค่ฉันไม่รับก็พอแล้ว” ซูมั่วพู

แต่...“ประธานฟู่ครับ ผมอาจไม่เคยเห็นตอนที่พวกคุณเจอกันหรือรู้จักกันจริง ๆ ทั้งยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกคุณเรียนด้วยกันมาถึงเจ็ดปี แต่จากที่ผมสังเกตมาในระยะนี้ คุณนายไม่รักคุณอีกแล้วจริง ๆ ครับ” หลี่หยวนพูดอย่างหนักแน่นฟู่อี้ชวนเห็นเขายังพูดแบบนี้ ก็โมโหขึ้นมาทันที กำลังจะอ้าปากด่าเขา แต่หลี่หยวนกลับพูดต่อ“ไม่ใช่ว่าคุณซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้คุณนายเหรอครับ? ผมเป็นคนเอาไปให้แทน ความจริงคุณนายไม่อยากรับเลย เกือบจะโยนลงถังขยะโดยตรงด้วยซ้ำ”“แล้วอาหารบำรุงที่คุณสั่งให้เธอ ทำไมคุณนายถึงยอมกิน? เพราะผมไม่ได้บอกว่าคุณสั่งให้ครับ แต่บอกว่ามาจากตระกูลฟู่ ไม่งั้นคุณนายอาจจะเททิ้งในห้องน้ำเลยก็ได้”“ไม่ใช่ว่าคุณก็เคยมีแฟนเหรอครับ? กับแฟนเก่าคนนั้นของคุณ คุณไม่รู้เหรอครับว่าเวลาผู้หญิงคนหนึ่งไม่รักคุณแล้ว สิ่งแรกที่แสดงออกมาก็คือความห่างเหินและเย็นชา? การที่คุณนายไม่รับโทรศัพท์คุณนี่ก็เป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นแล้วครับ”ฟู่อี้ชวนยืนอึ้งอยู่กับที่ ดวงตาเบิกกว้างราวไม่อยากเชื่อ อีกทั้งยังเหมือนโดนโจมตีอย่างแรง จนสมองไร้การตอบสนอง“ยอมรับความจริงเถอะครับ คุณก็เป็นคนที่เคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง ใ

เขาเริ่มนึกเสียใจที่ ‘ปลุก’ ประธานฟู่ให้ได้สติแล้ว ประธานฟู่แบบปกติยังดูเหมือนตัวจริงมากกว่า ส่วนคนตรงหน้าราวกับถูกอะไรเข้าสิงไม่อย่างนั้นก็เลิกชอบคุณนายแล้วไปชอบนางแบบคนนั้นเถอะ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าพวกคุณสองคนเหมาะกันมากกว่าลังเลซ้ำไปซ้ำมาก็ไม่กล้าพูดคำพูดในใจนี้ออกไป กลัวประธานฟู่จะใจแป้วแล้วเศร้าจนปิดกั้นตัวเอง“คุณนายถูกคุณทำร้ายหนักขนาดนั้น คุณลองคิดดูสิว่าเธอจะยกโทษให้คุณง่าย ๆ เหรอครับ?” หลี่หยวนพูดชี้แนะได้ยินเช่นนี้ ฟู่อี้ชวนกำหมัดแน่น นึกเสียใจและเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมก่อนหน้านี้เขาปฏิบัติต่อซูมั่วอย่างไร เขารู้ดีอยู่แก่ใจ โดยเฉพาะช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาซูมั่วถูกเขาผลักล้ม จนกระดูกก้นกบร้าว ตอนแก๊สรั่วเขาก็ยังทิ้งเธอไว้ ถึงเขาจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ซูมั่วก็เกือบตายจริง ๆ...เขามีความผิด เป็นความผิดที่สมควรตายเป็นหมื่นครั้ง ซูมั่วคงไม่มีวันให้อภัยเขาแล้ว...ระหว่างพวกเขาคงเป็นไปไม่ได้แล้ว...มีรอยอุ่น ๆ ไหลผ่านแก้ม หลี่หยวนเห็นประธานฟู่ก้มหน้า ก็พูดอย่างลนลานตกใจ“ผมยังพูดไม่จบเลย! คุณเป็นผู้ชายนะ ต้องเป็นฝ่ายรุกเข้าไปขอโทษก่อนสิครับ ให้คุณนายยกโทษให้คุณ และกลับมารักคุณอีก