บททั้งหมดของ The Cold Billionaire's Forbidden Maid: บทที่ 21 - บทที่ 30

Matahimik ang buong mansiyon. Wala ni isang tao ang naglalakas-loob na kumatok sa silid ni Rafael kahit halos magsimula na ang engagement party nila ni Camilla sa grand ballroom ng Watson Estate. Lahat ay abala sa pag-aasikaso ng mga bisita, sa pagkain, sa dekorasyon, sa musikang patuloy na tumutugtog sa ibaba. Ngunit ang pinaka-importanteng tao ng gabi—ang groom-to-be—ay ni hindi pa bumababa. Sa loob ng silid, nakaupo si Rafael sa may gilid ng kama, nakayuko at mahigpit na hawak-hawak ang kwintas sa kanyang palad. Sa dulo ng chain ay ang singsing na dati pa niyang inihanda para kay Nica—ang babaeng muntik na niyang pakasalan… ang babaeng iniwan siya sa araw na dapat ay ipagkakaloob niya ang buong buhay niya rito. Limang taon. Limang taon na mula nang mahulog talikuran siya ni Nica, kasabay ng pagbagsak ng tiwala at pagmamahal niya kay Nica. Pero he never threw it away. Instead, he turned it into a pendant, as if keeping her memory close to his chest… literally. “This was supposed t

Samantala, tahimik lang na nakaupo si Nica sa harap ng lamesang gawa sa secondhand na kahoy. Nasa harap niya ang maliit na slice ng chocolate cake na binili niya mula sa pinakamalapit na bakery. May mumunting kandila sa gitna, hindi para ihipan kundi para lang may kaunting ilaw sa gabing iyon. Birthday niya. Pero gaya ng mga nakaraang taon, tahimik lang ang selebrasyon niya. Walang bonggang handaan, walang bisita, walang cake na may pangalan niya. Isang simpleng “happy birthday” mula sa kanyang ina kaninang umaga ang nagsilbing regalo niya sa sarili. Binuksan niya ang cellphone at tiningnan ang inbox. Wala ni isa man lang na bumati mula sa mga dating kaklase, dating kakilala, o kahit kasalukuyang kasama sa trabaho. Na-realize niya, unti-unti na pala siyang nawawala sa mundo ng maraming tao. Pero hindi siya galit. Hindi siya malungkot. Siguro ay nasanay na rin siya. Kinuha niya ang alkansiyang nasa gilid ng kama. Pinagmasdan ito sandali. Alam niyang hindi sapat ang laman niyon para

Tahimik na nakaupo si Nica sa sulok ng rooftop lounge ng hotel, hawak-hawak ang lumang cellphone niya habang pinagmamasdan ang makulimlim na langit. Mula sa itaas, tanaw niya ang makapal na ulap na tila banta ng paparating na ulan. Isang buntong-hininga ang pinakawalan niya—isang pahapyaw na pagbitaw sa bigat na pilit niyang kinikimkim mula pa kanina. Nag-ring ang cellphone niya. Pagkakita sa pangalan ng tiyahin, mabilis niya iyong sinagot. “Hello, Tita?” “Sa wakas! Sumagot ka rin!” agad na sigaw ng tiyahin niyang si Aling Lorna, halatang naiinis at galit. “Ano ba naman ‘yan, Nica! Dalawang linggo ka nang hindi nagpapadala! Sa’n mo ba dinadala ang sweldo mo, ha?” Napasinghap si Nica at agad na yumuko. “Tita, pasensiya na po. Nadelay lang po ng konti. Saktong-sakto lang po kasi ‘yung kita ko para sa pagkain at upa—” “Wala akong pakialam kung sakto lang ‘yan! Anong gusto mong gawin namin dito? Lumangoy sa loob ng bahay pag umulan? Tumatagas na ‘yung bubong, Nica! Nabasa ang buong kw

Maagang tumunog ang cellphone ni Rafael habang nasa loob siya ng opisina. Hindi niya inaasahang ang tawag ay magmumula sa assistant niya—si Lance, na noon pa man ay kilala sa pagiging tahimik at diretso sa trabaho. "Sir, I think you need to hear this personally," bungad ni Lance sa kabilang linya, halatang may bigat sa tono. "What is it?" malamig na sagot ni Rafael habang nakatingin sa monitor ng computer. "It's about Nica... and her family in the province. I went there as instructed. And I talked to her mother." Napatingin si Rafael sa cellphone niya, saglit na natigilan. Napatagilid siya ng upo. "Go on." "Sir, sobrang hirap ng kalagayan nila. Nakatira lang sila sa barong-barong sa likod ng bahay ng kapatid ng nanay ni Nica. Wala silang sariling bahay. Nakikigamit lang sila ng kuryente, at kung umulan, tumutulo ang bubong." Nanatiling tahimik si Rafael habang nakikinig, pero unti-unti nang humihigpit ang hawak niya sa armrest ng swivel chair niya. "Her mom is very sickly. Maint

Habang hawak ni Nica ang bag kung saan naroon ang pregnancy test kit na bagong bili niya mula sa botika, hindi niya mapigilan ang panginginig ng kanyang mga daliri. Para siyang lutang habang naglalakad pabalik sa condo ni Rafael. Ilang beses niyang pinisil ang bag na hawak niya—parang gusto na niyang malaman ang sagot pero natatakot siya. Humugot siya ng malalim na buntong-hininga. "Please... sana hindi. Hindi pa ako handa." Mabilis ang tibok ng puso niya. Kasabay ng malalalim na hininga ay ang unti-unting pamumuo ng luha sa gilid ng kanyang mga mata. Hindi niya alam kung dahil sa kaba, takot, o paghahanda sa katotohanan na posibleng magbago ang buong buhay niya muli. Habang tumatawid siya sa pedestrian lane, abala pa rin siya sa pag-iisip. Wala siyang kamalay-malay sa paparating na kotse mula sa kaliwa. Mabilis ang takbo nito. At ang mas masaklap—si Camilla ang nasa likod ng manibela. Wala sa sarili si Camilla habang hawak ang cellphone, sinusubukang tawagan si Rafael. Galit siya,