Semua Bab The Cold Billionaire's Forbidden Maid: Bab 31 - Bab 40

Pagkarating ni Rafael sa ospital, halos masakal siya sa kaba nang madatnan niya si Nica na nakaupo sa gilid ng kama, namumugto ang mga mata at mahigpit ang pagkakayakap sa sarili. Parang nawalan ng kulay ang buong mundo niya sa itsura ng babaeng mahal pa rin niya kahit ilang taon nang lumipas. “Nica,” mahinang tawag niya, pero puno ng kirot at pag-aalala ang tinig. Napatingin si Nica sa kaniya. Agad na tumulo ang luha sa pisngi niya. Hindi na niya napigilan. Wala na siyang lakas upang itago ang lahat ng sakit na nararamdaman niya. Lumapit si Rafael at dahan-dahang naupo sa tabi niya. Hinawakan niya ang kamay ni Nica, ngunit marahang iniwas nito. “Rafa, please... huwag mo nang palalain,” garalgal ang boses ni Nica. “I won’t let this slide, Nica. Hindi ko hahayaang makaligtas si Camilla sa ginawa niya sa’yo,” mariing sabi ni Rafael. “I’m filing charges. Attempted homicide iyon.” Umiling si Nica habang nagpupunas ng luha. “Wala namang namatay. Saka… alam kong hindi niya intensyon. G

Nang makasiguro si Rafael na maayos ang lagay ni Nica at ng batang dinadala nito—na ligtas ang tibok ng puso ng sanggol at walang internal na pinsala sa katawan ni Nica—agad siyang umalis ng ospital, dala ang matinding galit at determinasyong wakasan ang pagpapahirap sa babaeng mahal niya. Hindi pa man sumasapit ang hapon ay bumalik siya sa probinsya. Bumaba siya mula sa itim niyang SUV, kasunod ang dalawang bodyguard at isang truck ng demolition team na kasama niya mula pa Maynila. Diretso siyang pumasok sa bakuran ng bahay ng mga tiyuhin ni Nica, hawak sa kamay ang dokumentong nagpapatunay na siya ang nagpagawa ng buong bahay at lupa ng mga ito. Naabutan niya ang mag-asawang sina Aling Lorna at Mang Temyong na nag-iinuman sa harapan ng bahay, may kausap pang dalawang lalaki at isang babae—mukhang kalaro sa sugal. Nagbubunong-braso sa mesa habang abala sa tagay at halakhakan. Wala ni isa sa kanila ang tila nag-alala man lang sa nangyaring insidente kaninang umaga. Ngunit natigil an

Hindi alam ni Nica kung ilang beses siyang lumunok bago tuluyang makapagsalita. Halos naririnig niya ang tibok ng puso niya sa kaba habang tahimik na nakaupo sa gilid ng sofa. Si Rafael naman ay tila walang naririnig—nakayuko ito at abala sa pag-aayos ng mga papeles sa coffee table, tila walang pakialam sa presensiya niya. “Rafael…” mahinang panimula ni Nica, halos hindi lumalabas ang boses. Napatingin si Rafael, ngunit hindi ito nagsalita. Naghintay lamang siya, tinititigan ang dalaga na halatang nag-iipon ng lakas ng loob. “Pwede bang… bumalik ako sa trabaho ko sa hotel?” Napakunot ang noo ni Rafael, pero hindi siya agad sumagot. Bagkus, tinigil nito ang ginagawa at dahan-dahang iniayos ang pagkakaupo sa harapan niya. “I mean…” pagpapatuloy ni Nica habang pilit ngumingiti kahit halata ang kaba sa tinig, “kailangan ko pa rin naman ng income kahit papaano. And I don’t want to just sit here and feel useless habang ikaw ang gumagastos sa lahat.” Umangat ang tingin ni Rafael sa tiya

Nanginginig na ang buong katawan ni Nica habang yakap-yakap ang sariling tiyan. Hindi niya na alam kung ilang oras na siyang nasa loob ng van. Madilim sa paligid, at tanging ilaw sa dashboard lang ang nagbibigay liwanag sa kanyang mukhang namumutla.“Please… Tita, tama na po. Ayoko na po…” paulit-ulit niyang bulong. Ngunit tila walang dumarating na awa sa puso ng kanyang tiyahin.Biglang tumunog ang cellphone ni Aling Lorna. Kinuha nito mula sa bulsa at sinagot habang nakatingin kay Nica.“Hello?”Sa kabilang linya, pamilyar na tinig ang umalingawngaw.“Siguraduhin mong mawala ang batang ’yan. I don’t care how—basta mawala.”Si Camilla.Napakunot ang noo ni Nica, hindi man malinaw ang usapan, ramdam niyang siya ang pakay. Naramdaman niya ang biglang pag-iba ng titig sa kanya ni Aling Lorna—ngayo’y mas mapanganib, at mas mabangis.“Copy,” malamig na tugon ni Aling Lorna bago ibulsa ang telepono. “Alam mo bang buntis ka pala, Nica? Swerte ng bata at ikaw ang nanay… pero malas din dahil

Nasa isang sulok ng silid si Nica, nakaupo sa malamig na sahig habang nakasandal sa pader. Suot niya ang simpleng gray na sweater na iniabot ni Rafael bago sila umalis ng ospital. Sa mga palad niya ay naroon ang init ng sariling katawan, ngunit ni hindi nito matabunan ang lamig sa dibdib niya. Dahan-dahan niyang hinaplos ang tiyan, marahang hinihimas ito na tila nandoon pa rin ang munting buhay na minsang namuhay sa loob niya. “I’m sorry...” bulong niya, halos walang tunog. “I’m so, so sorry...” Napasinghot siya kasabay nang pagpatak ng luha sa kaniyang pisngi. Ilang beses niyang pinilit ang sariling huwag umiyak, huwag maramdaman ang bigat, ngunit masyado itong mabigat—masyado itong masakit. Muntik nang mabuo ang pangarap. Pero ganoon kabilis nawala. Habang humihikbi, pilit niyang itinatago ang tunog. Ayaw niyang marinig ni Rafael. Ayaw niyang makita ng lalaki na muli siyang humihina. Dahil kung may kasalanan man sa nangyari, pakiramdam niya, pareho silang dalawa… ngunit siya an