บทที่ 12 กลับจวน

น่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์กลับมาถึงบ้าน ก่อนจะกินอาหารรองท้องเพราะนางหิวเหลือเกิน น่าหลานเยี่ยดูจะสนใจอาหารที่นางซื้อมาเป็นอย่างมาก เขากิน ๆ คาย ๆอยู่เช่นนั้นจนนางอดที่จะยิ้มตามไม่ได้  

"เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าพูดกับหญิงชราผู้นั้นเรื่องใดกันหรือข้าฟังไม่เข้าใจ" 

อยู่ ๆ น่าหลานเยี่ยก็เอ่ยถามเสวี่ยเอ๋อร์ขึ้นมา นางที่กำลังตักอาหารกินก็ชะงักไปครู่หนึ่ง พลางครุ่นคิดในใจ 

นางจะบอกเขาดีหรือไม่นะ? 

"ว่าอย่างไรเล่า?" 

"อ้อ ไม่มีสิ่งใดเพคะ นางบอกเพียงว่าให้หม่อมฉันระวังภัย อาจจะมีเคราะห์เล็กน้อย" 

"เท่านั้นเองหรือ" 

"เพคะ" 

เสวี่ยเอ๋อร์หลีกเลี่ยงที่จะไม่บอกว่าหญิงชรานางนั้นเอ่ยเช่นใดบ้าง นางไม่อยากให้เขาคิดมากเพราะนาง น่าหลานเยี่ยเองก็พยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยถามเอาความใดกับนางอีกแม้เพียงครึ่งคำ

เวลาล่วงเลยมาจนถึงวันที่เจ็ด ในขณะที่น่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอน พลางสนทนากันไปเรื่อยเปื่อย อยู่ดีดีน่าหลานเยี่ยก็หันมาเอ่ยกับเสวี่ยเอ๋อร์ด้วยความดีใจ 

"เสวี่ยเอ๋อร์!!! เจ้าได้ยินเสียงระฆังกระดิ่งหรือไม่?"

เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทีตื่นตระหนกเช่นเดียวกัน นางพยายามเงี่ยหูฟัง ก่อนจะยิ้มออกมา 

"จริงด้วยเพคะ" 

"เราลองหาทางกลับกันอีกสักคราเถิด" 

"เพคะ ข้าจะไปเก็บของเดี๋ยวนี้" 

"ข้าช่วยเจ้าเอง" 

เสวี่ยเอ๋อร์พยักหน้าก่อนจะรีบช่วยกันกับน่าหลานเยี่ยเก็บของทุกอย่างใส่ลงไปในกระเป๋าให้เรียบร้อย ในใจของนางอดที่คิดถึงหญิงชราผู้นั้นไม่ได้ เป็นอย่างที่หญิงชราหมอดูบอกไว้ไม่มีผิด พอครบเจ็ดวันประตูมิติเวลาก็เปิดออกอีกครา 

นางเองก็ลืมถามไปเสียสนิทใจว่า หากเลยเวลากำหนดกลับจะเป็นเช่นไร 

แต่ช่างมันเถิด ขอเพียงนางกลับให้ตรงเวลาทุกคราที่มีเสียงระฆังกระดิ่งดังมาจากในภาพวาดก็เพียงพอแล้ว 

"เราไปกันเถิด" 

"เพคะ" 

น่าหลานเยี่ยจับมือเสวี่ยเอ๋อร์เอาไว้แน่น ก่อนจะยื่นมืออีกข้างแตะไปที่ภาพวาดภาพนั้น ราวกับมีแรงดึงดูดมหาศาล ดึงร่างของคนทั้งสองให้หายเข้าไปในภาพวาดอย่างน่าอัศจรรย์ 

ซ่า!

"ท่านอ๋อง ฝนตกเพคะ" 

"รีบเข้าจวนเถิด อากาศหนาวเจ้าจะไม่สบายเอาได้" 

เสวี่ยเอ๋อร์พยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้ามาในจวนทันที นางรู้สึกแปลกใจไม่น้อย ยามนี้เป็นฤดูหนาวแท้ ๆ  แต่กลับมีพายุฝนมืดครึ้มขึ้นได้ 

"ท่านอ๋อง!!! ทรงหายไปที่ใดมาหรือพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมตามหากันแทบแย่ หากท่านอ๋องยังไม่กลับมากระหม่อมจะเข้าวังไปกราบทูลฝ่าบาทแล้ว โอ๊ะ! เหตุใดอาภรณ์จึงเปียกชุ่มเช่นนี้" 

"อย่าถามให้มากความ เตรียมน้ำร้อนให้ข้ากับพระชายา เร็วเข้า" 

"พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง" 

เมื่อได้แช่น้ำร้อนแล้ว เสวี่ยเอ๋อร์ก็รู้สึกอบอุ่นคลายหนาวลงไปได้บ้าง ยามนี้นางกำลังนั่งหวีผมอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่หญิงชราเอ่ย 

เมื่อหิมะแรกของฤดูหนาวมาเยือนอีกครา นางห้ามข้ามเวลากลับไปยังโลกอนาคตเป็นอันขาด!!!  

หากนางจำไม่ผิด เท่าที่นางอ่านเจอในบันทึกต่าง ๆ ของเมืองจีน ส่วนใหญ่หิมะแรกจะตกโปรยปรายลงมาในวันลี่ตง วันแรกของฤดูหนาว 

เสวี่ยเอ๋อร์พยายามท่องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ หากฤดูหนาวเวียนมาถึงอีกครา วันลี่ตงนางจะไม่ออกไปที่ใดจะเก็บตัวเงียบไม่ให้เกิดเหตุการณ์ใดขึ้นอีก 

"คิดสิ่งใดอยู่หรือ?" 

เสวี่ยเอ๋อร์ถูกดึงออกจากภวังค์ของความคิดเพราะถูกน่าหลานเยี่ยโอบกอดจากทางด้านหลัง เขาเอาคางมาเกยที่หัวไหล่ขาวเนียนของนาง พลางกระซิบเอ่ยถามนางด้วยความห่วงใย เสวี่ยเอ๋อร์ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ 

"คิดเรื่องใดไปเรื่อยเปื่อยน่ะเพคะ"

"ข้าคิดว่าเจ้าคิดถึงข้าเสียอีก" 

เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มอย่างเขินอายคราหนึ่ง น่าหลานเยี่ยดึงนางมานั่งบนเตียง ก่อนจะเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน 

"เมื่อครู่ข้าเรียกบ่าวไพร่มาสั่งการ" 

"สั่งการเรื่องใดหรือเพคะ" 

"ข้าจะทำห้องอุ่นให้เจ้า" 

"ห้องอุ่น คือสิ่งใดกันเพคะ" 

"เป็นห้องที่ใช้สำหรับฤดูหนาว เดิมทีข้าเคยชินกับอากาศเช่นนี้จึงไม่ได้คิดทำมันเอาไว้ แต่ยามนี้ข้าพาเจ้ามาอยู่ด้วยแล้ว ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขที่สุด ยามที่อากาศหนาวมาก ๆ เจ้าก็ไปพักอยู่ในห้องนั้น เจ้าจะได้ไม่ล้มป่วย" 

เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็จ้องมองน่าหลานเยี่ยด้วยแววตาที่ปลื้มใจเป็นอย่างมาก

"เหตุใดท่านจึงดีต่อข้ายิ่งนัก" 

น่าหลานเยี่ยยื่นมือมาลูบแก้มของนางก่อนจะเอ่ยตอบ 

"เพราะว่าข้ารักเจ้า รัก อย่างที่ไม่เคยรักสตรีใดในแผ่นดินนี้มาก่อน ข้าไม่มีทางยอมให้สตรีที่ข้ารักต้องทุกข์ใจหรือลำบากกายเป็นอันขาด" 

เสวี่ยเอ๋อร์ยิ้มให้เขา ก่อนจะโผเข้าไปกอดน่าหลานเยี่ย นางซบใบหน้าสวยลงไปบนแผงอกของเขา ความอบอุ่นจากกายของเขามันทำให้นางรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด 

นี่นางมิได้ฝันไปใช่หรือไม่? 

หรือหากว่านี่เป็นความฝัน นางเองก็ไม่อยากจะตื่นเลย! 

"เสวี่ยเอ๋อร์" 

"เพคะ" 

"อย่ากอดนาน ข้าแข็ง" 

เสวี่ยเอ๋อร์ "..." 

หลายวันต่อมา

หลายวันมานี้เสวี่ยเอ๋อร์เริ่มคุ้นชินกับขนบธรรมเนียมของเฟิ่งหวงมากขึ้นไม่น้อย น่าหลานเยี่ยสั่งให้จ้าวหมัวหมัวที่เคยเป็นแม่นมของตนมาช่วยดูแลและชี้แนะนางในหลาย ๆ เรื่อง เหล่าสาวใช้และบ่าวไพร่ที่เคยมองนางด้วยสายตาที่แปลกประหลาด ต่างก็ไม่กล้าแสดงท่าทีอันใดต่อนางอีก 

วันนี้นางสวมใส่ชุดสีชมพูปักลวดลายดอกกุ้ยฮวา เสวี่ยเอ๋อร์กำลังนั่งมองจ้าวหมัวหมัวที่สอนนางเย็บปักผ้าเช็ดหน้าอย่างละเอียดลออ เสวี่ยเอ๋อร์ถอนหายใจออกมาคราหนึ่งก่อนจะครุ่นคิดในใจ 

นางไม่มีความรู้เรื่องงานบ้านงานเรือนพวกนี้เลย ช่วงชีวิตสมัยเรียนมหาวิทยาลัย หากไม่เล่นเกม ออกกำลังกาย ดูซีรีส์ นางก็ไปเรียนศิลปะการต่อสู้ แม้นางจะเป็นคนที่ตัวเล็กไปเสียหน่อย แต่นางก็เคยต่อยตีกับผู้ชายสมัยเรียนอยู่บ่อยครั้ง 

"พระชายา ทรงตั้งใจหน่อยสิเพคะ" 

จ้าวหมัวหมัวเอ่ยกับเสวี่ยเอ๋อร์ด้วยน้ำเสียงที่ตำหนิ เดิมทีนางพอรู้เรื่องของสตรีนางนี้มาบ้าง ได้ยินว่าเป็นสตรีที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ที่มาที่ไปไม่ชัดเจน มาจากเมืองใดก็ไม่อาจทราบได้ สำเนียงการพูดการจาก็ฟังดูแปลกประหลาด ทั้งที่ยังไม่เข้าพิธีแต่งงาน แต่ท่านอ๋องกลับยกย่องเป็นพระชายาเอกอย่างออกนอกหน้า นางเองเป็นเพียงบ่าวย่อมมิอาจเอ่ยปากทัดทานเรื่องใดได้ ทำได้เพียงรับใช้สตรีนางนี้ตามคำสั่งของท่านอ๋อง 

"ข้าไม่ถนัดงานพวกนี้" 

"ไม่ได้นะเพคะ เป็นสตรีต้องทำสิ่งเหล่านี้ได้ดี มิเช่นนั้นจะปรนนิบัติท่านอ๋องได้เช่นไร" 

เสวี่ยเอ๋อร์ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด นางถอนหายใจออกมาอีกคราหนึ่ง จ้าวหมัวหมัวคิดจะตำหนิเสวี่ยเอ๋อร์อีกครา แต่กลับได้ยินเสียงของน่าหลานเยี่ยเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน 

"หากเจ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องทำ พระชายาของข้าไม่จำเป็นต้องเรียนรู้สิ่งพวกนี้ จวนเรามีบ่าวไพร่มากมาย ใช้พวกนางเสียก็สิ้นเรื่อง แม่นมท่านออกไปก่อนเถิด" 

"เพคะท่านอ๋อง" 

เมื่อจ้าวหมัวหมัวออกไปแล้ว น่าหลานเยี่ยจึงเดินเข้ามาหาเสวี่ยเอ๋อร์ ก่อนจะกอดนางเอาไว้อย่างทะนุถนอม 

"พระชายาของข้ามิชอบงานเย็บปักเฉกเช่นสตรีทั่วไป เช่นนั้นเจ้าชอบสิ่งใดกัน" 

เสวี่ยเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้น่าหลานเยี่ย ก่อนจะเอ่ยตอบ 

"ข้าได้ยินสาวใช้พูดคุยกัน ว่าเฟิ่งหวงมีการเปิดให้เช่าเรือเพื่อชมทิวทัศน์และเมืองโดยรอบ ข้าอยากไปเพคะ ท่านอ๋องพาข้าไปได้หรือไม่?" 

น่าหลานเยี่ยที่ได้ยินนางเอ่ยเช่นนั้นก็ยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยนคราหนึ่ง ก่อนจะโน้มใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของนางด้วยน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์ 

"ย่อมได้ แต่ก่อนจะไป เจ้าต้องจ่ายค่าเหนื่อยมาให้ข้าเสียก่อน" 

"ค่าเหนื่อยหรือเพคะ?" 

ไม่รอให้เสวี่ยเอ๋อร์ได้เอ่ยถามสิ่งใดต่ออีก น่าหลานเยี่ยก็โน้มใบหน้าเข้ามาหานางก่อนจะทาบทับริมฝีปากหนาใหญ่ของตนลงไปบนริมฝีปากบางสวยของนางอย่างรวดเร็ว 

เสวี่ยเอ๋อร์ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ตกใจไม่น้อย เมื่อตั้งสติได้ นางจึงยื่นมือไปโอบรอบลำคอของเขา ริมฝีปากแดงสดเผยอตอบรับรสจูบที่แสนเร่าร้อนของเขาอย่างรู้งาน 

หิมะเริ่มโปรยปรายลงมามากขึ้นจนพื้นดินทุกหย่อมหญ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวสะอาดตา ความเย็นแผ่ซ่านปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ แต่ทว่าภายในห้องนอนของน่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์กลับอบอุ่นไปด้วยไฟแห่งความรักและความปรารถนา