บทที่ 11 ห้วงมิติเวลา

น่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์หันมองหน้ากันไปมาด้วยความตื่นตระหนก จนแล้วจนรอดทั้งสองก็ไม่อาจทะลุมิติกลับไปยังเมืองหลวงเฟิ่งหวงได้ 

"เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?" 

"นั่นสิเพคะ" 

"อย่างนั้นเราจะกลับไปได้หรือไม่?" 

เสวี่ยเอ๋อร์เม้มริมฝีปากแน่น นางเองก็ตอบไม่ได้เช่นเดียวกันว่ามันเกิดขึ้นเพราะสาเหตุใด คล้ายกับว่ามิติเวลาคู่ขนานจะเกิดปัญหา 

ทั้งสองคนนั่งอยู่ในห้องนอนพลางครุ่นคิดไปต่าง ๆนานา  จู่ ๆ เสวี่ยเอ๋อร์ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากท้องของน่าหลานเยี่ย เมื่อถูกสายตาของเสวี่ยเอ๋อร์จ้องมอง น่าหลานเยี่ยก็ส่งยิ้มให้นางคราหนึ่งด้วยความขัดเขิน เขาหิวนี่ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินสิ่งใดเข้าไปเลย 

เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยกับเขาทันที 

"ไม่ไกลจากบ้านหลังนี้มีตลาดอยู่ ข้าจะไปตลาด" 

"ข้าไปด้วย" 

เสวี่ยเอ๋อร์จ้องมองน่าหลานเยี่ยตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ให้ตายเถิด หากพาไปด้วยในสภาพนี้คนต้องมองแปลก ๆ เป็นแน่ เมื่อคิดได้เช่นนั้นเสวี่ยเอ๋อร์จึงจัดการแปลงโฉมน่าหลานเยี่ยใหม่ในทันที 

น่าหลานเยี่ยมองดูตนเองผ่านกระจกด้วยความสงสัย ยามนี้เสวี่ยเอ๋อร์จัดการรวบเก็บผมของเขาขึ้นไปมัดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ แรกเริ่มเขาขัดขืนนางอย่างสุดกำลัง แต่เมื่อนางจับหน้าเขากดกับหน้าอกจนหายใจไม่ออก เขาจึงไม่กล้าขัดขืนนางอีก 

ยอม ๆ ไปเถิด!!! เกือบตายคาร่องนมแล้วไหมล่ะ!!! 

"หล่อเท่มากเพคะ" 

"เจ้าเอ่ยว่าอันใดนะ?" 

"รูปงามมากเพคะ" 

"โอ้ววว แน่นอนอยู่แล้ว" 

"นี่คือเสื้อผ้าของพ่อเลี้ยงข้าเพคะ ท่านอ๋องนำไปสวมใส่ก่อน ไว้เรากลับจวนแล้วค่อยเปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิมนะเพคะ" 

น่าหลานเยี่ยมองดูเสื้อผ้าบนโต๊ะก่อนจะส่ายหน้าไปมา 

"ข้าไม่ชอบใส่เสื้อผ้าคนตาย" 

"ใส่ไปก่อนเถอะเพคะ นี่ข้าหาชุดที่เข้ากับท่านอ๋องแล้วนะเพคะ นะ ๆ" 

"ก็ได้" 

น่าหลานเยี่ยรีบหยิบชุดนั้นเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำตามคำสั่งของเสวี่ยเอ๋อร์ ก่อนจะจ้องมองเสื้อผ้าเหล่านั้นด้วยความมึนงง 

นี่มันคือสิ่งใดกัน ใส่เช่นไร? 

อ้อ!!! ข้านึกออกแล้ว 

เสวี่ยเอ๋อร์กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเนื่องจากนางกระหายน้ำ เป็นจังหวะเดียวกับที่น่าหลานเยี่ยเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้นางถึงกับสำลักน้ำ!!! 

ตายแล้ว!!! 

เขาเอากางเกงยีนไปใส่ที่แขนทั้งสองข้าง!!! 

"เสวี่ยเอ๋อร์ชุดนี้ใส่ยากยิ่งนัก ดูสิ!!! ข้าสวมแล้วมันใส่ได้ถึงหัวไหล่ ชุดของพวกเจ้าแปลกประหลาดยิ่งนัก!!!" 

"ไม่ใช่เพคะ!!! นี่คือกางเกง ใส่ที่ขา?" 

"ที่ขา? มิใช่สวมที่แขนหรือ?" 

เสวี่ยเอ๋อร์ยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความจนใจ หากทำได้นางอยากยกเท้าก่ายหน้าผากตนเองแล้ว 

หลังจากพยายามอธิบายให้น่าหลานเยี่ยเข้าใจ ไม่นานเขาก็พยักหน้า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนชุดดังเดิม เสวี่ยเอ๋อร์จึงยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกรอบ 

"ใส่แบบนี้หรือ?" 

พรวด!!!

"อันใดกัน ข้าก็ใส่ตามที่เจ้าบอก" 

เสวี่ยเอ๋อร์ยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 

เขาสวมใส่อย่างนางแนะนำจริง ๆ เพียงแต่ว่าเขากลับไม่รูดซิปขึ้น แต่เอาลำแท่งสวรรค์โผล่ออกมาที่นอกกางเกงแทน 

"ขบขันอันใดกัน คนยุคสมัยเจ้านี่ก็แปลกประหลาดดี ชอบอวดของลับกันหรือ จึงต้องใส่เสื้อผ้าที่อวดแท่งเนื้อยาว ๆ เช่นนี้" 

"ไม่ใช่เพคะ!!! เอามันกลับเข้าไป๊!!!" 

ท้ายที่สุดเสวี่ยเอ๋อร์ก็จัดการแต่งกายให้เขาแทน รู้อย่างนี้นางทำเองแต่แรกก็จบไปแล้ว 

น่าหลานเยี่ยถูกจับแต่งตัวราวกับหุ่นลองเสื้อ เขาพยายามเดินหุบขาอย่างที่นางบอกแต่เพราะกางเกงมันคับแน่นมาก และเขาไม่คุ้นชิน ท่าเดินจึงดูแปลกประหลาดไม่น้อย 

"ท่านอ๋องเดินดีดีสิเพคะ!!!" 

"ก็มันแน่นนี่!!! ของข้าใหญ่อย่างกับท่อนแขน แต่เจ้าเอากางเกงแน่น ๆ มาให้ข้าสวมใส่ ข้าจึงต้องเดินถ่างขาเช่นนี้" 

ให้ตายเถอะ!!! น่าขายหน้าชะมัด!!! 

"รีบ ๆ ไปกันเถอะเพคะ จะได้รีบกลับ" 

"อืม"

เสวี่ยเอ๋อร์จับมือของน่าหลานเยี่ยเอาไว้ ก่อนจะพาเขาเดินมาขึ้นรถที่หน้าบ้าน ในขณะที่รถแท็กซี่จอดเทียบข้างฟุตบาท น่าหลานเยี่ยก็หน้าซีดเผือดจนเสวี่ยเอ๋อร์ตกใจ 

"เป็นอันใดหรือเพคะ?" 

"ประหลาดเกินไปแล้ว น่ากลัวยิ่งนัก มันคือสิ่งใดกัน ดูสิมันมีตาด้วย ตาของมันสองข้างมีแสงไฟส่องสว่างอยู่ตลอดเวลา" 

เสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกแล้ว 

"ไม่น่ากลัวหรอกเพคะ มากับข้า" 

"เจ้าแน่ใจนะ มิใช่ว่ามันจะกินข้านะ" 

"ไม่แน่นอนเพคะ" 

น่าหลานเยี่ยยอมทำตามอย่างว่าง่าย เขาขึ้นไปนั่งในรถแท็กซี่ พลางจ้องมองเสวี่ยเอ๋อร์อย่างระแวดระวัง 

"ไปไหนครับน้อง" 

"ตลาดริมน้ำค่ะพี่" 

คนขับรถแท็กซี่ปรายตามองน่าหลานเยี่ยคราหนึ่ง ก่อนจะขับรถออกไปทันที ไม่นานนักน่าหลานเยี่ยและเสวี่ยเอ๋อร์ก็มาถึงตลาดน้ำ 

ระหว่างที่เดินซื้อของ เสวี่ยเอ๋อร์อับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเพราะวีรกรรมของน่าหลานเยี่ย 

นางจะไปซื้ออาหารตามสั่ง แต่เพราะน่าหลานเยี่ยเห็นว่ามีไฟลุกท่วมกระทะเขาจึงยกเท้าเตะกระทะจนกระเด็นลอยขึ้นฟ้า เด็กเสิร์ฟรีบถือจานวิ่งมารับผักบุ้งลอยฟ้า ก่อนจะหันมายกนิ้วโป้งให้น่าหลานเยี่ย 

'ข้ากลัวไฟไหม้หน้าเจ้าจึงชิงเตะมันก่อน' 

ผ่านไปไม่นานนางรู้สึกหิวน้ำจึงแวะร้านน้ำปั่น นางเกรงว่าเขาจะหิวน้ำจึงแบ่งให้เขากิน ผลก็คือเขาพ่นน้ำในปากใส่หน้าพ่อค้าขายน้ำ 

'รสชาติบรรลัยเช่นนี้เจ้าก็ยังกินไปได้' 

ร้านสุดท้ายนางแวะร้านลูกชิ้นปิ้ง น่าหลานเยี่ยเห็นว่ามันแปลกดีน่าลิ้มลองเขาจึงหยิบขึ้นมาไม้หนึ่งเข้าปากก่อนจะตาเหลือกค้าง คายลูกชิ้นออกมาต่อหน้านาง 

'ร้อน ๆ ๆ ๆ!!!' 

การเดินตลาดกับน่าหลานเยี่ยช่างบันเทิงเสียจริง!!! 

"เกือบโดนพ่อค้าแม่ค้าไล่ตีแล้วรู้หรือไม่เพคะ" 

"ขออภัยด้วย ก็ข้าไม่รู้นี่นา!!!" 

เสวี่ยเอ๋อร์ค้อนควักใส่เขาก่อนจะหันไปมองหารถแท็กซี่เพื่อจะกลับบ้าน แต่แล้วสายตาของนางก็ไปพบกับหมอดูชราผู้นั้นที่นางเคยพบ!!! 

"เสวี่ยเอ๋อร์!!!" 

"ท่านอ๋องทางนี้เพคะ!!!"

เสวี่ยเอ๋อร์ดึงแขนน่าหลานเยี่ยให้เดินตามนางไปที่หมอดูชรานางนั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา 

"คุณป้าคะ" 

หญิงชราเงยหน้ามามองเสวี่ยเอ๋อร์คราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้นางและสลับไปมองน่าหลานเยี่ย 

"กลับไปไม่ได้เหรอแม่หนู" 

"คุณป้ารู้เหรอคะว่าหนูไปที่ไหนมา!!!"

หญิงชราไม่เอ่ยสิ่งใด ก่อนจะหยิบกระดาษและปากกามาเขียนบางสิ่งบางอย่างแล้วส่งให้เสวี่ยเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์รับมันมาเปิดอ่าน ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น  

หิมะแรก!

"นี่คือ..." 

"เมื่อถึงฤดูหนาวอีกครา ยามที่หิมะแรกโปรยปรายลงมาประตูมิติกาลเวลาจะเปิดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปิดลง หากไม่ทันระวังพลาดพลั้งกลับมาจะไม่สามารถกลับไปได้อีก" 

"เอ๋?" 

"นอกจากจะเป็นวันที่ประตูปิดลงแล้ว ยังจะเป็นวันที่หนูต้องเผชิญกับเคราะห์ใหญ่" 

"เคราะห์ใหญ่?" 

"ป้าบอกไม่ได้หรอก" 

"แล้วทำไมตอนนี้หนูถึงกลับไปไม่ได้คะป้า" 

"ประตูคู่ขนานมีห้วงเวลาของมัน ยิ่งใกล้ครบหนึ่งปี มิติเวลาจะเปิดช้าลง หนูข้ามไปกี่ครั้งแล้ว" 

"เอ่อ จำไม่ได้ค่ะป้า ครั้งแรกหนูสงสัยเลยข้ามไปมาอยู่สองสามครั้ง รวมครั้งล่าสุดก็สี่ครั้งค่ะ" 

"เหลืออีกสามครั้ง" 

"สามครั้งเหรอคะ?" 

หญิงชรายิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยต่อ 

"ครั้งนี้ต้องรออีกเจ็ดวัน ประตูมิติจะเปิดออกอีกครา หากแม่หนูข้ามมาครั้งที่ห้าต้องรอถึงหนึ่งเดือนจึงจะกลับไปได้ ครั้งที่หกต้องรอสองเดือนประตูมิติจึงจะเปิด และครั้งสุดท้ายจงระวัง หิมะแรกของฤดูหนาว อย่าข้ามมาในวันนั้นเป็นอันขาด มิเช่นนี้เจ้าจะพลัดพรากจากคนที่รักไปตลอดกาล"

เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือดทันที

"ขอถามอีกอย่างค่ะป้า ก่อนที่จะข้ามมาหนูรู้สึกว่าข้ามมาไม่ได้ แต่พอเกิดอาทิตย์ทรงกลดหนูกลับถูกดึงมาที่นี่" 

หญิงชราจ้องมองเสวี่ยเอ๋อร์ก่อนจะส่ายหน้าไปมา 

"การจะข้ามมาได้แต่ละครั้ง ไม่อาจบอกได้ว่าจะเกิดปรากฏการณ์ใดขึ้น หนูต้องสังเกตมันด้วยตนเอง เมื่อมีวาสนาย่อมได้ครองคู่ หากไร้วาสนาก็คงแคล้วคลาดจากกัน ป้าไม่อาจยุ่งเกี่ยวหรือบอกหนูได้มากกว่านี้อีกแล้ว" 

เสวี่ยเอ๋อร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มให้หญิงชราเล็กน้อย ก่อนจะพาน่าหลานเยี่ยเดินจากไป 

หญิงชรามองตามแผ่นหลังของคนทั้งคู่ก่อนจะเอ่ยออกมา 

มีวาสนาได้เป็นเนื้อคู่ แต่ต้องผ่านเคราะห์กรรมร่วมกันจึงจะได้กลับไปเคียงคู่กันอีกครา