All Chapters of พาล Blaming Her Sin: Chapter 31 - Chapter 40

อธิปสังเกตว่าหมู่นี้เขากลายเป็นคนตื่นเช้าโดยไม่มีเหตุผล แม้จะกลับดึกแค่ไหนแต่ทุกเช้าตรู่จะต้องตื่นมาเปิดม่านรับแสงยามเช้าและก้มมองไปยังสวนหลังบ้านเพราะจากมุมห้องนอนเขานั้นสามารถมองเห็นบางส่วนของบ้านฝรั่งได้...เช้านี้ก็เช่นกัน เขายืนเปลือยท่อนบนจิบกาแฟอยู่ริมหน้าต่าง แสงแดดจางๆ ส่องกระทบไรขนสีอ่อนบนแผงอก มันเป็นเพราะเขามีสายเลือดตะวันตกจากแม่ หลายส่วนในร่างกายของเขาที่โดดเด่นก็เพราะได้ยีนจากแม่นั่นแหละแม่ที่เขามีความทรงจำแสนสั้น และมีความผูกพันน้อยยิ่งกว่าแต่สิ่งที่ดีที่สุดที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งไว้ให้ก็คือรูปลักษณ์โดดเด่น เรือนกายสูงใหญ่น่าอิจฉาที่ผู้หญิงและผู้ชายหลายคนใฝ่ฝันจะได้สัมผัสสักครั้งหรือหลายๆ ครั้ง ตอนอยู่เมืองนอกมีคนทาบทามให้เขาไปแคสติ้งหรือไปถ่ายแบบนับครั้งไม่ถ้วนแต่เพราะเขาเอาแต่ใจและขี้เกียจเกินกว่าจะยอมทำตามคำสั่งของใครก็เลยปฏิเสธมาตลอดถ้าวันไหนพ่อทนนิสัยเขาไม่ไหวแล้วตัดหางปล่อยวัดจริงๆ อธิปก็คิดว่าตัวเองคงไม่อดตาย คนอย่างเขาย่อมเข้าใจคำว่า "มีรูปเป็นทรัพย์" ได้อย่างถ่องแท้ชายหนุ่มลูกครึ่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตอนที่สายตาเห็นว่าน้องชายของเขาที่ตื่นเช้าจนน่าแปลกใจเหมือ

หลังแต่งงาน กิตติทัศน์ก็ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านพ่อตาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว วิภาก็ลงมาจากเชียงใหม่เพื่ออยู่ใกล้ลูกสาวที่กำลังอุ้มท้องหลานคนแรก แต่ชลธิชากลับเอาใจยาก เธอไม่เรียกร้องการดูแลจากใครเลยนอกจากสามีตัวเอง"ใจคอจะไม่ปล่อยผัวไปทำงานบ้างหรือไงก็ไม่รู้ เฮ้อ! ตอนแม่ท้องแกสองคนไม่เห็นจะเป็นบ้าเป็นบอขนาดนี้"วิภาบ่นกับลูกสาวคนเล็ก โชติรสเพิ่งซื้อเครื่องสำอางเซ็ตใหม่หลายเซ็ตมาจากดิวตี้ฟรีที่ต่างประเทศ สองแม่ลูกจึงนั่งเปิดนั่งลองกันไปพลางคุยกันไป"ก็โชบอกแล้วว่าพี่ชลเขามีปม กลัวผัวไม่รักเพราะแฟนเก่าผัวดันสวยกว่า"โชติรสพูดพลางบีบเจลลงบนหลังมือแล้วยกขึ้นใกล้จมูก สีหน้าพึงพอใจในกลิ่นหอมวิภานึกย้อนไปวันงานแต่งของลูกสาว อดจะพยักหน้าไม่ได้"ถ้าเป็นยัยหนูคนนั้น ก็สวยจริงๆ แหละ คนทำงานในครัวนึกว่าจะมอมแมม ขนาดว่าวันนั้นที่มาส่งขนมไม่ได้แต่งหน้าแต่งตัวอะไรเลน แม่ก็ยังว่าสวย"นางหมายถึงลลิตรา โชติรสได้ยินก็เกือบจะเห็นด้วย แต่ความรู้สึกหวาดระแวงตามประสาผู้หญิงก็ผุดขึ้นมาแทรกเสียก่อนแอร์โฮสเตสสาวลดมือลง ตอนแรกเธอขี้เกียจเล่า แต่ตอนนี้อยู่ว่างๆ แถมยังรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา หากได้พูดระบายกับแม่ก็คงจะด

ลลิตราคิดว่าเขามีธุระคอขาดบาดตายอะไรหรือเปล่า จึงโพล่งถามออกไปทันทีอย่างใจคอไม่ดีนัก" พี่ติมาทำไม เกี๊ยวเป็นอะไรหรือเปล่า" เกี๋ยวหรือกันตา ญาติผู้น้องของกิตติทัศน์ เพื่อนสนิทของลลิตรากิตติทัศน์งุนงงไปครู่ ไม่คิดว่าจะเจอคำถามแบบนี้เป็นประโยคแรก"เปล่าๆ ไม่มีอะไร ไม่เกี่ยวอะไรกับไอ้เกี๊ยว พี่มาหาลูกอมต่างหาก"สีหน้ากังวลของหญิงสาวหายวับไป กลายเป็นความเย็นชามาแทนที่"จะไม่ถามละกันนะคะว่ารู้ได้ไงว่าต้องมาที่นี่ แต่ถ้าพี่ติมีธุระอะไรสำคัญ ก็รีบๆ พูดมา ถ้าไม่มี ก็เชิญกลับไปได้แล้ว""เดี๋ยวสิ ใจคอลูกอมจะยืนคุยกับพี่หน้ารั้วอย่างนี้เหรอ"ชายหนุ่มรีบบอก คาดหวังว่าหญิงสาวจะเชิญเข้าไปในบ้าน...คฤหาสน์ อาณาจักร หรือจะเรียกว่าอะไรก็ตามแต่ แค่เห็นรั้วสูงทะมึนที่ล้อมรอบพื้นที่แห่งนี้ไว้ก็พอจะเดาได้แล้วว่าด้านในคงจะน่าตื่นตะลึงกว่านี้อีกหลายเท่าแต่ลลิตราทำหน้าใสซื่อ"ก็ถ้ารีบคุยรีบกลับ ก็จะได้ไม่ต้องยืนตากแดดนานๆ นะคะ ว่าไงคะ พี่ติมีธุระอะไร""ลูกอม..."เขาอึกอัก นึกโกรธเธอขึ้นมาตะหงิดๆวินาทีต่อมาก็ตัดสินใจเลิกอ้อมค้อม ถามออกไปตรงๆ"ลูกอมอยู่ที่นี่เหรอ คุณน้า...คุณน้าแต่งงานใหม่กับเจ้าของบ้านนี้เ

"ลลิตราเม้มปาก ประกายตาสั่นไหว ไม่รู้ทำไมประโยคนั้นของเขาทำให้เธอเย็นวาบไปทั้งตัว......มันก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ เหมือนที่ฉันไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของเธอ...เธอก็ไม่ได้หวังให้เขามาเป็นพี่ชายอยู่แล้ว แต่ทำไมเขาจะต้องเน้นย้ำให้เธอรู้สึกถึงความหมิ่นเหม่ระหว่างกันด้วยทุกครั้งที่อยู่ใกล้อธิป เธอรู้สึกเหมือนยืนอยู่บนขอบของหุบเหว เบื้องล่างคือลาวาที่แดงฉานและเต็มไปด้วยประกายไฟพร้อมจะเผาไหม้อะไรก็ตามที่พลาดพลั้งร่วงหล่นดวงตาอธิปหรี่ลง เหมือนเขาก็สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปกะทันหันของคนตรงหน้า"ทำไม? หรือเธออยากเป็น...น้องสาวของฉัน""เปล่า ไม่ใช่"ลลิตราตอบออกไปเสียงแหบแห้ง ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น"ฉันไม่ได้อยากเป็นอะไรกับนายทั้งนั้น ถึงนายจะเป็นลูกชายของคนที่ดีกับฉันกับแม่มาก ๆอย่างคุณลุงอรรถก็เถอะ..."ลลิตราคิดว่าด้วยความถือดีของเขา ก็คงจะย้อนกลับมาด้วยประโยคเดียวกัน คือไม่ได้อยากเกี่ยวดองอะไรกับเธอทั้งนั้นแต่ดวงตาอธิปกลับเข้มขึ้นและหรี่มองเธอด้วยแววตาที่ทำให้เธอวูบวาบจนน่าโมโหอีกแล้ว"...แต่ฉันอยากนะ...ฉันอยาก..."ประตูบานเลื่อนเลื่อนออกพอดี โอมกลับเข้ามาหลังคุยโทรศัพท์เสร็จ อธิปยังจ้องลลิตรานิ่ง แต่แ

แม้จะบอกเพื่อนๆ ว่าไม่ต้องมีอะไรมาให้เขา แต่เพื่อนๆ ของโอมก็ยังรวมเงินกันซื้อเค้กก้อนโต้ก้อนหนึ่งมาให้เขาเป่าฉลอง...โอมยอมเป่าเค้กอย่างขอไปที แต่ทุกคนก็ดูออกว่าเขากำลังเขิน"พวกมึงไม่ต้องรีบกลับนะ กูให้แม่บ้านเปิดห้องรับแขกไว้ให้แล้ว"เด็กหนุ่มบอกอย่างเป็นธรรมชาติ เขาไม่ห่วงเรื่องนอนนักหรอกเพราะถ้าอยู่กันครบแก๊งแบบนี้ เผลอๆ กว่าจะง่วงหลับก็คงจะเช้า"ไอ้น้ำ คืนนี้เผด็จศึกเสียเลยดีไหม เดี๋ยวพวกกูช่วยมอมเหล้่าไอ้โอมให้เอง"เพื่อนผู้หญิงที่ชื่อสายป่านกับนุ้กนิ้กแอบกระซิบกระซาบ น้ำแข็งถลึงตาใส่"พอเลย ทะลึ่ง!""เอ๊า...พลาดคืนนี้ไป หาโอกาสไม่ได้ง่ายๆ แล้วนะเว้ย"สองสาวหัวเราะคิกคักเพราะรู้ว่าน้ำแข็งคงไม่กล้าหรอก พวกเธอก็คงไม่กล้ามอมเหล้าเจ้าภาพเหมือนกัน น้ำแข็งกลั้นยิ้ม ได้แต่ค้อนประหลับประเหลือกเสียงกระโดดน้ำตูมตาม น้ำในสระสาดกระเซ็นขึ้นมาด้านบน เรียกเสียงเอะอะและเสียงหัวเราะกังวานไปทั่วบริเวณนั้น โอมที่ไม่ได้ลงไปในสระกับเพื่อน ตัดเค้กใส่จานแบ่งเล็กๆ แล้วเดินออกไปโดยไม่มีใครทันสังเกต มีเพียงน้ำแข็งที่แอบมองตามไปตลอดเพราะไม่ว่าเขาจะยืนตรงไหน สายตาเธอก็คอยแต่จะมองไปทางนั้น เด็กสาวคิดว่าเขาค