Semua Bab พาล Blaming Her Sin: Bab 51 - Bab 60

พายุยังไม่เคลื่อนผ่าน พยากรณ์อากาศบอกว่าฝนยังจะตกหนักอีกหลายวัน แต่ในความมืดมนของท้องฟ้านั้น ครอบครัววรเศรษฐกุลกลับสว่างไสวด้วยข่าวดีเพราะชลธิชาให้กำเนิดบุตรสาวคนแรกอย่างปลอดภัยในโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดแห่งหนึ่ง"เป็นตาคนแล้วนะ แถมยังได้หลานสาวด้วย เลิกเจ้าชู้ได้แล้ว"วิภาเอ่ยลอยๆ ชาญหัวเราะเบาๆ ไม่ตอบว่ากระไร อาจเพราะมัวแต่ปลื้มอกปลื้มใจหลานตาคนแรกนี้คนนี้กิตติทัศน์ก็ดีใจไม่น้อย ความรู้สึกของการเป็นพ่อคนที่เขาเพิ่งเคยได้สัมผัส ทว่าเพราะลูกสาวของเขาเกิดในตระกูลมหาเศรษฐี แทบจะมีพี่เลี้ยงคอยรับใช้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตาดูโลก ไหนจะแม่ยายอย่างวิภาที่คอยประกบทั้งลูกและหลานไม่ห่าง จนเหมือนทุกคนลืมเว้นพื้นที่ให้กิตติทัศน์ได้แสดงบทบาทความเป็นพ่อและสามี...ชายหนุ่มออกมาหากาแฟดื่มแก้เซ็ง ชลธิชาเพิ่งให้นมลูกและหลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย อีกหลายชั่วโมงกว่าเธอจะตื่น แม่ยายเขาไล่ให้เขากลับไปอาบน้ำอาบท่าที่บ้านทั้งที่เขาก็อยากอยู่ใกล้ๆ ยัยหนูลูกสาวของเขาเหมือนกัน..."เฮ้อ..."เซลล์หนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว อดคิดไม่ได้ว่าในเมื่อชลธิชาก็ไม่จำเป็นต้องมีเขาอยู่ข้างๆ เธอก็ได้...ถ้าในอนาคตจะหย

อธิปจอดรถเสร็จก็เดินลิ่วๆ เข้าตัวบ้าน ไม่คิดจะอยู่เห็นหน้าลลิตรา เมื่อเธอเดินมาจึงโล่งใจที่ไม่เจอเขา รีบก้าวยาวๆ ไปที่บ้านพักเพราะลมเริ่มพัดแรง คะเนแล้วอีกไม่เกินชั่วโมงฝนก็คงจะเทกระหน่ำหญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็หยิบหนังสือมาอ่านจนผล็อยหลับไป สะดุ้งตื่นอีกทีเพราะลินดาโทรทางไกลมาจากฮังการี"เป็นไงบ้างคะแม่""ลูกอม แม่ทำต่างหูมุกหาย"ลินดาโพล่งออกมาทันที คนเป็นลูกงงไปนิด"ต่างหูมุก?""ใช่ๆ คู่ที่แม่ชอบใส่ประจำ แม่หยิบมาด้วย แต่เมื่อกี้แม่ว่ามันหายไปคู่หนึ่ง""หล่นตอนเที่ยวหรือเปล่าคะ"ลลิตราถาม ใจก็นึกเสียดายขึ้นมานิดๆ เธอไม่รู้หรอกว่าราคาค่างวดมันเท่าไร จำได้แค่ว่าเป็นต่างหูที่อรรถซื้อให้มารดาของเธอเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนและลินดาชอบมากจนใส่ทุกวันตอนอยู่ที่บ้าน"ตั้งแต่มา แม่ยังไม่ได้หยิบมาใส่เลย ตอนแรกแม่ก็ไม่อยากเอามาด้วย กลัวหาย กลัวคุณอรรถจะโกรธ"แสดงว่าลินดาแอบมาโทรศัพท์โดยไม่ได้บอกอรรถ ลลิตรากำลังคิดว่าจะตอบอย่างไรดี คนเป็นแม่ก็พูดต่อไปว่า"แม่อาจจะหยิบมาไม่ครบ แม่ก็ไม่แน่ใจ ลูกอมไปดูให้แม่หน่อยได้ไหม?""ดูที่ไหนคะ""ที่ห้องแม่ หมายถึงห้องแต่งตัว...หนูรู้ที่เก็บกุญแจสำรองใช่

…อธิปวางเธอลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว ลลิตราดิ้นสุดแรง มือทั้งสองพยายามผลักอกเขา แต่ยิ่งผลักยิ่งถูกตรึงแน่นลงกับฟูก น้ำหนักตัวเขากดทับจนเธอหายใจติดขัด "ปล่อยฉัน!!!" เธอร้องออกไป ต้องสู้ทั้งใจตัวเองและเสียงคำรามของฝนฟ้าภายนอก แต่อธิปเหมือนกำลังหูอื้อตาลาย เขาก้มลงซุกไซ้ ลมหายใจร้อนผ่าวผ่านแก้มและซอกคอ ทุกสัมผัสของเขาทำให้ร่างกายเธอร้อนเป็นไฟ"เราเกลียดกัน...นายเกลียดฉันจำไม่ได้หรือไง!!!""ไม่ ฉันไม่เคยเกลียด"เสียงแตกพร่าของเขาทำให้เธอสั่นสะท้าน ร่างที่พยายามแข็งขืนเริ่มอ่อนแรง เมื่อห้ามเขาไม่ได้ เธอก็ต้องรวบรวมกำลังใจห้ามตัวเอง...แต่ทั้งร่างกายและหัวใจต่างทรยศสมองที่กำลังว่างเปล่าลงไปทุกทีริมฝีปากของเขากดจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอพยายามหันหน้าหนีจากจูบเร่าร้อนที่ไล่จากซอกคอขึ้นมาตามแนวกราม แต่เขากลับจับคางเธอไว้ บังคับให้สบตา ริมฝีปากหยาบกร้านกดลงบนริมฝีปากเธออย่างหนักหน่วง ลมหายใจทั้งคู่สับสนปะปนมือร้อนจัดของอธิปลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง และคืบคลานเข้าไปใต้ร่มผ้า ปลายนิ้วหยาบเย็นเฉียบสัมผัสผิวเนียนทำให้เธอสะดุ้งวาบ มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด—อับอาย ปฏิเสธ และปรารถนา ปะปนกันจนแยกไม่ออก

กว่าลลิตราจะฝืนพาตัวเองกลับเรือนเล็กได้ก็เกือบรุ่งสาง และอีกสามวันต่อจากนั้นเธอก็เป็นไข้อ่อนๆ โชคดีที่มีน้ำตาลคอยพยาบาลอยู่ไม่ห่างอธิปคิดว่าเธอแค่หลบหน้าเขา แต่เมื่อเห็นแม่บ้านยกถาดข้าวต้มกับถ้วยใส่ยาใบเล็ก เขาก็เรียกไว้ทันที"เดี๋ยว นั่นจะเอาไปให้ใคร?""คุณลูกอมค่ะ"ป้าอ้อมเป็นคนตอบแทนน้ำตาลที่ถือถาดอยู่อธิปเผลอขบกราม ไม่อยากจะแสดงพิรุธ แต่ก็ถามออกไปจนได้"อ้อ? เขาอยู่บ้านด้วยรึ ผมไม่เห็นหน้าเลย นึกว่าหนีไปค้างที่อื่น"หัวหน้าแม่บ้านไม่ทันได้สังเกตว่าทำไมเจ้านายหนุ่มจะต้องใช้คำว่า 'หนี' ได้แต่อธิบายไปอย่างพาซื่อ"คุณลูกอมไม่สบายน่ะค่ะคุณอาร์ต นอนซมทั้งวัน ก็เลยไม่ได้ออกมาข้างนอก""ไม่สบาย?"คิ้วเข้มของอธิปขมวดทันที"เป็นอะไร?""เป็นไข้ค่ะ คงเป็นหวัด จะพาไปโรงพยาบาลแกก็ไม่ยอมไป บอกว่ากินยานอนพักสักสองสามวันก็คงหาย"อธิปนิ่งอึ้ง...ที่เธอไม่สบาย เป็นเพราะเรื่องคืนนั้นหรือเปล่านะ"ป้าไปก่อนนะคะคุณอาร์ต เดี๋ยวข้าวต้มจะเย็นหมดค่ะ"ป้าอ้อมรีบบอก จะปล่อยให้น้ำตาลดูแลหญิงสาวคนเดียวก็กลัวจะหนักเกินไป จึงผลัดกันไปช่วยดูแลด้วยคิดไม่ถึงว่าอธิปจะเดินตามมา"ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากผม จะไม่ไปดูดำดู

อธิปไม่เคยรู้สึกว่าบ้านหลังใหญ่ของเขาจะเงียบเหงาวังเวงเท่าวันนี้มาก่อน น้องชายก็ยังค้างที่หอพักมหาวิทยาลัย กับโชติรสเขาก็รู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะเจอหน้าเธอ และเขาไม่อยากวิ่งตามหาว่าลลิตราหนีไปอยู่บ้านเพื่อนที่ไหน...หวยจึงออกที่บพิตรเหมือนเดิม"กูเป็นเพื่อนหรือเป็นเมียมึงวะไอ้อาร์ต ถามจริง"บพิตรถามเมื่ออธิปเปิดประตูรถลงมา หมอนี่โทรหาเขาและเขาก็ชวนให้มากินข้าวด้วยกันที่บ้านแทนที่จะออกไปดื่มเหล้านอกบ้านเหมือนอย่างเคย"ตั้งแต่กลับไทยนี่ได้เจอเพื่อนฝูงคนอื่นๆ บ้างหรือเปล่า หรือคบแต่กับกูเนี่ย""ก็คนอื่นทำงานทำการ..."อธิปตอบอย่างเย็นชา เหมือนหลอกด่าทั้งเพื่อนและตัวเองไปด้วยพร้อมกันบรรพ์กับปริศนาดีใจที่วันนี้อธิปมาเที่ยวบ้านเพราะไม่ได้เจอเด็กหนุ่มเพื่อนลูกชายมาสักระยะแล้ว อธิปยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม ก่อนหันไปทักทายน้องสาวของบพิตร"นี่บีมใช่ไหม..."อธิปทักยิ้มๆ"ไม่ใช่ค่ะ หนูเบล""อ้าว...""หยอกๆ นี่บีมเองแหละ ถูกแล้ว"บีมหัวเราะขันพลางเข้ามากอดแขนเพื่อนพี่ชายอย่างสนิทสนมบีมกับเบลเป็นฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันราวกับถ่ายเอกสาร แต่ที่ทำให้จำได้คือบุคลิกของบีมที่ค่อนข้างห้าวกว่า ทรงผมสั้นๆ ก