Semua Bab พาล Blaming Her Sin: Bab 71 - Bab 80

"พี่อาร์ต...นอนยังครับพี่"โอมเคาะเรียกพี่ชายเพราะเกิดนึกอยากถามเรื่องไปเที่ยวทะเล แต่รอสักพักก็ยังไม่มีใครตอบ ทั้งที่พี่ชายเขาไม่น่าจะเข้านอนเร็วขนาดนี้"หรือว่าออกไปเที่ยวแล้ววะ"เด็กหนุ่มเกาหัว ถ้าอธิปออกไปเที่ยวจริงๆ เขาก็คงไม่ได้ยินเสียงรถแล้วก็ไม่คิดจะเดินไปเช็กในโรงรถด้วย สุดท้ายโอมก็เลยกลับเข้าห้องนอนตัวเอง เพราะเรื่องที่จะมาปรึกษาพี่ก็ไม่ได้คอขาดบาดตายถึงขั้นจะรอถามตอนเจอหน้ากันไม่ได้ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านหลังเล็ก...ลลิตรายืนหลังพิงฝา ยังคงจ้องหน้ากับอธิปเหมือนจ้องสุนัขป่าที่ทำท่าจะกระโจนใส่เธอได้ทุกเมื่อเพียงแต่ว่า ถ้ามันเป็นหมา...อาจยังพอมีลุ้นว่ามันอาจจะไม่ขย้ำเธอแต่พอเป็นเขาคนที่อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกวูบวาบในช่องท้องบอกเธอว่าคืนนี้เธอกับเขาคงได้ลงเอยที่เดียวแน่นอนคือบนเตียงอธิปไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกแม้แต่น้อย ไม่ใช่แค่แววตา แต่ส่วนนั้นในร่างกายของเขายังผงาดดันเนื้อผ้าออกมาอย่างชัดเจน ลลิตราพยายามไม่มอง แค่นี้เธอก็ร้อนผ่าวไปแล้วทั้งหน้าเธอคิดว่าเหตุผลเดียวที่เขายังไม่กระโดดใส่เธอทันทีตอนนี้ คือเขาต้องการยั่วให้เธอกลัว สั่น หรือทำอะไรก็ได้ให้เธอเสียประสาทเจ้าตัวไม่

"นายไม่ได้ชอบฉัน นายก็แค่..." อธิปสุดจะทน เขาไม่มีแก่ใจจะอธิบายอะไรในตอนนี้ ผลักเธอลงกับเตียงแล้วโน้มตัวตามไปจูบอย่างดุดันเหมือนเขาเฝ้ารอวันนี้มานานเกินไปแล้ว ร้อนแรง หิวกระหาย ราวกับจะกลืนกินลมหายใจทั้งหมดของเธอลงไป "อื้อ" ลลิตราส่งเสียงอึกอัก รวบรวมกำลังใจที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ออกแรงผลักเขาออก แต่กล้ามเนื้อแน่นแข็งที่มือเธอวางทาบอยู่นั้นไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ตรงข้ามมันกลับยิ่งเพิ่มน้ำหนักกดทับลงมา เหมือนกำแพงหินที่โอบล้อมเธอไว้จนแทบไม่เหลือที่ว่างให้หายใจ และก่อนที่เธอคิดว่าตัวเองจะหมดลมหายใจตายเสียแล้ว จูบของเขาก็คลายแรงและแปรเปลี่ยนเป็นจูบอ่อนโยนกะทันหัน ลลิตรามึนงงไปหมด รู้สึกเหมือนคนตกน้ำที่กำลังถูกดึงดำดิ่งลงไปในวังวนที่ไม่มีทางหนี "หยุด..." เธอเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากในจังหวะหนึ่งที่อธิปถอนริมฝีปากออก เพื่อจะกดริมฝีปากลงบนผิวเนียนทีละจุด กราม ข้างแก้ม และลำคอระหง "เธอหอมเหมือนขนม รู้ตัวไหม...หอมน่ากินไปหมดทั้งตัว" ไม่พูดเปล่า เขายังเลียกระดูกไหปลาร้าของเธอเหมือนกำลังเลียครีมหน้าเค้ก ลลิตราอ้าปากหายใจหอบ หูตาพร่าพราย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกไปตั้งแต่เมื

เที่ยงคืนกว่า...อาจเพราะอ่อนเพลียผสมกับอดนอน ทำให้ลลิตราเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำแล้วหลับยาวหลับลึกจนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีใครสักคนปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วดึงตัวเธอไปกอดหญิงสาวสะดุ้งตื่นทันที แม้แสงสลัวแต่ก็เห็นโครงหน้าคมคายของอธิปได้อย่างชัดเจน เขาแต่งตัวเหมือนเพิ่งกลับมาจากข้างนอก เมื่อเห็นลลิตราตื่นก็จูบหนักๆ ที่ริมฝีปากเธอหนึ่งที"ขอโทษนะที่มาปลุก...""นาย...เข้ามาได้ยังไง"เธอถามเสียงแหบเล็กน้อยอย่างคนเพิ่งตื่น อธิปไม่ตอบแต่จูบเธออีกรอบ คราวนี้ไม่ใช่แค่ทักทายแต่เป็นดื่มด่ำลึกล้ำราวกับไม่ได้เจอกันมานานแรมปีทั้งที่เพิ่งจะแยกกันไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง"เรียกพี่อาร์ตอีกสิ..."เขากระซิบ ดวงตาคมกล้าแวววาวในความมืดลลิตราทำท่าจะผลักเขาออก แต่เขากลับดึงเธอไปกอดแน่นกว่าเดิม ซบคางบนเรือนผมหอมกรุ่น"ฉันคิดถึงเธอจัง...รอให้เจอกันแทบไม่ไหว""เอ่อ ไปไหนมาหรือคะ"ลลิตราถามออกไปเบาๆ นึกเขินตัวเองที่พูดจาดีๆ กับเขาเป็นครั้งแรกอธิปไม่ตอบ ได้แต่ลูบผมคนในอ้อมแขน เธอก็นอนนิ่งให้เขากอดอยู่อย่างนั้น...หัวใจที่พยายามปิดกั้น กลับถูกความอบอุ่นคืบคลานเข้ามายึดครองสักพักใหญ่ๆ จนเธอคิดว่าตัวเองกำลังจะเผลอหล

อธิปออกจากเรือนเล็กแล้วย่องกลับห้องนอนตัวเองก่อนที่ทุกคนในบ้านจะตื่น แต่ต่อให้ใครมาเห็นเขาทำตัวลับๆ ล่อๆ ในเวลาที่ยังไม่รุ่งสาง ก็คงไม่มีใครสงสัยเพราะที่ผ่านมาอธิปก็ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงแบบไม่สนใจนาฬิกาแบบนี้อยู่แล้วเพียงแต่เช้านี้ทั้งเขาและลลิตราเหนื่อยกันมากทั้งคู่ เธอก็ตื่นสายโด่ง ส่วนเขาก็ตื่นสายจนไม่กินข้าวเช้าที่บ้านแต่ไปฝากท้องที่บริษัทแทนในห้องทำงานของอธิป วันนี้ชายหนุ่มเหม่อลอยอย่างที่ไม่เคยเป็น...รสชาติความกำซาบซ่านของลลิตรายังติดตรึงจนร่างกายท่อนล่างขึงขังเครียดแน่นไปหมดแต่อีกเรื่องที่ทำให้มันสลดลงไปทันทีเหมือนกันก็คือ...บทสนทนาของเขากับโชติรสที่ร้านอาหารและเขาตั้งใจจะบอกทุกอย่างกับลลิตราวันนี้ ต่อหน้าไม่ใช่แค่โทรหาหรือส่งข้อความก่อนเที่ยง หลังจากจดจ่อกับงานไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียวมาตลอดครึ่งเช้า อธิปก็ขอให้แม่บ้านสั่งอาหารง่ายๆ มาให้เขากินในห้องทำงานคนเดียว แล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูอย่างลังเลอยากได้ยินเสียงลลิตรา แต่กลัวว่าถ้าโทรหาเธอตอนนี้ เขาจะหมดสิ้นการควบคุม โยนทุกอย่างทิ้งแล้วแล่นกลับบ้านเพื่อไปหาเธอแล้วร่วมรักตั้งแต่หัววันลากยาวไปถึงเที่ยงคืนเขาไม่เคยปรารถ

ในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งน้าดาว...คนขับรถผู้ภักดีต่อบ้านรชตมามากกว่าสิบปี เพิ่งผ่านพ้นวิกฤติสโตรกเฉียบพลัน หมอช่วยชีวิตไว้ได้ทันท่วงที แต่ยังช่วยเหลือตัวเองบางอย่างไม่ได้ เช่นจับช้อนกินข้าว อาบน้ำหรือพูดคุย"หมอว่าถ้ากายภาพดีๆ สักปีก็หายเป็นปกติแล้วนะไอ้ดาว"ป้าเดือนเอ่ยย้ำอีกครั้งเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ นางพูดกับน้องชายที่กึ่งนั่งกึ่งนอนทำตาปริบๆ อยู่บนเตียงพยาบาล มองพี่สาวแท้ๆ กำลังปอกผลไม้ให้กิน"ยู้แย้ว"เสียงอู้อี้ตอบ น้ำตาลกับน้ำค้างที่มาเยี่ยมน้าด้วยหัวเราะออกมาพร้อมกัน"พูดก็ยังไม่ถนัด ยังจะเถียงอีกนะน้าดาว"เสียงน้าดาวเหมือนหัวเราะ ป้าเดือนมองดุไปยังหลานสาวทั้งสองแต่ไม่พูดอะไรประตูห้องเปิดออก อธิป ลินดาและลลิตราก้าวเข้ามาพร้อมด้วยตะกร้าของเยี่ยมในมือแบบจัดเต็มอีกเช่นเคย น้ำค้างรีบลุกขึ้นไปรับของจากมือผู้เป็นนายสีหน้าของลินดาค่อนข้างดีขึ้น หล่อนตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูกส่วนอธิปก็มีท่าทีสงบ มาดมั่น เขาเพิ่งออกไปคุยกับหมอและจัดการเอกสารประกันเรียบร้อย มือยังถือแฟ้มเอกสารอยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปยืนใกล้เตียง ก้มลงเล็กน้อย พูดเสียงทุ้มนุ่ม “น้าดาว ไม่ต้องห่วงนะคร