Semua Bab พาล Blaming Her Sin: Bab 61 - Bab 70

"แม่...แม่ไม่เข้าใจ ลูกอมว่ายังไงนะลูก"ลินดาเพิ่งหอบหิ้วถุงของฝากจากยุโรปมาให้ลูกสาวที่บ้านฝรั่ง และกำลังหยิบจับกระเป๋าใบสวยที่คิดว่าลูกสาวจะต้องชอบ แต่เมื่อลลิตราเอ่ยออกมาว่าจะขอย้ายออกไปอยู่ข้างนอก มือนั้นก็ชะงักกึก"คือ...ลูกอมคิดว่าถ้าลูกอมออกไปอยู่ที่อื่น น่าจะสะดวกกว่านี้ค่ะแม่""สะดวกอะไร? แล้วอยู่ที่นี่ไม่สะดวกตรงไหน""ลูกอมแค่...อยากออกไปหาที่อยู่ที่เป็นของตัวเองน่ะค่ะ"ลลิตรารีบจับมือแม่มาบีบไว้"แม่คะ หนูไม่ได้จะไปไหนไกล ยังไงก็จะกลับมาหาแม่ทุกวันนะคะ""แต่ลูกเคยบอกว่าจะไม่ไปไหน"ลินดาเอ่ยเสียงแผ่ว ความสุขสดชื่นหายวับไปจากใบหน้าและแววตา มันทำให้คนเป็นลูกสาวเจ็บปวดและวูบหนึ่งก็คิดว่าเธอไม่น่าพูดเรื่องนี้กับแม่เลย"แม่...ยังไงสักวันลูกอมก็ต้องออกไปมีครอบครัวของตัวเอง คงไม่ได้...คงไม่ได้อยู่กับแม่ตลอดไป..."ลินดาดึงมือออกจากมือลูกสาวช้าๆ แววตาหม่นหมอง"แม่เข้าใจแล้วจ้ะ แม่เข้าใจแล้ว""แม่เข้าใจว่ายังไงคะ""ว่า...ลูกต้องมีชีวิตของตัวเอง ต้องแต่งงาน ต้องแยกออกไปอยู่ที่อื่น แม่เข้าใจจริงๆ นะ"เธอเอ่ยแล้วค่อยๆ ลุกจากเตียงที่ยังมีของฝากวางเต็มพื้นที่"แม่...""แม่เข้าใจนะลูกอม ไม่

"หืม? เดี๋ยวนี้ลูกกลายเป็นคนตื่นเช้าไปแล้วหรือ"อรรถ รชต ถามยิ้มๆ แปลกใจที่เห็นลูกชายคนโตเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารแต่เช้าตรู่ แม้แต่ลินดาก็ยังไม่ลงมาร่วมโต๊ะอาหารเช้าเลยด้วยซ้ำอธิปไม่ตอบ แต่หันไปสั่งกาแฟกับขนมปัง ก่อนดึงเก้าอี้ลงนั่ง ห่างจากพ่อเขาไปตัวสองตัว"ช่วงที่พ่อไม่อยู่ ลูกได้กลับบ้านบ้างหรือเปล่า"อรรถชวนคุย แต่อธิปกลับรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ตามประสาวัวสันหลังหวะ เขากระแอมเบาๆ"ก็กลับบ้าง...ฮะ แต่ส่วนใหญ่ค้างที่คอนโดฯ ช่วงที่พ่อไม่อยู่ ฝนตกแทบทุกวัน ผมขี้เกียจขับรถ""อ้อ นั่นสินะ พ่อก็ดูจากข่าวเหมือนกัน น่าเห็นใจคนจังหวัดอื่น เห็นว่าน้ำท่วมเยอะทีเดียว พ่อว่าให้ฝ่ายกิจกรรมพิเศษของเราลงไปทำอะไรหน่อยก็น่าจะดี""ครับ...ก็ดี"อธิปพึมพำ ใจลอยไปถึงเรื่องอื่น"พ่อว่าจะชวนหนูลูกอมมาทำงานกับเรา ที่ฝ่ายกิจกรรมพิเศษ ลูกเห็นว่ายังไง?"เขาเผลอกลั้นหายใจทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น แม่บ้านยกถาดกาแฟกับอาหารเช้ามาพอดีเขาจึงทำเป็นคนแก้วกาแฟอย่างใจเย็น ก่อนถาม"พ่อว่ายังไงนะครับ? จะชวนยัย...นั่น มาทำงาน?""ใช่ พ่อได้คุยกับหนูลูกอมหลายครั้ง คิดว่าน่าจะเหมาะกับแผนกนี้ กำลังต้องการหาคนมาดูแลกิจกรรมหลายๆ

"วันนี้ไปไหนครับคุณลูกอม"น้าดาวที่กำลังปัดเช็ดรถอยู่เอ่ยถามอย่างร่าเริงเป็นปกติเมื่อเห็นหญิงสาวคราวลูกคราวหลานเดินสะพายกระเป๋ามาที่โรงจอดรถ ที่แปลกสักหน่อยคือวันนี้คุณหนูลูกอมดูหน้าบึ้งๆ และที่เดินมาด้วยห่างๆ คือคุณอธิปแทบไม่เคยเห็นสองคนนี้อยู่ใกล้ๆ กัน ทุกคนเดาได้ว่าเพราะสองคนนี้ไม่ค่อยชอบหน้ากันดังนั้นน้าดาวจึงมีสีหน้าแปลกใจเมื่ออธิปตอบขึ้นมาก่อน"เขาจะติดรถผมไป ทางผ่านพอดี""...""มีอะไรหรือเปล่าน้า?"อธิปจ้องหน้าคนขับรถคนเก่าคนแก่ของครอบครัว เลิกคิ้วนิดๆ เหมือนจะถามว่าเขาใจที่เขาพูดไหมน้าดาวยังงงเล็กน้อย"แปลว่า คุณลูกอม จะออกไปพร้อมกับคุณอาร์ตหรือครับ""ใช่"ชายหนุ่มตอบสั้นๆ สีหน้าดูเบิกบานเกินเหตุตรงข้ามกับลลิตราที่หน้าง้ำหน้างอ อยากพูดออกไปเหลือเกินว่าไม่ได้เต็มใจจะไปไหนกับนายคนนี้ทั้งนั้น แต่ถ้าโพล่งออกไปจริงๆ ก็จะชวนให้สงสัยอีกว่าถ้าไม่อยากไป แล้วยอมไปด้วยทำไม? มีเบื้องหลังเบื้องลึกอะไรให้ปฏิเสธอธิปไม่ได้อย่างนั้นหรือลลิตราคิดไปคิดมาก็เผลอถอนหายใจแรงอย่างอึดอัด ก่อนจะชี้ไปที่รถซูเปอร์คาร์คันเก่งของเขา"ฉันไม่ไปคันนี้ได้ไหม นายจะขับคันไหนก็ได้แต่ขอไม่ใช่คันนี้"อธิปกำลัง

"ฉันกลับเองได้"ลลิตราบอกเขาเบาๆ เมื่อมาหาเขาที่รถ แต่อธิปตอบสั้นๆ แค่ว่า "ขึ้นรถ อย่าเรื่องเยอะ" เธอจึงจำใจต้องกลับขึ้นไปนั่งเพราะไม่อยากทดสอบความแปรปรวนของเขาอีกถ้าจะเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมา ไม่ต้องโทษใครเลยนอกจากโทษที่ตัวเองยอมขึ้นรถมากับเขา...ลลิตราบอกตัวเองในใจแต่ก่อนจะออกรถ อธิปก็ดึงเธอไปจูบอีกครั้ง มือแข็งแรงของเขาจับท้ายทอยเธอไว้ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมา เธอแทบไม่มีทางหนี และเธอก็ไม่หนี...เธอปล่อยให้เขาจูบ จูบ แล้วก็จูบ แต่มันกลับไม่ได้ทรมานอย่างที่คิด...มันอ่อนหวานจนชั่วขณะหนึ่งลลิตราถึงกับมึนงงเหมือนโดนมนตร์สะกดเมื่อเขาค่อยๆ ผละออก แววตาร้อนแรงจ้องเธอเขม็ง กวาดมองทั่วใบหน้าสีชมพูเข้มและริมฝีปากที่บวมแดงนิดๆเหมือนอธิปอยากพูดอะไรออกมา...แต่เขากลับกลืนมันลงไป มองเธออย่างอาลัยอาวรณ์อีกครั้งก่อนตัดใจถอยห่างแล้วสตาร์ตรถพาเธอกลับบ้านดวงตาของเธอสั่นระริก น้ำตาคลอด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด...วูบหนึ่งนั้นเธอมั่นใจเหลือเกินว่าถ้าอธิปเปลี่ยนใจ พาเธอกลับไปที่ห้องของเขาอีกครั้ง เธอคงไม่เหลือกำลังใจขัดขืนอีกเลยแน่นอน* * * * *เพราะอธิปรู้ว่าถ้าเขาเปิดเผยเรื่องของตัวเองกับลลิตราออกไป คงมีค

เป็นอย่างที่เขาคิด เพราะเมื่ออธิปเดินเข้ามาในห้องกินข้าว ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า อรรถ ลินดา โอมที่ไม่ได้กลับบ้านมาสักระยะ ลลิตราที่นั่งข้างๆ...แต่ที่ทำให้ชายหนุ่มชะงักคือชายไทยหน้าเข้มรูปร่างสูงใหญ่เหมือนนักมวยปล้ำที่เขาไม่รู้จัก นั่งอยู่ข้างๆ เธอด้วย"อ้าว! มาแล้ว นั่งเลยลูก พ่อกำลังจะโทรตามพอดีว่าถึงไหนแล้ว"อรรถเอ่ยเสียงดังอย่างยินดี แม่บ้านเข้ามาตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานของชายหนุ่ม อธิปเดินเข้ามานั่งเก้าอี่้ที่อยู่ตรงข้ามลลิตรากับชายแปลกหน้าผู้ชายคนนั้นพยักหน้าให้เขาเล็กน้อยอย่างสุภาพ แววตาจริงใจจนอธิปต้องพยักหน้าทักทายกลับไปด้วยเช่นกันส่วนผู้หญิงที่นั่งข้างๆ นั้นไม่แลอธิปเลยสักนิด ลลิตราทำเหมือนเขาเป็นอากาศโดยสิ้นเชิงจูบครั้งล่าสุดคงจะเบาไปสินะ...สมองร้ายกาจของชายหนุ่มอดคิดขึ้นมาไม่ได้"อาร์ตกับอ๋อมยังไม่รู้จักกันใช่ไหม...""ครับ"ชายหนุ่มชื่ออ๋อมเอ่ยเบาๆ สีหน้ายังราบเรียบเป็นการเป็นงานอธิปเลิกคิ้วนิดๆ ก่อนที่พ่อของเขาจะแนะนำต่อ"นี่อธิป ลูกชายคนโตของผมเอง ตอนนี้เพิ่งเข้ามาช่วยงานที่สยามเจ็ต... อาร์ต นั่นอ๋อม อายุน้อยกว่าลูกนิดหน่อย...""อ้อ...""แฟนของลูกอมเขาน่ะ วันนี้เขาพาแฟนม