Semua Bab พาล Blaming Her Sin: Bab 81 - Bab 90

หลายวันก่อนหน้านั้นอธิปไปเจอโชติรสที่ห้องอาหารในโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพฯโชติรสมารออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวจองโต๊ะริมผนังกระจก มองเห็นวิวสวนหย่อมกว้างขวางและน้ำพุที่สะท้อนแสงไฟกลางคืนเป็นโรงแรมที่หรูหราและเป็นห้องอาหารที่บรรยากาศดีที่สุดแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ...เหมาะแก่การนัดคนรักหรือคนสำคัญมาพูดคุยกันในเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่า"มารอนานแล้วหรือ"อธิปถามอย่างแปลกใจเพราะตรงหน้าหญิงสาวมีจานสเต๊กที่พร่องไปแล้วครึ่งจาน ปกติเธอจะรอสั่งอาหารพร้อมเขา"สักพักค่ะ ยังไม่นาน แต่โชหิวก็เลยสั่งมาก่อน ไม่ถือใช่ไหมคะ""ไม่หรอก" อธิปตอบจริงใจ หนึ่งในเรื่องที่เขาคิดว่างี่เง่าที่สุดคือการต้องรอกินข้าวพร้อมกันชายหนุ่มเรียกบริกร สั่งของว่างเบาๆ กับเครื่องดื่ม โชติรสก็บอกให้มาเติมน้ำส้มให้เธอด้วย บริกรหนุ่มรับคำอย่างสุภาพแล้วรีบไปจัดการอธิปเลิกคิ้ว ปกติเธอจะต้องสั่งไวน์แดง มันเป็นของคู่กันกับสเต๊ก"กินสเต๊กกับน้ำส้มหรือ"โชติรสชะงักไปเล็กน้อย ฝืนยิ้ม"ค่ะ...""คุณไม่สบายหรือเปล่า""ทำไมถามอย่างนั้นล่ะคะ"เธอเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจเล็กน้อย อธิปกวาดสายตามองใบหน้าสวยโฉบเฉี่ยวนั่น แม้เธอจะแต่งแต้มเครื่องสำอางมาเป็นอย

อธิปไม่ลังเลหรือชะงักให้เสียเวลาสักวินาทีเดียว เหมือนเขาก็รออยู่แล้ว ทันทีที่เธอจูบเขา เขาก็จูบตอบกลับไปอย่างร้อนแรงยิ่งกว่า มืออีกข้างรั้งเอวบางให้เข้ามาแนบชิด"...ไปที่ห้องเถอะ"เขากระซิบและไม่รอคำตอบ ดึงมือเธอไปยังห้องนอนแล้วลงกลอนทันทีดวงตาสองคู่ที่กำลังลุกโชนเหมือนไฟสบมองกันในความมืด อธิปถอดเสื้อของเขาออกอย่างรวดเร็วก่อนดึงเธอมาจูบอีกครั้งและค่อยๆ ก้าวดันหลังเธอไปที่เตียง"อื้อ..."ลลิตรายกแขนกอดคอเขาไว้ ริมฝีปากและลิ้นยังคงนัวเนียเหมือนกลัวว่าถ้าผละห่างออกจากกันเพียงนิดเดียวเขาจะสลายหายไปเมื่อเธอนั่งลงที่ขอบเตียงกว้างค่อนข้างยกสูงเหมือนเตียงโบราณทั่วไป ชายหนุ่มก็ช่วยดึงเสื้อของเธอออกทางศีรษะ เหลือเพียงเสื้อชั้นในลูกไม้สีขาวสะอาดตาและเย้ายวน หน้าอกอิ่มล้นสะท้อนขึ้นลงถี่ๆ อธิปยืนอยู่ตรงหน้า แสงไฟสลัวสะท้อนบนแผงอกเปลือยเปล่า ทุกท่วงท่าของเขาหนักแน่นและมั่นคง เพียงแค่สายตาที่มองมา ก็ทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหนลลิตราเคยบอกตัวเองว่าความสัมพันธ์ที่ผ่านมาทั้งสองคืนนั้นเป็นเพียงความผิดพลาด เป็นอารมณ์ชั่ววูบ หรือกระทั่งโทษว่าเป็นความผิดของเขาแต่ความจริงแล้วไม่ใช่...มันไ

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล อธิปก็เจอว่าบพิตรอยู่กับยลดาหรือแยม เพื่อนสนิทของโชติรส"น้องแยมโทรหามึงไม่ติด เลยโทรหากู กูก็พยายามโทรหามึงจนติดนั่นแหละ"บพิตรเข้ามาบอกอย่างกระซิบกระซาบ พลางมองไปยังคนที่มาด้วยกันกับอธิป...เขาจำได้ว่านี่คือ 'ลูกสาวแม่เลี้ยง' ที่อธิปเคยบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนาแล้วทำไมตอนนี้สาวสวยคนนั้นถึงมาด้วยได้ล่ะอธิปเห็นสีหน้าเพื่อนก็เข้าใจ"เดี๋ยวกูอธิบาย แต่ว่าโชเป็นไงบ้างตอนนี้""เพิ่งออกมาอยู่ห้องพักฟื้น...แต่น้องโชไม่ยอมให้บอกใครที่บ้าน นี่ถ้าไม่เพราะน้องแยมอยู่ด้วย ก็คงยังไม่มีใครรู้ คงจะกัดฟันมาโรงพยาบาลเองไม่บอกใคร"อธิปกัดกรามแน่น เหลือบมองไปยังลลิตราแวบหนึ่งแล้วเดินนำบพิตรเลี่ยงไปอีกทาง ท่าทางชัดเจนว่าไม่อยากให้หญิงสาวที่มาด้วยได้ยิน"แล้วตกลงโช...เกิดอะไรขึ้น"อธิปถามเสียงเครียด บพิตรส่ายหน้า"กูก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าน้องโชปวดท้องมาก กูกับแยมเลยรีบพามาหาหมอ...หมอบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้คงอันตรายมาก...แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้หมอเขาบอกว่าขูดมดลูกให้แล้ว แค่ให้ยาแล้วกำลังหลับอยู่"สีหน้าอธิปซีดเผือดทันที...แม้ร่างกายไม่ใช่ผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ได้โง่เง่าจนไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อน

โชติรสหันมองอธิปทันที สีหน้าขุ่นขึ้งมากกว่าจะตกใจหรือดีใจ"ไม่ต้องค่ะคุณอาร์ต..."ดูเหมือนความโกรธจะทำให้หญิงสาวมีแรงเอ่ยออกมาเสียงดังมากขึ้น"พ่อ แม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยว...เอ่อ โชหมายถึงโชเสียเด็กไปแล้ว แท้งไปแล้ว ไม่ต้องให้ใครมารับผิดชอบอะไรอีกทั้งนั้น""ลูกพูดอย่างนี้ได้ยังไง!"นายชาญเอ็ดเสียงดังจนโชติรสกับวิภาก็ยังสะดุ้ง เพราะตลอดชีวิตทั้งคู่ไม่เคยเห็นนายชาญเป็นแบบนี้มาก่อน คนเป็นทั้งพ่อและสามีแม้มีอำนาจและเด็ดขาดเรื่องงาน แต่ก็ไม่เคยแสดงเกรี้ยวกราดใส่ใคร มีแต่จะอารมณ์ดีอยู่เสมอแสดงว่าตอนนี้เขากำลังโกรธมากจริงๆ"แกก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่นะโช จะพูดอะไรนึกถึงใจพ่อกับแม่บ้าง แกไม่ต้องการให้ใครมารับผิดชอบ แต่พ่อกับแม่ล่ะ พ่อกับแม่ของแกมันไม่มีเกียรติไม่มีศักดิ์ศรีไม่มีความรู้สึกหรือไง""...พ่อ"โชติรสใจเสีย นางวิภารีบเข้าไปจับแขนสามีแล้วลูบเบาๆ"ใจเย็นๆ ก่อนนะพ่อ อย่าเพิ่งโมโห เดี๋ยวเป็นอะไรไปอีกคน"นายชาญยอมหยุดแค่นั้นเพราะปกติก็ไม่ใช่คนโมโหร้าย แต่ดวงตายังคงแดงก่ำด้วยแรงอารมณ์ยิ่งเห็นแบบนี้ อธิปก็ยิ่งรู้ดีว่าเขาไม่อาจเอาตัวรอดจากเรื่องนี้ได้เขาหันไปสบตาโชติรส แน่วแน่"พ่อของคุณพูดถูกน

"มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะ ฉันไม่อยากจะอยู่ตรงนี้นานนัก" ลลิตราเข้าประเด็นอย่างกระด้างและห่างเหิน เมินที่จะมองหน้าเขาเพราะน้ำเสียงอาจปั้นแต่งได้แต่ดวงตาหลอกกันไม่ได้ แต่เธอทำใจให้เดินออกมาเจอเขาแบบนี้ ก็ต้องใช้พลังใจมากยิ่งแล้ว อธิปยืนนิ่งขึงที่เดิม แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงสายตาของเขา ถ้าเผลอหันไปสบตาเพียงแวบเดียว เธอคงจะหลอมละลายและไม่เหลือความเข้มแข็งอีกต่อไป อึดใจใหญ่ๆ กว่าอธิปจะเอ่ยออกมา "ฉันขอโทษ...ที่มันต้องจบแบบนี้" ลลิตราตัวชาวาบ ทั้งที่เป็นฝ่ายพูดมาตลอดว่าเรื่องของเขากับเธอมันเป็นไปไม่ได้ แต่เมื่อเขาเอ่ยออกมาเองบ้างเธอกลับใจสลาย เพราะท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว อธิปจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นใบหน้าซีดขาวของลลิตรา เขาเอ่ยต่อไปอย่างแข็งทื่อไร้วิญญาณเหมือนท่องจำมา "ฉันอยากให้เธอได้ยินจากฉันมากกว่าได้ยินจากคนอื่น...ฉันจะแต่งงานกับโชติรส" น้ำตาของหญิงสาวร่วงหล่นทันที ลลิตรายกมือขึ้นปิดหน้า หลอกตัวเองให้เข้มแข็งอีกไม่ไหว สะอื้นฮักจนอธิปก็ยังตกใจ วินาทีถัดมาเขาก็ก้าวเข้ามาหาเธอแล้วดึงเธอไปกอดแนบอก...กอดแน่นที่สุดเท่าที่เขาจะเคยกอดใคร "ปล่อยฉัน" ลลิตราพยายามสะบัดตัวออก เอ่ยเสียงอ