His Abandoned Wife Sweetest Comeback 의 모든 챕터: 챕터 261 - 챕터 270

"Tingnan niyo kung buhay pa 'yan," pahayag ng isa sa mangingisda. "May pulso pa siya pero kailangan natin tumawag ng ambulansya!" tugon ng isa. "Nasaan na ba si Sandra? Baka kakilala niya!" "Paano kung asawa niya!" "Ang advance mo naman mag-isip. Paano kung kapatid niya." "Hindi naman sila magkamukha!" "Tumahimik nga kayo!" Saway ng isa na kinatahimik ng lahat. Napailing si Sandra na nilapitan ang kanyang asawa. Nakahalata sa dalampasigan, walang malay. Kahit labag sa loob niya ay nagpanggap siyang mabuti. Pipi siyang nananalangin na sana'y hindi siya makikilala nito. "Hindi ko siya kilala. Hindi ko siya asawa o kapatid. Isa lamang siyang dayo na nawalan ng malay—hindi ko alam kung inanod ng dagat o biniktima ng mga tulisan. Tsaka wala rin akong ideya kung bakit sinasambit niya ang pangalan ko," kalmado at matatag niyang saad. Napatango ang lahat pero maiilan na ayaw maniwala. Inayos niya ang tindig, akmang talikuran ang lalaki pero bigla nitong hinawakan ang paa ni

Kanina pa masama ang tingin ni Sandra. Mahigpit niyang binabantayan ang anak habang kasama si Raffaelo. May amnesia nga ito pero tila alam ang iilang detalye tungkol sa kanya. Katulad ng paborito niyang gulay at kulay. "Kailangan mong kumain ng ampalaya para lumaki ka kaagad. Alam mo ba'ng paboritong gulay ito ng Mama mo?" pang-iinganyo nito sa bata. Malakas niyang hinampas ang kamay sa lamesa dulot para huminto ang dalawa. Naasar siya panoorin ang dalawa na parang mag-ama. "Ma, galit po ba kayo?" Kumikinang ang mga mata na tanong ni Antoine Dale. Napalunok siya. Nagkamali siya sa inasal. Iiyak kasi ito kapag makita siyang galit. "No, anak, na out of balance lang si Mama kaya nahampas ko ang lamesa. Kumain ka na." Tinabihan niya ito sa pag-upo. Sinikap na balewalain si Raffaelo na nakaupo sa kabilang bahagi. Umaasta itong ignorante at palaging na ko-curious sa lahat ng bagay. "Sandra, tikman mo naman ang nilito kong adobong pusit. Masarap iyan," presinta nito. Masam

Napangiwi si Sandra nang matanaw si Raffaelo. Malapad ang ngiti, masiglang naglalakad at may bitbit na isang supot. Sa palagay niya ay isda ang nasa loo n'on. Kumibit-balikat siya. Umagang-umaga'y mukha agad nito ang bubungad sa kanya. Kahit anong gawin niyang paraan ay di siya pinapayagan ng tadhana na walain ito sa buhay niya. Pasalamat ito dahil may amnesia kundi binulyawan at binugbug na niya. "Good morning!" bati nito. "Nag-jogging lang ako, nakalibre ng isda pa. Para sa inyong dalawa ito ni Antoine." She gritted her teeth. "Sigurado kang binigay sa'yo ng libre, di mo ninakaw?" Naatat siyang alipustahin ito. Nangigigil siyang isubsob ang mukha ng lalaking minsan niyang minahal. Napalis ang ngiti nito at pinalitan ng makulimlim na ekspresyon. "Hindi magnanakaw. Masamang magbintang ng tao, alaahanin mo. Ang totoo, may nakilala akong ilang mababait na mangingisda at binigyan nila ako ng mga sariwang isda," katwiran nito, may lungkot sa tono. Tinaas-baba niya ang tingin pero wal

Kanina pa naaasar si Sandra dahil sinusundan siya ni Raffaelo. Naiinis siya makita ito palagi saka di niya inaasahan na magtatrabaho rin ito sa resort na pinagtratrabahuhan niya.Padarag s’yang naglalakad e sa kanilang bahay. Hindi niya alam ang gagawin ngayon sadyang pang-akit ang binata este ang kanyang asawa. Kung hindi lang ito amnesia malamang ay pinatapon niya na sa malayong lugar. “ Ang bilis mo naman maglakad. Nalilito tuloy ako kung babae ka ba o lalaki,” natatawa nitong wika. Ginulong niya ang mga mata piniling balewalain. “Marami pa akong gawain sa bahay, hindi mo ko kagaya na puro upo lang ang ginagawa,”pambabara niya na may halong sumbat. Huling-huli ng tenga niya ang pagsinghap nito. “Pwede naman kitang tulungan kaso mabilis mo namang matatapos ang gawain mo.” Huminto siya para titigan ito ng deretso sa mga mata. Kumislot ito at medyo nagulat sa ginawa niya. Pinalitan niya ng nakakamatay na lason ang bawat tititg niya. Napalinok ito, tatlong beses yata. "Wala k

“Ah, ginagawan mo pa ng kasalanan ang kabit mo para pagtakpan ang kasamaan mo,” sarkastiko niyang wika. Hindi ito sumagot. Unti-unting nadudulas ang kamay sa pagkakahawak sa damit niya. Aalisin na sana siya pero biglang hinablot nito ang palapulsuhan niya. “Wala akong kabit, Sandra. She set me up. That evil woman,” he uttered it loud and clear. Muling bumilis ang tibok ng puso niya. Hindi siya makapaniwala sa narinig pero maaaring nagsisinungaling lamang ito. “Bitawan mo ko!” Pumiglas siya kaso lalong humihigpit ang hawak nito. Magiging pasa ‘yan bukas kapag hindi niya aawatin ang kamay nito. “Bitawan mo ko sabi.” “Ikaw lang ang mahal ko at natatakot akong mawala ka. Bumalik ka na sa—” “Stop it! Ayoko ng marinig ang mga paliwanag mo dahil sinugatan mo na ang puso ko. Tama na. Umalis ka na. Huwag ka na magpapakita ulit.” Dumaloy ang malulusog at mainit niyang mga luha. Lasing ito at malamang makakalimutan din nito bukas pero hindi niya mapigilang ipakawala ang nilikom niyang sar