บทที่ 10 เก็บอารมณ์ไม่อยู่

@คฤหาสน์ตระกูลเทวาศิริโชติ

ร่างกำยำสมบูรณ์แบบของนักรบเดินเข้ามาในเรือนกระจกที่มีดอกไม้นานาพันธุ์อยู่มากมายหลายชนิดภายในคฤหาสน์ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาแต่ทว่าดวงตาคมกริบกลับมีแววตาที่ดุดันน่าเกรงขาม นักรบมาตามที่ลูกน้องคนสนิทโทรมารายงานก่อนหน้านี้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่คฤหาสน์ ชายหนุ่มจึงรีบออกจากบริษัทและตรงดิ่งกลับมาที่บ้านของตัวเองทันที

“มันอยู่ด้วยกันดีๆ ไม่ได้เลยหรือไงณิชา!” เสียงบิดาของนักรบเอะอะโวยวายเสียงดังลั่นเรือนกระจกออกมาทำให้นักรบรีบสาวเท้าเดินไปตามเสียงอย่างรวดเร็ว นักรบได้ยินดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปหาต้นตอของเสียงทันที 

น่านฟ้ากำลังยืนประคองธิดาภรรยาคนใหม่ของตัวเองที่มือของเจ้าหล่อนมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา ใบหน้าของหญิงเต็มไปด้วยคราบน้ำตาดูน่าสงสาร ส่วนณิชาก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อหน้าตาตื่นตระหนกอยู่ตรงข้ามสามีกับภรรยาคนใหม่

“หยุดนะ!” นักรบตะโกนออกมาเสียงดังลั่นทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหันขวับมามองนักรบ

“นักรบ..ไม่ได้ทำงานเหรอลูก” ณิชาเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา นักรบก้าวเดินมายืนเคียงข้างมารดาทันทีเพื่อไม่ให้ณิชารู้สึกว่าตัวเองกำลังต่อสู้กับสองคนนี้อย่างโดดเดี่ยว

 “คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ผม” นักรบไม่ได้ตอบกลับอะไรมารดาแต่เขากลับมองจ้องเข้าไปในดวงตาน่านฟ้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อบิดาของตัวเองพร้อมกับกดเสียงต่ำใส่น่านฟ้า

“ก็ดูแม่แกทำตัวสิ ทำร้ายร่างกายคนอื่นแบบนี้มันสมควรไหม” น่านฟ้าที่กำลังโอบประคองร่างภรรยาคนใหม่ที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ตอบกลับลูกชายเสียงดัง

“มันเกิดอะไรขึ้นแม่” นักรบหันไปเอ่ยถามณิชาที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา

“แม่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะนักรบ ผู้หญิงคนนี้เข้ามาแย่งกรรไกรไปจากมือแม่เอง” ณิชาตอบกลับไปตามความจริงเพราะก่อนหน้านี้เธอกำลังจะตัดดอกกุหลาบในเรือนกระจกไปจัดใส่แจกัน แต่อยู่ดีๆ ภรรยาของสามีเธอก็เดินเข้ามาและพูดกับเธอว่าอยากจะลองทำ จากนั้นเจ้าหล่อนก็มาดึงกรรไกรไปจากมือของเธอทำให้คมของกรรไกรบาดมือธิดา ถึงแม้มันจะไม่ได้ดูลึกอะไรมากมายนักแต่ธิดาก็ร้องห่มร้องไห้เสียงดังจนน่านฟ้าตามมาดู

โดยปกติแล้วณิชามักจะปลีกตัวออกมาอยู่ในเรือนกระจกคนเดียวโดยไม่ให้คนรับใช้ตามเข้ามาด้วยเลยแม้แต่คนเดียวเพราะเธอต้องการที่จะใช้เวลาส่วนตัวเพลิดเพลินไปกับการอยู่กับดอกไม้ที่เธอรักเป็นชีวิตจิตใจ

“โกหก! ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเธอจงใจทำร้ายเมียของฉัน” น่านฟ้าตะคอกใส่ณิชาเสียงดัง

“หยุด!!” นักรบจึงตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวมากกว่าเดิม

“ถ้าผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้านแล้วมันวุ่นวายมากก็เอาออกไปสะ” นักรบเอ่ยต่อ

“ฝันไปเถอะ ฉันไม่ยอมหรอก” 

“ถ้าคุณยังอยากให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่นี้ต่อก็เตือนคนของคุณด้วยว่าอย่ามาเข้าใกล้แม่ของผม ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน” นักรบกดเสียงต่ำแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นจนน่านฟ้าสัมผัสได้ว่าครั้งนี้นักรบเอาจริง

“นี่เมียฉันเจ็บตัวอยู่นะ” น่านฟ้าน้ำเสียงอ่อนยวบลงไปเล็กน้อย

“หาเรื่องทำให้ตัวเองเจ็บตัวละสิไม่ว่า”

“นักรบ!!” บิดาตะคอกใส่ลูกชายอีกครั้ง

“อะไร!!” นักรบสวนกลับไปทันทีเพราะเขาเองก็เริ่มควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่แล้วเหมือนกัน

“ผมว่าคุณควรรีบพาเมียของคุณไปหาหมอดีกว่านะก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะเลือดหมดตัวตายก่อน” นักรบกัดฟันกรอดพลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น

“กลับมาเรามีเรื่องต้องคุยกัน” น่านฟ้าหันมาจ้องตาณิชาพร้อมกับบอกกล่าวเธออย่างคาดโทษ

“มีอะไรก็มาคุยกับผมเลย” นักรบตอบกลับไปแทนมารดา

“ไปเถอะธิดา ผมพาไปโรงพยาบาลนะ” น่านฟ้าจึงหันมาเอ่ยกับธิดาพร้อมกับประคองเธอเดินออกไปจากเรือนกระจกอย่างช้าๆ

หลังจากที่น่านฟ้ากับธิดาเดินออกไปจากเรือนกระจกแล้ว น้ำตาของณิชาก็ค่อยๆ รินไหลออกมาอาบสองแก้มช้าๆ อย่างห้ามไม่ได้ ณิชาพยายามเบี่ยงหน้าหนีไม่ให้ลูกชายเห็นน้ำตาของเธอแต่ก็ไม่สามารถมีอะไรเล็ดลอดสายตาของชายหนุ่มไปได้ง่ายๆ

นักรบปรายตามองมารดาก็พบว่าแม่ของตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ นั่นยิ่งทำให้นักรบรู้สึกแย่เอามากๆ เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าถึงขนาดที่ว่าเขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรมารดาของตัวเองได้เลยหรือ

“โธ่เว้ย!!” เสียงทุ้มทรงพลังสบถออกมาเสียงดังด้วยความคับแค้นในใจ 

ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาสะบัดเรือนผมหนาพร้อมกับขยี้มันแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์ นักรบเดินวนไปมารอบๆ เรือนกระจกก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่ณิชาไม่คาดขึ้นขึ้นมา

พลัก! เคร้ง!!

มือหนากำแน่นจนเห็นเส้นเลือดนูนที่หลังมือ นักรบต่อยเข้าไปที่กำแพงเรือนกระจกใกล้ๆ ตัวของชายหนุ่มอย่างรุนแรงและตามมาด้วยเสียงกระจกแตกเสียงดังลั่น ถึงแม้ว่ากระจกจะมีความทนทานและหนามากสักแค่ไหนแต่ด้วยแรงมหาศาลของชายหนุ่มที่ความอดทนขาดผึงลงไปจึงทำให้กระจกบานที่ชายหนุ่มออกแรงต่อยเข้าไปอย่างจังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ 

“กรี๊ดดด! นักรบ! นักรบลูก!” ณิชาตกใจไปชั่วครู่ เธอรีบก้าวเดินมายังร่างกำยำของลูกสาวที่ยืนหายใจแรงอยู่ด้วยความเดือดดาล เธอมองไปที่หลังมือแกร่งของลูกชายที่เริ่มมีเลือดไหลออกมาเนื่องจากโดนเศษแก้วที่แตกละเอียดอยู่บาดเข้าที่หลังมือ

“ผมเกลียดเขา! แม่ได้ยินไหมว่าผมเกลียดพ่อ!” นักรบไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาเผลอตะโกนใส่มารดาเสียงดังลั่นก่อนที่เขาจะก้าวยาวๆ เดินออกไปจากเรือนกระจกอย่างรวดเร็วโดยที่มือหนาก็ยังคงมีเลือดไหลออกมาอยู่เป็นจำนวนมาก

“ฮึกๆ แม่ขอโทษนะนักรบ ฮึก” ณิชายืนตัวแข็งทื่อได้แต่ปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาเหมือนดั่งสายน้ำ เธอรู้สึกสงสารและเป็นห่วงลูกชายจับใจแต่คนดื้อรั้นอย่างนักรบคงจะไม่ยอมให้ใครเข้าไปวุ่นวายกับเขาได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน 

ณิชาเดินมาที่โต๊ะไม้ที่มีโทรศัพท์เครื่องหรูของเธอวางอยู่ เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาคนที่เธอไว้ใจมากที่สุดทันที ในระหว่างที่กำลังรอให้ปลายทางรับสายอยู่เธอก็ยกหลังมือขึ้นมาปาดออกจากแก้มเนียนทั้งสองข้างอย่างลวกๆ รอไม่นานปลายสายก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว

“จอมใจ ป้าขอโทษนะแต่พอดีว่า..ป้ามีเรื่องรบกวนหนูอีกแล้ว”