บทที่ 11 อยู่กับฉันก่อน

ร่างแบบบางของจอมใจยืนหอบหายใจออกแรงด้วยความเหนื่อยล้าอยู่หน้าประตูห้องเพนท์เฮาส์ของนักรบ หลังจากที่เธอวางสายจากคุณป้าเธอก็รีบโทรหาภูผาคนสนิทของเจ้านายเพื่อถามภูผาว่านักรบอยู่ที่ไหนทันที

จอมใจทิ้งงานทุกอย่างที่กำลังทำอยู่รีบตรงดิ่งมาหานักรบที่เพนท์เฮาส์อย่างรวดเร็ว หญิงสาวยืนชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปกดปุ่มที่อยู่ข้างๆ หน้าจอคอมพิวเตอร์เล็กๆ ตรงประตูพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ท่านประธาน ฉันเองค่ะเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” 

จอมใจไม่ได้รับการตอบกลับใดๆ ออกมาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กเลยสักนิด เธอจึงกดปุ่มเล็กๆ พลางเอ่ยออกไปอีกครั้งหนึ่ง

“เปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” 

หญิงสาวยืนนิ่งรออยู่ไม่นานสักเท่าไหร่ ประตูบานใหญ่ตรงหน้าของเธอก็ค่อยๆ แง้มเปิดออกอย่างช้าๆพร้อมกับร่างกำยำเสื้อผ้าหลุดลุ่ยปรากฏอยู่ตรงหน้าของจอมใจ

“ท่านประธาน” เสียงหวานพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่ม ดวงตากลมโตกวาดสายตาสำรวจร่างกายของนักรบก็พบว่ามือขวาของชายหนุ่มกำลังมีเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก

“มาทำไม” นักรบเอ่ยถามเสียงแข็งกร้าว

“ขอฉันเข้าไปในห้องหน่อยได้ไหมคะ” เสียงหวานตอบกลับอย่างนุ่มนวล

นักรบไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไปแต่ทว่าชายหนุ่มกลับหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องเหมือนเป็นการบอกเป็นนัยๆ ว่าอนุญาตเธอแล้ว จอมใจจึงเดินตามเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ 

“มานั่งลงก่อนค่ะเดี๋ยวฉันทำแผลให้” เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้อง”

“ถ้าไม่ทำแผลงั้นขอฉันเช็ดแผลให้แล้วกันนะคะท่านประธาน” 

เมื่อเห็นว่าเจ้านายไม่ได้มีการคัดค้าน จอมใจจึงเดินไปในห้องครัวของชายหนุ่มเพื่อหยิบกะละมังใส่น้ำกับผ้าขาวผืนเล็กมาเช็ดแผลให้ชายหนุ่ม

จอมใจได้ของที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว เธอจึงถือกะละมังที่ใส่น้ำเปล่ากับผ้าผืนสีขาวสะอาดตาเดินมาย่อตัวนั่งลงข้างๆ นักรบบนโซฟาใหญ่กลางห้อง 

หญิงสาววางกะละมังไว้บนโต๊ะตรงหน้าของพวกเขา มือบางเอื้อมไปบิดผ้าขาวในกะละมังน้ำให้หมาดๆ ก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้นมาเพื่อขออนุญาตเจ้านาย

“ขออนุญาตค่ะ” 

จอมใจถือวิสาสะจับมือนักรบขึ้นมาและเอาผ้าที่ชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดคราบเลือดออกจากแผลอย่างเบามือที่สุด หญิงสาวตั้งอกตั้งใจเช็ดคราบเลือดอย่างเบามือ ส่วนนักรบก็ปรายตามองร่างบางอยู่เป็นระยะโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“มันลึกมากเลย ไปโรงพยาบาลเถอะนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นในระหว่างที่เธอกำลังเช็ดเลือดออกจากหลังมือให้ชายหนุ่มอยู่

“ไม่ไป” เสียงทุ้มตอบกลับสั้นๆ

“งั้นเดี๋ยวฉันลงไปซื้อยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบมาไว้ให้แล้วจะกลับไปทำงานต่อ ช่วงเย็นฉันจะกลับมาอีกรอบนะคะ” 

จอมใจเช็ดคราบเลือดออกจนหมด เธอวางผ้าขาวใส่ไว้ในกะละมังเตรียมจะยกไปเก็บในห้องครัวแต่ทว่ามือหนาก็เอื้อมมาจับข้อมือเรียวเล็กเอาไว้เสียก่อน

“จอมใจ” นักรบเอ่ยเรียกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ทะ..ท่านประธาน” หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ดวงตากลมโตมองไปที่มือหนาพร้อมกับเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงด้วยความอึดอัดใจ

“อยู่กับฉันก่อนได้ไหม” 

ประโยคต่อมาทำให้จอมใจเหมือนต้องมนต์สะกดไปชั่วขณะ ใบหน้าหล่อเหลาหันมาสบตากับดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด

“แต่ฉันต้องกลับไปทำงานนะคะ” เสียงหวานตอบกลับไปอย่างสั่นเครือ

“เดี๋ยวให้ภูผาเอางานมาให้ทำที่นี่” 

“แต่ว่า..”

“ฉันขอร้อง” เป็นครั้งที่นักรบเอ่ยขอร้องใครแบบนี้ในชีวิต เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองพูดอะไรออกไปเขารู้แค่ว่าตอนนี้เขาต้องการให้จอมใจอยู่ข้างๆ เขาแค่นั้น

“เอ่ออ งั้นก็ได้ค่ะ” จอมใจคิดว่าเจ้านายอาจจะมีเรื่องที่หนักใจเอามากๆ ไม่งั้นเขาคงไม่พูดจาแบบนี้กับเธอหรอก 

“แต่ว่าท่านประธานต้องให้ฉันทำแผลให้ก่อนนะคะ” หญิงสาวเอ่ยต่อ

“อือ” 

“กล่องอุปกรณ์ทำแผลอยู่ตรงไหนคะ”

นักรบไม่ได้ตอบกลับอะไร เขาปล่อยข้อมือเรียวเล็กออกจากการเกาะกุม ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปยังหน้าทีวีและเปิดตู้ข้างทีวีหยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าจอมใจ 

หญิงสาวเปิดกล่องอุปกรณ์ทำแผลหยิบของต่างๆ ออกมาวางไว้บนโต๊ะ เธอจับมือขวาของนักรบขึ้นมาก่อนที่เธอจะค่อยๆ ทำแผลให้กับชายหนุ่มอย่างเบามือที่สุด

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จอมใจยังคงก้มหน้าก้มตาทำแผลให้นักรบอย่างตั้งใจ ถึงแม้ใจดวงน้อยของเธอจะเต้นรัวมากแค่ไหนแต่เธอก็ต้องพยายามทำตัวปกติราวกับว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไร

นักรบล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทด้วยมือเพียงมือเดียวเพราะอีกข้างหนึ่งมีหญิงสาวร่างอวบอิ่มกำลังวุ่นวายกับการทำแผลที่มือให้เขาอยู่ มือหนากดโทรศัพท์พิมพ์ข้อความหาใครบางคนอยู่ชั่วครู่ จากนั้นนักรบก็วางโทรศัพท์ลงไว้บนโต๊ะตรงหน้าทันที

“ฉันลงไปซื้อยามาให้ก่อนนะคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอพันแผลที่มือให้ชายหนุ่มเสร็จสรรพ

“ไม่ต้อง ฉันส่งข้อความไปหาภูผาแล้ว” เสียงทุ้มทรงพลังตอบกลับไป

“ค่ะ” 

จอมใจเก็บอุปกรณ์เข้ากล่องไว้เหมือนเดิม เธอเดินเอากล่องอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บไว้ที่เดิมพลางครุ่นคิดหาอะไรทำระหว่างรองานของเธอจากภูผาเพราะเธอไม่อยากอยู่ว่างๆ ให้สถานการณ์ระหว่างเธอกับนักรบต้องอึดอัดใจต่อกัน

“ฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ” จอมใจเอ่ยถาม

“อือ”

สิ้นเสียงของนักรบ จอมใจก็รีบเดินตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตมองตัวเองในกระจกที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย อีกทั้งใจดวงน้อยยังเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เธอไม่เคยเห็นนักรบเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้งเธอไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มไปเจอกับเรื่องอะไรมาแต่มันคงทำให้ชายหนุ่มเครียดและหนักใจมาก

จอมใจหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่สักพักใหญ่ๆ หลังจากนั้นหญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่เธอนึกขึ้นได้พอดีว่ามารดาของตัวเองมานอนที่ห้องพักของเธอด้วย เธอจึงจะต้องโทรไปบอกมารดาเสียก่อนเพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วง

หญิงสาวย่างกรายมาตรงทางเดิน เธอหามุมที่ไกลจากห้องโถงใหญ่เพื่อที่จะไม่ให้เสียงของเธอไปรบกวนเจ้านาย เมื่อจอมใจได้มุมที่เหมาะสมกับการคุยโทรศัพท์แล้วเธอก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหามารดาของตัวเอง ซึ่งรอไม่นานสักเท่าไหร่จารวีก็รับสายอย่างรวดเร็ว

“แม่ หนูน่าจะกลับดึกนะแม่กินข้าวนอนก่อนได้เลยนะ” 

‘เดี๋ยววันนี้แม่กลับบ้านแล้วนะลูก’ จารวีตอบกลับมา

“แม่แน่ใจใช่ไหม”

‘จ้ะ’

“งั้นมีอะไรแม่ก็โทรมาหาหนูได้ตลอดเลยนะจ๊ะ”

‘ได้จ้าลูก’

“แค่นี้นะจ๊ะแม่”

‘จ้า’ สิ้นเสียงของจารวี จอมใจก็กดวางสายทันที 

หลังจากพูดคุยโทรศัพท์กับมารดาเสร็จเรียบร้อย จอมใจก็เก็บโทรศัพท์และเดินกลับมาที่ห้องโถงใหญ่ทันที ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นักรบเดินกลับเข้ามาในห้องพอดีนักรบเดินไปเอาข้าวของของจอมใจและยาจากคนสนิทตรงหน้าประตูห้องมา 

เมื่อจอมใจเห็นแล็บท็อปกับแฟ้มเอกสารของตัวเองในวงแขนแกร่ง หญิงสาวรีบเดินไปคว้าข้าวของตัวเองจากชายหนุ่มมาอย่างรวดเร็ว เธอค่อนข้างที่จะเกรงใจเจ้านายเอามากๆจึงไม่อยากรบกวนนักรบนานๆ

“นั่งทำงานตรงนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับมือหนาชี้ไปตรงโต๊ะภายในห้องโถง

“ค่ะ” จอมใจพยักหน้าให้ชายหนุ่มหนึ่งครั้ง จากนั้นเธอก็เดินไปตรงโต๊ะที่ชายหนุ่มชี้ไปทันที จอมใจวางของลงบนโต๊ะก่อนที่เธอจะนั่งลงและเปิดแล็บท็อปขึ้นมาเพื่อทำงานที่ค้างคาอยู่อย่างรวดเร็ว

นักรบเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง เขาหยิบยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบที่ฝากภูผาซื้อขึ้นมากินและดื่มน้ำตามเข้าไป ดวงตาคมกริบปรายตามองแผ่นหลังแบบบางอยู่สักพัก จนกระทั่งชายหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงความหนักอึ้งของเปลือกตาเขาจึงเอนกายนอนลงไปบนโซฟา ซึ่งเวลาผ่านไปไม่นานนักรบก็หลับใหลลงไปอย่างง่ายดาย

จอมใจนั่งทำงานอย่างตั้งใจจนไม่ได้สนใจรอบข้างเลยสักนิดเพราะเธอมักจะเห็นงานมาก่อนทุกเรื่องและเป็นอันดับหนึ่งเสมอ 

เวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จนถึงห้าโมงเย็นของวันจอมใจก็ทำงานเสร็จพอดี เธอบิดกายเล็กน้อยด้วยความเมื่อยล้าจากการนั่งทำงานเป็นเวลานานๆ หญิงสาวหันมาหาเจ้านายก็พบว่าชายหนุ่มกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา

มือบางปิดแท็บเล็ตลงและเก็บข้าวของของตัวเองขึ้นมาไว้บนวงแขนเรียวเล็ก จอมใจลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานก้าวเดินไปยังโซฟาตัวใหญ่ที่นักรบนอนหลับอยู่ หญิงสาววางของลงบนโต๊ะตรงโซฟาก่อนที่เธอจะเอ่ยเรียกนักรบอย่างน้ำเสียงแผ่วเบา

“ท่านประธานค่ะ ฉันเสร็จงานแล้วค่ะ” 

สิ้นเสียงของจอมใจ นักรบก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพราะปกติแล้วชายหนุ่มก็ไม่ได้เป็นคนที่ตื่นยากถึงขนาดที่ว่ามีคนมาเรียกมาปลุกแล้วจะไม่ตื่น

“จะกินอะไรไหมคะ ฉันจะทำไว้ให้ก่อนจะกลับค่ะ” จอมใจพูดต่อ

“ไม่” นักรบตอบกลับสั้นๆ

“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” 

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตอบกลับอะไร มือหนาก็เอื้อมไปคว้าข้อมือเรียวเล็กพร้อมกับออกแรงดึงรั้งร่างเล็กให้ทรุดตัวนอนลงบนร่างกำยำ

“กรี๊ดดด! ท่านประธาน” จอมใจไม่ทันได้ตั้งตัว เธอร้องขึ้นมาด้วยความตื่นตกใจ

“ขอฉันอยู่แบบนี้สักพักได้ไหม” นักรบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองคนแทบจะชนกันจนพวกเขารับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดใส่ใบหน้าของกันและกัน

“คือ..” หญิงสาวไม่รู้จะตอบกลับชายหนุ่มอย่างไรดี

“ขอร้องละจอมใจ” นักรบจึงเอ่ยย้ำขึ้นมาอีกครั้ง

“คะ..ค่ะ”

สิ้นเสียงของหญิงสาว นักรบก็กระชับวงแขนแกร่งกอดรัดร่างเล็กที่อยู่บนร่างกายกำยำของเขาเอาไว้แน่น มือหนากดหัวของหญิงสาวให้ใบหน้าหวานซบลงบนอกแกร่งพร้อมกับดวงตาคมกริบค่อยๆ ปิดลงเหมือนเดิม 

ใจดวงน้อยเต้นโครมครามขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้แนบชิดกับชายหนุ่มมากขนาดนี้ ความทรงจำในวันนั้นที่เธอกับเขาแนบชิดกันมากกว่านี้ฉายซ้ำวนกลับเข้ามาในหัวของเธอทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความเขินอาย 

นักรบได้ยินเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงจนผิดปกติของหญิงสาวแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะไม่อยากทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจไปมากกว่านี้

มือหนาลูบเรือนผมสีน้ำตาลของจอมใจเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบประโลมหญิงสาว

“ขอนอนก่อน” เสียงทุ้มมีเสน่ห์เอ่ยขึ้นมาอย่างราบเรียบ

จอมใจนอนตัวเกร็งอยู่บนร่างกำยำสมบูรณ์ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยขึ้นมาปะทะจมูกของหญิงสาวทำให้เธอเผลอสูดดมกลิ่นหอมน่าหลงใหลอย่างลืมตัว ส่วนชายหนุ่มที่สภาพร่างกายและจิตใจอ่อนแอเมื่อได้ที่พักพิงเขาก็หลับลงไปอีกครั้งอย่างง่ายดาย 

หญิงสาวได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของชายหนุ่ม เธอจึงรับรู้ได้ทันทีว่านักรบได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวผ่อนคลายลงไปเล็กน้อยเธอค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ กลิ่นหอมจากร่างกำยำทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

จอมใจนอนหลับตาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่บรรยากาศและความเงียบสงบภายในห้องจะทำให้เธอหลับลงตามนักรบไปในเวลาต่อมา…