Semua Bab บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: Bab 101 - Bab 110

“คงตามใจลูกน่าดูสินะ”“ใช่ ลูกสาวคนเดียว ทั้งรักทั้งตามใจเลยแหละ”“ขอบใจมากนะแพรวที่ช่วยฉัน”“ไม่เป็นไร เพื่อนกันไม่ช่วยกันได้ยังไงล่ะ เอาไว้ฉันจะคิดค่าตอบแทนเป็นเพื่อนหนุ่มของเธอ” แพรวพรรณยักคิ้วทะเล้นให้เพื่อน“แล้วเธอจะกลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ล่ะ”“คงอาทิตย์หน้า แต่ฉันไม่อยู่เธอต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะลูกแพร ตัวผอมเป็นไม้เสียบผีแล้วเห็นไหม กินให้มันเยอะ ๆ แล้วก็พักผ่อนมาก ๆ หลานของฉันจะได้แข็งแรง เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปฝากท้องกับเพื่อนที่เป็นหมออยู่ที่ขอนแก่นนี่ซะเลยก่อนที่ฉันจะกลับ ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ”แพรพลอยมองเพื่อนด้วยความรู้สึกซึ้งน้ำใจ พร้อมยื่นมือออกไปกอดเพื่อนไว้แน่นนานครู่ใหญ่จึงดันตัวออกและส่งยิ้มบาง ๆ ให้“ขอบใจมากนะแพรว”เช้าวันถัดมาบิดาของแพรวพรรณพาเธอมาทำความรู้จักกับเจ้าของสวนยางธนากรกับบุตรสาวของเขาที่ชื่อรัตติกาล หรือคุณรักเด็กสาววัยสิบแปดปีที่มีท่าทางเป็นมิตร เพียงพบกันวันแรกเด็กสาวก็ดูจะสนิทกับเธอได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาคมของคุณธนากรที่จ้องมองเธออย่างชื่นชมไม่มีท่าทางที่จะใช้สายตาลวนลามทำให้แพรพลอยรู้สึกสบายใจ“รักดีใจมากเลยค่ะที่พี่ลูกแพรยอมรับงานนี้” รัตติกาลกอดแขนด

“ยายรัก” เสียงบิดาที่เรียกใกล้ ๆ ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว“อุ๊ย!...คุณพ่อ ตกใจหมดเลยค่ะ”“ฝันหวานอะไรอยู่ล่ะฮึ ถึงตกใจสุดตัวแบบนี้” ธนากรวางมือบนศีรษะบุตรสาว ยีผมของเธอเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยถามน้ำเสียงเอ็นดู“เจ้าชายในฝันค่ะพ่อ รักยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนน่ามองเท่าเขามาก่อนเลย”“ขนาดนั้นทีเดียว...ไหน คนไหน พ่อชักจะอยากเห็นหน้าซะแล้วสิ” ธนากรยกคิ้วมองรัตติกาลขำ ๆ“นั่นไงคะพ่อ คนที่หล่อ ๆ ใส่สูทสีเข้มนั่นยังไงคะ”“อ๋อ...ที่นั่งคุยกับมิสเตอร์ลีนั่นสินะ” ธนากรพยักหน้าหงึก ๆ เมื่อเอี้ยวตัวมองตามมือที่ชี้ไปทางสองหนุ่มต่างวัย“ค่ะ พ่อรู้จักเขาไหมคะ รักอยากรู้จักเขา พ่อพารักไปแนะนำหน่อยได้ไหม”“นี่ยายรัก เราเป็นสาวเป็นนาง ทำอะไรอย่าให้มันนอกหน้านักได้ไหม” ธนากรส่ายศีรษะพลางเอ่ยเสียงระอา“โธ่...พ่อขา ก็แค่รู้จักไม่ใช่ไปขอความรักกับเขาเสียหน่อย นะคะ” รัตติกาลอ้อน“เขาไม่มองเด็กอย่างเราหรอก อายุห่างกันเป็นสิบปีแบบนี้” ธนากรเอ่ยกลั้วหัวเราะ“แหมพ่อขา ลูกสาวพ่อนะเป็นสาวเต็มตัวแล้วนะคะ แล้วก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เสียหน่อย ทีพ่อยังมองพี่ลูกแพรเลย ทั้งที่พี่ลูกแพรก็เด็กกว่าพ่อเกือบสิบปีเหมือนกันนั่นแหละ” รัตต

“พี่ลูกแพรขา เดี๋ยวรักไปเป็นเพื่อนนะคะ วันนี้หมอนัดใช่ไหมคะ” รัตติกาลเกาะแขนแพรพลอยพร้อมกับส่งยิ้มให้“คุณรักว่างเหรอคะวันนี้ถึงจะไปเป็นเพื่อนพี่”“ว่างค่ะ รักจะแวะไปคุยกับพี่หมอด้วยค่ะ” รัตติกาลหมายถึงเพื่อนรุ่นพี่ที่เป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลและก็เป็นแพทย์คนเดียวกับที่แพรวพรรณพาแพรพลอยมาฝากท้องนั้นเอง“จ้ะ”แพรพลอยมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของรัตติกาลอย่างเอ็นดูพลางคิดเปรียบเทียบเด็กสาวกับน้องสาวของตน หากแพรจันทร์น่ารักเหมือนรัตติกาล พวกเธอทั้งสองคนคงเป็นพี่น้องที่รักและคอยดูแลเอาใจใส่กันได้ และวันนี้เธอคงไม่ต้องมาอยู่ไกลถึงที่นี่และเธอก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้แพรจันทร์มีชีวิตเช่นไรรัตติกาลเป็นเด็กสาวที่กำลังอยู่ในวัยสดใส อยู่ในวงล้อมของความรัก ไม่ต้องพบเรื่องราวร้ายกาจจากโลกภายนอกเหมือนอย่างที่เธอเคยเผชิญ ในวันที่ชีวิตสดใสของเธอต้องเปลี่ยนไปตลอดกาลเพราะน้ำมืออสิรวิส ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของเธอ ทำให้เธอซาบซึ้งถึงความรู้สึกเกลียดชัง แค่คิดถึงเขาหัวใจเธอยังจำได้ถึงความเจ็บปวด แพรพลอยถอนใจยาวและพยายามสลัดความรู้สึกเจ็บหน่วงนี้ทิ้งก่อนเดินตามรัตติกาลที่ตามประคองเธอไม่ห่าง และกว่าจะกลับถึงบ้านก็กินเวล

หลังจากสองพ่อลูกลับสายตา ฝ่ามือร้อนของอสิรวิสก็ตวัดเอวของ แพรพลอยดึงเข้าชิดตัวทันทีเพราะเขายืนอยู่ใกล้เธอด้วยความจงใจ“เอ๊ะ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”“ทำไมต้องหนีผมมาด้วยลูกแพร ผมคิดถึงคุณรู้ไหม”“ปล่อย...” เธอพยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่รัดแน่นจากด้านหลัง“ไม่ปล่อย ผมไม่มีทางปล่อยให้ลูกเมียผมอยู่ไกลแบบนี้แน่” ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนแก้มนุ่มของเธอจนเกิดเสียงดังหลายรอบ“เอ๊ะ...อย่ามารุ่มร่ามกันฉันนะ ปล่อยฉันได้ยินไหม”“ได้ยินสิเมียจ๋า แต่ไม่ปล่อย”“อุ๊ย!”เธอร้องด้วยความตกใจแต่มือเรียวรีบตวัดโอบรัดรอบลำคอของเขาไว้ทันทีเมื่ออยู่ดี ๆ เขาก็อุ้มเธอขึ้นทั้งตัวพร้อมกับก้าวยาว ๆ พาเธอเดินขึ้นไปชั้นบนหน้าตาเฉย ดวงตากลมเบิกกว้างพร้อมกับเหลือบมองรอบ ๆ หวังจะขอความช่วยเหลือจากแม่บ้านสักคนที่อาจจะเดินผ่านมา“ถ้าอยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเราก็ร้องเลย ผมไม่แคร์อยู่แล้ว”“จะบ้าหรือไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”“ไม่...ห้องคุณห้องไหน”“ไม่นะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เธอส่งสายตาข่มขู่พร้อมกับกล่าวเสียงดุ“ห้องไหน”“ฉันไม่บอก”“ถ้าอย่างนั้นผมจะหาเอง” เขายกหัวคิ้วพร้อมกับก้าวเดินตรงไปข้างหน้า“ปล่อยนะ”“อย่าดื้อนะลูกแพร”

“คุณ!...”“ถ้าคุณไม่อยากให้ผมวุ่นวายกับเด็กคนนั้น คุณก็ต้องกลับไปกับผม”ข้อเสนอของเขาทำให้เธอพูดไม่ออก ทำไมเขาถึงเป็นคนบ้าอำนาจ เผด็จการได้ขนาดนี้ ไม่ว่าจะเลือกอะไรเธอก็คงไม่มีทางหนีพ้นมือเขาไปได้อย่างแน่ถ้าเขาไม่ต้องการที่จะปล่อยเธอไปคำบอกรักที่เขาเพิ่งเอ่ยกับเธอนั่นคงเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้บีบบังคับเธอกลับไปเท่านั้น และเหตุผลก็เป็นเพราะในท้องของเธอ ไม่ใช่ว่ารักเธออย่างที่เขาพร่ำคำหวานกรอกหูเธอเมื่อสักครู่แน่ ๆ“ผมรู้ว่าคุณรักเด็กนั่น และถ้าคุณจะอยู่ที่นี่ให้ได้ ผมก็จะทำทุกทางให้ได้เข้ามาอยู่ใกล้ ๆ คุณกับลูก ถึงแม้จะต้องใช้รัตติกาลเป็นเครื่องมือก็ตาม”เขาท้าทายพร้อมกับจ้องตาเธอนิ่ง ใบหน้าหวานซีดเผือดพร้อมกับแววตาลังเล“คุณคงอยากได้ตัวคุณรักอยู่แล้วสิ ไม่ต้องเอาฉันมาเป็นข้ออ้าง” เสียงหวานเข้มขึ้นพร้อมดวงตาเกรี้ยวกราด“เปล่าเลย...คนที่ผมอยากได้มีเพียงคุณเท่านั้น เด็กนั่นไม่เคยอยู่ในสายตาของผม แต่ถ้ามันจะทำให้ผมได้คุณคืนมา ผมก็พร้อมจะทำทุกทาง”“คุณ...คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ” เธอเข่นเขี้ยวใส่เขา“นั่นอยู่ที่คุณเป็นคนตัดสินลูกแพร เลือกเอา ถ้าคุณไปกับผม เด็กคนนั้นก็ปลอดภัย แต่ถ้าไม่...”“