All Chapters of บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: Chapter 81 - Chapter 90

แม้จะมั่นใจว่าความคิดของแพรพลอยสวนทางกับการกระทำของแฝดคนน้องของเธอ แต่อัศวินก็เลือกที่จะตอบรับเพียงเท่านั้น เพราะถึงอย่างไรพวกเธอทั้งคู่ก็เป็นพี่น้องกัน แพรพลอยกับแพรจันทร์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในความรู้สึกของเขาจากการที่กลับมานั่งพินิจพิจารณาแพรพลอยให้ระเอียดอีกครั้งในวันนี้ เธอกับน้องต่างกันทั้งบุคลิกท่าทางและนิสัย แววตาของแพรพลอยนิ่งสงบ ดูจริงใจ ใบหน้าหวานเรียบเป็นนิจ รอยยิ้มมีเพียงที่มุมริมฝีปาก ท่าทางไว้ตัวไม่ให้ความสนิทสนมกับใครง่าย ๆ ในขณะที่แพรจันทร์ที่เขาจำได้แม้เพียงได้พบกันไม่กี่ครั้งนั้นมีแววตาท้าทายเร่าร้อน ใบหน้าหวานมักโปรยยิ้มหว่านเสน่ห์ ให้ความสนิทสนมกับเขาอย่างง่ายดาย“ผมขอโทษคุณลูกแพรด้วยที่ทำให้คุณเสียชื่อเสียงโดยไม่ตั้งใจ”“ช่างมันเถอะค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” แพรพลอยถอนหายใจภาพของทั้งคู่ถูกนางเอกสาวอารยาบันทึกไว้ด้วยสีหน้ากระหยิ่ม ในกองถ่ายไม่อนุญาตให้นักข่าวเข้ามาทำข่าวในเวลาทำงาน อัศวินกับแพรพลอยจึงคาดไม่ถึงว่าภาพของทั้งคู่จะถูกแอบบันทึกและส่งต่อให้กับนิตยาสารออนไลน์และเพจดังหลายเพจในโลกไซเบอร์“มัวทำอะไรอยู่คะคุณอาย เมื่อสักครู่เร่งให้พี่มาแต่งหน้าให้ไม่ใช่เห

“ตามใจสิ เดี๋ยวฉันรอในรถคุณดลนะ จอดอยู่ตรงนั้นเห็นไหม” แพรจันทร์ชี้มือไปยังรถของอนาดล“อื้ม...เดี๋ยวฉันตามไป”แพรพลอยเดินย้อนกลับมาที่รถโดยไม่ทันมองใบหน้าแฝดสาวที่มีรอยยิ้มร้ายกระจายไปทั่วใบหน้า “ทำไมออกมาไวจังครับคุณลูกแพร” อัศวินขมวดคิ้วพร้อมลดกระจกลงมองหญิงสาวด้วยความแปลกใจเมื่อเธอเดินกลับมาทั้งที่เพิ่งเข้าไปได้ไม่นาน“คือ...บังเอิญลูกแพรเจอน้องสาวค่ะ เขาอยากไปไหว้แม่ ลูกแพรเลยคิดว่าจะไปกับน้องก่อนเดี๋ยวค่อยมาหาหมอทีหลัง คุณ วินกลับเลยก็ได้นะคะ ขอบคุณที่เป็นห่วงลูกแพร”“อย่างนั้นเหรอครับ”“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”แพรพลอยกล่าวพร้อมกับเดินย้อนกลับไปยังรถสปอร์ตคันหรูซึ่งอัศวินก็มองตามร่างเพียวระหงไปจนเห็นเจ้าของรถถนัดตา คิ้วเข้มถึงกับขมวดมุ่นเมื่อเห็นอนาดล“ทำไมถึงไปกับไอ้หมอนั้นนะ ไอ้นี่ไว้ใจได้ที่ไหนกัน” อัศวินรู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวจนไม่สามารถทิ้งเธอไปแบบนี้ได้ เมื่อรถยนต์คันดังกล่าวแล่นออกไปสักครู่เขาจึงขับตามไปห่าง ๆ โดยไม่ให้เจ้าของรถคันหน้าสังเกตว่าเขาตามมา“เอ๊ะ...ทำไมไปทางนี้ล่ะลูกจันทร์” แพรพลอยท้วงเมื่อรถของ อนาดลแล่นออกนอกเส้นทางไปวัดที่เก็บเจดีย์บรรจุอัฐิของมารดาไว้“เดี๋ยว

วงหน้าสวยซีดเผือดขณะถอยร่นอย่างหวาดกลัว หัวใจเต้นระทึกอย่างคนขวัญผวา แต่สมองที่ตื่นโพลงกลับมีแต่ภาพใบหน้าของอสิรวิส ยามคับขันเธอจึงรู้ว่าใครที่เธอคิดถึงและหวังให้เขามาช่วยเธอที่สุด แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเขาไม่ได้ไยดีเธอเลยแม้แต่น้อย เขาไม่มีวันจะรู้ว่าขณะนี้เธอต้องการความช่วยเหลือจากเขามากแค่ไหน“ถอยออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน”“หึหึ ผมนี่แหละจะยิ่งกว่ายุ่งกับคุณอีกลูกแพร หยิ่งนักใช่ไหม ผมอยากเห็นภาพคุณดิ้นเร่า ๆ อยู่ใต้ร่างของผม มันคงสนุกซาบซ่านดีคุณว่าไหม”อนาดลต้อนหญิงสาวด้วยท่าทางราวสัตว์ป่าที่หิวกระหาย เขาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกช้า ๆ เหมือนต้องการข่มขวัญให้นางกวางน้อยที่กำลังตื่นกลัวยิ่งใจสั่นเมื่อเห็นรางแห่งความพ่ายแพ้ เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี ร่างหนาเหลือเพียงกางเกงสแลคเนื้อดีในขณะเขายังคงต้อนให้เธอจนมุม“ไม่นะ...กรี๊ด!!”หญิงสาวกรีดร้องเสียงแหลมดังลั่นเมื่อฝ่ามือเรียวเอื้อมคว้าลูกบิดประตูระเบียงเปิดกว้างได้แล้วและกำลังจะวิ่งพรวดออกไปที่ระเบียงกลับถูกฝ่ามือหยาบคว้าตัวกระชากและลากกลับเข้ามาในห้องนอนได้อีกครั้ง อนาดลใช้แขนรัดรอบเอวคอดกิ่วของหญิงสาวจ

วนิดาแสร้งเบือนหน้าหลบสายตาของชาญชัยที่บังเอิญสบกันด้วยการหันมาคุยกับพฤทธิ์หลังจากที่แอบมองท่าทีที่เขามีต่อแพรพลอยอยู่ครู่ใหญ่ เธอยอมรับว่ารู้สึกร้าวลึกในหัวใจเมื่อเห็นสายตาแสดงความรู้สึกของการ์ดหนุ่มที่ทอดมองหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่สะใภ้ของตน“คุณนิด คุณชาญคะ” เสียงแพรพลอยดังปลุกภวังค์ความคิดของชาญชัยที่กำลังรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตนเองทันที“ครับ”“คะพี่ลูกแพร” วนิดาเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ หญิงสาว“แพรขอร้องอะไรคุณนิดกับคุณชาญสักเรื่องได้ไหมคะ”“ได้สิคะพี่ลูกแพรต้องการให้นิดทำอะไรบอกนิดได้เลยค่ะ” วนิดาส่งยิ้มให้หญิงสาว“กรุณาอย่าบอกเรื่องของพี่ให้คุณอสิรวิสทราบได้ไหมคะ”“ทำไมละคะ” วนิดาขมวดคิ้ว“กรุณาอย่าถามอะไรพี่ตอนนี้เลยนะคะ พี่แค่ต้องการเวลาอยู่กับตัวเองอีกสักพัก กรุณาเถอะนะคะ” แพรพลอยมองสบตาทั้งคู่อย่างขอร้อง“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ ถ้านั่นจะทำให้พี่ลูกแพรสบายใจ” แม้จะลังเลและไม่สบายใจนักแต่วนิดาก็ต้องตอบตกลง“ครับ” ชาญชัยตอบรับเมื่อดวงตาอ้อนวอนของหญิงสาวเหลือบสบกับเขาเพื่อขอคำสัญญา“ขอบคุณมากค่ะ”หลังจากทุกคนแยกย้ายกลับกันไปแล้ว ภายในห้องจึงมีเพียงคนไข้และคนเฝ้าไข้อย่างส้มท

หายนะที่คืบคลานเข้ามาใกล้อย่างไม่คาดคิดทำให้แพรพลอยไม่ทันได้เตรียมตัวที่จะระวัง หลังจากแพทย์อนุญาตให้เธอกลับมาพักผ่อนที่บ้านได้โดยมีเพื่อน ๆ อย่างพฤทธิ์กับส้มรวมถึงวนิดากับชาญชัยพากันมารับที่โรงพยาบาลและตามมาส่งเธอถึงบ้าน“ขอบคุณมากนะคะหนูนิด คุณชาญ ที่เป็นห่วงแพร”เธอยิ้มกับสองหนุ่มสาวบาง ๆ หลังทรุดตัวนั่งบนโซฟาภายในบ้านของตนโดยมีส้มทำหน้าที่เก็บข้าวของและหาน้ำออกมาต้อนรับแขกแทนเจ้าของบ้านสาวที่ยังไม่แข็งแรงนัก“ขอบคุณค่ะพี่ส้ม” วนิดากล่าวพร้อมรับน้ำที่เพื่อนของแพรพลอยยื่นส่งให้“แล้วคุณลูกแพรจะอยู่ตามลำพังจริง ๆ เหรอครับ” ชาญชัยถามขึ้นบ้าง“ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงลูกแพรหรอกค่ะ รับรองว่าจะดูแลตัวเองอย่างดี” เธอหัวเราะเบา ๆ“ดื้อนักแม่คนนี้น่ะ บอกให้ไปอยู่กับพี่ก็ไม่ยอมค่ะ” ส้มตวัดตามองค้อน“ลูกแพรดูแลตัวเองได้จริง ๆ ค่ะพี่ส้ม”“เอาล่ะ ๆ ตามใจเราก็แล้วกัน เอาเป็นว่าพี่กับพฤทธิ์จะแวะมาดูเราบ่อย ๆ เท่าที่จะทำได้แทน” ส้มค้อน“ขอบคุณค่ะ”“ใจจริงฉันไม่อยากให้แกอยู่ตามลำพังเลยนะลูกแพร ถ้ายัยจันทร์มารังควาญแกอีกจะทำยังไง” พฤทธิ์กล่าวน้ำเสียงเรียบแสดงความเป็นห่วงเพื่อน“ฉันจะระวังตัว แกไม่ต้องเป็