Semua Bab บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: Bab 91 - Bab 100

“ฉันไม่เคยคิดทำร้ายใคร” เธอเอ่ยเสียพร่าแต่หนักแน่นแม้หัวใจจะปวดแปลบ“แล้วที่เธอทำ มันหมายความว่ายังไง หรือเพราะอยากมากจนทนไม่ไหว”“ต่ำ...คนอย่างคุณมันก็คิดได้แค่นั้นเองสินะ”“สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ ฉันคงคิดได้เท่านี้แหละ”หัวใจของแพรพลอยเหมือนโดนแรงบีบรัด เจ็บจุกและยอกแสลงเมื่อได้ยินคำพูดเยาะหยัน น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของเขาราวกับใบมีดที่กรีดลงกลางหัวใจของเธอ น้ำเสียงที่เอ่ยถามจึงห้ามไม่อยู่ที่จะสั่นพร่า“ผู้หญิงอย่างฉัน...ฉันเคยทำอะไรให้คุณเจ็บปวดอย่างนั้นเหรอ คุณถึงได้ตามราวีกันแบบนี้”“ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ คนอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ ถ้าฉันไม่คิดจะปกป้องป่าน ฉันคงไม่เอาตัวมาเกือกกั้วกับผู้หญิงอย่างเธอ”อสิรวิสโกรธจนหูอื้อตาลายเพราะคิดว่าถูกเธอหักหลังทำให้เขาพาลและทำทุกอย่างโดยไม่คิด ขอแค่ทำให้เธอเจ็บปวดด้วยคำพูดที่จงใจกดเธอให้รู้สึกต่ำต้อยกว่าอดีตคนรัก เหยียบย่ำหัวใจของเธอ“คุณมันบ้า ถ้าคุณคิดจะบูชาความรักที่มีต่อเมียคนอื่นถึงขนาดหลับหูหลับตาโยนความผิดทั้งหมดให้กับฉันเพียงเพราะความขี้หึงไร้เหตุผลของผู้หญิงคนนั้น ที่ดีแต่ตีอกชกลมเกินกว่าเหตุ คุณก็เป็นผู้ชายที่โง่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมา

“ถ้าพี่เป็นแพร ต้องตกเป็นของผู้ชายคนหนึ่งที่ทำร้ายแพรเพื่อบูชาความรักที่เขามีให้กับอดีตคนรัก พี่ส้มจะยอมให้อภัยเขาง่าย ๆ ไหมคะ” เสียงหวานดังเยาะหยันตนเอง“หมายความว่ายังไง หรือว่าเขาข่มขืนลูกแพร”“ช่างมันเถอะคะพี่ส้ม เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้แพรกลับขอบคุณที่เขาทำให้แพรมีคนที่พร้อมจะรักแพรถึงแม้มันจะเจ็บปวดในครั้งแรก แต่ตอนนี้แพรมีความสุขดีค่ะ” เธอยิ้มจืด ๆ ให้กับเพื่อนรุ่นพี่ส้มทอดถอนหายใจเมื่อเริ่มเข้าใจว่าอะไรคือต้นเหตุที่ทำให้อสิรวิสก้าวเข้ามาและเดินออกจากชีวิตของแพรพลอย นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกสงสารเพื่อนรุ่นน้องที่ต้องเผชิญแต่กับความร้ายกาจของเพื่อนมนุษย์ แม้แต่แพรจันทร์น้องสาวเพียงคนเดียวก็ยังจ้องทำร้ายเธอ แล้วนี่กลายเป็นว่าพ่อของลูกก็กลายเป็นคนสร้างมลทินให้กับแพรพลอยอีกอย่างนั้นเหรอเป็นเรื่องบังเอิญเมื่อสถานที่แถลงข่าวของแพรพลอยและอัศวินถูกจัดขึ้นที่โรงแรมดังซึ่งอสิรวิสนัดพบกับปานชนกทำให้คนทั้งสี่ต้องเผชิญหน้ากันอย่างไม่มีทางเลี่ยงดวงตาของอัศวินแสดงถึงความเจ็บปวดเมื่อพบภรรยาที่กำลังทำเรื่องฟ้องหย่ากับเขาควงคู่มากับอดีตคนรักอย่างอสิรวิส ในขณะที่แพรพลอยก็มีอาการหัวใจกระตุกแรงกั

ความชุนละมุนวุ่นวายทั้งหมดไม่ได้อยู่ในหัวของอสิรวิส เขาไม่รับรู้ถึงความเจ็บแค้นในประโยคอาฆาตของพฤทธิ์ในสมองมีแต่ภาพสีหน้าซีดเผือดของแพรพลอยกับแววตาตัดพ้อ สิ้นหวังของหญิงสาวที่เธอมองเขาอย่างหัวใจสลายก่อนพลัดตกลงมา หัวใจด้านชาของเขาเจ็บปวดเหมือนถูกบีบเคล้น ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ากลางหัวใจกระด้างที่กำลังเจ็บหนึบ ดวงตาห่วงหาทอดมองมองร่างในอ้อมแขนด้วยความรู้สึกหวาดกลัวการสูญเสีย หัวใจแกร่งรุ่มร้อนราวถูกสุมอยู่ในกองไฟ ร่างสะท้านทรุดตัวนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินหลังส่งตัวแพรพลอยไว้ในความดูแลของทีมแพทย์“ทำไมเพื่อนของผมถึงตกลงมาได้ คุณทำอะไรเธอ” พฤทธิ์กระชากคอเสื้อของอสิรวิสรั้งดึงขึ้นด้วยโทสะ “ถ้าเพื่อนผมกับลูกในท้องของเธอเป็นอะไรไป เป็นเพราะคุณที่ทำร้ายลูกเมียตัวเอง และคุณต้องชดใช้มันอย่างสาสม” พฤทธิ์ผลักอีกฝ่ายอย่างแรงจนได้ยินเสียงกระแทกข้างฝา“ลูก!”“ใช่! หวังว่าคุณจะไม่ถามว่าเด็กนั่นเป็นลูกใคร ถึงเขาจะเกิดจากความคั่งแค้นอย่างบ้าบอของคุณ เป็นสิ่งมีชีวิตที่คุณอาจจะไม่ต้องการแต่สำหรับลูกแพร ลูกในท้องเธอเป็นทุกอย่างในชีวิตเธอ” ส้มกล่าวด้วยน้ำเสียงเครียดแค้น“ผม...” ความรู้สึกผิดบีบรัดจนใจของเขา

เมื่อทุกคนเดินทางกลับกันไปแล้ว อสิรวิสก็ยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมกับอาการเดิม ๆ กุมมือของเธอข้างที่ไม่ได้สอดเข็มน้ำเกลือไว้และก้มลงจูบหลังมือนั้นถี่ ๆ อย่างทะนุถนอมและหวังว่าจะได้รับการให้อภัย กลบเกลื่อนความกลัวที่เกาะกุมจิตใจเหลือเกินทุกนาทีที่ผ่านไปเขาได้แต่ภาวนาให้เธอฟื้นขึ้นมาฟังคำขอโทษจากปากของเขาแต่ใจหนึ่งเขาก็หวาดกลัวเหลือเกินว่าเธอจะไม่รับฟัง กลัวเหลือเกินว่าความสัมพันธ์ที่เปราะบางจะขาดสะบั้นลง แต่สิ่งหนึ่งที่ยึดเหนี่ยวเธอไว้กับเขากลับทำให้เขารู้สึกมีความหวังและได้แต่เฝ้ารอการให้อภัยจากเธอ เขาเพิ่งรู้ว่า แพรพลอยมีอิทธิพลต่อใจของเขามากแค่ไหน แค่เพียงสายตาตัดพ้อของเธอก็ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดจนร้าวไปทั้งอกแล้วโชคของเขายังดีที่ลูกซึ่งจะเป็นโซ่ท้องคล้องใจเธอไว้กับเขาไม่ได้รับอันตรายจากอุบัติเหตุในครั้งนี้ไปด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงแทบไม่เหลือเยื่อใยใด ๆ ไว้ให้เขาอีก อสิรวิสกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก เมื่อความจริงที่ได้รับฟังจากวนิดาและทุก ๆ คนมันขมปร่าเมื่อต้องรู้ว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องสูญเสียทั้งมารดา และต้องทุกข์ระทมแค่ไหนที่ต้องรู้ว่าน้องสาวเพียงคนเดียวที่เธ

แววตาเจ็บปวดไหวระริกจนต้องก้มหน้าซ่อนความรู้สึกขณะตอบคำถามของแพรวพรรณด้วยน้ำเสียงร้าวลึก “ฉันกับเขาเลิกกันแล้วล่ะ ผู้ชายคนนั้นเขาไม่ได้รักฉันหรอกแพรว”“ขอโทษนะลูกแพร ถ้าผู้ชายโง่ ๆ นั่นไม่รักเธอก็ช่างเขาเถอะนะ คนสวยและแสนดีอย่างเธอจะหาผู้ชายดี ๆ อีกสักกี่คนก็ได้ ถ้าเธอยังไม่อยากกลับบ้านก็ไปพักกับเราก่อนเถอะนะ”“จะดีเหรอ เราเกรงใจกลัวว่าจะเป็นการรบกวนแพรว...”“บอกว่าไม่ก็ไม่สิ เราเป็นเพื่อนกันนะ ไป...ไปอยู่กับฉันนั่นแหละดีแล้ว”เธอจึงย้ายมาอาศัยอยู่กับแพรวพรรณ และสามวันให้หลังเพื่อนสาวได้ลาพักร้อนเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัด จึงชักชวนเธอร่วมเดินทางมาด้วย แพรพลอยไม่ติดต่อกับใครทั้งนั้น เธอขายสร้อยเส้นเดียวที่ใส่ติดคอนำเงินมาไว้ใช้เป็นค่าใช้จ่ายสำหรับตัวเอง แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกลำบากมากคงเป็นอาการแพ้ท้องที่ดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นทุกวัน ดีแต่ว่าเพื่อนสาวที่เป็นพยาบาลคอยดูแลอย่างใกล้ชิด“ขอบใจมากนะแพรว เรามาเป็นตัวถ่วงเธอแท้ ๆ” แพรพลอยกล่าวเสียงอ่อนระโหย“ประสาทน่า เราเป็นเพื่อนกันนะ ตัวถ่งตัวถ่วงอะไรกัน”“ฉันขอบใจเธอจริง ๆ แพรว”“ย่ะ แม่ดาราใหญ่” พยาบาลสาวเอ่ยอย่างหมั่นไส้ท่าทีเกรงใจของเพื่อนคน