Lahat ng Kabanata ng บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: Kabanata 131 - Kabanata 140

อสิรวิสเองก็ไม่ต่างกับพฤทธิ์นักเมื่อสองสาวทำท่าทางเซ็กซี่ ดวงตาของแพรพลอยจับจ้องมองอสิรวิสด้วยแววตาท้าทาย ริมฝีปากอิ่มยื่นน้อย ๆ คล้ายคอยให้เขาก้าวเข้าไปหา ตอนนี้เขารู้สึกอิจฉาแพรวพรรณที่ได้แนบชิดและโอบกอดแพรพลอยของเขาไว้ เมื่อเสียงสั่งเลิกกองดังจากริมฝีปากช่างภาพหนุ่ม สองหนุ่มก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงสวรรค์เพราะเพียงสิ้นเสียง ทั้งอสิรวิสและพฤทธิ์ก็รีบก้าวตรงไปหาสองสาวทันที“คุณรู้ไหมว่าผมทรมานแค่ไหนลูกแพร” เสียงทุ้มกระซิบเบา ๆ ให้พอได้ยินกันสองคน“ทำไมคะ หรือว่ายัยหนูกวนคุณ แต่แพรก็ไม่เห็นว่ายัยหนูจะงอแงเลยนี่คะ” เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยในขณะที่มือก็ผูกสายรัดเอวกระชับ“ไม่เกี่ยวกับยัยหนูหรอก แต่เกี่ยวกับคุณล้วน ๆ ที่รัก”“อ้าว...แพรทำไมคะ” เธอยกหัวคิ้วด้วยความสงสัยเล็กน้อย“คุณทำให้ผมหิวน่ะสิที่รัก แต่ห้ามถามว่าหิวอะไรจนกว่าเจ้าสี่แสบจะหลับ ผมสัญญาว่าจะบอกคุณให้ได้คืนนี้ลูกแพร” เขาส่งยิ้มหมายมั่นให้เธอหน้าแดงก่ำจนต้องซ่อนใบหน้าหลบสายตาวาวทันที“เฮ้อ...ฉันไม่น่าหลวมตัวทำงานนี้เลยจริง ๆ ให้ตายสิ” แพรวพรรณบ่นพร้อมกับเดินมาหยุดข้างแพรพลอยโดยไม่ได้สังเกตุใบหน้าของเพื่อนที่แดงก่ำเพราะความเขิน

ชุดนอนผ้าแพรตัวสวยถูกดึงรวดเดียวจนหลุดผ่านศีรษะของเธอตกลงกองอยู่ข้างเตียง ร่างเกือบเปลือยที่เหลือเพียงแพนตี้ตัวน้อยถูกตรึงไว้กับเตียงนุ่ม ดวงตาที่หรี่ปรือเริ่มพราวไปด้วยรอยเสน่หาเมื่อร่างหนาขยับขึ้นคร่อมอยู่บนกายของเธอ ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วเรือนร่างน่าปรารถนาวาวหวาน ริมฝีปากกว้างเปิดขึ้นนิด ๆ พร้อมสูดลมหายใจหอบสะอื้น“ลูกแพรจ๋า คุณปล่อยให้ผมอดเสียจนหิวโซ รู้ใช่ไหมว่าคืนนี้คุณจะเจออะไรบ้าง”“อดจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ใช่อดกินข้าวแต่ยังแอบกินขนมปังละไม่ว่า” เธอค้อนใส่ทำท่าคล้ายไม่เชื่อที่เขาพูด“ถ้าคุณไม่กลัวเหนื่อยผมพร้อมจะพิสูจน์ว่าผมรอกินข้าวสวยจานนี้เท่านั้น” ริมฝีปากร้อนกระซิบแผ่วอยู่ข้างใบหูพร้อมกับเม้มติ่งหูของเธอเบา ๆ“พิสูจน์ยังไงคะ” มือเรียวป่ายสะบัดไปตามแผงอกกว้าง“คืนนี้ผมยอมให้คุณรีดพิษออกจนหมดตัวเลยคนดี”“คนบ้า...ดูพูดเข้า”“พูดจริงนะนั่น ถ้าผมมีคนอื่นคงไม่เหลือพิษไว้ให้คุณรีดแน่ยาหยี”รอยยิ้มทะเล้นกับหัวคิ้วยักขึ้นน้อย ๆ ทำให้เธอหน้าแดงก่ำเธอเอื้อมมือออกผลักอกของเขาเบา ๆ แต่เอวเล็กกลับถูกรั้งไว้มั่นไม่ยอมให้ขยับหนีดวงตาของแพรพลอยหลับพริ้มเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนเข้าแนบชิดใกล

รุ่งเช้าของวันใหม่ วนิดารีบลุกจัดแจง อาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะวันนี้เป็นวันแต่งงานของอสิรวิสกับแพรพลอย เธอรีบจัดแจงหยิบครีมจากหน้ากระจกขึ้นทาจากนั้นจึงลงมือแต่งหน้าด้วยความปราณีต งานแต่งงานในวันนี้เป็นแบบงานเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่ญาติสนิทมิตรสหายของคู่บ่าวสาว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอยากดูดีที่สุดในสายตาของการด์หนุ่มเวลานี้วนิดาคบหาดูใจกับชาญชัยในฐานะคนรักได้โดยอิสระนั่นเพราะชายหนุ่มเป็นคนที่มีนิสัยใจคอดีประกอบกับความขยันขันแข็งและฉลาดของชาญชัยทำให้เป็นที่ถูกอกถูกใจของบิดาของหญิงสาวซึ่งมีลูกสาวเพียงคนเดียว เมื่อเธอยืนยันว่ารักชาญชัย บิดามารดาของเธอจึงไม่คิดจะขัดขวางบรรดญาติสนิทมิตรสหายของเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างเดินทางมาถึงเกาะเกาะมโนห์รากันตั้งแต่เช้า ปานชนกเกาะเกี่ยวควงแขนอยู่กับอัศวินไม่ห่าง คุณธนากรควงคู่กับบุตรสาว รัตติกาล ส่วนแพรวพรรณกำลังพยายามอยู่ห่างจากพฤทธิ์สุดความสามารถ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ยอมปล่อยให้เธออยู่ห่างเขาได้นานวนิดาอมยิ้มกับภาพบรรยากาศชื่นมื่นบนเกาะมโนห์ราที่เงียบเหงาไปพักใหญ่เมื่อเจ้าของเกาะทิ้งร้างไปตามหาภรรยาอยู่นานหลายเดือนจนกระทั่งพากันกลับมาสร้างครอบครัวส

“เชื่อไหมว่าผมตามหาคุณเป็นบ้าเป็นหลังเพราะรูปนั่น”“ค่ะ หนูนิดเล่าให้ฟัง” เธออมยิ้ม“คุณยังรักมันอยู่หรือเปล่าลูกแพร” ดวงตาคมจับจ้องสังเกตคล้ายจะจับผิดด้วยซ้ำ“ประสาทหรือเปล่าคะ เรามีลูกด้วยกันสี่คนแล้วนะคะ แพรจะไปรักใครได้อีก” เธอต่อว่าไม่จริงจังนัก“เฮ้อ...แต่ทำไมผมยังรู้สึกหึงคุณทุกครั้งที่คิดถึงภาพบ้า ๆ นั่นก็ไม่รู้สินะ”“ดีใจที่สุดเลยค่ะ เชื่อเถอะว่ากลับไปแพรจะขยายรูปที่ถ่ายกับพี่ภูเก็บไว้เลยทีเดียว” แพรพลอยกระเซ้า“ผมจะทำโทษคุณให้สาสมถ้าคุณขืนทำแบบนั้นนะที่รัก” เขาขู่จริงจัง“ทำโทษ...อื้ม น่าสนใจค่ะ” ดวงตาหวานพราวรอยยิ้ม“ถ้าอย่างนั้นเริ่มจาก จูบนี้เลยดีกว่ายาหยี”โชคดีที่ภายในลิฟต์โดยสารไม่มีใครใช้บริการ เมื่อสามีขี้หึงดึงตัวเธอเข้าปะทะอกกว้างเร็ว ๆ แล้วบดขยี้กลีบฝีปากอวบอย่างเร่าร้อนเพราะหมั่นเขี้ยวความช่างพูดยั่วแหย่ของเธอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบอ่อนโยนและเรียกร้องเมื่อเธอตอบรับและแกล้งเสียดสีกายกับอกกว้างของเขาอย่างจงใจ กระทั่งเสียงกริ่งลิฟต์ดังเตือนว่าถึงที่หมายแล้วแยกทั้งคู่ออกจากกันอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก“คุณกำลังทำให้ผมร้อนไปทั้งตัวแล้วรู้ไหมคนสวย” ดวงตาคมพราวรอยยิ้ม“หวัง

เสียงหวานครวญเบา ๆ พร้อมกับพยายามกลั้นเสียงของตนไว้สุดความสามารถเมื่อฝ่ามือของเขายังคงเคลื่อนย้ายรวดเร็วจนเธอเผลอจิกปลายเล็บเข้ากับบ่ากว้างต่อต้านความซ่านเสียวที่เกิดขึ้นกับร่างกายแบบที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน เรียวขาขาวถูกยกขึ้นรัดไว้กับต้นขาแข็งแรงสองมือเล็ก ๆ จิกอยู่กับบ่ากว้างประคองตัวเอง“คุณพฤทธิ์...อื้ม”“ผมสัญญาว่าจะหยุดมิ้วกี้ ผมขอแค่ได้ชื่นชมคุณบ้างเท่านั้นสาวน้อย”“ไม่เอา...”พฤทธิ์เอาแต่ใจนัก ไม่เพียงแต่จะไม่ยอมฟังคำทักท้วงจากริมฝีปากอิ่ม แขนแข็งแรงช้อนตัวเธออุ้มลอยราวกับกระสอบนุ่นพาเดินตรงไปยังเตียงกว้างของเธอเองหน้าตาเฉยความตกใจทำให้แพรวพรรณยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอของเขาไว้มั่น สติสาวเตลิดเปิดเปิงไปครู่หนึ่งก่อนจะพยายามรวบรวมพลังที่เหลือเพียงน้อยนิดต่อต้านเขาด้วยการใช้ฟันคมกัดลงไปแรง ๆ ที่บ่าของเขา“โอ๊ย!...เป็นหมาหรือไงคุณถึงกัดกันแบบนี้น่ะ”แพรวพรรณไม่ยอมปล่อย“จะปล่อยไหมแพรว บอกเสียก่อนว่าผมเจ็บแค่ไหนคุณก็ต้องเจ็บเท่ากัน”คำขู่ของเขาทำให้หัวใจแพรวพรรณกระตุกแรงแต่ยังไม่ยอมปล่อยริมฝีปากออก ดวงตาเหลือบมองรอบกายทั้งที่หัวใจยังสั่น เขาอดทนดีเหลือเกินเพราะถึงจะเจ็บแต่กลับไม่ยอมปล่อยเ