บททั้งหมดของ บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: บทที่ 151 - บทที่ 160

“หึหึ...” ชาญชัยกลั้นเสียงหัวเราะของตนเองไว้ไม่อยู่กับท่าทางของคนรัก“นี่แนะ...ขำมากนักใช่ไหม” วนิดาหยิกต้นแขนคนรัก“โอ๊ย...หยิกพี่ทำไมฮึหนูนิด ก็มันน่าขำนี่หน่า” ชาญชัยหัวเราะ“ขำเหรอ นี่แนะ ขำนัก จะทุบให้หายขำเลยเอาไหม” เธอแสร้งตีเขาแก้เขิน“เป็นห่วงพี่มากเหรอ...หืม”ฝ่ามือกว้างรั้งเอวคนรักพาเธอเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์รอรับยา ดวงตาคมทอดมองเธอด้วยความเอ็นดูรักใคร่เธอพยักหน้าแทนคำตอบพร้อมกับสบตาคมนิ่ง“พี่ก็เป็นห่วงหนูนิดมากเหมือนกันรู้ไหม ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ของพี่” เขากุมเธอไว้ ดวงตาคมจ้องมองรอคอยคำตอบ“พี่ชาญต่างหากไม่รับโทรศัพท์ของนิด ไม่โทร.หา มิหนำซ้ำยัง...” เธอก้มหน้าหนีสายตาเมื่อภาพระหว่างเขากับรัตติกาลผุดซ้อนขึ้นมา“ยังอะไรฮึ” เขาใช้ปลายนิ้วดันเบา ๆ กับปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตากันเธอเม้มริมฝีปากโดยไม่ยอมกล่าวอะไร“ว่ายังครับ มิหนำซ้ำยังอะไร พี่ทำอะไรให้หนูนิดโกรธถึงกลับหนีไปทั้งที่ยังไม่เจอกันด้วยซ้ำฮึเด็กดื้อ” เขาถามด้วยรอยยิ้มเอ็นดู“พี่ชาญรู้ได้ยังไงว่าหนูนิดหนีพี่ชาญ”“รู้สิครับ ใครกันไปหาพี่ในไร่แต่กลับไม่อยู่รอเจอ”“ใครบอกว่าไม่เจอ หนูนิดเจอพี่ชาญแล้วต่างหาก”“เจอพี่!

มือกว้างจับปลายคางของเธอดันขึ้นเบา ๆ เพื่อรับจุมพิตจากริมฝีปากได้รูปที่ตรงเข้าดื่มชิมความหวานอีกครั้งอย่างไม่อาจห้ามใจ อาการตอบรับสัมผัสจากปลายลิ้นสากกล้า ๆ กลัว ๆ และเสียงครางสั่นสะท้านลอดผ่านลำคอระหงชาญชัยไม่อาจหักห้ามใจตนเองได้วนิดาสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากฝ่ามือที่สอดเข้ากุมความนุ่มหยุ่นแห่งวัยสาวไว้ เธอไม่รู้ว่าเสื้อเชิ้ตของตนเองหลุดจากร่างไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่ว่าเมื่อเธอรู้สึกตัวอีกครั้งดวงตาก็สบกับตาคมของเขาใกล้เพียงลมหายใจกั้นกลางไว้เท่านั้น แต่เพียงเวลาชั่ววินาทีริมฝีปากร้อนกลับทาบทับสนิทแนบลงมาเขย่าหัวใจเธอให้ไหวเอนอีกครั้งฟันคมขบย้ำฝากรอยไว้ทั่วลำคอขาว เรียวลิ้นชื้นไล้เอื่อยมาจนถึงเนินเนื้อนุ่มหยุ่น ปลายนิ้วสอดเข้าสัมผัสปลายถันปัดเบา ๆ แต่ทำให้เธอสะดุ้งได้ทั้งตัว แผ่นหลังนวลหยัดสูงตอบรับสัมผัสร้อนวาบหวามจากคนรักด้วยความพร้อมใจชาญชัยดันตัวขึ้นชื่นชมความงดงามของบัวตูมดวงตาคมกวาดมองความสวยตรงหน้าราวต้องการเก็บทุกภาพของเธอไว้ในความทรงจำ ริมฝีปากหนานุ่มบดเบียดขบเม้มจนเลือดสาวร้อนระอุ ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดไปมากับปทุมถันทั้งสองข้างจนร่างของเธอบิดส่ายด้วยความซ่านสยิว“หนูนิด...ไ

แพรพลอยโทร.นัดพฤทธิ์และแพรวพรรณไว้ล่วงหน้าก่อนออกเดินทางให้มารับเธอและสามีที่สนามบินขอนแก่นเมื่อเธอเดินทางมาถึง เพื่อนทั้งสองคนก็มารอเธอและสามีแล้ว แพรวพรรณโผเข้ากอดแพรพลอยด้วยความคิดถึง หลังกอดเพื่อนสาวแล้ว แพรพลอยก็เตรียมโผเข้ากอดเพื่อนหนุ่มแต่กลับถูกมือใหญ่ของสามีรั้งไว้พร้อมเสียงกระแอมไอ“งานนี้ฉันชวดแฮะ ต่อไปฉันคงกอดแกไม่ได้แล้ววะลูกแพร คนบางคนเขาขี้หึง” พฤทธิ์หัวเราะเบา ๆ“ผมอนุญาตให้คุณกอดลูกแพรก็ได้ถ้าคุณจะอนุญาตให้ผมกอดคุณแพรวด้วย” อสิรวิสกล่าวหน้าตาเฉย“เฮ้ย! ถ้าต้องยอมถึงขนาดนั้นผมเลิกกอดลูกแพรดีกว่า เพราะคนนี้ผมหวง” พฤทธิ์รั้งบ่าคนรักเข้าชิดตัวทันที“เวอร์พอกันทั้งคู่นั่นแหละ” แพรพลอยค้อนสามีและเพื่อนด้วยความหมั่นไส้“เราไปกันเถอะลูกแพร ปล่อยคนขี้หึงไม่เข้าเรื่องเขาอยู่ด้วยกันนั่นแหละ” แพรวพรรณค้อนคนรักพร้อมกับคว้าข้อมือเพื่อนสาวจูงกันเดินนำหน้าหนุ่ม ๆ ที่ส่งยิ้มให้กันก่อนจะเดินตามหลังสองสาวไปติด ๆเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากติดต่อกับชาญชัยและวนิดาได้แล้ว อสิรวิสให้ชาญชัยพาวนิดามาพักอยู่กับแพรพลอยและแพรวพรรณ เมื่อชาญชัยและวนิดามาถึง สาว ๆ ก็จับกลุ่มคุยกันทางหนึ่ง หนุ่ม ๆ ก็จับก

หลังอนาดลถูกส่งตัวให้ตำรวจดำเนินคดีทำให้ความสงบกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกของแพรพลอยก็เริ่มดีขึ้นจนเกือบปกติแล้วเพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาสามีของเธอบรรจงเรียกขวัญให้อย่างอ่อนหวานนุ่มนวลจนความกลัวของเธอเปลี่ยนเป็นความวาบหวามบวกกับการที่อนาดลโดนจับทำให้เธอดีใจและโล่งใจที่ฆาตกรได้รับกรรมที่เคยทำไว้กับน้องสาวของเธอแล้ว“ทำไมคุณถึงย้อนกลับมาช่วยแพรได้ทันล่ะคะ” แพรพลอยถามเบา ๆ กับอกสามี“โชคดีที่ลูกน้องคุณธนาธรเห็นไอ้อนาดลแถวบ้านคุณแพรว เลยรีบมาดักรถผมไว้เพราะเห็นไอ้ชาญอยู่ในรถด้วย”“แพรจะต้องไปขอบคุณเขาที่ทำให้แพรรอดมาได้” เธอพึมพำเบา ๆ“แน่นอนที่รัก”เรื่องราวร้าย ๆ ผ่านพ้นไปหลังจากคนร้ายถูกจับกุมตัว ความสงบจึงกลับมาสู่ไร่ธนากรอีกครั้งและนั่นหมายถึงหน้าที่ของชาญชัยก็จบลงด้วยเช่นกัน วนิดายิ้มได้เต็มใบหน้าเพราะต่อไปนี้เธอคงไม่ต้องอยู่ห่างคนรักอีก ส่วนพฤทธิ์กับแพรวพรรณก็ได้ฤกษ์หมั้นพร้อมแต่งแบบรวดเร็วทันใจว่าที่เจ้าบ่าวเลยทีเดียวนับถอยหลังอีกเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้นก็จะถึงวันสำคัญของ แพรวพรรณและพฤทธิ์ ว่าที่เจ้าบ่าวดูจะเห่อกว่าเจ้าสาวเพราะทุกเย็นหลังเลิกงานเขาจะตรงดิ่งไปรับคนรักจากโรงพยาบาลเพื

ปลายลิ้นหยาบยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดีเยี่ยมจนเสียงหวานหวีดร้องขึ้นอีกครั้งเมื่อเรียวลิ้นตวัดไล้แทรกลึกเข้าครอบครองความรุ่มร้อนชุ่มชื้น ริมฝีปากหนาขบเม้มไปทั่วกลีบเกสรจนเธอทนแทบไม่ไหว“โอ้...ไม่ พฤทธิ์ขา อย่าทรมานแพรวอีกเลยนะคะ” ใบหน้าสวยส่ายสะบัดไม่เข้าใจอารมณ์ของตนเองเลยแม้แต่นิดเดียวรู้เพียงแต่ว่าเธอต้องการบางอย่างที่มากกว่านี้“มิ้วกี้ คุณเป็นผู้หญิงที่หวานที่สุดเลยรู้ไหม”เสียงห้าวกระซิบกระซาบในขณะที่ดันตัวขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกัน ริมฝีปากร้อนประกบจูบเรียวปากอิ่มที่เผยอตอบรับด้วยความเต็มใจ อารมณ์ของพฤทธิ์ถึงจุดเดือดทันทีเมื่อเธอเบียดอกอวบเข้าเสียดสีราวกับต้องการปลดปล่อยความทรมานจากฝีมือเขาด้วยร่างกายของเธอ“อย่ากลัวผมที่รัก ผมสัญญาว่าทุกอย่างจะดี เชื่อผมมิ้วกี้ กอดผมไว้แน่น ๆ ยาหยี”แพรวพรรณได้แต่ทำตามคำสั่งของเขาแต่เพียงแค่ส่วนขยายของร่างกายแกร่งขยับเสียดสีกับความรุ่มร้อน เธอก็จิกเล็บเข้ากับไหล่กว้างด้วยความลืมตัว ความซ่านสยิวทำให้เธอครวญคล้ายสะอื้นพร้อมกับขยับตัวเข้าหาเขาราวเสนอตัว เรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากริมฝีปากกว้างที่แย้มยิ้มเยือนเรียวปากหนาตรงเข้าสัมผัสปลายถันเบี่ยง