All Chapters of บ่วงรัก บ่วงเสน่หา: Chapter 141 - Chapter 150

“คุณมาได้ยังไงน่ะ” แพรวพรรณถามหลังจากควบคุมความอายของตนเองได้แล้ว“ไม่เห็นจะยากอะไรเลยมิ้วกี้ ต่อให้คุณหนีผมไปไกลกว่านี้ ผมก็แน่ใจว่าจะตามกลิ่นคุณเจอ” เขายักคิ้ว“อ้อเพิ่งรู้ว่าคุณจมูกดีเหมือนหมานี่เอง” เธอตวัดสายตาค้อน“แล้วรู้ไหมยาหยีว่าเวลาถึงฤดูผสมพันธ์ สัตว์เพศผู้ไม่ยอมปล่อยตัวเมียอยู่ห่างหรอกนะ”“บ้า...เชิญคุณเป็นหมาไปคนเดียวเถอะย่ะ อย่าลากเอาฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย” ดวงตาหวานเบิกโตพร้อมส่งตาดุให้คนหน้าทะเล้นที่ยืนยิ้มไม่ยอมหุบอยู่ข้าง ๆ เธอจนกระทั่งได้ยินเสียงตะโกนดังจากด้านบน เขาและเธอจึงต้องเงยหน้าขึ้นมอง“ใครมาล่ะนั่น” เสียงทุ้มของบิดาดังมาจากบนเรือน“เพื่อนแพรวจ้ะพ่อ” เธอตะโกนตอบบิดาที่ชะโงกหน้าออกมาเมียงมอง“สวัสดีครับพ่อ...ตา”พฤทธิ์รีบยกมือไหว้พร้อมกับตีขลุมเรียกบิดาของเธอก่อนจะเบาเสียงลงให้ได้ยินกันลำพังที่วลีสุดท้ายและได้รับรางวัลเป็นรอยแดงจากคนข้างตัวที่ยื่นเล็บยาว ๆ มาหยิกเอวหนาของเขาทันที“อ้าว...พาเพื่อนเข้ามานั่งในบ้านสิแพรวเอ๊ย” บิดาตะโกนสั่งลงมาอีกครั้ง“ไม่เป็นไรจ้ะพ่อ เพื่อนหนูเขาแวะมาแป๊บเดียวก็จะกลับแล้วหล่ะ”“ใครบอกว่าผมจะรีบกลับ ไม่มีทางมิ้วกี้”พฤทธิ์หันมาก

“นี่คุณ...หาเจอหรือยังเล่า นานแล้วนะ” แพรวพรรณตะโกนทั้งที่ใบหน้างอง้ำขึ้นทุกนาทีที่ผ่านไป“เดี๋ยวสิคุณ ตอนถอดผมไม่ได้สังเกตด้วยว่ามันจะลอยไปแถวไหน”“พอแล้ว ๆ เลิกพูดมากซะที รีบงมหาผ้ามาคืนให้ฉันเร็ว ๆ เลยเดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้าพอดี”“ครับ ๆ คุณผู้หญิง”“เอ๊า...นั่นทำอะไรกันอยู่นะยัยแพรว”เสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้แพรวพรรณสะดุ้งสุดตัว เธอเหลียวหลังกลับไปมองบนฝั่งทันทีด้วยความตกใจ ใบหน้าของป้าปริกพี่สาวมารดาของเธอที่ยืนเท้าสะเอวจ้องมองมาทางเธอและพฤทธิ์ด้วยความสงสัยทำให้แพรวพรรณหัวใจเต้นแรง“ป้าปริก!”“ว่าไงแม่แพรว ทำอะไรกันอยู่กลางบึงไม่ยอมขึ้นมาสักทีนะฮึ”“แพรวกำลังเก็บสายบัวจ้ะป้าปริก” เธอตะโกนตอบเสียงดังกลับไป“แล้วเมื่อไหร่จะพอสักทีล่ะยะแม่คุ้ณ...สายบัวเหี่ยวคาเรือแล้วมั้งป่านนี้ แล้วผู้ชายคนนั้นน่ะ ใครล่ะ”“เพื่อนหนูค่ะป้า”“แล้วงมหาอะไรอยู่ล่ะนั่น”“ผ้า...” พฤทธิ์เตรียมตะโกนตอบแต่เสียงที่ดังแหลมสวนขึ้นของแพรวพรรณทำให้เขายั้งปากไว้ทัน“หาปลาจ้ะ ลงข่ายหาปลา” แพรวพรรณรีบตะโกนเสียงแหลมกลบเสียงชายหนุ่มทันที“อื้ม...ถ้าอย่างนั้นก็อย่าให้เย็นย่ำนักล่ะ เดี๋ยวก็ขึ้นมาทำกับข้าวกับปลาไม่ทัน

“เอาเป็นว่าพี่จะมาใหม่แล้วกัน ตอนนี้พี่กลับก่อนดีกว่า ไม่อยากมีเรื่องกับคนของแพรว” อมรเทพกล่าวก่อนจะหันหลังเดินจากไปง่าย ๆ“ทำไมต้องเสียมารยาทแบบนี้ด้วย”แพรวพรรณหันมาเอาเรื่องทันทีที่อมรเทพลับสายตา ใบหน้านวลบึ้งตึงรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของชายหนุ่มที่เหมือนจะบงการเธอตั้งแต่ยังไม่ทันได้แต่งงานกัน กับแค่เพื่อนรุ่นพี่ขอคุยด้วยเขายังห้ามเธอขนาดนี้ แล้วต่อไปเขาจะไม่เข้ามาควบคุมบงการชีวิตเธอมากไปกว่านี้อีกหรือไง“คุณไม่พอใจที่ผมห้ามไม่ให้คุยกับไอ้หมอนั่นอย่างนั้นเหรอแพรว” พฤทธิ์ถามเสียงเย็น“ไม่ใช่ว่าไม่พอใจ พี่หมอเป็นเพื่อนของฉัน คุณไม่เพียงไม่ให้เกียรติแต่กลับทำน่าเกลียดใส่เขาอีก” เธอทำหน้าบึ้ง“มองตามันผมก็รู้แล้วว่ามันคิดกับคุณเกินคำว่าเพื่อน แล้วไอ้เรื่องที่จะคุยก็คงไม่แคล้วมาขอความเห็นใจ”“รู้ดีเกินไปล่ะ เคยรู้จักเขามาก่อนหรือก็เปล่า” เธอหมั่นไส้“ผู้ชายด้วยกันนะมิ้วกี้ แค่มองตาก็รู้แล้วว่ามันหวังฟันคุณอยู่”“นี่แน่ะ...ปากดีนัก” เธอทุบอกกว้างแรงด้วยความหมั่นไส้“ผมพูดจริงนะมิ้วกี้ที่บอกว่าผมขี้หึง เพราะฉะนั้นผมห้ามไม่ให้คุณอยู่ใกล้มันหรือติดต่อมันอีก” เขารวบมือบางไว้พร้อมกล่าวเสียงจ

วนิดาค่อย ๆ วางโทรศัพท์ลงด้วยหัวใจที่หวั่นไหวกับน้ำเสียงและสรรพนามที่รัตติกาลเรียกขานคนรักของเธอ ดูเหมือนทั้งคู่จะสนิทสนมกันมากทีเดียว สมองสั่งให้พยายามเลิกวิตกแต่หัวใจมันกลับรู้สึกสวนทาง เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกพร้อมกับปาดน้ำตาก่อนจะตัดสินใจว่าอาทิตย์นี้เธอจะต้องเดินทางไปไร่ธนากรมินิคูเปอร์สีแดงเปิดประทุนวิ่งด้วยความเร็วไม่เกินหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงบนทางลูกรังเข้าเขตไร่ธนากร บรรยากาศสองข้างทางร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ สายลมเย็นที่ประทะผิวหน้าไม่สามารถทำให้หญิงสาวที่กำลังสองจิตสองใจว่าจะเดินหน้าต่อหรือถอยหลังกลับตอนนี้ใจหนึ่งเธออยากพบชาญชัยแต่อีกใจก็กลัวเหลือเกินว่าการมาครั้งนี้จะทำให้ได้รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปตลอดเวลากว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนชายหนุ่มมีบางอย่างเปลี่ยนไปและนั่นเป็นสิ่งที่กัดกินใจเธอมาตลอดจนกระทั่งรับโทรศัพท์ของเขาเมื่อหลายวันก่อน แค่เพียงได้ยินเสียงรัตติกาลดังเล็ดลอดมาตามสาย หัวใจของเธอก็หวาดหวั่นแปลก ๆ ถึงกลับต้องตัดสินใจเดินทางมาพบเขา ก่อนเดินทางมาเธอพยายามติดต่อเขาแต่กลับติดต่อไม่ได้เลยจนถึงตอนนี้รถคันเล็กวิ่งเข้ามาจนถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ของเจ้าของไร่ แต

“คุณนิด...”“ว่าไงชาญ คิดอะไรออกหรือเปล่า”“ผมคิดว่าเธอคงมาเห็นผมกำลังกอดคุณรักในครัวโดยที่ผมไม่เห็นเธอครับนาย เธอคงเข้าใจผิด”“แกกับคุณรัก...”“ผมกอดปลอบใจคุณรักแค่นั้นเองครับนาย ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”“หมายความว่ายัยนิดคงเข้าไปเห็นนายกับคุณรัก ถึงหนีกลับโดยไม่บอกอย่างนั้นสิ” อสิรวิสสรุป“ผมขอออกไปตามเธอก่อนนะครับ”“เออ...ฉันจะพยายามติดต่อยัยนิดอีกที”หลังวางสายจากอสิรวิส ชาญชัยรีบนำรถของตนออกติดตามหาคนรักทันที สายตาคมกวาดมองสองข้างทาง ต้นยางพาราเรียงเป็นแนวน่ามองไม่ช่วยให้ชาญชัยรู้สึกคลายความเครียดได้เลยตอนนี้เขากำลังเป็นห่วงวนิดาจนรู้สึกหนักอึ้งไปหมด ทั้งกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอ และที่สำคัญในเวลานี้ เขาห่วงความปลอดภัยของเธอมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุ หรือ ภัยจากโจรที่ทำร้ายคุณธนากรก็ยังจับตัวไม่ได้ ทำให้ชาญชัยเป็นห่วงกังวลว่าหญิงสาวจะได้รับอันตราย“คุณอยู่ที่ไหนนะหนูนิด”ชาญชัยผ่อนลมหายใจหนัก ๆ ออกด้วยความกังวล เขาพยายามติดต่อหาหญิงสาวไปพร้อมกันด้วยความเป็นห่วง ความเร็วรถไม่ได้ถูกผ่อนลงเลยแม้ว่าในขณะที่ขับรถอยู่นี้เขาจะใช้โทรศัพท์ไปด้วยก็ตามทีสายตาคมจับจ้องท้องถนนสลับกั