Semua Bab น้ำผึ้งมัจจุราช: Bab 21 - Bab 30

นัยน์ตาเร่าร้อนของเขาสะกดเธอไว้ในอาณัติ เขาหยิบลูกกุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะจับข้อศอกเธอไว้มั่น ออกแรงดึงให้เดินตามอย่างนุ่มนวลแต่ไม่ผ่อนปรนกระทั่งถึงรถ เขาบังคับเธอขึ้นไปนั่งที่เบาะด้านหน้าคู่กับคนขับแล้วเคลื่อนรถกลับวิลลาโดยไม่สนใจอารมณ์ขุ่นมัวของหญิงสาวที่นั่งหน้าตึงไม่พูดไม่จา คีแรนอมยิ้มเมื่อเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งปั้นปึงอยู่เคียงข้างขณะที่เขาขับรถลัดเลาะไปตามโค้งถนนมุ่งหน้าสู่วิลลา ปากที่เม้มแน่นของพินอินบอกให้รู้ว่าเธออยู่ในสภาวะอารมณ์ไม่ปกตินัก“พรุ่งนี้เช้าเราจะทำงานกันตามปกติ หวังว่าสเตล่าคงเทรนเรื่องส่งผ่านอารมณ์ให้เธอได้อย่างที่ฉันต้องการเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” เขาถามคนที่นั่งหน้าเชิดอยู่ข้าง ๆคำถามของเขาทำให้เธอเผลอเม้มปากพร้อมกับตวัดตามองค้อนเขา วงใหญ่ “ฉันเองยังไม่มั่นใจตัวเองเลยว่าจะทำได้อย่างที่คุณต้องการหรือเปล่า”“แสดงว่าสเตล่าคงมีฝีมือไม่มากพอเรื่องการเทรน”เขาพยักหน้าหงึกหงักและเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นัยน์ตาพราว สบสายตาหญิงสาวแล้วเอ่ยเย้าเสียงรื่น“รึฉันควรจะเทรนเธอเองดี รับรองถ้าถึงมือฉัน พรุ่งนี้เธอต้องสื่ออารมณ์สมปรารถนาผ่านแววตาได้อย่างแน่นอนพินอิน”“ฉั

“เฮ้!” สเตล่ามองเพื่อนร่วมงานดึงมือพินอินเดินห่างออกไปสลับหันมองคีแรนที่กำลังเดินใกล้ถึงตัวเธอพร้อมกับส่งยิ้มแหย่ ๆ และเตรียมคิดคำแก้ตัวไว้พูดกับเจ้านายที่ทำหน้าตึงเดินตาขุ่นตาขวางเข้ามา “มัวทำอะไรกันอยู่ ผมสั่งให้พินอินมาหามิเชลตั้งนานแล้วทำไมยังไม่เสร็จสักที” เขาถามอย่างหงุดหงิด “ขอโทษค่ะคาร์ล มิเชลกับฉันมัวแต่ปลอบใจพินอินเรื่องลูกเลี้ยงของเดวิดอยู่ ท่าทางเธอจะเครียดเพราะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาอยู่กับพวกเราที่นี่” สเตล่าตอบ “ผมก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าผู้หญิงที่มีเรื่องกับพินอินที่ผับจะเป็นลูกติดเมียใหม่ของพ่อผม ไม่อย่างนั้นผมคงขอร้องไม่ให้พ่อพาพวกเขามาที่นี่จนกว่างานของเราจะลุล่วงแน่” คีแรนเอ่ยอย่างหนักใจ “ท่าทางเธอเหมือนจ้องจะเขมือบคุณนะคะคาร์ล” สเตล่าหมายถึงเพลงพิณ “และถ้าคุณพลาดมีความสัมพันธ์กับเพนนีละก็ ชาตินี้คุณคงไม่ได้เห็นแววตาสมปรารถนาของพินอินแน่ ๆ” สเตล่ายักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนเจ้านาย คีแรนสั่นหน้าแล้วเอ่ยกลั้วหัวเราะ ดวงตาเป็นประกาย “ผมไม่ยอมให้เพนนีเขมือบผมง่าย ๆ แน่ คุณไม่ต้องห่วง” “แล้วถ้าเป็นพินอิน

พิมพ์พรยิ้มบาง ๆ “ฉันก็ดีใจที่ได้รู้จักคุณเช่นกันค่ะคาร์ล พอเดวิดบอกกับฉันว่าคุณชอบที่นี่และจะมาใช้เป็นสถานที่ถ่ายแบบ ฉันก็รู้สึกภูมิใจมากที่จะมีโอกาสต้อนรับพวกคุณทุกคน” ขณะที่พินอินไหว้ผู้สูงวัยด้วยกิริยาอ่อนช้อย “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีจ้ะ หนูเป็นผู้หญิงที่สวยมากจริง ๆ” แม้จะเป็นคำชื่นชมแต่น้ำเสียงของพิมพ์พรกลับราบเรียบเหมือนไม่ได้รู้สึกดังคำพูด “ขอบพระคุณค่ะ” เธอแอบสังเกตแววตาของพิมพ์พรอย่างหยั่งความรู้สึก วิเคราะห์ในใจว่ามารดาของเพลงพิณจะมีนิสัยต่างกับบุตรสาวหรือไม่ “เอ๊ะ...แล้วลูกสาวของคุณละที่รัก ไปไหนเสียแล้วยังไม่ทันได้แนะนำให้หนุ่มสาวเขารู้จักกันเลย” เดวิดเหลียวมองหาเพลงพิณจนทั่วห้อง “เอาไว้ค่อยแนะนำก็ได้ค่ะ คาร์ลกับหนูพินอินเพิ่งทำงานกันมาเหนื่อย ๆ ดิฉันว่าปล่อยให้เขาสองคนไปพักผ่อนแล้วค่อยมาคุยกันช่วงรับประทานมื้อค่ำด้วยกันดีกว่านะคะที่รัก” “จริงสินะ” เดวิดพยักพเยิดอย่างเห็นด้วย “แกพาหนูพินอินไปพักเถอะเอาไว้ตอนเย็นค่อยมาคุยกันใหม่ ฝากไปบอกแอนโทนี่กับลูกน้องของแกทุกคนด้วยว่าวันนี้ฉันเชิญกินอาหารค่ำด้วยกัน”

“มันไม่ใช่เรื่องยากสักนิดสำหรับผม คุณพินอินไม่ต้องรู้หรอกครับว่าผมได้มันมาได้ยังไง รู้แค่ว่าคุณคือผู้หญิงที่บังเอิญเดินผ่านเข้ามาในชีวิตผม แต่ผมจะไม่ยอมให้คุณเดินผ่านผมไปได้ง่าย ๆ ก็พอครับ” “โดยไม่คิดที่จะถามฉันสักคำเหรอคะ ว่าเต็มใจจะให้คุณรั้งไว้หรือเปล่า” เธอแสร้งถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ “อย่าใจร้ายกับผมสิครับ...กว่าผมจะได้เบอร์โทรคุณ หาที่อยู่คุณเจอ รู้ไหมว่าผมต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน เห็นใจความตั้งใจจริงของผมเถอะนะครับ” ปลายสายเอ่ยอ้อนเสียงออด ๆ เป็นมอดกัดไม้อย่างขอความเห็นใจฝ่ายหญิง “อะไรนะคะ! นี่คุณรู้แม้กระทั่งที่อยู่ของฉันตอนนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอคะ” นางแบบสาวถามอย่างประหลาดใจ “คุณหันมาทางซ้ายแล้วมองขึ้นมาสิครับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พินอินหมุนตัวมองไปทางซ้ายมือ เธอเห็นวิลลาอีกหลังหนึ่งซึ่งดูจะอยู่ไม่ไกลจากวิลลาของพิมพ์พรมากนักถ้าไม่ถูกกั้นไว้ด้วยแมกไม้ยืนตัวนานาพันธ์ทำให้ไม่สังเกตเห็นว่ามีวิลลาอีกหลังซ่อนตัวอยู่ไม่ห่างกันนัก ต่างจากมองขึ้นไปจากชายหาดตรงนี้จะเห็นว่าวิลลาทั้งสองอยู่ไม่ไกลจากกันดังนั้นหาดทรายที่เธอ

“คาร์ล!!”เสียงร้องเรียกแหลมสูงแสดงอารมณ์ของเพลงพิณดังเสียดแทรกขึ้น กลบเสียงซัดฝั่งของเกลียวคลื่นจนพินอินสะดุ้งสุดตัว หลุดจากภวังค์หวามหวานทันที ส่วนคนก่อเหตุอย่างคีแรนไม่ได้อนาทรกับเสียงของเพลงพิณมากไปกว่าความรำคาญใจที่ถูกขัดจังหวะ เขาถอนใจแรง ค่อย ๆ ถอยห่างจาก พินอินช้า ๆ แต่พบว่าเป้ากางเกงยีนตึงเปรี๊ยะและโป่งนูนท้าทายสายตาของสองสาว เพลงพิณมองความแข็งขึงกลางเรือนกายของคีแรนตาโตอย่างหงุดหงิด กัดปาก ตวัดตามองค้อนเขาอย่างหมั่นไส้ก่อนเอ่ยเสียงสะบัด“ปาป้ารอคุณอยู่ ฉันเลยอาสามาตามให้ ไม่นึกว่าจะมาผิดจังหวะ” แล้วยิ้มหยันใส่นางแบบสาวพร้อมกับแบะปากใส่ก่อนเอ่ยแดกดัน “โทษทีไม่นึกว่าคุณกับนางแบบกำลังติวเข้มกันอย่างถึงพริกถึงขิงอยู่” “ขอบคุณที่อุตส่าห์เดินมาตาม รบกวนคุณกลับไปบอกพ่อผมทีว่าผมจะพาพินอินออกไปข้างนอกสักครู่ แต่รับรองว่าจะกลับมาให้ทันดินเนอร์กับทุกคนในคืนนี้อย่างแน่นอน” พินอินเงยหน้ามองเขาอย่างงงงันเกือบประท้วงแต่ถูกสายตาของเขากำราบไว้ จึงจำใจให้เขาบงการอย่างอ่อนใจ เพลงพิณตวัดหางตามองพินอินอย่างไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มพลาง