All Chapters of น้ำผึ้งมัจจุราช: Chapter 31 - Chapter 40

เพลงพิณกระแทกเท้าเดินกลับมาที่วิลลาอย่างหงุดหงิดท่ามกลางสายตาของพิมพ์พรกับเดวิด ดังนั้นคนเป็นแม่จึงรีบเอ่ยตำหนิบุตรสาวอย่างเกรงใจสามี“รักษากิริยาหน่อยสิยายเพลง เสียบรรยากาศหมด”“ก็หนูหงุดหงิดนิคะ ถ้าแม่เจออย่างที่หนูเจอมา แม่ก็ต้องเป็นแบบหนูนี่แหละ” คนเป็นลูกตอบเสียงสะบัด “เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรให้หนูไม่พอใจอย่างนั้นรึเพนนี” เดวิดถามแทรกขึ้น “คาร์ลนะสิคะ แม่บอกเพนนีว่าคุณรอที่จะคุยกับคาร์ลอยู่ เพนนีเจอเขาก็เลยบอกกับเขาว่าคุณรอ แต่เขากลับไม่สนใจแถมยังพาแม่นางแบบคนนั้นออกไปข้างนอกอีกต่างหาก” เธอฟ้องเดวิด “อย่างนั้นก็ช่างเถอะ ฉันไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญ ถ้าเจ้าคาร์ลมันยังไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอก” เดวิดเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจก่อนหันไปเอ่ยกับภรรยา “เมื่อครู่ชาติชายเพื่อนที่ช่วยเดินเรื่องซื้อวิลลาหลังนี้ให้เรา เขาโทรมาหา” “อ้อ...เขามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” พิมพ์พรละความสนใจจากเพลงพิณมาฟังสามีพลางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “เขาบอกว่าลูกชายเขามาพักที่วิลลาข้าง ๆ กับวิลลาของเราตามลำพัง แล้วเขาติดต่อกับลูกไม่ได้ โทรเข้ามือถือก็ไม่รับ เลยโทรมาถามผมเพราะรู้

พินอินตื่นแต่เช้ามืดลุกขึ้นมาช่วยคุณยายเตรียมอาหาร สำหรับใส่บาตรให้คุณตากับมารดาที่ล่วงลับด้วยสีหน้าสดใสแม้เธอจะได้นอนน้อยมาก แต่พอหมดปัญหาเรื่องเงินที่ต้องนำไปชำระหนี้ ทำให้เธอโล่งอก สมองจึงปลอดโปร่ง หัวใจเธอจึงเบิกบานขึ้นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มานานเธอถอนใจยาวแล้วสูดหายใจเข้าลึกเมื่อนึกถึงประสบการณ์ หวามหวามในค่ำคืนที่ผ่านมา เธอยอมรับกับตัวเองว่าเป็นประสบการณ์ที่น่าอภิรมย์ ทำเธอตื่นเร้าและเสียดเสียวแม้แค่คิดถึง คีแรนทำให้เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่าอารมณ์สมปรารถนานั้นเป็นเช่นไร“เมื่อคืนฝันดีรึ” คุณยายมองหลานสาวที่นั่งอมยิ้มแม้ขณะปอกหัวหอมด้วยสายตาเอ็นดูคำถามของคุณยายทำพินอินหน้าแดงก่ำ ใจหวิวเพราะกลัวถูกท่านจับได้ว่าเมื่อคืนเธอไม่ใช่แค่ฝันดี“ปะ เปล่าฝันค่ะ”“ไม่ได้ฝันแล้วมีเรื่องอะไรดี ๆ ให้อมยิ้มแต่เช้าฮึ” คุณยายเลิกคิ้วมองหลานสาวอย่างประหลาดใจ“พิน เอ่อ..พิน” เธอคิดหาคำแก้ตัวพัลวันแต่ไม่เคยโกหกคุณยายมาก่อนเธอจึงไม่รู้จะตอบคำถามของท่านอย่างไร“อรุณสวัสดิ์ครับ” คีแรนเหมือนพระมาโปรดพินอินเมื่ออยู่ ๆ เขาก็โผล่เข้ามาทักทายทุกคนในครัว คุณยายจิตละความสนใจจากหลานสาวเงยหน้าขึ้นส่งย

“หนูแค่อธิบายว่าทุกอย่างมันต้องถ่ายทอดจากบรรพบุรุษต่างหากเล่า” เพลงพิณเถียงแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที “แต่คนที่แรดกว่าเราต้องนังพินอินนะแม่ ดูสิออกไปกับคาร์ลตั้งแต่เมื่อเย็นวาน ป่านนี้ยังไม่กลับกันมาเลย หนูว่า นังนั่นต้องงาบเขาไปกินข้างนอกแน่ ๆ แม่ว่าไหม”“นั่นสิ” พิมพ์พรเห็นด้วย “คาร์ลบอกแกว่าจะมาดินเนอร์กับพ่อเขาก็ผิดนัด ฉันว่าแกไวเรื่องผู้ชายแล้วยังไวสู้แม่นางแบบคนนี้ไม่ได้ ท่าทางติ๋ม ๆ ที่ไหนได้...เชื้อเบนซินเหมือนกันนะแม่พินอินคนนี้นะ”“ไม่รู้ว่ามันมีดีตรงไหนนะแม่ ทั้งไทยทั้งเทศถึงได้หลงเสน่ห์มันหัวปักหัวปรำกันหมดอย่างนี้” เพลงพิณพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้“แล้วแกจะทำยังไงต่อ ยอมแพ้รึว่าจะลองสู้รบปรบมือกับเขาดู”“คนอย่างหนูไม่มีวันยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้หรอกแม่”“ยังไงก็อย่าให้มันเกินงาม จะร้ายก็ต้องร้ายอย่างมีฟอร์มอย่าได้เที่ยวไปร้องกรี๊ด ๆ แย่งผู้ชายให้มันดูราคาต่ำล่ะ เดี๋ยวใคร ๆ เขาจะหาว่าแกนะหย่อนการอบรม” พิมพ์พรเตือนอย่างรู้นิสัยบุตรสาว“ด่าหนูมาตรง ๆ เลยก็ได้นะแม่ แล้วไอ้ใคร ๆ ที่แม่พูดถึงนะเดวิดผัวแม่ใช่ไหมล่ะ กลัวเขาจะรู้ว่าหนูมันกำพืดต่ำละสิ” เพลงพิณทำตากะหลับกะเหลือกมองค้อนมา

แสงไฟสว่างจ้าขณะที่สมองของคีแรนเริ่มคิดหาวิธีที่ดีที่สุดในการถ่ายภาพ เลือกมุมพลางสั่งให้มิเชลจับนางแบบสาวเปลี่ยนท่าเรื่อย ๆ ค่อย ๆ อุ่นเครื่องให้นางแบบมือใหม่ที่ค่อนข้างอ่อนหัดประสบการณ์อย่างพินอินด้วยท่าทางสบาย ๆ ในบทบาทของเขาคีแรนตะโกนสั่งและเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้สมองหยุดคิดถึงภาพที่ทำให้สมาธิของเขาเตลิด ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ความเย้ายวนใจ และความต้องการ ภาพของพินอินส่งผลกระทบต่อระบบสั่งงานในสมอง ของเขาอย่างมาก และเธอทำให้เขาคิดถึงอยู่แค่เรื่องเดียวนั่นก็คือ “เซ็กซ์” ที่เร่าร้อนกับเธอทำให้เขาหมกมุ่น“โอเคแล้ว มิเชล สเตล่า คุณสองคนออกไปเตรียมงานชิ้นต่อไปได้เลย บอกแอนโทนี่ให้ไปเช็คความเรียบร้อยที่ชายหาดรอด้วย เดี๋ยวถ่ายชุดนี้เสร็จผมกับพินอินจะตามไปที่ชายหาด” “ให้มิเชลไปคนเดียวก็พอละมังคาร์ล ข้างนอกคนล้นงาน ฉันอยู่ช่วยคุณทางนี้จะดีกว่านะคะ” สเตล่าซ่อนยิ้มตีสีหน้าได้อย่างแนบเนียนขณะแสร้งถามราวจะหวังดี แต่ความจริงเธออยากแกล้งนายจ้างหนุ่มมากกว่า “ไม่ต้อง ผมว่าคุณไปช่วยมิเชลจัดชุดไว้รอนางแบบดีกว่า” คีแรนตอบสเตล่าขณะสายตาจ้องมองพินอินผ่านเลนส์กล้องที่

เขารวบเสื้อคลุมปิดให้เธอแล้วลุกขึ้นยืนราวกับว่าไม่ได้สร้างเหตุการณ์สะเทือนโลกไว้กับเธอเมื่อครู่ และหันไปคว้ากล้องถ่ายรูปยกขึ้นเก็บภาพนางแบบสาวที่กำลังถ่ายทอดอารมณ์สมปรารถนาผ่านทางสายตาได้อย่างเซ็กซี่และน่ารักที่สุดในความคิดของเขาผ่านเลนส์กล้องอย่างหิวกระหายพินอินมองกล่องของขวัญที่พิมพ์พรนำมามอบให้อย่างประหลาดใจ ข้างในกล่องเป็นชุดราตรีพร้อมเครื่องประดับครบเซ็ตตั้งแต่หัว จดเท้า เธอมุ่นคิ้วมองข้าวของในมือขณะฟังพิมพ์พรบอกเธอให้แต่งชุดนี้ไปร่วมงานปาร์ตี้ที่จะจัดขึ้นช่วงค่ำของวันนี้ เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าปาร์ตี้เล็ก ๆ ไม่เป็นทางการเช่นนี้จะต้องแต่งตัวหรูหราขนาดนี้ด้วย “ดิฉันคงรับมันไว้ได้หรอกค่ะคุณพิมพ์ ข้าวของพวกนี้มีราคาแพงเกินกว่าที่ดิฉันจะรับไว้ได้ฟรี ๆ” เธอปฏิเสธเบา ๆ“สำหรับคู่ควงของคีแรน ลูกชายคนเดียวของตระกูลริคาร์โด แค่เสื้อผ้าเครื่องประดับราคาแสนสองแสนแค่นี้ไม่ได้มากมายอะไรเลยสักนิด” พิมพ์พรจงใจย้ำสถานะของเธอด้วยน้ำเสียงเยาะหยันพินอินสะอึกกับฐานะที่ถูกกดไว้ให้เป็นได้แค่ผู้หญิงชั่วคราวของคีแรน เธอข่มโทสะเอี้ยวตัวไปวางข้าวของในมือไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเปิดยิ้มเย็นพลางกระ