Semua Bab น้ำผึ้งมัจจุราช: Bab 61 - Bab 70

“ถึงเรื่องที่เกิดจะไม่ใช่ความผิดโดยตรงของผม แต่ผมได้ลองพยายามแล้วที่จะขอรับผิดชอบด้วยการขอเธอแต่งงาน”ชัยชาติเอ่ยขึ้นในจังหวะที่มั่นใจว่าคีแรนเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างแจ้งใจดีแล้ว แต่ประโยคดังกล่าวของเขาคงจะทำให้คีแรนไม่พอใจ ใบหน้าที่เงยขึ้นมองเขาจึงแสดงอาการบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมหรี่แคบเพ่งเล็งมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง แต่ชัยชาติไม่ใส่ใจอารมณ์อีกฝ่ายจึงไหวไหล่เบา ๆ พลางเอ่ยต่อ“แต่เธอปฏิเสธ ทั้งที่เธอกำลังเดือดร้อนและอับจนหนทางอย่างที่สุด”“หมายความว่ายังไง” คีแรนมุ่นคิ้วมองชัยชาติ“พินอินท้องและคุณน่าจะรู้ดีกว่าผมว่าใครเป็นพ่อเด็กในท้องของเธอ”คีแรนรู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบหัว คำว่าลูกในท้องของพินอินทำให้เขาร้อนใจจนนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้อีกต่อไป แววตาขมขื่นของเธอผุดพรายขึ้นในความทรงจำพร้อมกับคำถามสุดท้ายที่ยังดังก้องอยู่ในหัว“พินอิน...”คีแรนยกข้อมือขึ้นมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา เขาแยกกับพินอินเมื่อ 15 นาทีที่ผ่านมา เขาต้องตามเธอให้ทันดังนั้นเขาจึงรีบยื่นโทรศัพท์มือถือในมือส่งคืนให้กับบิดาแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไว “นั่นแกจะไปไหนคาร์ล” เดวิดตะโกนถามเขาหันไปตอบบิดา “ผมจะไปตามพินอิน

เธอเม้มปากมองเขาอย่างขัดใจและใช้แรงที่มีทั้งหมดดันตัวออกจากอ้อมแขนของเขาได้สำเร็จแล้วหยิบยกคำตอบสุดท้ายที่เขาตอกใส่หน้าเธอกลางผับขึ้นมากระแทกกระทั้นเสียงถามเขา“ไหนคุณบอกว่าต่อให้ฉันใกล้ตายต่อหน้า คุณก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจไง ทำไมวันนี้ถึงจะมากลืนน้ำลายตัวเองเสียล่ะ”“ปัดโธ่คารา ฉันกำลังหึงจนหน้ามืดถึงได้พูดอะไรสิ้นคิดแบบนั้นออกไป ลืมมันไปเถอะนะ ก็ตอนนั้นฉันคิดว่าเธอทรยศต่อความรักของฉัน มันทำให้ฉันแทบบ้าเลยพูดเลว ๆ ออกไปแบบนั้นเพื่อทำร้ายให้เธอเจ็บเหมือนที่เธอทำฉันเจ็บบ้าง”เขาสารภาพอย่างสำนึกผิดขณะส่งสายตาวิงวอนขอให้เธออภัยให้กับความขลาดเขลาและร้ายกาจของเขาอย่างสุดความสามารถ“เป็นเพราะฉันรักเธอมากก็เลยหึงเธอมาก แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้ตัวว่าความรู้สึกนั่นคือความรัก ฉันรู้แต่ว่า ชีวิตเสรีของฉันสุ่มเสี่ยงต่อการสูญเสียอิสรภาพมากขึ้นทุกขณะเมื่ออยู่กับเธอ ฉันจึงรีบฉวยโอกาสออกจากชีวิตของเธอทันทีที่คิดว่าเธอหักหลัง ยกโทษให้กับความโง่เขลาของฉันสักครั้งได้ไหม คารา”คำพูดยาวเหยียดของคีแรนไม่สามารถบรรเทาความเจ็บแปลบจากบาดแผลที่ยังคงทิ้งรอยกรีดลึกไว้กลางใจของเธอ รอยแผลสดใหม่กำลังอักเสบเรื้อรัง ต้นเหตุจาก

คีแรนทนดูพินอินกับยายของเธอช่วยกันทำขนมไปฝากขายที่ร้านอาหารของแม่กาบอย่างไม่ชอบใจนัก เขาไม่อยากเห็นทั้งสองคนลำบากจึงพยายามหว่านล้อมพินอินขอเป็นคนดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเธอกับ คุณยาย แต่ไม่ว่าคีแรนจะพยายามอย่างไร พินอินก็ไม่ยอมรับเงินของเขา ถึงจะอ้างว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องดูแลลูกในครรภ์เธอ พินอินก็ไม่ยอมแตะเงินเขาแม้แต่สตางค์แดงเดียวพินอินทำให้คีแรนหัวเสียกับความดื้อรั้นของเธอ แต่เขาก็ยอมรับว่าความดื้อรั้นและเด็ดเดี่ยวของพินอินเป็นอีกหนึ่งความมีเสน่ห์ของเธอที่ผูกมัดหัวใจของเขาไว้ที่เธอคีแรนหอบข้าวของออกจากหลังรถพะรุงพะรัง เมื่อพินอินปฏิเสธไม่ยอมรับเงินของเขา คีแรนเลยเปลี่ยนวิธีมาเป็นคนจัดการดูแลซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นในชีวิตประจำวันของเธอกับคุณยายให้แทน เขากำลังใช้หลังดันประตูบ้านเพราะมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ที่ขนซื้อมาเมื่อได้ยินเสียงแก้วกระทบพื้นดังออกมาจากในห้องครัวเขารู้ว่าพินอินอยู่บ้านตามลำพัง พอได้ยินเสียงแก้วแตกเขาจึงตกใจและคิดไปล่วงหน้าแล้วว่าอาจจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับหญิงสาว เขาทิ้งข้าวของในมือเกลื่อนกระจัดกระจายเพราะเป็นห่วงพินอินและรีบวิ่งเข้

การเป็นช่างภาพฟรีแลนซ์ทำให้เขานึกอยากจะหยุดงานก็หยุดเฉยๆ เพื่อมาคอยเฝ้าอารักขาเธอยิ่งกว่าเป็นเทวดาประจำตัว ไม่ว่าพินอินจะขยับตัวไปทางไหนคีแรนต้องปรี่เข้าไปประคอง เธอจะหยิบจับทำอะไร เขาก็กุลีกุจอเข้ามาทำแทนราวกับกลัวเธอจะเป็นลมล้มพับกลางอากาศไปอีก เพราะตั้งแต่คราวนั้น คีแรนก็ไม่ยอมให้เธอทำขนมอีก เขาดูแลเธอยิ่งกว่าไข่ในหินด้วยเกรงว่าหากเธอหมดสติคราวนี้คงไม่โชคดีเหมือนคราวก่อนและอาจทำให้เกิดอันตรายกับตัวเธอเองและลูกในท้องได้ ดังนั้นแค่เธอเดินสะดุด คีแรนก็รีบเดินเข้ามาอุ้มเธอแล้วคุณยายของเธอกับแม่กาบก็พลอยเห็นดีเห็นงามให้คีแรนดูแลเธออย่างใกล้ชิด ทั้งสองเป็นคนแก่ที่ค่อนข้างหัวสมัยใหม่จึงไม่ตะขิดตะขวงใจกับการที่คีแรนย้ายตัวเองเข้ามานอนในห้องของพินอิน ทำตัวประหนึ่งเป็นคู่สามีภรรยา ทั้งที่เขากับเธอยังไม่ได้จัดการทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามกฎหมายและประเพณี“เราไปจดทะเบียนสมรสกันที่สถานทูตก่อนดีไหมคารา ส่วนพิธีแต่งงานรอให้คุณคลอดลูกของเราเสียก่อนค่อยจัดที่โบสถ์ดีไหม” เขาปรึกษาเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะลูบไล้หน้าท้องแข็งนูนของเธอ หยอกเย้ากับลูกน้อยในครรภ์ของเธอเล่นอยู่อย่างเพลิดเพลิน“คุณจะแต่งงานกั

“ดีเลียนโตอีกหน่อย ยายแก้วเขาคงจะอุ้มไปอวดทั่วเมืองแน่ ๆ” คุณยายจิตเอ่ยกลั้วหัวเราะชอบใจ“แค่ตอนนี้ดิฉันยังอยากจะอุ้มไปอวดคุณพลเธอเสียเลยค่ะป้าจิต” หญิงกลางคนเอ่ย“ไม่ต้องค่ะ” พินอินเผลอห้ามป้าแก้วเสียงแข็ง หน้าตาบึ้งตึงทันทีที่ได้ยินชื่อบุตรชายอาจารย์นิพนธ์เสียงขึงขังกับสีหน้าบึ้งตึงของพินอินทำให้ทุกคนหันมองเธออย่างสนใจ คีแรนสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของพินอิน เขาจึงตั้งใจจะเก็บไว้ถามเธอเมื่ออยู่ด้วยกันลำพังว่าป้าแก้วพูดอะไรให้เธอขัดเคืองใจ“ขอโทษค่ะป้าแก้ว พินหวงลูกมากไปหน่อย พินคิดว่าตาหนูยังเล็กเลยยังไม่อยากจะพาแกไปไหนค่ะ”หญิงกลางคนยิ้มเจื่อนและรีบส่งทารกน้อยคืนให้กับพินอินที่ยื่นมือออกมาขอตัวลูกของเธอคืน ราวกับกลัวว่าคนสูงวัยจะพาลูกชายของเธอไปไหน“ป้าก็พูดไปอย่างนั้นเองแหละค่ะ”“พินขอตัวพาลูกไปนอนก่อนนะคะ”เธอกล่าวก่อนจะอุ้มลูกชายเดินตรงไปที่ห้องนอนของตน โดยมีคีแรนเดินตามไม่ห่างท่ามกลางสายตางงงันของป้าแก้วกับคุณยายจิต และทันทีที่วางลูกชายลงบนที่นอนเรียบร้อย คีแรนก็ถามเธอทันที“ป้าแก้วพูดอะไรให้เธอไม่พอใจอย่างนั้นรึ” เขาไม่เข้าใจบทสนทนาภาษาไทยระหว่างเธอกับป้าแก้วแต่จับน้