All Chapters of The Billionaire's Unwanted Divorce: Chapter 41 - Chapter 50

‎‎Pagkabukas na pagkabukas ng bibig nila, nag-away sila agad. ‎ ‎Walang kahit katiting na init o tenderness sa boses ni Zein. ‎ ‎Si Elio, nasasaktan na sa malamig na pakikitungo sa kanya pero hindi siya nagalit. Bagkus, yumuko ito at lumuhod sa tabi ng kama. ‎ “Honey, I know I messed up. I really did. Just give me one more chance. I promise, this will never happen again for the rest of my life.” ‎Mukha namang sincere si lalaki habang pinupunasan ang luha. Tipong pang-MMK na acting. ‎ ‎Pero si Zein, deadma lang. She rolled her eyes and looked at him with cold expression. “No need. Hindi mo kailangang baguhin ang sarili mo. You’re just staying true to your nature. Masaya ka naman sa past six months niyo, ‘di ba? Ipagpatuloy mo. I’m even willing to support that happiness.” ‎ ‎Tumigil ang mundo ni Elio pero hindi pa siya sumusuko. Hinila niya ang kamay ni Zein at hinalikan ito nang mariin. ‎ ‎“Sorry, sorry, I deserve to die. We're not together, It's not like that.

‎Natigilan si Zein. ‎ ‎‘Yung sinabi ni Warren ay technically simpleng “I care about my subordinates.” Pero sa pandinig niya… parang “I’ll always care about you.” ‎ ‎Bakit parang kinikilig sya?! ‎ ‎Namula ang mukha niya. “Ah… thank you sa concern, President.” ‎ ‎Warren stayed calm. “I really care about my subordinates.” ‎ Tumaas ang kilay ni ‎Alexis sa gilid. 'Aba teka, lahat ba ng empleyado ganyan ang special treatment? Para naman hindi' ‎ ‎The atmosphere suddenly became so awkward, parang may malalakas na ulap ng hindi maipaliwanag na tensyon. ‎ ‎Buti na lang si Alexis ang sumalba. May pa-casual smile pa habang nagli-link ng topic. “By the way, sobrang talino ni Secretary Vergara. Tama ka sa hula mo ng mga 80%.” ‎ ‎Napakunot noo si Zein. “Eh ‘yung 20%?” ‎ ‎“’Yung dalawang ghost employees? Literal na ghost na sila. Patay na.” ‎ ‎“...HA?” ‎ ‎DEAD?! ‎ ‎Akala niya, kakuntsaba lang ni Director Lim ‘yung dalawang nawawalang tao. Hindi niya aka

‎1:53 PM.‎Paglapag ng eroplano sa NAIA, malamig ang ihip ng hangin pero mainit ang tensyon.‎‎Pagkababa nila, agad napansin ni Zein ang isang Bentley na nakaabang.‎"President, mauna na po kayo. Huwag niyo na po akong alalahanin." kaswal na sabi ni Zein habang magaan ang tingin kay Warren.‎‎But the way the man looked at her was like… a stranger on the street. He has no words, no movement, and no emotion.‎Tumalikod siya at tumuloy sa sasakyan.‎‎Si Alexis, sumunod agad, bumati nang mabilis kay Zein. "See you again soon, Secretary Zein!" ‎Nagmamadaling binuksan ang pinto kay Warren bago umupo sa harap.‎‎INSIDE the car.‎‎Si Allan ang nagmamaneho. Sa rearview mirror, sinulyapan niya si Zein, nakawheelchair, tahimik, at parang baliw.‎‎"Bakit naka-wheelchair si Miss Zein? Binugbog ba siya ng ex-husband niya? Is it safe to leave her like that?"‎‎Alexis chuckled. ‎"Uncle Allan, you’re overthinking. Hindi si Elio ang dahilan ng injury niya. And besides, hindi pa sila officially

‎Lahat ng nasa elevator, natulala.‎‎As in, literal na napasinghap sina Allan at Alexis. Si Anya, kinaladkad si Zein palayo, parang bata'ng muntik mahulog sa swimming pool.‎‎Wala nang nagsalita.‎‎Si Allan at Alexis, parehong nag-‘I didn’t see anything’ sa loob ng utak nila.‎Selective blindness, activated.‎‎MEANWHILE, si Zein, nakatungo, hawak ang noo, paikot-ikot ang daliri sa sentido. Para siyang nilalagnat sa kahihiyan.‎‎Buti na lang…‎5th floor lang ang unit niya. ‎Kung nasa 33rd siya, baka binuksan niya na ang elevator shaft at tumalon nang walang helmet.‎‎Pagbukas ng pinto, nagpaalam agad si Anya, sabay kaladkad ulit sa kaibigan niya palabas ng elevator. ‘Yung tipong takbo na parang umaapoy ang takong, parang kidlat ang bilis ng dalawa kahit pa naka-wheelchair si Zein.‎‎PAGKASARA ng elevator, ‎sumulyap sina Alexis at Allan kay Warren.‎‎Kalmado pa rin si Warren, relaxed at tipong… wala lang. ‎Pero kung tititigan mo nang matagal, pulang pula ang kanyang pisngi.‎‎“

‎Namula ang buong pisngi ni Zein.‎‎Para siyang nilitson nang buo.‎Tahimik si Warren. ‎Nakaupo ito sa gilid ng mesa, nakahalukipkip, at ‘yung ekspresyon niya ay parang. ‎Alam nya ang tumatakbo sa isip ni Zein.‎‎Matagal bago siya ngumiti.‎"Secretary Zein, your imagination is really something." His voice slipped into a mix of teasing, irritation, and… was that amusement?‎Nagliyab ang mukha ni Zein.‎'‎Imagination mo mukha mo!' ‎Pero hindi niya masabi.‎‎Napayuko siya, kunwaring abala sa folder sa harap niya. "Ano po ang kailangan n’yong ipagawa? Gagawin ko agad."‎‎Hindi na siya kinulit pa ni Warren.‎‎Tahimik na umikot ito sa mesa, umupo sa tapat niya, at binigyan siya ng mga instructions.‎‎Muling tumahimik ang study room.‎‎Tanging tunog ng papel at keyboard lang ang maririnig.‎‎ISANG oras ang lumipas.‎‎Hindi na nag-angat ng ulo si Zein. Sobrang focused niya na parang hindi na siya nahihiya, ‎O baka pinipilit niyang kalimutan ang kahihiyan kanina.‎‎Samantalang si W