Semua Bab องค์ชายสารเลวท่านจะตีข้าหรือ: Bab 11 - Bab 20

หลายวันต่อจากนั้น หลี่เหว่ยและจางลู่หลินก็ไม่ได้ทำเรื่องเช่นนั้นกันอีกเลย จางลู่หลินถึงกับหวั่นไหวไปชั่วขณะเพราะว่ารสสัมผัสที่เขาปรนเปรอให้นางมันช่างถึงอกถึงใจเสียเหลือเกิน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าแท้จริงแล้วหลี่เหว่ยไม่เคยมีความรู้สึกดีกับนางเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวจึงรีบตัดความคิดหวั่นไหวในใจออกไปเสียด้านหลี่เหว่ยนั้น วันนี้เขาเดินทางเข้าวังหลวงเพื่อร่วมประชุมยามเช้า ทุกครังที่เป็นงานราชการชายหนุ่มจะจริงจังเสมอ ไม่ได้มีท่าทางขี้เล่นหรือไม่เอาไหนเลยแม้แต่น้อยหัวข้อการประชุมยามเช้ายังคงเป็นเรื่องของปากท้องราษฎรและการออกไปล่าสัตว์บนเขา ฮ่องเต้หลี่เจี้ยนมีรับสั่งว่าอีกสิบห้าวันจะออกเดินทางไปล่าสัตว์ในป่า การเดินทางครั้งนี้จะใช้เรือในการเดินทาง จุดประสงค์เพื่อจะได้ดูความเป็นอยู่ของราษฎรสองข้างทางว่ามีความเป็นอยู่เช่นไรหลังจากเลิกประชุมยามเช้า ฮ่องเต้หลี่เจี้ยนก็หันมาเอ่ยกับหลี่เหว่ยบุตรชายของตน"หลี่เหว่ย จบการล่าสัตว์ครั้งนี้แล้ว พ่อจะให้เจ้าออกไปดูความเป็นไปของราษฎรที่นอกเมืองหลวง พ่ออยากให้เจ้าได้ใกล้ชิดราษฎรมากขึ้น อย่างไรวันหน้าบัลลังก์นี้ก็ต้องเป็นของเจ้า ย่อมต้องเรียนรู้และเข้าใจประช

ยามเช้าของวันต่อมา หลังจากตื่นนอน จางลู่หลินรู้สึกปวดหัวยิ่งนัก เพราะเมื่อคืนดื่มสุราไปไม่น้อย อีกทั้งสุราก็ค่อนข้างแรงไม่เบาเลย นางยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้วพร้อมกับมองไปโดยรอบ พบว่าข้างกายยามนี้ไร้ซึ่งเงาของหลี่เหว่ย คาดว่าเขาคงจะตื่นนอนก่อนนางไปนานแล้ว หญิงสาวคร้านจะสนใจ รีบเรียกให้หลิงหลิงและตงฟางนำน้ำสะอาดมาให้นางล้างหน้าล้างตา หลังจากผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อย ไม่นานนักก็เห็นหลี่เหว่ยกลับเข้ามาในกระโจมพร้อมกับอาหารมากมาย เขามองนางคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย"ตื่นได้แล้วหรือ ตะวันสายโด่งแล้วเจ้าเพิ่งจะฟื้นตื่นขึ้นมา ช่างเป็นสตรีที่น่ารังเกียจจริงเชียว"จางลู่หลินไม่ถือสากับคำพูดของเขา นางทิ้งกายลงนั่งที่เก้าอี้และเริ่มกินอาหาร หลังจากกินอิ่มแล้วจึงเอ่ยถามเขา"ข้ารู้สึกปวดไปทั่วทั้งตัว เมื่อคืนข้าทำอันใดให้ท่านไม่พอใจหรือไม่ อย่างเช่นทุบตีท่านอะไรทำนองนั้น หรือว่าท่านแอบลงไม้ลงมือกับข้าหรือไม่"หลี่เหวยเมื่อได้ยินก็หันมามองจางลู่หลิน ชายหนุ่มส่งเสียงเหอะออกมา"เจ้าปลุกปล้ำข้า กระทำชำเราข้าอยู่ค่อนคืน ข้าต้องยอมให้เจ้าทำตามใจ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะเปิดเผยความลับของข้า ลู่หลิน เจ้าเอาเปรียบข

จวบจนท้องฟ้าเริ่มมืดไร้แสงอาทิตย์ ในที่สุดเขาและนางก็สามารถออกจากป่าและเดินทางเข้ามายังตัวเมืองได้ ที่นี่คือเมืองหนานหลิงซึ่งตั้งอยู่ทางทิศใต้ของแคว้นหนานฉี หลี่เหว่ยเคยมาที่นี่อยู่หลายครั้ง เมืองหนานหลิงอยู่ใกล้กับชายแดนแคว้นหนานฉีมากที่สุด ก่อนจะเดินทางเข้าเขตชายแดนย่อมต้องผ่านเมืองหนานหลิงเสียก่อนเมื่อมาถึงจวนท่านเจ้าเมืองหนานหลิงพ่อบ้านที่ดูแลจวนก็จำเขาได้ทันที เจ้าเมืองหนานหลิงที่ทราบเรื่องรีบสั่งให้คนไปตามท่านหมอมารักษาอาการจางลู่หลินแต่ตรวจดูร่างกายของหลี่เหว่ยอย่างละเอียด ท่านเจ้าเมืองหนานหลิงมีนามว่าเฟิ่งเฉวียนเป็นคนของเขา จึงไว้วางใจได้เป็นอย่างมาก"องค์ชายใหญ่ พระองค์ทรงยังมีพระชนม์ชีพอยู่ช่างดียิ่งนัก ก่อนหน้านี้ฝ่าบาททรงสั่งการลงมาให้ทุกเมืองตามหาพระองค์จนแทบพลิกแผ่นดิน"หลี่เหว่ยยกชาร้อนขึ้นดื่มและเอ่ยกับเฟิ่งเฉวียน"โชคดีได้รับความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้านหลานฮวาบนเขาข้าจึงรอดมาได้ จากนี้อีกสามวันเจ้าจงส่งคนนำเสบียงอาหารและเงินทองของมีค่าไปมอบให้คนในหมู่บ้านและลอบจับตาดูบริเวณนั้นอย่างลับๆ หากมีการเคลื่อนไหวของคนแปลกหน้ารีบส่งคนไปรายงานข้าโดยเร็ว ใต้เท้าเฟิ่ง ข้ายังมี

ยามนี้ที่เมืองหนานหลิงกำลังเข้าสู่ช่วงที่สองของฤดูร้อน ข้าวสาลีเริ่มสุก ผู้คนที่นี่เริ่มหาวิธีต่างๆในการช่วยคลายร้อน แต่บางวันกลับมีพายุเข้าและมีฝนตกชุก สภาพอากาศค่อนข้างแปรปรวนไม่น้อย อาจเป็นเพราะว่ามีมรสุมทางตะวันตกเฉียงใต้พัดเข้ามาก่อนหน้านี้จึงทำให้อากาศค่อนข้างไม่คงที่ ถึงจะมีฝนตกแต่ยามกลางคืนก็ยังสัมผัสได้ถึงฝุ่นละอองเจือปนอยู่ในสายลมที่พาดผ่าน หลี่เหว่ยครุ่นคิดดูแล้ว เขาลงความเห็นว่าระยะนี้ยังไม่เหมาะแก่การเดินทางกลับเมืองหลวง เพราะจางลู่หลินเองก็ยังต้องรักษาดวงตาและร่างกายให้แข็งแรงเสียก่อน หากรีบเร่งเดินทางอาการของนางอาจจะทรุดหนักลงได้หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จเรียร้อยแล้ว เขาก็ประคองนางให้มานั่งรับลมที่ริมระเบียงชั้นสองของจวนท่านเจ้าเมือง ที่ตรงนี้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ทั้งทั้งเมืองหนานหลิงได้อย่างชัดเจน ไม่ไกลกันนักจะเห็นแม่น้ำสายใหญ่ทอดยาวสุดสายตา มีเหล่าบัณฑิตกำลังเป่าขลุ่ยบรรเลงบทเพลงที่บรรยายถึงบรรยากาศของหนานหลิง ช่างดูครื้นเครงและสุนทรีย์ยิ่งนักก่อนหน้านี้เสด็จพ่อได้ส่งจดหมายลับตอบกลับมา บอกว่าให้เขาและพระชายาเอกระวังตนเองให้ดี และยังส่งองค์รักษ์ลับฝีมือดีติดตามมาอารั

ด้านหลี่ฮวานั้นหลังจากที่รับตัวอาซานเข้าตำหนักมา นางก็ไม่ได้ออกไปที่ด้านนอกวังหลวงอีก นอกจากอาซานจะร่ายรำเก่ง เป่าขลุ่ยได้ดี ดีดพิณได้ยอดเยี่ยมแล้ว เขายังรู้จักวิธีเอาใจสตรีเป็นอย่างดี เขาเกล้ามวยผมเป็น ปักปิ่นได้ อีกทั้งยังรู้จักเลือกเครื่องประดับให้เข้ากับสตรีได้อย่างไม่น่าเชื่อ นับตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาก็แย่งงานของนางกำนัลในตำหนักของนางไปทำเสียหมดหลี่ฮวายกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม พร้อมกับมองดูบุรุษตรงหน้าที่กำลังดีดพิณบรรเลงบทเพลงไพเราะให้นางฟัง ทันทีทีเขาดีดจบนางก็ปรบมือก่อนจะกวักมือเรียกเขาเข้ามาหา อาซานคุกเข่าลงเบื้องหน้าของหลี่ฮวาอย่างนอบน้อม "มาอยู่ที่ตำหนักข้าหลายวันแล้ว ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลย เจ้ามีบิดามารดาหรือไม่ แล้วเหตุใดจึงมาเป็นชายงามได้ ดูจากหน่วยก้านของเจ้าแล้ว หากเป็นองค์รักษ์จะต้องมีฝีมือไม่เลวแน่นอน"อาซานย่นหัวคิ้วเล็กน้อย หรือว่านางจะดูออกว่าเขามีวรยุทธ์!ไม่น่าเป็นไปได้ชายหนุ่มรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติพลางยิ้มแย้มเอ่ยกับหลี่ฮวาอย่างประจบเอาใจ"ทูลองค์หญิง กระหม่อมเป็นเพียงชาวบ้านยากจน บิดามารดาแก่ชรามากแล้ว ไม่นานมานี้น้องสาวก็ได้ตายจากไปพ่ะย่ะค่ะ"หลี่ฮวาพยักหน้า พลาง